herinneringen ophalen..

Eyota een meisje van vijftien jaar liep over het kerkhof, ze wilde er iemand bezoeken, iemand waarvan ze hetzelfde bloed deelde en waar ze zielsveel van had gehouden maar ook weer kon vermoorden, en dat had ze gedaan uit pure wraak, wraak tegen haar ouders. Waarom moest alles zo moeilijk zijn? Ze was lesbisch we durfde het niet eens aan iemand te vertellen, buiten Angelina die had vriendelijk naar haar geluisterd. In de lente kwamen er veel mensen en er waren ook vele bloemen die ze meenamen, veel waar we de naam niet eens van wist, het enigste wat ze echt mooie bloemen vond waren vergeet-mij-nietjes, Eyota had niets bij, ze nam nooit iets mee voor die persoon. NA een tijdje sloeg ze een gangetje in bezaaid met onkruid, hier waren de graven die niemand meer proper maakte waar alle familie leden en vrienden weg of dood waren. Waar niemand zich om bekommerde. Eyota had er medelijden mee maar ze ging nu ook niet op elk graf een boeket bloemen of zo leggen, nee dan zouden ze haar raar aankijken en ook verwijtend, iedereen zou denken dat ze familie is die één keer per jaar de dode kwam bezoeken alleen omdat dat moest. Dat was ze dus niet van plan. Nadat ze die gang uit was gelopen kwam we bij een soort van kruispunt, ze wist waar ze heen moest maar toch bleef ze even staan gewoon om even diep adem te halen, want ze wist dat er straks weer een huilbui zou komen als ze voor het graf stond. Ze sloeg deze keer geen gang in maar liep rechtdoor tot het einde van die gang en keek naar een wit graf met een foto van een baby op daaronder stond met sierlijke letters haar naam: Louise. Een achternaam stond er niet op want die had ze niet; Eyota ook niet en ze wist niet eens wat de achternaam van de vader was dus had het kind heen achternaam. Rustig ging ze zitten en staarde naar de foto, alle herinneringen kwamen terug en al snel liepen er bittere tranen langs haar wangen.

(Toestemming via pb)

Erica stond op het open veld, met gesloten ogen. Rustig ademde ze diep in door haar neus, en uit door haar mond. Het ging allemaal om concentratie. Diepe ademhaling was belangrijk, de lucht zuiverde haar gedachten en zorgde dat ze zich vrij ging noemen. Wind: het element van de vrijheid. Langzaam voelde ze haar voeten van de grond komen, en met haar ogen dicht glimlachte ze. Het was jammer dat vliegen niet kon zonder je ogen te openen, vanwege vliegverkeer en vogels. Anders had Erica kunnen doen alsof ze in de lucht dreef, zoals ze het mensen in het zwembad wel eens had horen zeggen. Toen had ze bijna een opmerking gemaakt, want in de lucht was het heel anders dan in het water. Bij lucht was er niet eens druk om je heen, zelfs de zwaartekracht leek minder. Ze opende haar rode, opvallende ogen. Het was vast lekker vliegen, met je ogen dicht maar als ze open waren kon je veel moois zien. Door met haar handen de wind te sturen bewoog ze zich snel voort, ze wilde zien waar ze was komen wonen. Het Degreegebouw was mooi als altijd, het veld waar ze zelf net vandaan kwam begon intussen vol te stromen met trainende kinderen. Maar het deel dat ze wilde bekijken was het deel waar ze niet durfde te komen. Het Donkere gedeelte. Erica versnelde wat en al redelijk snel kwam het donkere gebied in zicht. Bij het kerkhof zat iemand te huilen. Zou het kind beneden iemand verloren hebben? Ze liet zich zakken en kwam drie meter van het meisje terecht op de donkere aarde. Niet wetend wat ze zou moeten zeggen bleef ze daar staan.

Een windvlaag ging door haar haren, het leek wel of die speelde met haar lange zwarte lokken. Een paar dorre blaadjes die er nog waren van de herfst en die ook de winter hadden overleefd werden opgeblazen maar al snel dwarrelde ze weer naar beneden. Eyota keek naar de foto van een Meisje, het was eigenlijk een baby, zo jong was ze gestorven. De foto was in kleur en er zat een gouden randje omheen. Ze miste haar zo! Opeens voelde ze zich niet meer alleen er was aanwezigheid van iemand dat voelde ze gewoon. Maar toen ze omkeek zag ze niets, wat was het dan? Na een paar keer rond te hebben gekeken keek ze weer naar het graf en pakte een aantal zaadjes uit haar zak. Ze stopte ze in de grond en hield haar hand erboven. Ze beheerste de natuur, ze leek op een soort van moeder natuur. Toen ze jong was ontdekte ze dat ze anders was en dat ze dingen kon die andere nbiet konden zoals een windhoos maken of bloemen laten groeien op plaatsen waar geen enkele druppel water was. Ze vond haar krachten wel leuk, ze kon bomen laten omvallen met één gemakkelijk handgebaar. Een bosje bloemen kwam uit de grond toen Eyota haar ogen sloot en zich goed concentreerde, het waren blauwe bloemen, haar lievelings bloemen: Vergeet-mij-nietjes. Ze was er dol op. Net als ze dol op Louise was geweest die ze nu moest missen... Opeens voelde ze weer die aanwezigheid van een persoon, nu voelde ze het duidelijker, want toen ze haar hand op de grond leit rusten voelde ze de grond trillen, er was iemand neergedaald, niet zwaar en ze dacht een meisje, dat kon ze uitmaken door de trillingen. Ze draaide haar hoofd om en wzag een meisje. "Hoi", zei ze en keek haar aan. Ze huilde nog steeds en toen ze dat merkte draaide ze haar hoofd weg, ze schaamde zich enorm.