Roswhita tuurde vermoeid naar de zon. Ze was weer een tijdje terug, voor nu. Ze had zich in het bos terug getrokken, ze wou alleen zijn. Nu was ze terug, ze kon ook niet anders. Met haar hand boven haar ogen tuurde ze verder. Zelfs in het bos had ze gemerkt dat Degree leegliep, waarom? Dat zou ze niet weten. Misschien hadden veel kinderen een thuis gevonden, of hadden ze hun krachten weten te beheersen en weg kunnen gaan. Zelf gaan leven, zuchtend deed ze haar ogen dicht. Het was zomer en zelfs nu leek de binnenplaats afgelegen. Een koel briesje afkomstig vanaf zee waaide door haar rode haren. Ze zuchtte en liet haar hand zakken.
De leiding had niks gezegt over haar afwezigheid, beter misschien ook. Zou Fry om een andere kamer gevraagt hebben? Ze vond er vast niks voor om met een vermiste kamergenoot te zitten. Daan lag één kamer verderop dus daar had ze wel gezelschap aan mocht ze niet van kamer mogen wisselen. Zou Kouro hier nog zijn? Of was hij ontsnapt?
Ze wist het niet, vroeg of laat kwam ze er wel achter. Voor nu.. Bleef ze waar ze lag, luisterend naar de wind.
