Just being alone.. As always..

Een jongen met donker haar liep rustig rond in de heuvels. Zijn eerste dag in degrees en hij haatte het nu al. Zo veel mensen, zo veel krachten... Misschien zou hij zijn zusje nog vinden, aan de ene kant hoopte hij dat, aan de andere kant niet. Ze zou hem vast vermoorden voor wat hij had gedaan. Zonder er nog verder over na te denken liet hij zich in het gras vallen. Rustig keek hij naar de lucht, maar hij moest zijn ogen sluiten door de velle zon. Zouden de mensen hier ook allemaal gaven hebben, net als zijn familie? Hij zuchtte even, zijn gedachtes waren nooit stil...

Roswhita liep rustig door de heuvels. Het was mooi hier maar ze zocht iets waar ze inspiratie kon opdoen. Ze liep door en haar rode haar wapperde achter haar aan. Ze keek naar beneden, waar je het grijze gebouw van Degree kon zien. Ze haalde haar schouders op, ze hield niet van muren. Heeft ze nooit van gehouden. In gedachten verzonken plofte ze ergens neer. Ze zou best zelf iets kunnen verzinnen om te tekenen. Toch keek ze even om zich heen of ze ergens iets zag wat ze kon na tekenen of wat haar inspiratie zou geven. Nee niks anders dan groen, maar toen ze iets meer naar links keek zag ze een jongen met donker haar in het gras liggen. Ze wou hem niet storen, ze pakte haar schetsboek en potlood. Zou hij het erg vinden als ze hem zou natekenen? Hij hoefde het niet meteen te weten, misschien als hij er naar vroeg of haar opmerkte. Al hoopte ze van niet, als hij zou bewegen werd het moeilijker om te tekenen. Ze begon zachtjes zijn contouren na te tekenen. Als snel leek het wel of haar potlood een eigen leven begon te leiden. Met lange halen en korte vloog het over het papier. Ze keek af en toe naar de jongen en begon aan de kleine details. Ze ging op in het tekenen, de jongen zag er levensecht uit op haar tekening. Ze hield hem even naar boven. Hij was goed, ze gaf nog een paar kleine wijzigingen zonder op te kijken. Die jongen zou toch wel even blijven liggen, toch?

Kouro hoorde voetstappen, maar besteedde er geen aandacht aan. Hij had even geen zin om met iemand te praten, dus hij bleef gewoon roerloos liggen. Zijn ogen gingen heel even open en hij keek tussen zijn wimpers vandaan even naar degene die neer was geploft, het was een meisje met rood haar en groenige ogen. Hij haalde even onmerkbaar zijn schouders op en sloot zijn ogen weer, waarna hij gewoon stilletjes bleef liggen. Hij hoorde het eerst vaagjes, maar later hoorde hij toch duidelijk een podlood over papier gaan. Ze was hem aan het natekenen...
Een tijdje later, toen het geluid al een paar seconde was gestopt opende hij zijn ogne lanzgaam ,,Is het mooi geworden..?" zijn stem klonk lui, maar verder gewoon emotieloos en hij bleef gewoon op dezelfde manier liggen, voor het gevan het mesije nog niet klaar was met tekenen.

Ze schrok op en keek naar de jongen. 'Ja hij is af, wil je hem zien?' Vragend keek ze naar zijn achterhoofd. Ze keek nog even kritisch naar haar tekening. Ze had hem goed getekend, genoeg schaduw en je kon de jongen duidelijk zien tussen het gras. Het zag er levensecht uit, maar dat waren al haar tekeningen tegenwoordig. Ze duwde een pluk haar achter haar oor en liep zelf naar de jongen. Ze plofte naast hem neer en gaf hem haar schetsboek. Ze hoopte maar dat hij het mooi vond. Ze speelde onzeker wat met haar haar maar keek vanuit haar ooghoeken naar zijn reactie.

Toen het meisje zei dat het al af was ging hij langzaam overeind zitten en bij de vraag of hij het wilde zien knikte hij gewoon even. Nog voor hij zelf op kon staan, was het meisje al opgestaan en liep ze zijn richting al uit. Kouro zuchtte even zahct, onhoorbaar voor het meisje en keek toe hoe ze naast hem neer plofte. Na een paar tellen kreeg hij het schetsboek in zijn handne geduwd. Hij had wle door dat Roswhita zijn reactie wouw peilen, maar er was niets te zien in zijn gezicht. Rustig ging Kouro wat dichterbij zitten en hield het kladblok voor haar ,,Het is bijna perfect.." zei hij en hij glimlachte lichtjes ,,Alleen professionele tekenaars zetten hun naam altijd.." hij tikte met zijn vinger, waarvan zijn nagel zwart en best scherp was, op het hoekje vna de tekening ,,Hier.." meer zei hij niet en hij keek weer rustig voor zich uit.

Ze glimlachte lichtjes en schreef met haar potlood op de plek waar de jongen het aanwees:Roswhita. Zette ze met sierlijke letters neer. Ze keek even naar de jongen die voor zich uit keek. 'Proffesionele tekenaars geven hun tekeningen graag een naam,' Ze wees boven de tekening waar er nog een stuk wit zat,' Daar.' Ze gaf hem het kladblok en haar potlood. Ze keek naar de blauwe lucth en de zon scheen in haar gezicht. Ze genoot ervan en sloot even haar ogen. Lekker weer, een zacht briesje speelde door haar haar. Met haar vinger speelde ze met wat grassprietjes en wachtte geduldig op de jongen.

,,Hmm.. Een naam.." zei Kouro met dezelfde luie stem die hij altijd had, hij pakte het potlood en keek boven de tekening, met krabbelige, bijna onleesbare letters schreef hij: De onbekende jongen op, waarna hij het meisje, waarvan hij nu wist dat ze Roswhita heette lichtjes plagerig aankeek. Nadat hij het blok weer aan Roswhita had gegeven viel er een lichte stilte.
,,Jij mag mijn naam wel weten.." sprak hij rustig ,,Maar de rest niet.." hij keek haar even vanuit zijn ooghoek aan ,,Kouro.." stelde hij zichzelf voor terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.

De jongen schreef zijn naam niet op maar iets anders. Hij keek haar plagerig aan, ze lachte zachtjes. 'Jij mag mijn naam wel weten,' sprak hij rustig, 'maar de rest niet. Kouro,' en hij stak zijn hand uit. 'Roswhita zoals je al gelezen hebt.' Ze pakte zijn hand vast en glimlachte licht. Ze liet hem weer los en keek even naar de lucht. De rest niet, wat bedoelde hij daar nou mee, zijn achternaam? Dat maakte niet uit, die had ze zelf niet eens. Ze liet zich weer in het gras zakken. en keek naar boven. De felle zon scheen in haar ogen, met haar hand dekte het af. Ze keek even naar Kouro, zou hij ook gaves hebben? Vast wel volgens haar vriendin had bijna iedereen hier in Degree een gave. Ze frunnikte een beetje aan haar mouw. Ze had echt nieuwe kleren nodig dacht ze en keek ondertussen naar haar kleren. Hier en daar zag je nog scheuren in haar broek shirt. Haar gympies waren helemaal afgetrapt. Maar ze had nog nooit geld gekregen om nieuwe kleren te kopen. Ze keek weer naar Kouro en toen naar de lucht. Er hing een stilte tussen hen in maar het was gelukkig geen gespannen stilte.

Kouro knikte haar even toe toen ze zijn hand aan had gepakt, maar zei verder niets meer. Hij staarde even naar de lucht en liet zich niet veel later als Roswhita naast haar neer vallen, maar met ngo wel genoeg ruimte tussen hun in. ,,Dus.." vroeg hij even na een fijne stilte ,,Ben jij hier ook nieuw?" hij rekte zich uit en legde zijn handen onder zijn hoofd. Hij draaide zich een beetjw op zijn zij zodat hij Roswhita vanuit zijn ooghoek aan kon kijken. Zijn gezichtsuitdrukking was nogsteeds even lui als eerst.

'Ja ik ben net aangekomen. Jij?' Ze draaide haar hoofd een beetje en keek hem aan. Zijn gezichtsuitdrukking stond lui zoals steeds eigenlijk. Ze keek hem even aan en toen weer naar de lucht. Ze draaide met haar vinger een paar rondjes tussen het gras. Het was lekker rustig en haar hoofd was helder. Ze vroeg zich verschillende dingen af over Kouro maar ze besloot er niet naar te vragen. Als hij het wou vertellen kom hij er zelf mee, ze hield er zelf ook niet van om allemaal vragen te krijgen die ze eigenlijk niet wou beantwoorde. Een kleine vlinder landde op haar hand. Ze bekeek het mooie beestje, zo licht en sierlijk. Hij had een mooie blauwe kleur, zijn sprieten bewogen zachtjes heen en weer. Ze grinnikte en keek bewonderend naar het mooie beestje op haar hand.

Kouro keek haar even aan toen ze zei dat ze net aangekomen was en hem vroeg of dat ook zo bij hem was. Hij knikte alleen maar even als bevestiging dat hij ook nieuw was. Hij wist niet eens waar hij sliep, maar hij kon natuurlijk ook gewoon lekker buiten slapen... Opeens schoot er een vraag op in zijn hoofd ,,Zouden er hier meer mensen met gaven zijn?" vroeg hij even droogjes en hij draaide zich weer op zijn rug zodat de afstand tussne hen wat groter werd.

Roswhita knikte. 'Ja ik kwam voor hier twee andere kinderen tegen. Die hadden ook gaves. Fry en Daan.' Ze stopte, ze wist niet of ze het wel zo leuk vonden als ze hun gaves vertelde aan Kouro. 'En ik heb natuurlijk zelf ook een gave.' Ging ze door. Ze rolde zich op haar buik en legde haar hoofd op haar handen. Een paar grassprietjes kriebelde haar neus, ze nieste zachtjes. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Kouro. Zou hij het stom vinden dat er nog meer kinderen waren met gaves?

Toen de naam Fry viel werd het even dodelijk stil en hij balde zijn vuist even. ,,Is Fry.. Hier..?" vroeg hij even ongelovig waanra hij zijn hand weer ontspande. Hij was blij dat Roswhita eerst nog vertelde dat ze zelf een gave had en hij probeerde zijn gedachtes van zijn zusje af te zetten ,,Ik heb ook gaven.." zei hij droogjes, hij merkte dat er een plukjehaar in Roswhita's gezicht zou vallen, pakte het nog net voor het in haar oog zou belandden en deed het achter haar oor. Hij deed dit vreemd genoeg zonder ook maar te kijken. Hij hoorde bewegingen en reageerde hier op, hij week zijn blik niet af van de lucht/

Fry's naam viel niet goed bij Kouro. Zijn hand balde zich in een vuist, verwonderd keek ze hem aan. Gelukkig ontspande hij weer toen ze het over iets anders had. 'Ik heb ook een gave,' zijn stem klonk nogal droog. Opeens duwde Kouro een plukje haar achter haar oor die van plan was in haar ogen te vallen. Maar zijn blik staarde naar de lucht en hij had niet eens gekeken. 'Wat is jou gaven dan?' Nieuwschierig draaide ze haar hoofd en keek naar Kouro. In haar hoofd maakte nog een kleine notitie om Fry te vragen of ze Kouro kende. Ze zei maar niet dat Fry haar kamergenoot was. Ze zou niet willen dat Kouro weer gespannen raakten.

'Wat is jouw gave dan?' nieuwsgierig draaide ze haar hoofd richting Kouro ,,Ik kan wat met vuur.." antwoorde hij rustig ,,Ik kan in een wolf veranderen en kan mensen hypnotiseren met mijn ogen.." Kouro draaide zijn hoofd nu richting die van haar, maar merkte al gauw dat hun hoofden akelig dichtbij elkaar waren, dus draaide hij zijn hoofd weer gewoon naar de lucht.

[inspiloosheid]

Kouro vertelde zijn gaves en draaide zijn hoofd naar haar toe. Ze zaten wel erg dicht bij elkaar en dat merkte Kouro ook. Hij draaide zijn hoofd weer naar de lucht. 'Cool, ik kan gedaanteverwisselen, en heel misschien iets met telepathie.' Zei ze wat onzeker. Ze keek naar Kouro die weer naar de lucht staarde. 'Wil je is één van je gaves laten zien, dat vuur bijvoorbeeld?' Nieuwschierig keek ze naar Kouro, ze hoopte dat hij wat wou laten zien. Ze duwde zichzelf een klein stukje omhoog zodat ze nu zijn hele gezicht kon zien. Dat was even emotieloos als eerst. Ze leunde op haar ellebogen en keek naar zijn gezicht. Zijn gezicht veraadde niks en dat vond ze jammer. Het was makkelijk om een reactie te kunnen peilen bij iemands gezicht. Maar Kouro had een goede pokerface. Ze pakte een klein boterbloempje en streek met haar vinger over de blaadjes. Stiekem keek ze naar Kouro in de hoop dat hij misschien zijn pokerface een seconde liet vallen.

Gedaanteverwisselen en telepathie.. Interessant... Toen Roswhita haar vroeg om één vna zijn krachten te showen, knikt ehij gewoon even, maar hij wachtte af toen Roswhita op zat en naar zijn gezicht keek om zijn reacite te peilen, hij merkte dat ze deed alsof ze de andere kant op keek, maar stiekem toch naar hem keek. Hij ging rechtop zitten ,,Nu ja tohc aan eht kijken bent kan ik net zo goed beginnen.." zei hij lui. Hij knipte in zijn vingers, waarna er een klein flammetje boven zijn vingers ontstond. Hij tolde wat met zijn vinger tot na een tijdje het vuur de form aan nam van een vuurvlinder. Rustig blies hij er tegenaan, waardoor het leek weg te vladderen en hoog in de lucht leek eht te versplinteren in honderden kleine flammetjes die al uitgingen als ze iets raakten. ,,Niet mijn beste aanval, maar wel mooi.." gaf hij droogjes toe.

'Het is prachtig.' Met bewonderende ogen keek ze naar de vlinder die uitelkaar spatte. De vonkjes vielen langzaam naar beneden en als ze iets aanraakte verdwenen ze weer. Ze ging overeind zitten en legde haar hoofd op haar knieen. Ze sloot vredig haar ogen en liet een stilte vallen.
Na een lange stilte onderbrak ze die door zachtjes een liedje te neurien die ze had geleerd toen ze nog in het bos woonde. Voor haar ogen zag ze haarzelf rennen door het bos, met blote voeten rende ze over de takjes en stenen die haar niet leken te deren. Een paar vogeltjes zongen mee op haar deuntje en 's avonds huilde de wolven het lied. Daar had ze het immers van geleerd.
Ze stopte met neurien en deed haar ogen weer open. Met haar groene ogen ging ze over de heuvel. Behalve zij en Kouro was er helemaal niemand. Die waren zeker binnen of buiten het Degree terein. Het maakte haar niet uit ze hield van de stilte en de rust.

Kouro glimlachte nog net niet toen Roswhita zei hoe prachtig ze het vond, toen er een lichte stilte viel liet hij zich weer even naar achteren vallen en toen ze begon te neurien, begon hij zachtjes mee te huilen als een wolf, terwijl hij met één van zijn voeten langzaam mee ging op het deuntje. Toen Roswhita stopte met neurien stopte hij ook onmiddelijk en keek hij haar even lichtelijk verveeld aan. Waarom was ze gestopt? Rustig drukte hij zich overeind en volgde haar blik. Het was rustig, zij waren de enige... Kouro sloot zijn ogen even en schudde zijn hoofd, waarna hij langzaam opstond ,,Als je er een keer zin in hebt, kan je me dan wegwijs maken hier in degree?" het was een dommige vraag, maar hij keek er serieus bij. Eigenlijk was het logisch als ze nee zou zegen, dah, ook Roswhita was nieuw, dan kon ze de weg toch ook neit goed weten.

Roswhita stond ook op. 'Ja hoor, al weet ik zelf nog maar weinig maar we kunnen wel samen gewoon kijken wat er hier te zien is.' Kouro keek haar serieus aan en zij keek even serieus terug. Ze pakte haar schetsboek en potlood en stopte het in haar tas die ze om haar schouder hing. 'Weet je trouwens welk kamernummer je hebt?' Vroeg ze. Het zou makkelijker zijn hem ooit op te zoeken bij zijn kamer dan eerst heel Degree rond te zoeken om hem te vinden. Rustig keek ze met een schuine blik hem aan. Het begon wat harder te waaien en ze pakte snel haar haar bij elkaar en bond het aan elkaar vast met een blauw zijde lint. Ze pakte nog even haar kladblok en haalde voorzichtig de tekening van Kouro eruit, ze maakte op haar bed nog wel een nieuwe. Ze gaf hem aan Kouro. 'Alsjeblieft het is jou protret.' Ze glimlachte en keek naar hem met haar bosgroene ogen.

Hij glimlachte heel eventjes toen Roswhita zei dat ze wel samen rond konden kijken, Kouro dacht even diep na toen ze hem vroeg welk kamer nummer hij had, hij wist het nog niet, het was hem nog neit verteld ,,Geen idee.." was het enige wat hij zei. Kouro keek even naar de tekening, het was de tekening van hem.. De tekeningen leek mooier dan het in het echt was, maar dat is bij alles zo.. Uit iemands anders ogen zijn dingne meestal mooier dan dat ze echt zijn, omdat diegene de waarheid niet weten.. Langzaam pakte hij de tekening aan en deed hem in zijn tas ,,Die hang ik boven mijn bed.." zei hij op een toon dat het neit zeker was of het sarcastisch was of dat hij het echt meende. Hij meense het echt..

Ze knikte en dacht na over zijn toon. Ze hoopte maar dat hij het niet zo sacastisch bedoelde. Ze besloot maar te glimlachen. Ze keek hem vriendelijk aan. 'Dan zie ik je wel weer is, en hopelijk weet je dan ook je kamer nummer.' Lachte ze ze stak haar hand op en liep rustig de heuvel af. Zachtjes neuriede ze haar liedje verder, ze zou haar slaapkamer is gaan opzoeken.

[Inspiloosheid heerst =D]

Kouro knikte gewoon even en keek hoe Roswhita wegliep. Hij zuchtte, waarom was hij zo verdomde verwarrend.. Hij sloeg zichzelf even tegen zijn voorhoofd, als hij de volgende keer opeens iemand anders leek te zijn, watdan? Hij zchudde even met zijn hoofd en zuchtte, waarna hij zich omdraaide en wegliep.

[topic uit]