Wat is er aan de andere kant?

Net voor de voet van een van de vele hoge bergen stond Yesung. Zijn gezicht was naar de lucht gericht. Zijn ogen keken omhoog naar de berg waat hij voor stond. Zover hij zag waren de bergen eigenlijk onklimbaar, er was nergens een pad te zien. Niet eens een klein paadje. Yesung slaakte een diepe zucht. Hij was er erg benieuwd naar, naar wat er allemaal achter die bergen kon zijn. Misschien was het wel veel beter dan hier.
Yesung keek uiteindelijk weer voor zich uit aangezien zijn nek een beetje zeer begon te doen doordat hij steeds naar boven had gekeken. Hij deed een paar stappen naar achteren en uiteindelijk voelde hij de stam van een boom tegen zijn rug aan. Yesung liet zich tegen de boom aan zakken en niet veel later zat hij op het gras tegen de boom aan. Yesung legde zijn hoofd langzaam aan tegen de stam van de boom en hij keek weer omhoog naar de berg. Het was best warm weer maar ondanks dat had Yesung toch een soort jas aan. Bij zijn linker arm was geen mouw, maar bij zijn rechter arm wel en bij zijn rechter hand had hij ook een zwart handschoentje aan. Yesung had zijn rechter arm nooit zichtbaar. Dat was maar om een reden en hij wilde niet dat anderen er achter kwamen. Misschien vonden ze hem wel vreemd, tja of misschien juist ook wel niet. Hij wist het niet, maar hij nam het risico ook niet.
Yesung keek voor kort in het rond. Er was niemand te zien, althans nu nog niet. Hij was zowiezo nog niet veel anderen van het internaat tegen gekomen. Hij was hier dan ook nog niet zolang en contact met andere mensen zoeken deed hij eigenlijk ook niet graag. Hij was vaak heel erg op zichzelf en hij zag ook niet in waarom hij vrienden nodig zou hebben. Sinds dat zijn ouders gestorven waren was hij nog stiller geweest. Hij moest nog vaak aan zijn ouders denken en hij kon vaak alleen afleiding zoeken in muziek of tekenen. Opeens hoorden Yesung wat geritsel. Hij keek om maar zag nog niks. Hij stond op en zette een van zijn handen tegen de boom waar hij zojuist tegenaan gezeten had, ondertussen keek hij om zich heen. Had hij zich dat geritsel soms verbeeld? Of was er toch iemand in de buurt?

Een jongen liep rustig bergop. Zijn rode haar plakte tegen zijn gezicht aan. Zijn rode ogen keken emotieloos rond. Hij snoof even geirriteerd en stak zijn handen in zijn zakken. Zijn rode hemd hing wat losjes. Hierdoor was zijn gespierde borst te zien. Lichtjes grijnsde hij en liep verder. Hij keek om zich heen en zuchtte even. Hij gaapte van verveling en hoorde de woorden van de lieve jongen in zijn hoofd. Ga naar huis, ik wil eruit. Ik wil niet dat je iemand vermoord. Pls Yuko zei de stem. De jongen grijnsde vals. "Yoshi toch. Denk je echt dat ik je laat gaan? Hou je kop en laat me" zei hij kalm. Hij liep verder en hoger de berg op. Hij keek om zich heen en even richtte hij zijn blik op de ketting om zijn hals. Hij snoof en liep verder. Hij liep wat door bladeren en snoof. Hij haatte geluid van dingen die zijn broer liever had. Hij rolde met zijn ogen en liep verder. Hij hoorde iets en keek om zich heen. Hij voelde aanwezigheid van iemand. Was er iemand op de top? Misschien een slachtoffer of een prooi? Hij grijnsde vals. Hij kon alleen maar hopen. Rustig liep hij hoger en merktte toen een jongen. Hij schatte de jongen een jaartje ouder dan hem en Yoshi. Hij liep kalm naar de jongen en keek hem aan met zijn rode ogen. Geen emotie was van zijn gezicht af te lezen. Hij snoof even en keek de jongen aan. "Zozo, wie loopt er hier?" vroeg hij emotieloos aan de jongen. Hij bekeek de jongen even. Hij grijnsde lichtjes en wachtte af. Deze keer zweeg zijn broer Yoshi wel. De bangerd.

Yesung bleef naar de struiken kijken. Langzaam aan hoorde hij meer geritsel, nu wist hij wel zeker dat hij het zich niet verbeelde. Yesung was namelijk nu ook niet in zijn geestenvorm dus geesten kon hij nu niet horen. Het geritsel werd harder en Yesung balde een vuist. Misschien was het geritsel ook wel gewoon een dier, een hert misschien die niet door had dat hij er was en daarom niet bang weg rende. Nee dat klonk best vreemd vond Yesung. Hij dacht nog eens diep na van wat het kon zijn maar precies op dat moment kwam er een jongen tevoorschijn gestapt. Yesung keek hem aan en toen de jongen voor hem kwam staan deed hij een stap naar achteren. Yesung zijn ogen straalde wantrouwing uit. 'Zozo, wie loopt er hier?' Vroeg de jongen aan hem. Yesung bekeek de jongen snel. Daarna keek hij de jongen weer in de ogen aan. Yesung antwoorde niet op de vraag van de jongen. Yesung kon meteen al zien dat de jongen niet een van de aardigste was en dus had hij ook geen zin om met de jongen te praten. ''Zoek dat zelf maar uit..'' Antwoorde Yesung uiteindelijk zacht en kortaf.
Yesung draaide zich naar de berg toe en hij stond ondertussen tegen de boom aan waar hij, gedurende hij bij de berg was, al bij zat. Af en toe keek hij vanuit zijn ooghoeken naar de jongen die bij hem stond. Zijn blik was ongeinteresseerd, al was die jongen nog zo stoer. Hij liet zich niet bang maken door hem. Yesung nam zich dan ook gewoon voor dat de jongen een of andere stoerdoener was die aandacht zocht.

Yuko keek kalm naar de jongen. Hij grijnsde even en liet zijn rode ogen nog eens over hem heenglijden. Hij snoof even en keek hem weer recht aan. Hij liet zijn handen rustig in zijn zakken. Hij keek even rond en hoorde dan de woorden van de jongen. "Mij best" zei hij rustig en een grijns sierde zijn lippen. Yuko ik meen het. Ga weg en ga naar huis. Ik moet wat doen in plaats van dat jij die stomme spelletjes speelt of vrienden maakt. Zei zijn broer in zijn gedachten. Yuko rolde geirriteerd met zijn ogen en keek even naar de grond. Hij kon niets tegen Yoshi zeggen want dan hoorde de jongen dat. En hij wilde niet dat iemand wist wat voor broer hij had. Hij grijnsde even en negeerde Yoshi dan ook. Hij keek rond en dan weer even naar de jongen. Hij had zin om bloed te zien of om mensen pijn te zien lijden. Al voelde de jongen niet goed zoals andere mensen. Hij wist het niet. Hij kon niet zoveel uit de jongen halen of krijgen. Hij haalde zijn schouders dan ook op en richtte zich verveelt op de omgeving. Zijn rode ogen stonden emotieloos en staarden naar het gebied.