That problem i always have..

(Alleen Erica en Myung, mocht je erbij willen pb dan maar)

Myung liep de binnenplaats op. Ze bleef aan het begin van de binnenplaats even staan. Haar blik onderzocht de binnenplaats, er was haast niemand. Alleen een paar jongens. Myung haalde eens diep adem en ze liep vervolgens de binnenplaats verder op. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat de jongens naar haar keken. Ze waren ouder, dat had ze al wel opgemerkt. Ze besloot even naar hen te kijken en ze keek hen dus aan met een kille blik. Een van de jongens keek even vaag naar haar. Myung draaide haar hoofd weg en liep naar een bankje toe. Ze ging op het bankje zitten en ze zette haar zwarte tas met doodshoofden naast zich neer. Uit de tas haalde ze haar katten knuffeltje. Ze zette het knuffeltje op haar schoot en ze tilde een hand op. Haar ogen werden dof en het knuffeltje begon vervolgens te bewegen. De vijf jongens keken nu allemaal vaag naar Myung. ''Wat is dat voor kleuter, nog met knuffels spelen..'' Zei een jongen spottend en hij wenkte naar de andere jongens dat ze mee moesten komen. De jongen liep vervolgens naar Myung toe. Myung had niet door dat ze naar haar toe kwamen aangezien ze in een soort trance was. Ze werd plots bij haar kraag vast gegrepen en ze schrok dan ook op uit haar trance. Het knuffeltje viel slap op de grond. ''Hey jongentje.. speel jij nog met knuffeltjes wat schattig..'' Zei de jongen met een valse grijns tegen Myung. ''Niet dus..'' Vervolgde hij zijn woorden en hij duwde Myung tegen een boom aan die vlakbij het bankje stond. Hij hield Myung iets boven de grond. Myung haar ogen werden groot en ze balde vervolgens haar handen tot vuisten toen ze de boom in haar rug voelde. Ze was ook kwaad vanwege het feit dat zo'n jongen weer jongentje tegen haar zei omdat ze er als een jongen uit zag. Natuurlijk had ze het wel geaccepteerd dat ze er als een jongen uit zag aangezien ze zichzelf steeds zo kleedde maar ze hoefde het niet steeds te horen van een of andere pestkop. Ze kon natuurlijk ook niet laten merken met haar woorden dat ze een meisje was want haar stem klonk ook bijna helemaal als een jongen. ''Laat me.. gaan..'' Zei Myung kil tegen de jongen. ''Mooi niet.. laten wij ook even gaan spelen..'' Zei de jongen met een flauwe maar ook gemene toon in zijn stem tegen haar. Myung snoof een keer. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze had de kracht niet om de jongen van haar weg te duwen aangezien ze ook niet zo super lang was. Myung kneep haar ogen even dicht en ze opende deze daarna weer. Ze bedacht zich ineens haar tweede kracht, sommige lichaamsdelen van haar in allerlij soorten messen laten veranderen. Myung probeerde zich op de kracht te cocentreren, met die kracht kon ze de jongens vast wel weg houden bij haar. Het probleem was alleen dat ze de kracht nog niet helemaal onder de knie had. Ze zuchtte eens diep. Ineens kreeg ze een klap tegen de zijkant van haar gezicht. Myung kneep haar ogen even dicht en toen ze ze weer opende keek ze kwaad naar de jongen. ''Laat me gaan!!'' Riep ze ineens erg kwaad en ze probeerde richting de jongen te schoppen.

Een jong meisje liep over de binnenplaats. Haar blik was naar beneden gericht, zoals altijd. Het kon toch niemand schelen wie zij was, net als altijd. Het enige wat ze bezat waren de kleren die ze aanhad, en de kleren die in haar tas hadden gezeten toen ze het huis uit was geschopt. Door haar ouders, die waarschijnlijk nooit van haar hadden gehouden, zelfs al was ze enig kind. En het kwam niet eens omdat ze die krachten had, die haar ouders altijd hadden verafschuwd. Het was raar, het hoorde niet en Erica had moeten doen alsof ze ze niet had. Gewone kinderen konden niet vliegen, gewone kinderen konden geen wind besturen. Een gewoon kind ging naar school, haalde goede cijfers en liet zijn ouders trots op hen zijn. Ze kwamen op latere leeftijd aan met een degelijke verkering waarmee ze ooit zouden trouwen en kinderen mee zouden krijgen. Een goede baan krijgen hoorde daar ook bij. Maar Erica? Die vloog als baby haar wiegje uit, tot haar ouders haar standaard vastbonden. Goede cijfers, oke. Erica was bepaald niet dom geweest op school. Die verkering? Daar zou Erica als het aan haar lag nooit aan beginnen, niemand hoefde te weten dat ze lesbisch was en al helemaal niet dat dat de reden was dat haar ouders haar het huis uit hadden getrapt. Soms zou ze willen dat ze nooit bestaan had, maar dan zou ze haar enige vriendin, Angelina in de steek laten en dat wilde ze niet. Het enige wat Erica's gedachten afleidde van wat ze voelde, vooral pijn, was vliegen. Vliegen, in haar bel zitten en zingen. "Heaven, heaven, ooh waiting there for me... Heaven, heaven, ooh always let it be..." Zingen kon met je ogen dicht, zingen kwam van binnenuit en gaf mensen kracht.
Erica schrok op van het geluid van een klap. Een jongen werd vastgehouden door een andere jongen, tegen een boom aangedrukt. "Laat me gaan!" schreeuwde de jongen die tegen de boom aan werd gehouden, terwijl hij probeerde de vasthoudende jongen om te schoppen. Die gaf geen krimp. Erica wist dat ze wat moest doen, ze moest die jongen helpen maar hoe? Haar enige kans was windsturen, maar dat kon ze nog niet! Het enige wat lukte was een kleine tornado in haar hand en een licht briesje, maar daar kon ze de jongen niet mee redden. "Laat die jongen met rust," zei ze hard en rende op de jongens af. Dat ik het durf om hem te redden, dacht ze verbaasd. Normaal ben ik te verlegen om zelfs maar naar iemand te kijken. Automatisch maakte ze met haar handen een windstuurbeweging en stuurde het naar het groepje toe. Meer dan hun haar bewoog niet. De jongen vooraan, de leider waarschijnlijk en ook degene die de andere jongen vasthield lachte hard. "Arm klein meisje," zei hij spottend. "Ja, daarmee waai je me echt omver." Hij trok een bang gezicht. "Och jongens, wat ben ik bang!" En begon weer te lachen. Erica werd helemaal rood, en maakte de beweging nog een keer. Ze liet de woede en schaamte, de pijn en verdriet er allemaal op los. Haar ogen waren gesloten, maar ze kon de windvlaag horen. Verbaasd opende ze haar ogen, en zag de jongens op de grond, bovenop elkaar liggen.

Een van de jongens die er nu gewoon wat bij stonden pakte de tas van Myung en gooide de spullen eruit. ''Pff allemaal zwart, zeker een emo ofzo. Hé kijk of ze zichzelf snijd'' Zei een jongen vals. Myung haar ogen werden groot en ze wilde de jongen weer trappen die haar vast had. De jongen lachtte even en wilde de mouw van haar zwarte vest omhoog doen. 'Laat die jongen met rust' Hoorde Myung en de andere jongens een meisje zeggen. Myung keek op en inderdaad, daar was een meisje en ze kwam op hem en de jongens af gestapt. Het meisje maakte met haar handen een beweging. Iets van een briesje voelde Myung en het liet het haar van de jongen die haar vast had en de andere jongens wat bewegen maar meer gebeurde er niet. Myung slikte een keer en ze sloot haar ogen even. ''Ik ben er geweest..'' Mompelde haar emotieloze jongens stem met een zucht. Ze opende haar ogen uiteindelijk weer en ze keek naar het meisje. Waarom probeerde het meisje haar uberhaubt te helpen? Myung werd altijd in de steek gelaten en nu probeerde er ineens iemand haar te helpen. Dat voelde gewoon vaag voor haar. 'Arm klein meisje' Zei de jongen die haar vast had tegen het meisje dat haar probeerde te helpen. 'Ja daar mee, waai je me echt omver' Vervolgde hij zijn woorden. 'Och jongens wat ben ik bang!' Zei hij daarna nog en hij begon te lachen. Myung zuchtte weer eens diep. Fijn, wat moest ze hier nu mee? Ze kon zelf niet weg komen en een meisje probeerde haar te helpen maar dat leek ook niet echt te werken. Myung keek naar het meisje en ontdekte dat ze rood was. Ze schaamde zich vast voor haar fout. Ook maakte ze die beweging weer met haar handen. Vlak daarna stak er ineens een stevige windvlaag op. De jongens werden tegen de grond geblazen en als laatste vloog de jongen die Myung vast had op de andere jongens. De jongens stonden vervolgens snel op. ''We krijgen jullie nog wel'' Zei de leider van het groepje tegen Myung en het meisje en hij wees dan ook even naar hen waarna de jongens weg renden. Myung zat tegen de boom aan waar ze tegenaan gedrukt was. Ze keek verbaasd naar het meisjes en uiteindelijk stond ze op. Ze liep snel naar haar spullen toe en deed deze in haar tas. Ze hing de tas over haar schouder en op dat moment voelde ze de klap bij de zijkant van haar gezicht weer. Het deed nog best pijn. Ze legde een hand tegen de zijkant van haar gezicht en ze keek vervolgens naar het meisje dat haar geholpen had. Haar blik was bestwel kil maar zo bedoelde ze het eigenlijk niet. ''Bedankt'' Zei Myung na een korte stilte tegen het meisje met haar jongenstem. ''Erg aardig van je dat je me wilde helpen'' Vervolgde Myung haar woorden en ze keek vervolgens even ergens anders naar. Maar al snel keek ze het meisje weer aan en wachtte op een antwoord. Als ze die zou krijgen teminste. Het meisje dacht namelijk ookal dat ze een jongen was.

"We krijgen jullie nog wel," riep de jongen naar Erica en de andere jongen. Hij wees nog even naar ze en nam toen samen met zijn cluppie het hazenpad. De jongen zat tegen de boom aan, en keek Erica verbaasd aan. Na een tijdje stond hij op, pakte zijn spullen en stopte ze in zijn tas, waar allemaal doodskoppen op stonden. De klap die hij net gekregen had deed hem nog pijn zag Erica, want hij legde zijn hand op een rode plek op zijn wang. "Bedankt," zei de jongen na een korte stilte tegen haar. "Erg aardig van je dat je me wilde helpen." Erica sloeg haar ogen neer, ze hield er niet van als iemand haar bedankte of een compliment gaf. Het voelde als een verplichting om ook zoiets terug te moeten zeggen, of om er iets voor terug te geven. Zelfs al was zij degene die de ander geholpen had. "Geen moeite," zei ze zacht. "Al had ik niet verwacht dat het zou lukken. Laatst lukte het ook niet." De ander aankijken durfde Erica niet, straks was die allemaal rare dingen met haar van plan zodra ze in zijn ogen keek. Er waren vast wel kinderen die konden hypnotiseren, of iets in die trant en ze wilde niet het risico lopen. Toch was Erica benieuwd naar de jongen, die een meisjesgezicht had. Maar als het een meisje was, waarom praatte ze dan als een jongen, kleedde zich als een jongen en gedroeg ze zich een beetje als een jongen? Ach, het was gewoon een jongen met een meisjeshoofd, dat kon hij natuurlijk ook niet helpen. "Ik ben Erica," zei ze zachtjes, nog steeds zonder de ander aan te kijken.