Roswhita liep in een korte broek met een lange scheur erin door het bos. Ze had een grijs zwart hemd aan, maar geen schoenen. Roswhita had die expres thuis gelaten. Ze wou even rust hebben en het gevoel van vroeger hebben. Toen liep ze ook altijd op blote voeten of anders op poten. Ze zong zachtjes haar wolvenliedje en liep door het bos. Het was donker en dchtbegroeid maar dat deerde haar niet, ze had goede ogen en kon vaak nog zien al was het hardstikke donker. Takjes en steentjes prikte in haar voeten maar ze liep gewoon door. Haar voeten waren het gewend. Ze zong wat harder en duwde een tak opzij. Ze sprong lenig over een omgevallen boomstam en keek om haar heen. Het was indrukwekkend hoe hoog bomen konden zijn. Ze begon spontaan te rennen en zong ondertussen gewoon verder. De bomen raasde langs haar voorbij, ze ontweek de takken en de bomen en rende hard door. Ze stopte met rennen toen haar lied eindigden. Ze stopte even en voor haar zag ze een gigantische berk voor haar. Ze begon weer te neurien en pakte een stevige tak van de berk vast. Ze plante haar voet tegen de bast en klom omhoog. Ze ging even zitten op de tak en keek omhoog. Ze stond voorzichtig op en verschoof haar voet wat om haar evenwicht te bewaren. Ze pakte een andere wat dikkere tak en trok zich op en zwaaide haar been over de tak heen en trok zich nu helemaal op de tak. Ze stond weer op en zo ging ze steeds hoger en hoger. De takken werden steeds dunner, Roswhita klom sneller van het ene takje naar de andere zodat hij net niet zou breken. Helemaal boven, zat er één grote sterke tak. Ze ging erop staan en stak met haar hoofd boven het bos uit. Ze keek naar het prachtige uitzicht. Van ver zag ze de bomen nog maar de rest van het landschap ontgng haar niet. Ze zag de oceaan als een blauwe waas liggen en zag de bergen ver weg van haar. Ze begon zachtjes te zingen en ging op haar tak zitten. Vredig sloot ze haar ogen en zwaaide rustig heen en weer met haar benen. Ze zong het lied, het lied van thuis, het lied van haar wolven. Ze keek niet meer op of om, het leek alsof ze werd meegenomen naar een andere wereld. Maar wat zou het uitmaken? Niemand kon hier toch komen?
