Een verplichting

Op één persoon na, leek het grasveld verlaten te zijn. Althans, dat leek immers zo. Een kleine jongen lag op zijn buik in het gras, de witte hangende kraag die hij normaal om zijn schouders droeg half over zijn hoofd ter bescherming tegen de toch al felle lentezon. Zijn benen bewogen zich door de lucht vrolijk heen en weer, maar de jongen zoog met een nadenkende uitdrukking op zijn gezicht op het uiteinde van de pen. Voor hem lag een flink opengeslagen boek in het gras, dat door de vergeelde vlekken op het perkament en de muffe geur die ervan af kwam van oudsher leek te komen. In een kriebelig handschrift schreef hij verder waar hij gebleven was, stopte daarna weer en richtte zijn blik op de teddybeer die roerloos naast het boek in het gras lag. Wat had hij vandaag tot nu toe allemaal beleefd? Het moest en zou in het boek komen te staan; tegen zijn wil in was het sinds niet al te lang geleden een verplichting geworden. 'Weet jij het, Ankh?' vroeg de jongen, Zasha, zijn knuffel peinzend. Hij wachtte niet op een reactie die toch niet zou komen en schreef geconcentreerd verder. De pen kraste zachtjes over het perkament en liet nauwelijks leesbare letters met grote haken achter. Zasha had tot het incident dat het voor hem allemaal veranderd had, in Egypte net als ieder kind normaal onderwijs gehad. Leren lezen en schrijven was nog lang geen verplichting op het niveau op de lagere school waar hij toen zat, maar hij had het zich tevergeefs zelf moeten aanleren. Iedere dag moest hij nauwkeurig noteren wat hij had gedaan in het boek, als hij de Egyptische God in hem niet uit wilde laten breken. Eén klein detail vergeten kon al een gigantisch probleem betekenen. Daarom zocht hij dagelijks een verlaten plek op om zijn gedachtegang niet te laten verstoren door gedachten van anderen die hij onbewust meekreeg. Nog een kracht die hij liever niet als wel had. Zasha keek wat verschrikt op toen hij plotseling voetstappen door het gras hoorde naderen.

[iedereen welkom ;3]

Lucy liep vrolijk over het grasveld. Even aan niets denkend. Weg van dat internaat. Ze werd gek van haar krachten. Altijd op het verkeerde moment kwamen ze tot uiting. Atans dat onzichtbaarheid gedoe dan. Van het pijnigen viel het mee de laatste tijd. Echt mensen heeft ze nog niets aangedaan, alleen nog dieren. Het mag best zo blijven ze zou niet weten hoe ze om zou moeten gaan als ze ineens mensen een verschrikkelijke pijn bracht. Ze zuchten stopte met lopen en keek naar de hemel. Het was een mooie en heldere dag. Het leek er niet op dat er slecht weer aan zat te komen. Langzaam verzetten ze haar voeten weer. Haar slippers lagen nog ergens op het internaat, Ze was ze zo als gewoonlijk weer eens kwijt. Het boeide haar niet zo veel. Het was gras en het liep lekker zacht. Het was erg rustig voor zo'n mooie dag. Iets te rustig waarbij ze om zich heen keek. Ze kneep haar ogen iets dicht zodat ze in de verte ook iets kon zien. Er viel haar een klein gedaante op. Ze dacht even na of ze er naartoe zou gaan. Ag iets anders had ze toch niet te doen. Met rustig stappen liep ze de richting op. Al snel merkte ze dat ze toch niet alleen op het grasveld was. Namaten ze dichterbij kwam merkte ze dat het een klein jochie was. En echt heel jong. Ze hoopte hem niet af te schrikken met haar komst. Zo eng was ze nu ook weer niet. een paar meter voor het jongetje stopte ze. Ze zakte door haar benen, het gras kietelde onder haar voeten. Haar handen plaatste ze op haar knieeen. ''Wat doet zo'n klein jochie hier zo alleen?'' vroeg ze met een vriendelijke toon.

Met een alerte blik bleef Zasha met halfdicht geknepen ogen over het grasveld in de verte turen. Er was niemand te zien. De naderende voetstappen waren geen verbeelding, dat wist hij zeker. Zijn gezicht was geconcentreerd naar rechts gedraaid, daar had hij het geluid immers het duidelijkst gehoord. Hij schrok lichtelijk toen hij zich weer terugdraaide en een stel benen voor zijn neus zag. Met een lichte van stomheid geslagen uitdrukking op zijn gezicht, keek hij met grote ogen op naar het gezicht van een ouder meisje. Haast een mevrouw. Ze knielde vlak voor hem neer en vroeg hem een vraag op een vriendelijke toon, wat voor Zasha automatisch een teken was dat het goed was. 'Het Levensboek van Aellshron invullen!' riep hij enthousiast terwijl hij het boek onder zijn onderarmen vandaan trok en het op de opengeslagen bladzijde waar hij mee bezig was naar het meisje toedraaide. Ze zou waarschijnlijk amper weten waarover hij het had, maar dat besefte hij niet echt. 'Alleen..' Zasha legde het boek wat beteuterd neer in het gras en ging rechtop zitten, zijn armen om zijn opgetrokken benen geslagen en met een lichte frons tussen zijn ogen. 'Alleen kan ik me niet herinneren wat er vandaag nog meer is gebeurd,' maakte hij zijn zin met getuitte lippen af. Hij plukte wat geërgerd aan een aantal grassprietjes om ze daarna mee te laten voeren door een zachte bries. 'Ohja!' riep Zasha plotseling uit met alle vrolijkheid die plotseling weer terugkeerde. Hij wees opgelaten op zichzelf. 'Zasha!' stelde hij zich glimlachend voor.

Lucy kreeg een grotere glimlach op haar gezicht toen ze merkte dat hij heel open en vrolijk deed over haar vraag. En hij leek niet echt een teruggetrokken iemand. ''Levensboek...van...Aellshron?'' Vroeg bedenkelijk. Zoiets had ze nog niet gehoord. Ze keek naar het gekrabbel maar kon er niet uitkomen wat er stond. Geheimschrift of zoiets? Dacht ze in haar zelf. haar gedachtes over het papier werden onderbroken door het jongetje die zijn verhaal verder afmaakte. ''Kun je niet meer herinneren wat er vandaag nog meer is gebeurt?'' Ze trok een wenkbrauw op. Hoe kun je dat nu niet weten. Toen bedacht ze iets wat ze zelf ook had. Zelf kon ze zich niets meer herinneren van toen ze jonger was dan 11. ''Ik kan je daar jammer genoeg niet mee helpen maar, mag ik misschien vragen waarom je dit doet.'' Haar bedenkelijke blik verdween weer in iets vrolijks zo als ze meestal was. Het was nog maar een klein jochie. Ze schate hem jonger dan tien maar oud genoeg dat hij kon schrijven. Lucy grinnikte om het jochie die zich uit het niets voorstelde. Zasha dus een aparte naam. ''Je hebt een mooie naam, Mijn naam is Lucy'' Zij ze opgewekt. Ze wist dat het standaard was om tegen iemand te zeggen dat zijn of haar naam mooi was maar voor nu kon het er mee door.

Zasha friemelde met een brede glimlach aan de klipjes van zijn sandalen en knikte opgewekt met zijn hoofd toen het meisje zijn woorden herhaalde. Hij pakte zijn teddybeer en keek er even bedenkelijk op neer toen de gedachten van het meisje door zijn hoofd gingen. Geheimschrift of zoiets? 'Nee!' riep hij wat verontwaardigd uit terwijl hij heftig zijn hoofd schudde. 'Kijk!' Zasha ging naast het meisje zitten en trok het boek naar zich toe. 'Dat is een 'a',' legde hij uit terwijl hij met zijn vinger de strepen van een willekeurige letter volgde die alles behalve op een 'a' leek. Zijn vinger gleed naar een andere letter. 'En dat is een 'c'. In algemeen schrift schrijven is fijner dan in hiërogliefen.' Zasha keek het meisje licht fronsend aan om te zien of ze hem begreep, maar glimlachte daarna weer. Hij liet zijn blik licht gefrustreerd over het gras glijden toen hij haar volgende vraag hoorde. 'Nee,' zei hij zacht. 'Het is moeilijk.' Als je iedere dag verplicht was dezelfde routine te herhalen, kwam je hoofd vol te zitten. Zasha bleef een tijdje voor zich uitstaren en krabde zich even in zijn rode haar toen het meisje vroeg waarom hij dit deed. 'Dit is mijn lichaam. Elliot hoort daar niet thuis. Maar ik moet mijn leven in dit boek bijhouden om Elliot binnen te houden,' legde hij zacht uit, zijn vinger wijzend op het boek. Zijn gezicht klaarde op slag op als de zon die door een dik pak wolken scheen. 'Lucy is ook een mooie naam!' complimenteerde Zasha Lucy breed glimlachend en met een twinkeling in zijn felblauwe ogen terug.

Zasha was al wel dichter naast haar komen zitten. Toen hij begon met vertellen over dat schrift. Het was een goed teken, Hij was niet bang voor haar. Ze was wat verward toen Zasha had uit gelegd over wat er geschreven was. Ze snapte wat hij bedoelde maar... Ze had niets gezegt er over toch? Ze begon een beetje aan haar zelf te twijfelen. Ja ze wist het zeker dat ze niets had gezecht. Hij beantwoorde al snel haar volgende vraag. 'Dit is mijn lichaam. Elliot hoort daar niet thuis. Maar ik moet mijn leven in dit boek bijhouden om Elliot binnen te houden,' Elliot? Hmm weer iets waar van ze niet wist. Zasha was appart maar erg vriendelijk. '' Wat is die Elliot?'' Het klok niet als iets goeds. Hij zou vast en zeker ook op Degree zitten. Daar twijfelde ze niet echt over. Eerst dat van haar gedachtens beantwoorden en dan nog dat levensboek en die Elliot nee dit kind was speciaal net als iedereen op Degree. Zou hij er gestuurt zijn door zij ouder?. Hij is kwa uiterlijk nog er jong, en dan al hier gedumpt. Zelf was ze ook hier gedumpt. Ze zou voor problemen zorgen zij haar vader voor het laast tegen haar. ''Je woont zeker ook op Degree of niet?'' Haar blik stond nog bedenkelijk, Maar niet lang erna verscheen er een kleine lach die haar gezicht sierde. Haar blik volgde omhoog naar de hemel. Het was prachtig helder blauw. Met soms enkel een wolk. Ze ging anders zitten zonder haar hoofd neer te halen.

Met een wat bezorgde uitdrukking op zijn gelaat, schoof Zasha het boek dichter naar hem toe. Als hij het op de één of andere manier kwijtraakte, of iemand stal het van hem, dan zou Elliot binnen de kortste keren uit hem tevoorschijn komen. En dat wilde hij niet. Hij was doodsbang voor die monsterlijke God. Zasha draaide zijn gezicht naar Lucy toe en staarde haar met grote ogen en geopende mond aan alsof hij water zag branden. Meende ze haar vraag nu serieus? Had ze zojuist echt gevraagd wat Elliot was? Dat was voor Zasha hetzelfde als vragen waarom het gras groen was. Iedereen moest immers toch weten wie en wat Elliot was? Thuis in Egypte wist iedereen het immers maar al te goed. Ze hadden hem niet voor niets op een rivier gezet vanuit Caïro in de hoop dat hij zou verdrinken, samen met de God die in hem schuilde. 'Elliot zit hier,' probeerde Zasha met een zachte, stotterende stem uit te leggen. Hij legde een hand op zijn borst. Graag praatte hij er niet over. Nee, alles behalve. 'Elliot is eigenlijk Akhna'ellchamon. Hij is een God, dus ik wil hem niet boos maken. Hij komt eruit als ik mijn boek niet goed bijhoud. Elliot zegt dat hij mij is en ik hem, maar hij denkt dat mijn lichaam van hem is.' Zasha zweeg daarna. Uit angst. Elliot kon hem straffen als hij zijn mond voorbij praatte. Dat had hij eens meegemaakt en dat wilde hij nooit meer. ''Je woont zeker ook op Degree of niet?'' Hij leek opeens behoorlijk opgelucht te zijn het onderwerp Elliot te kunnen laten rusten. Zasha knikte loom als antwoord. 'Ja,' voegde hij er zacht aan toe. Hij was er alles behalve blij mee dat hij op Degree terecht was gekomen. Het liefst was hij gewoon bij zijn ouders gebleven, zijn leven vervolgend in het warme klimaat en de woestijnachtige omgeving van Egypte, zoals hij gewend was. Maar zomaar terugkeren kon niet meer.

Ze was nog even in gedachten over wat hij over die 'Elliot' vertelde. Hij leek wel doods bang voor hem dus ze zou er maar niet verder over gaan vragen. Zou hij er mee verstoten zijn. of. Hij zou denk ik niet echt vrienden gehad hebben als meerdere er van wisten. Verstoten buiten gesloten gedumpt tja ze wist hoe het allemaal ging, en dat mede door ervaring. Ze merkte een klein zacht antwoord op haar vraag over Degree. ''Dat is gezellig ik ben ere namelijk ook.'' Niet dat ze het zo leuk vond ofzo maar toch veel keus had ze niet. ''Je bent er niet echt lang of wel?'' Ze had hem nog niet zien rond lopen daar dus het zou hoog waarschijnlijk wel zo zijn. Haar gedachtens sloegen even om. Waar is Reemo? die heb ik al even niet gezien. Als hij zich maar niet in de problemen werkt. Lucy schudden zachtjes haar hoofd. Hij was oud genoeg om voor zich zelf te zorgen en hoeft dus geen partner die hem konstand in de gaten houd. Haar gedachtes over hem verdwenen toen ze haar blik weer naar Zasha richten. ''Ken je al meer mensen op Degree?'' Lucy zat altijd vol met vragen over mensen. Het liefst had ze nog alles op papier zo dat ze alles van iedereen wist. En rekening kon houden wat je wel en niet kon zeggen, en de krachten van die persoon. Daar wilde ze het liefst over weten. Het liet haar zelf beter voelen zodat ze wist dat ze niet alleen was die dingen kon dat natuurlijke mensen niet konden. Maar haar eigen gavens nee daar wilde ze niets van weten en het liefst ook niks over zeggen. Maar een vraag zou ze niet ontwijken.


(inspiraatie waar ben je?? -.- xD)