Running around

Snel als de wind, en met de wind in haar witte vacht, rende een vrij grote witte wolvin over het open veld vlak bij het Degree gebouw. Ze voelde zich vrij, eindelijk. Los van de ketens van het godinnenbestaan. Natuurlijk, het was geweldig om zo veel power te hebben en zolang te kunnen leven, maar soms was het ook wel eens prettig om gewoon vrij te zijn, zonder verplichtingen en zo. Al wist ze wel dat ze altijd alert zou moeten blijven voor eventueel gevaar, want gevaar zat in een klein hoekje. De wolvin schoot naar rechts toe om een boom te ontwijken. Ze sprong achteruit, maakte een achterwaartse salto en toen ze boven de boom hing trok ze een streep met het puntje van haar staart. Promt werd de boom door binnen gesneden en viel op de grond. De wolvin was net op tijd weg om de boom te ontwijken en ging er boven op staan. 'Nice work Ammy.' Een klein kever achtig beestje sprong op haar snuit op en neer. Ze gromde er geïrriteerd naar. 'O yes. I know. You don't like it if I call you Ammy. Right?' De wolvin gromde nog een keer en schudde haar kop, zodat het beest ervan af viel. 'He!' Riep het nog kwaad naar haar toe. Maar de wolvin had zich al weer omgedraaid en was weggerend. Ze rende langs een boom en ging erachter staan. Langzaam aan veranderde het witte wolvin een middelgroot meisje met een wit Japans gewaad aan. Ze glimlachte, waarbij haar kleine scherpe hoektandjes zichtbaar werden. Rustig aan liep ze over het veld heen, terwijl haar haar zachtjes meegolfde op de wind. Ze voelde zich vrij, maar wist dat dat niet voor eeuwig zou zijn. Ze ging tegen de boom zitten, pakte haar penseel en haar potje inkt. Uit haar gewaad haalde ze een kladblok, sloeg een pagina om en begon rustig te tekenen. Dit was leven, maar voor hoelang?

De tekening leek niet echt op wat ze had verwacht. Ze kon haar gedachten er niet bij houden, maar wist zelf wel wat ze had getekend. Ze zuchten en stopte haar atributen weer terug in haar gewaad. Terwijl ze op stond en haar haar uit d'r gezicht haalde kwam iets op hem af. Haar rode ogen vernauwde zich. Opeens wist ze wat er op haar af kwam. Ze sprong snel n de lucht en landen achter het wezen dat haar aan wilde vallen. Ze gromde als een wolf en pakte haar penseel. Ze tekende een scherpe lijn recht in het monster, deze werd doormidden gehakt en viel uiteindelijk stil op de grond. 'Nice work Ammy.' Zei het keverachtige beest dat weer naast haar sprong. 'Shut the fack up!' Gromde ze hem toe. Ze liep weer naar de boom toe en liet zich eronder zakken. Nu zou ze eindelijk rust kunnen hebben.

Ze had het nog niet compleet onder controle, maar wanneer ze veranderd was in een tijger genoot ze van de korte tijd die ze meestal in deze gedaante door kon brengen. Het gebeurde vaak dat haar staart verdween of dat de helft van haar gezicht menselijk was: ze schommelde vaak tussen de twee gedaantes wat soms erg irritant kon zijn. Gelukkig was de opbouw van haar zenuwen en bloedvaten hetzelfde waardoor daartussen geen foutjes konden ontstaan, hoewel haar kleine mensenhart wat te zwak was voor de kracht die een tijger bezat. Ze voelde zich dan vaak zwakjes, viel na een korte tijd flauw en veranderde weer terug in haar menselijke gedaante. Het zou heerlijk zijn wanneer ze dit compleet onder controle had, maar daarvoor zou ze geduld moeten hebben of een goede leermeester tegen moeten komen.
De tijger leek over de grond te vliegen terwijl ze aan het rennen was, genietend van de wind die door haar lange haren waaide. Na een tijdje stopte ze met rennen en liet ze zich vallen in het gras, terwijl haar buik wild op en neer ging. Ze tilde haar kop op en bleef liggen terwijl ze een glimp van trots over zich heen kreeg, waarna ze iemand liggend aan de voet van een boom opmerkte. Miyuki drukte haar lichaam laag tegen het gras aan en tuurde nét boven de langste sprieten naar het meisje, die iets van een tekenblok in haar handen had.

Het meisje had haar ogen gesloten. Toch hield ze alles in de gate. 'Ammy.' Issun bleef haar maar irriteren met die naar. 'Ammy! A big cat is coming.' Haar rode ogen schoten open. Een grote kat? Het duurde even voordat het dier in haar blikveld kwam. Ze gromde zacht en veranderde achter de boom in haar Okami gedaante. 'Right. And now?' Vroeg Issun. De wolf keek de kleine insect aan alsof hij alleen maar een irritante vlieg was en gromde toen. 'All right. I've got it.' Issun sprong van de grond en landen in de witte vacht van de wolf. Zijn favoriete plekje, tot ergenis van Okami. De wolf keek de tijger aan, maar wist niet zeker of ze haar blik had gevangen. Het was een vrouwtje, dat wist ze wel. Er zat een ander vachtpatroon in dan dat ze was gewent. Maar goed, de tijgers hier konden anders zijn dan bij haar thuis. Vroeger dan. Nu was dit haar thuis, of dat zou het moeten voorstellen. Haar witte staart bewoog langzaam heen en weer. Ze wist dat, als ze het goed deed, de tijger in een klap kon laten verdwijnen. Maar ze had niet echt veel zin in een gevecht. Het blad, of schild zoals ze het zelf vaker noemde, op haar rug werd iets groter en straalde een verstikkende hitte uit. Ze gromde zacht, ze moest rustig worden. Anders had ze al snel het probleem dat ze de tijgerin zou aanvallen zonder kennis te hebben gemaakt. Ze drukte haar lichaam tegen de grond en spanden haar poten. Ze sprong ruim vijf meter de lucht in, maakte een dubbele salto en kwam achter de tijgerin terecht. 'Kon'nichiwa, anata wa daredesu ka?' Vroeg Issun die al weer op het puntje van Okami's snuit stond te stuiteren. Dat was een van de nadelen van Amaterasu's wolven lichaam, ze kon niet praten. Enkel met 'echte' dieren. Dus als ze nu wat zou zeggen zou deze tijgerin het toch niet verstaan, ze was immers maar een wolf dier. Of ze moest zich heel erg gaan concentreren, dan zou het haar misschien wel lukken, maar tot die tijd, zou Issun voor haar spreken. Zoals altijd.

[Kon'nichiwa, anata wa daredesu ka? = Hallo, wie ben jij?]

Ze hield het meisje nauwlettend in de gate, en volgde elke beweging die ze maakte. Miyuki merkte ook de rare tekeningen op die op haar gezicht stonden die erop wezen dat ze óf hield van een verkleedpartijtje, óf iets van een mytisch wezen was. Wat of wie ze ook was, ze vertrouwde het niet. Door haar ervaringen vertrouwde Miyuki anderen niet snel, of ze nou goede bedoelingen hadden of niet.
Het meisje stond op, verdween achter de dikke boom en was ingeruild door een witte wolf met dezelfde tekeningen op haar gezicht en lichaam, waardoor Miyuki opmerkte dat het dezelfde persoon was. Gaaf, ook iemand die van gedaante kan wisselen! dacht ze, hoewel ze als altijd nog in het lange gras bleef liggen. Ze had een beetje de houding aangenomen als een tijger die diens prooi besloop, hoewel dit meer als observatie dan als jacht bedoeld was.
Miyuki keek rustig toe hoe de wolf haar benaderde, en richtte zich in haar volledige lengte op toen ze dichtbij genoeg stond om haar aan te kunnen vallen. Een geoefend oog die redelijke kennis had van tijgers zal het verschil in grootte kunnen merken, hoewel de vachttekeningen identiek waren aan die van de normale tijgers. Een verbaasde blik verscheen in haar ogen toen ze in het japans werd aangesproken, maar het niet de wolf was die sprak. Ze keek beter en merkte een klein insectje op haar snuit op, waarvan ze de bedoeling niet precies af wist. Was het een tolk voor de wolf, of was de wolf een vervoersmiddel voor het beestje..?
"Kon'nichiwa, watashi wa Miyukidesu. Soshite, anata ga daredesu ka??" sprak ze terug op een rustgevende en kalme toon. Kwamen de lessen japans die ze vroeger gedwongen van haar ouders moest volgen toch nog van pas..

[Kon'nichiwa, watashi wa Miyukidesu. Soshite, anata ga daredesu ka? = Hallo, ik ben Miyuki. En wie zijn jullie?]

Issun viel achterover toen de tijger in het Japans terug sprak. Nog iemand die Japans sprak? Dat was verbazend. Okami keek de tijger aan en liet een soort van jank geluid hoorde. Issun zuchten en sprong weer terug op de rug van Okami. Deze zuchten even en concentreerde zich. Ze was nooit echt goed geweest in het spreken als wolf, maar nu zat er toch echt niets anders op. 'Miyuki wa kimochi ga yoi. Watashi wa Ōgami no dansei gozen dake de issunbōshi ga aru' Sprak ze, haar stem was zacht, als de lente bries in het vroege voorjaar, die de bladeren liet ritselen en heerlijk door je haar, of vacht in haar geval, ging. Ze glimlachte even en liep een rondje om de tijger heen. Toen ze zeker wist dat het meisje, of de tijger, haar niet kon zien, veranderde ze terug naar haar eigen lichaam. Ze knielde voor de tijger neer en bracht haar lijkbleke hand over diens kop heen. 'Anata wa Miyuki tokubetsuna okurimono o motte' Zei ze zacht. Ze kriebelde de tijger achter diens oor en merkte dat Issun weer op haar schouder zat. 'Ammy, What the hell are you doing. You doesn't know if she would attack you.' Amaterasu glimlachte. 'I know that she wouldn't attack me Issun.' Sprak ze rustig. 'Aru dōbutsu no okurimono wa ōku no hito ga henkō suru koto ga arimasu. Sore wa, tsuneni tokubetsuna 1tsu o kyoka ni hantai suru kotodesu.' Ze keek omhoog, de wind blies vrolijk door haar witte haar heen. Ze hief haar hand van de tijger af en zette zichzelf weer overeind. 'Anata wa watashi anata no hontō no iro ga hyōji dekiru yō ni?' Vroeg ze rustig.


[- Miyuki wa kimochi ga yoi. Watashi wa Ōgami no dansei gozen dake de issunbōshi ga aru = Aangenaam Miyuki. Ik ben Okami, en dat mannetje daar is Issun.
- Anata wa Miyuki tokubetsuna okurimono o motte = Je hebt een speciale gave Miyuki.
- Aru dōbutsu no okurimono wa ōku no hito ga henkō suru koto ga arimasu. Sore wa, tsuneni tokubetsuna 1tsu o kyoka ni hantai suru kotodesu. = Er zijn niet veel mensen met de gave om in een dier te veranderen. Het is altijd speciaal om er een te ontmoeten.
- Anata wa watashi anata no hontō no iro ga hyōji dekiru yō ni? = Kan je me toestaan je ware gedaante te laten zien?]