Full Moon

'I dag vil jeg sejre. Den effekt, der blev givet mig ved min fødsel, vil være på sin stærkeste. Vær med mig og føre mig, vil jeg belønne dig.' Een jonge vrouw met paars haar en heldere paarse ogen stond boven aan een van de heuvels die overvloeit werd met het licht van de volle maan. Ze had een zwart gewaad aan met paarse runen en sigils erop. Ze stond met haar armen boven haar in de lucht en een kring donkerpaars vuur stond om haar heen. 'Guder og gudinder, høre mine bønner. Giv mig styrken til at opfylde min opgave.' De wolken plakte samen en de eerste donder slag was al in de verte te horen. Ze haar ogen gloeide paars op en de wind speelde met haar gewaad. De jonge vrouw sloot haar ogen en richten zich ten hemelen. 'Sigawira. Gifhawor hgosdir mighiqa bgowa.' Mompelde ze zacht. Ze voelde de kracht door haar lichaam stromen, ze zetten het vast en trok het naar zich toe. Opeens weken de wolken uiteen en een dunne straal van het maanlicht viel op haar zwarte gewaad. De vrouw kreunde zacht en viel op haar knieën. Ze haagde gehaast adem, de storm storm trok weg en de wolken dreven uit haar zicht. In haar haar knetterde energie vonkjes. 'Ja, jeg gjorde det. Endelig har jeg styrken til at gøre dette.' Zei ze terwijl ze weer overeind kwam. 'I am and I will be.' Zei ze daarna. Ze grijnsde en barstte daarna in een hels gelach uit. Haar plan was gelukt, nu eindelijk had ze voldoende macht om haar plan ten uitvoer te brengen. Nu kon ze de wereld overnemen en diegene die haar belachelijk hadden gemaakt terug pakken. Ze ontbond de cirkel waar ze in stond, en ging in kleermakers zit zitten. Ze legde haar handen op de aarde voor zich, niet om zich te aarden, maar om de omgeving af te speuren. Een paar konijntjes die in de buurt waren kregen een felle schok en vluchten gelijk weg. Alles wat kleiner was dan een konijntje kreeg dit te voelen. Datgene wat groter was moest ze eigenhandig afmaken. Haar rituelen waren verboden, voor alles en iedereen. Ze grijnsde en maakte zichzelf onzichtbaar, zodat ze haar omgeving goed in de gate kon houden.

Op een rustig tempo liep hij door de bossen. Af en toe de paden vermeidend, soms rennend tussen de bomen. Een schim die als een snelle schaduw voorbij leek te racen. Kyo wilde alleen zijn, zoals hij heel vaak was. Op dit moment liep hij even rustig door het donkere bos. Het was nacht en de maan scheen niet overal door het dikke bladerdek heen. Toch had hij er geen moeite mee. Hij mocht dan wel niet altijd een kat zijn, maar sommige voordelen kreeg je mee. Zoals lenigheid, snelheid, hoog kunnen springen, klimmen en natuurlijk in het donker kunnen kijken. Bij een klein open veldje hield hij even stil en keek naar een klein meertje dat voor hem lag. De andere oevers waren donker, er was niemand in de buurt. Rustig liet hij zich tegen een grote steen aan zakken en ging comfortabel in het gras liggen. Misschien was het maar beter dat hij hier was. Het zat hier immers vol met freaks. Of sommige net zo'n erge ervaring hadden als hij wist hij niet. Sommige waren hier opgegroeid, hij niet. Hij had moeten leven met normale mensen om hem heen. De rest van de Sohma's en zelfs de andere leden van de Zodiac die hem nooit konden begrijpen. Hij was tenminste af van Kagura. Al wist hij zeker dat ze er wel achter kwam waar hij tegenwoordig verbleef. Kyo was zeer in zichzelf gekeerd, maar boos kon hij wel worden. Zijn stalker begreep hij niet, zij was lid van de familie, maar de enige die het monster in hem niet leek te zien. En toch was ze zooo vervelend. Slaan, schoppen, het leek alsof ze hem dood wilde hebben, maar eigenlijk van hem hield. Er was geen touw aan te knopen, hij kon het alleen als raar beschouwen. Op een gegeven moment had hij er genoeg van. De ene dag kon hij lang op één plaats zitten, de andere dag moest hij overal heen, om dingen te doen, om te trainen. Kyo leefde om te trainen. Zolang hij sterker werd had hij meer kans om die verdomde Rat te verslaan. Ooit zou dat gaan gebeuren. Hij stond op en liep verder tot de bomen rondom hem minder dicht begonnen te worden. Het bos maakte plaats voor heuvels, de maan verscheen achter de wolken en plotseling verdwenen ze allemaal. Het wemelde hier van de freaks, dat wist hij. Op een rustig tempo bleef hij door wandelen. Geen aandacht schenkend aan het meisje dat verderop zat.

Er was iemand, ze voelde het. Er was iemand om haar heen. Ligeia stond op, gelukkig was ze nog steeds onzichtbaar. Het handige van haar geesten krachten. Ze keek haar rond, haar paarse ogen hielden alles in de gate. Waar zat diegene. Ze kon hem niet vinden. Ze liep naar de heuvel af, haar onzichtbaarheid viel als een deken van haar af. Haar ogen vonden de jongen met het oranje haar. Haar ogen vernauwde zich. Wat moest hij hier? Was hij niet gewaarschuwd door de storm die ze had opgeroepen. Ze grijnsde even. Weermagie, ze maakte er veel gebruik van. Het feit dat het verboden was boeide haar niet. Dat was nou juist het leuke. Iets doen tegen de regels in. Ze bestudeerde de jongen. Hij leek haar niet op te merken. Iets wat eigenlijk niet zo vreemd was. Ligeia bleef stil staan en mompelde een kleine spreuk. Haar lichaam rolde van haar af en het enige wat overbleef was een paarse geest. Haar helder paarse ogen waren duidelijk zichtbaar. Ze zweefde naar de jongen toe en ging boven hem hangen. Met een beetje geluk zou hij haar niet opmerken. Ze haalde diep adem en mompelde weer wat. Uit haar ogen kwamen twee lichtstralen, alsof er spotlichten in zaten. Ze gleden over de jongen heen, ze nam alle informatie die ze van hem kon vinden op. 'Zoo... Kyooo.' Zei ze met een geestachtige stem. Ze veranderde in een zwarte kat en streek langs zijn benen.

Hij was weer eens te druk in zijn gedachten bezig om de paarsachtige geest boven hem te merken. Dat het meisje was verdwenen leek hij ook al niet te zien. Pas toen een geest achtige stem zijn naam zei en er een zwarte kat langs zijn benen streek, kwam hij terug naar de werkelijkheid. 'Kat' siste hij, hoewel hij wist dat het geen echte was. Hij kon echte katten altijd onderscheiden van de katten die eigenlijk mens waren. Toch leken ze altijd naar hem toe te trekken. Geërgerd keek hij naar beneden, naar de kat bij zijn benen. 'Wat moet je?' siste hij op een ongeinteresseerde toon. Hij had helemaal geen zin om met iemand te praten. Laat staan met iemand die het leuk vond door hem heen te kijken en dan in een kat te veranderen, voor zijn plezier. Alsof echte katten hem nog niet genoeg volgde. Sterker nog, ze lieten hem niet met rust. Irritante beesten.

(Sorrwy niet zo veel inspi)