Silence...

Een meisje met aszwart haar liep rond in de straten dichtbij het weeshuis.. Ze wilde niet naar het weeshuis ze wilde gewoon allleen zijn, maar in de stad ging dat niet,, haar pas versnelde, ze was bijna aan het enorme park met heuvels, daar ging ze altijd naar toe als ze zich alleen voelde of als ze alleen wilde zijn. Ze ging er best vaak naar toe voor de stite, want nu waren er weinig mensen.
Na een tijdje zat ze alleen op de heuvel en staarde ze recht voor zich uit. Het meisje was Eyota een meisj van zestien dat niet met haar zelf overweg kon, en ze had één groot geheim dat niemand wist. Eigenlijk kon het haar niet schelen maar mensen meden haar erdoor. Ze vonden het vies en misschien besmettelijk dus darom hield ze het voorzichzelf, zo irriteerde ze niemand er mee en kon ze zelf haar leven verder gaan. Maar over één ding was ze echt niet zeker: Wat als het weeshuis er achter kwam, zou ze dan buitengegooid worden, of zou ze genegeerd worden door iedereen? HEt was beter zo, ze moest gewoon haar mond houden. Ze dacht aan een liedjedat in haar opkwam toen ze daar alleen op de heuvel zat starend en alleen maar stilte rond haar heen, ze genoot erg van de stilte. Ze werd er rustig van. Ze voelde een zuchtje wind die met haar zwarte haren speelde en daarna gewoon weer ging liggen. Eindelijk nog is iets natuurlijk, de wind was fantastisch, de wind was vrij zijn en weg zijn van je problemen. Zoe iemand haar begrijpen? Dat ze niet hetzefde was dan al de doorsnee mensen. Ze kon alleen nog dromen van een wereld waar iedereen in vrede en harmonie leefde. Stil begon zemee te neurien met het liedje dat precies haar hoofd uit wilde en dat ze echt moest zingen, het neurien ging al snel over in zingen maar verder ging ze niet, ze wilde niet dat iemand haar hoorde, ze zou zich kapot schamen..

(liedje: https://www.youtube.com/watch?v=zXZj4O5T25I)

Angelina rende vrolijk over de heuvels. Degree was het beste internaat waar ze ooit geweest was, afgezien van haar kamergenoot natuurlijk. Iedereen in Degree had krachten dus was Angelina nooit meer om die reden raar. Ze zuchtte even opgelucht, haar ogen zochten de omgeving van de vele heuvels af. Angelina zocht iets, iets waarmee ze kon praten waar ze haar geluk en blijdschap mee kon delen. Daar, op een heuvel niet heel ver van Angelina af, zat een meisje met aszwart haar. Angelina glimlachtte even en rende naar het meisje toe. Ze zag de lippen een heel klein beetje van het meisje bewegen toen Angelina dichtbij genoeg was om met haar te kunnen praten. Het meisje zag er een beetje somber uit. Rustig ging Angelina op een meter afstand van het meisje zitten, ze kon niet verstaan wat het meisje had geneuried en eigenlijk was Angelina daar ook niet meer nieuwsgierig naar. Ze trok haar knieën naar zich toe en sloeg haar armen om haar knieën. Ze keek rustig voor zich uit. ‘Hoi, ik ben Angelina Mudloq.’ Stelde Angelina zichzelf voor, een kleine glimlach sierde haar gezicht toen ze dit tegen het meisje zei. Ze streek een haar pony even voor haar ogen weg en ze probeerde de blik van het meisje te doorgronden. Het lukte niet. Angelina zuchtte en keek voor haar uit…

Eyot voelde de trilingen van de aarde onder haar, het was iemand een meisje iets jonger dan haar maar ze had ook krachten en was duidelijk opzoek naar iets, Eyota dacht aan gezeldschap dat was het eerste dat in haar gedachten opdook. Het meisje kwam opeens naast haar zitten, uit gewoonte schoof ze wat verder weg, ze wilde niet onbeleefd overkomen maar ze deed het gewoon. Ze was vergeten dat ze nog stiletjes aan het zingen was en meteen stopte ze er mee. Watzou ze wel van haar denken? Wat maakte het eigenlijk uit, ze moesten haar maar nemen hoe ze was. Een glimlach verscheen op het meisje haar gezicht en Eyota wist niet goed hoe ze daar op moest reageren, voor zich uit staren, of vriendelijk terugglimlachen. Ze was te bang om te glimlachen dus staarde ze maar voor zich uit. Ze vond het meisje erg aardig want wie zou er nu graag naast haar zitten, eyota die altijd onzeker was en een geheim met zich mee droeg? Vroeger wilde nooit iemand naast haar zitten in de eetzaal of in de klas. Ze werd buitengesloten omdat ze anders was dan de anderen, niet alleen door haar krachten die ze soms gebruikte om zich af te reageren, nee om iets anders. Haar hand gleed van haar knie en haar vinger raakte de grpond aan, ze voelde de wereld, haar kracht was dat ze meevoelde met de wereld en het opeens kon laten regenen op een mooie zomerdag, maar ze pate er wel mee op, het waren belangerijke krachten die je niet mocht misbruiken. Het meisje dat naast har zat stelde zich voor en Eyota wist weer niet goed wat zemoest doen maar ze besloot om bhet meisje na te doen en haar eigen naam te zeggen. "Eyota en.. Alleen Eyota" zei ze aarzelend, ze zei nooit haar achternaam want die was niet eens van haar het was er één die haar pleegouders haden gekozen een week voordat ze al weg moest wegens onhandelbaarheid. Dus eigenlijk wist ze niet eens of die achternaam nog geldig was. De vinger trok ze weg en ze frutselde er mee aan haar oorbel. "Zit je ook in het weeshuis", misschien was het een overbodige vraag maar dat kon haar niet schelen, of wel?

Angelina keek het meisje nieuwsgierig aan. Ze wilde vragen wat haar krachten waren, wat zij allemaal kon. Ze verdrong de drang om dat aan het meisje te vragen, het leek er namelijk op dat het meisje nogal onzelfverzekerd was en Angelina wilde haar niet beledigen of haar ongemakkelijk te laten voelen. Dat was een van haar goede kanten, ze wilde dat anderen het ook fijn hadden. Ze glimlachtte even kort bij die gedachte. Het meisje stelde zichzelf voor als Eyota. 'Mooie naam. Nog nooit gehoord, maar heb je geen achternaam?' vroeg Angelina vrolijk tegen Eyota, ze probeerde de nieuwsgierigheid die in haar stem weerklonk te verbergen. 'Zit je ook in het weeshuis?' had Eyota aan Angelina gevraagd. Angelina vond het meer een internaat dan een weeshuis, want ze had niet het idee dat er mensen waren die kinderen met krachten wilden adopteren. Angelina haalde haar schouders even luchtig op en knikte naar Eyota, uit haar vraag had ze begrepen dat Angelina ook in Degree woonde. Angelina zuchtte even en staarde voor zich uit, ze besloot om het nu toch maar te vragen. Ze ging vragen wat Eyota's krachten waren. Angelina keek het meisje aan en liet haar oogkleur veranderen, van bruin naar gifgroen en weer terug. Ze glimlachtte even bemoedigend en in een handomdraai had ze een vlammetje tussen haar duim en wijsvinger. Zij verbrandde niet van haar eigen vuur en kon het dus ook zonder moeite vastpakken, dat had alleen niks te maken met het feit dat ze wonden van zichzelf en anderen kon genezen. 'Wat zijn jouw krachten?' vroeg Angelina toen aan het meisje, de nieuwsgierigheid was in haar ogen af te lezen en zeer hoorbaar in haar stem. Een kleine fonkeling lichtte op in haar, weer bruine, ogen...

Eyota probeerde wat minder zwak over te komen door haar shouders recht te houden en haar rug recht te houden, zo zag ze er ook een stuk groter uit dan dat ze was. Ze keek even naar Angelina, ze was mooi, veel mooier dan Eyota, ze wilde ook wel zo zijn maar dat was niet voor haar weggelegd. Eyota had atijd problemen gehad met vertrouwen hebben in andere mensen, maar Angelina was vriendelijk, ae lette op met wat ze zei en probeerde vriendelijk over te komen. Ze was waarschijnlijk erg opulair en had al duizende vriendjes gehad. Eyota had nooit iemand gehad ze was zo vaak verliefd geweest maar het was toch zinloos.. Angelina vroeg wat haar krachten waren en ze keek haar even aan, haar krachten waren simpel om te beheersen maar je moest weten wat je ermee deed. "Ik ben zeg maar als moeder natuur, ik beheer de wind en de planten, wacht kijk maar", zei ze en pakte een zonnebloempitje uit haar zak en stak het in de grond. Ze hield haar hand erboven en sloot haar ogen, het plantje begon te groeien en al snel ston er een grote zonnebloem voor hen. "Ik kan zowat alles beheren buiten het water" zei ze en dacht na, ze probeerde het altijd maarwater lukte noit wel de aarde, wind en planten. Als ze boos was liet ze soms een heel bos verdorren waar ze later altijd spijt van kreeg. "Waarom ben je eigenlijk zovriendelijk, als je weet wat ik echt ben dan wil je me vast niet kennen, dat heeft iedereen zelfs de jo0ngens,," zei ze en zuchtte, meestal hield ze het geheim maar ze kon het niet geheim houden tegenver Angelina, ze zou de waarheid moeten weten en dan zou ze misschien wel ongeloofelijk vies van haar zijn of nooit meer haar willen aankijken..

Eyota ging wat meer rechtop zitten en zag er nu een stuk groter uit. Angelina glimlachtte even naar haar en keek toen weer voor zich uit. 'Moeder natuur? Interessant!' zei ze tegen Eyota en een lichte twinkeling van opwinding weerscheen in haar ogen. Ze keek nieuwsgierig naar Eyota wachtend op het moment tot dat zij wat van haar krachten liet zien. Eyota haalde een zonnebloempit uit haar zak, stopte hem in de grond, hield haar hand erboven en er kwam al snel een plantje dat heel snel groeide en binnen enkele seconden stond er een grote zonnebloem voor hen. 'Wow.' mompelde Angelina en ze bekeek de zonnebloem nauwkeurig. Dit had ze nog nooit eerder gezien, ze keek even naar Eyota en glimlachte naar haar. Opeens vroeg Eyota waarom zij zo vriendelijk was. Angelina fronsde even kort haar voorhoofd. 'Met vriendelijkheid bereik je meer dan als je onaardig doet en jij hebt toch niks verkeerd gedaan? Dus waarom zou ik dan onaardig tegen je moeten doen?' zei Angelina op een vragende toon aan Eyota. Ze zuchtte even en sloeg haar ogen voor een seconde neer. Ze keek Eyota weer aan en haalde even diep adem. 'Ik vind je aardig voor zover ik je nu ken en wat je bent maakt me niks uit; want je doet normaal tegen mij.' zei Angelina tegen Eyota, ze keek haar vastberaden aan. Ze zou niet weggaan en ze zou waarschijnlijk zeker met Eyota blijven praten als ze wist wat zij nou eigen was...

Eyota glimlachte even, Angelina was erg onder de indruk van wat zij had gedaan. "Het is nog niets!" zei ze en glimlachte. Dat was nog niet alles ze kon ook de wind besturen, ze sloot nogmaals haar ogen en liet een kleine draaikolk van wind over de heuvels gaan, hij was niet te groot want het kon enorme schade aanrichten en dat wilde ze niet. Ze voelde zich op haar gemak bij Angelina, zou dat veranderen als ze haar geheim vertelde. "JE kent me niet, je weet niet waarom ik hier zit, ze moesten me niet omdat ik een slecht gedrag heb, geen één pleeggezin wilt me, dus waarom zou je dan vriendelijk doen als je niet eens wist wat ik allemaal aangericht heb???" zei ze en keek haar heel ernstig aan. Ze was helemaal in de knoop en durfde het niet te vertellen. Ze ging haar vast negeren. Ze was misschien niet nuchter geweest maar toch je deed het niet. "Wil je het echt weten want je gaat er spijt van hebben dat je het gehoord hebt en je zal je afvragen waaronm je ooit naast me bent komen zitten, dus weet je het zeker?" vroeg ze nog eens om zeker te zijn. Ze veretelde het zelf niet graag want ze schaamde zich er enorm voor. Ze keek even naar de mini tornado die nog over de heuvels ging en er kwam veel vuilnis in dus stuurde ze de tornado naar een vuilnisbak en liet hem daar in gaan en dan neervallen, zo had ze ook eens opgeruimd. Jammergenoeg kon ze geen water besturen dus in de winter kon ze niks doen het hielp toch geen steek. De winter was het gehate seizoen vor haar maar gelukkig was het nu lente zo waren haar krachten het grootste. Zuchtend staarde voor zich uit en wachtte op het antwoord van Aneglina.

Angelina keek haar ogen uit toen ze een kleine draaikolk over de heuvel zag razen. Het zag er gaaf uit. Angelina glimlachte even naar Eyota. 'Nee, inderdaad ik ken je niet en denk je dat een pleeggezin mij had gewild? Ik heb heel mijn leven in diverse internaten gezeten, ze dachten dat ik een duivel was of zoiets.' zei Angelina en ze was nog steeds vastberaden. Ze keek Eyota nog ernstiger aan dan zij naar haar had gekeken. 'Je wilt niet weten wat ik heb gedaan. Ik heb mensen verminkt voor het leven toen ik jong was, ik heb sommige bijna levend verbrand.' fluisterde Angelina en ze wilde niet terug denken aan die verminkte lichamen. Ze zuchtte even en sloot haar ogen voor een seconde. 'Nu vind jij mij vast raar maar nu heb ik mijn element onder controle en ik weet zeker dat ik niet anders over je ga denken als ik weet wat je aangericht hebt.' zei Angelina tegen Eyota, nog steeds klonk en was ze vastberaden. Ze knikte even bemoedigend naar Eyota. 'Ja, ik het weten. Ik ben er heel erg zeker van.' zei ze en ze luisterde aandachtig naar wat Eyota zou gaan zeggen. Eyota staarde voor zich uit maar Angelina keek haar juist nieuwsgierig aan, ze wilde heel graag weten wat Eyota gedaan had. Ze zou waarschijnlijk toch niet anders over haar gaan denken.

Eyota wist dat ze het zeker wilde weten, ze had enorme spijt van wat ze gedaan had, al was dat toen veel ingewikkelder. "Ik ben anders weet je, ik kan verliefd worden op meisjes en jongens", daar begon het al, ze haatte dat ze zo was, iedereen vond haar maar raar. "
Ik had ouders, één met alleen windkrachten en de andere met natuurkrachten, dus ik heb ze geerfd, ik kan me niet zo goed meer herinneren hoe ze eruit zagen ik denk dat mijn moeder lange steile zwarte lokken had ne mijn vader gewoon bruin haar. Maar ze kwamen erahter dat ik ook voor meisjes viel, ze werden woedend en waren aan het jammeren ove1r dat ze nooit nageslacht zouden hebben, ik was zo boos en ben naar mijn kamer gerend. Na een tijd leken ze wel afgekoeld en ik oorde mijn vader bellen met een vriend, het ging over zijn zoon en mij, ik dacht dat die zoon is langs kwam. Ik kendehem hij was wel vriendelijk maar meer niet. Toen hij er was zei mijn vader dat die zoon me op andere gedachten kwam brengen, ik snapte het niet hij moest met mij naar mijn kamer, hij wist precies wat er ging egbeuren, maar ik niet,, misschien weet je wel wat hij met me daar moest doen.. Na eeen aantal maanden zwelde mijn buik op, ik dacht dat ik te dik was maar dat was het niet want nog een aantal maanden later lag ik in het ziekenhuis, die vriend was er ook en zijn zoon ook ik was woedend op mijn vader en moeder, waarom hadden ze me dit aangedaan, toen ik was bevallen van een tweeling, hoorde ik mijn ouders met de vriend en zijn zoon praten ze waren niet geintresseerd in het geld maar in één van mijn kindjes, dat wilde ik nog minder, ik kreeg een woedeaanval en begon alles te verwoesten, tevergeefs ze sloten mij op en na een maand mocht ik weer naar huis naar de tweeling, het was geen tweeling meer één van de twee was me die vriend meegegaan, ik was enorm verdrietig en begon heel veel te dronek, omdat ik niet meer nuchter was dacht ik ook niet meer na, uit wraak nam ik het kindje mee naar het bos en liet er een boom op vallen, zo leek het voor de mensen een ongeuk maar eigenlijk had ik mijn kind vermoord en mijn ouders wisten wel hoe het zat en nu gingen zij me slaan en erg veel pijn doen, uit woede heb ik mijn ouders vermoord, en het ergse ik was nuchter!" zei ze en er rolde vele tranen langs haar wangen. "Ik wil zo graag weten waar dat andere kind is, en hoe het er mee gaat", zei ze bang, soms werd ze zwetend wakker in haar bed en bego dan hard te gillen. "MAar dat was nog niet alles daarna moest ik naar een pleeggezin, niemand wlde me maar uiteindelijk was er één familie, ze waren echt super lief en vriendelijk, maar weer bij een woede aanval heb ik ze vermoord, en daarna wilde niemand me weer, ik werd hier gedumpt en moet nu pillen pakken tegen de woedeaanvallen", zei ze en verborg haar hoofd tussen haar knieen, ze schaamde zich er enorm voor.