Alone..

Op een rustig tempo liep hij door de bossen. Af en toe de paden vermeidend, soms rennend tussen de bomen. Een schim die als een snelle schaduw voorbij leek te racen. Kyo wilde alleen zijn, zoals hij heel vaak was. Op dit moment liep hij even rustig door het donkere bos. Het was nacht en de maan scheen niet overal door het dikke bladerdek heen. Toch had hij er geen moeite mee. Hij mocht dan wel niet altijd een kat zijn, maar sommige voordelen kreeg je mee. Zoals lenigheid, snelheid, hoog kunnen springen, klimmen en natuurlijk in het donker kunnen kijken. Bij een klein open veldje hield hij even stil en keek naar een klein meertje dat voor hem lag. De andere oevers waren donker, er was niemand in de buurt. Rustig liet hij zich tegen een grote steen aan zakken en ging comfortabel in het gras liggen. Misschien was het maar beter dat hij hier was. Het zat hier immers vol met freaks. Of sommige net zo'n erge ervaring hadden als hij wist hij niet. Sommige waren hier opgegroeid, hij niet. Hij had moeten leven met normale mensen om hem heen. De rest van de Sohma's en zelfs de andere leden van de Zodiac die hem nooit konden begrijpen. Hij was tenminste af van Kagura. Al wist hij zeker dat ze er wel achter kwam waar hij tegenwoordig verbleef. Kyo was zeer in zichzelf gekeerd, maar boos kon hij wel worden. Zijn stalker begreep hij niet, zij was lid van de familie, maar de enige die het monster in hem niet leek te zien. En toch was ze zooo vervelend. Slaan, schoppen, het leek alsof ze hem dood wilde hebben, maar eigenlijk van hem hield. Er was geen touw aan te knopen, hij kon het alleen als raar beschouwen.