The embrace of dawn

Het lichtgele jurkje fladderde vrolijk achter haar aan, terwijl ze compleet op haar gemak door het duister liep. Uit protest was ze niet in het weeshuis gaan slapen vannacht, en had ze de hele tijd in het bos rondgelopen. Miyuki was nog nieuw hier en had haar draai nog niet echt gevonden, en was zoals altijd liever op zichzelf. Er kwam ooit nog wel een dag dat ze wat opener werd, maar zoals ze er nu voor stond zat die dag er niet echt aan te komen..
Ze wist dat het nu ongeveer een uur of vier moest zijn, en het met een korte tijd licht zou worden. Zonder enige moeite klom ze in een hoge boom door alleen gebruik te maken van blote handen en voeten, de gracieusheid waarmee ze in de boom klom deed haar lijken op een kat. Miyuki ging tegen de dikke stam van de oeroude boom zitten en sloeg haar armen om haar benen, om vervolgens haar blik te fixeren op een grindpad dat naast de boom lag. Ze was altijd al anders geweest dan de rest, en had dan ook geen enkele problemen gehad lichamelijk gezien. Miyuki was sterker dan de meeste jongens van haar leeftijd -hoewel haar uiterlijk dat totaal niet liet merken- en haalde ook de meest bizarre trucs uit. Zoals springen van een flatgebouw van 3 hoog, en het dan nog overleven. Ze sloot haar ogen voor een moment aangezien er geen andere gek was die rond dit tijdstip in de bossen dwaalde, maar opende ze al snel weer toen ze iemand hoorde aankomen. Haar lichaam bleef onverroerd terwijl haar ogen heen- en weer schoten, zoekend naar degene die ze had gehoord.

Angelina kon niet slapen, ze had pijn in haar lichaam. Vooral in haar polsen die helemaal onder de blauwe plekken zaten. Een zucht verliet haar keel, dat deed tenimste geen pijn meer. Ze wist niet hoe laat het was maar onderling zou de zon nu wel op moeten komen. De onverwachte wandeling in het bos deed haar echter wel goed, ze kon even goed nadenken over wat er nu allemaal gebeurd was en hoe ze zou reageren als ze die ene jongen weer zag. Ze zou zeker niet wegrennen, dat was het enige wat ze niet zou doen. Maar ergens was ze ervan overtuigd dat ze die jongen nooit meer tegen zou komen. Heel even sierde een glimlach haar gezicht. Plotseling hoorde ze wat in een boom klimmen, snel en gracieus. Vast een wilde kat of zoiets. Nieuwsgierig keek ze om zich heen, zoekend naar dat gene wat in de boom geklommen zou hebben. Ze zag echter niets en liep door, nog steeds zochtten haar ogen de bomen af op zoek naar iets wat er eigenlijk niet thuis hoorde. Op een afstandje zag ze wat in boom zitten. Het was groter dan een kat en even fronsde Angelina haar voorhoofd. Nieuwsgierig liep ze er naartoe, ze maakte zo weinig mogelijk geluid en zette haar hand op de boom om er vervolgens in te klimmen. Ze kreunde even luid van de pijn die door haar pols ging bij het leunen op haar hand. Snel trok ze haar hand terug en keek ze naar boven. Misschien had ze het wezen dat in de boom zat laten schrikken...

Het bleef stil na de paar achtereenvolgende geluiden die ze net had gehoord, hoewel Miyuki zich nog niet verroerde. Gewoon, omdat ze het kon. Ze dacht na over de jongen die ze deze middag nog ontmoet had, en een beetje raar en stilletjes op haar overgekomen was. Yoshi was zijn naam, en Miyuki wist niet of hij wel een geweldige kamergenoot was of niet. Haar gedachtes slokten haar op en binnen de kortste keren staarde ze afwezig voor zich uit, volledig in haar herinneringen verwikkeld.
Een luide kreun verving de stilte plotseling, waardoor Miyuki schrok omdat het van zo dichtbij geklonken had. Ze verloor haar evenwicht en kon zich nog op tijd aan de boom vastklampen, waarma ze wat boos naar beneden keek om te zien wie haar bijna had doen laten vallen. Niet dat het wat had uitgemaakt, aangezien ze bijna nooit pijn had gevoeld en een val van 3 meter hoogte haar niet zou breken. Haar ogen weerkaatsten het maanlicht wat spoedig over zou gaan in het licht van de zon en keken het meisje nieuwsgierig aan. "Heb je pijn?" vroeg ze, niet vriendelijk maar ook niet onvriendelijk, omdat de luide kreun had geklonken alsof ze vreselijke pijn had, waarschijnlijk als gevolg van dat ze in de boom wilde klimmen.

Angelina keek nog steeds nieuwsgierig naar boven. Twee ogen doemde op uit het niets. Het paar ogen weerspiegelde het maanlicht. Het zag er... onmenselijk uit. De ogen zagen er nieuwsgierig uit. Angelina glimlachtte even kort, zij was ook nieuwsgierig. Ze probeerde met al haar wilskracht niet aan de pijn, die voornamelijk in haar polsen zat, te denken. Het werktte en de pijn had slechts een kleine rol op dit moment. Het wezen, wat een meisje bleek te zijn, vroeg of ze pijn had. Het klonk neutraal, ze was vast geschrokken door haar luide gekreun. Ze kniktte even en zei: 'Ja ik heb pijn, mijn polsen zijn nogal toegetakeld.' Ze glimlachtte even als een boer met kiespijn en liet haar een van haar polsen die onder de blauwe plekken zat aan het meisje zien, als een soort bewijs dat ze niet loog. 'Woon jij ook in Degree?' vroeg Angelina plotseling, ze wilde weten of het meisje geen wilde barbaar was en net als ieder ander kind in Degree bijzondere krachten had. Angelina glimlachtte even bemoedigend naar het meisje, dit keer zonder pijn. Ze keek nog steeds nieuwsgierig naar het meisje dat nog in de boom zat, ze schatte dat het meisje iets ouder dan zij was. Hoogstens een jaar, maar ze was nooit goed geweest in leeftijden schatten. Een moeizame zucht verliet haar keel en even zochtte haar ogen de grond. Na een tijdje naar de grond gestaard te hebben keek ze weer naar boven, in de nieuwsgierige ogen van het meisje in de boom...

Miyuki maakte een vaag 'Hmm'-geluid toen het meisje vertelde dat ze inderdaad pijn had, en keek vervolgens naar haar polsen die het meisje uitstak. In het weinige licht van de maan kon Miyuki weinig zien waardoor ze soepeltjes uit de boom sprong, en bij haar landing iets door haar knieën zakte om de schok wat te dempen. Niet dat het iets uitmaakte, maar het stond leuk voor de sier. Ze wilde immers niet met haar krachten te koop lopen en als een of andere uitslover aan iederen laten zien wat ze kon, nee, dat vond ze verschrikkelijk.
Zonder erbij na te denken dat ze contact misschien niet waardeerde pakte ze de hand van het roodharige meisje voorzichtig vast en bestudeerde ze de grote zwarte plek die erop zat. Miyuki trok een pijnlijk gezicht, hoewel ze nooit iets van medelijden of pijn gekend had. Het leek alsof ze was aangevallen door een beer of dat een sterk iemand meerdere malen met een ijzeren stok op haar arm had geslagen; het zag er in ieder geval niet echt pijnloos uit. De achterliggende rede van de vraag die het meisje stelde was makkelijk te vinden, waardoor er een kleine grijns op haar gezicht verscheen. Ze wilde zonder twijfel weten of Miyuki te vertrouwen was of niet, en anders was ze gewoon buitengewoon geïnteresseerd in het rare meisje dat in bomen klimt.
"Ja, toevallig woon ik hier net. Ik ben gisteravond aangekomen en dit is mijn tweede nacht hier. Jij woont hier ook?" antwoordde ze kalm, waarna ze met haar zij tegen de boom leunde en het meisje aan bleef kijken. Het kon als intimiderend gezien worden, maar zo had Miyuki het niet bedoeld. Ze vertrouwde gewoon niet snel mensen, hoewel ze zich vaak aardig voordeed en het leek alsof dit wel het geval was.

Angelina had het meisje geïnteresseerd aangekeken, ze wilde weten wat voor krachten zei bezat maar ze wilde dat niet zomaar uit het niets aan dit meisje te vragen. Ze voelde hoe het meisje haar hand voorzichtig vastpakte en bestudeerde. Angelina kromp even in een, ze probeerde zich groot te houden maar de pijn in haar pols was om uit te gillen. Ze bewoog haar pols het minst mogelijk na de ontmoeting met die ene jongen. Ze rilde even bij de gedachte aan dat moment.
'Ja, al een dag of twee woon ik hier in Degree.' zei Angelina tegen het meisje en ze glimlachtte even zwakjes naar haar. Het meisje leunde tegen een boom en bleef haar aankijken. Angelina streek haar pony voor haar ogen weg en bewoog een beetje met haar benen. Ze aarzelde even om zich voor te stellen, maar dit meisje leek haar wel oké. 'Ik heet Angelina.' stelde ze zichzelf voor. Een glimlach sierde voor een korte tijd haar gezicht terwijl ze het meisje aankeek. Ergens hoopte ze dat ze de naam van het meisje ook snel te weten zou komen, dan was dat geen groot raadsel meer. De naam van de jongen met het rode haar en rode ogen en verbasend sterke handen was nog altijd een raadsel...

"Sinds twee dagen? En het lukt je meteen in de moeilijkheden te raken en je hand onder de blauwe plekken te krijgen..?" grinnikte ze zachtjes, aangezien ze het wel komisch vond. Miyuki had ook altijd al problemen aangetrokken maar dat was nooit zo erg geweest als dit meisje hier, of had ze het soms al vóordat ze hier heen kwam? In dat geval was het een flink gevecht geweest, of was de persoon die het had veroorzaakt behoorlijk sterk. Miyuki merkte dat het roodharige meisje een beetje zenuwachtig werd door haar gefixeerde blik en keek hierna van haar weg, voor een kort moment, omdat ze al snel weer begon te praten.
"Ik ben Miyuki." stelde ze zich dan ook maar voor, aangezien het een beetje vreemd en bovendien onnodig was om het niet te vertellen. Ze vroeg zich af hoelang het nog zou duren voordat het volledig licht zou worden en de mensen van het internaat twee meisjes zouden missen en grijnsde. Miyuki bewonderde het bos bij dageraad en nam zichzelf voor vaker midden in de nacht naar het bos te gaan om vervolgens daar te overnachten, hoewel sommige mensen haar vertelden dat ze dat beter niet kon doen.

Angelina zuchtte even en knikte naar het meisje. 'Ik was denk ik op de verkeerde plek op het verkeerde moment.' zei ze daarna tegen het meisje, ze glimlachtte even schaapachtig. Bij de gedachte aan die ene jongen laaide er woede in haar op en even verloor ze de controle over haar element en verscheen er een vuurtje in haar hand. Snel liet ze het vuurtje verdwijen en werd het rook dat vervolgens werd meegenomen door de wind. Het meisje had nu één van haar krachten kunnen zien.
Het meisje stelde zichzelf vor als Miyuki. Een aparte naam maar Angelina vond hem wel mooi. Ze glimlachtte even. Haar gedachten gingen ergens anders naartoe, naar die ene jongen. Ze balde haar handen tot vuisten en beet even op haar lip door de stekende pijn die door haar polsen ging. Toen ze weer een beetje afgekoeld was ontspande ze haar handen weer en keek ze naar het meisje. Nu weerspiegelde de ogen van het meisje, Miyuki, de eerste zonnestralen van vandaag. 'En wat zijn jouw krachten?' vroeg ze nieuwsgierig aan Miyuki. Even knikte ze bemoedigend naar het meisje, waarschijnlijk had Miyuki haar bemoedigingen niet eens nodig anders liep ze niet alleen in het donker in het bos. Angelina werd plotseling een tikkeltje nieuwsgierig naar de krachten van het meisje, misschien waren de krachten van Miyuki niet te beschrijven en had alleen zij die krachten van alle wezens op de hele wereld. Je wist maar nooit. Een zucht verliet de keel van Angelina en ze keek Miyuki nieuwsgierig aan...

[Ik wil niet slijmen, maar.. Wist je dat je heel goed kan posten voor een 13-jarige ?]

Miyuki knikte toen het meisje wat zei, waar ze het totaal mee eens was. Het was meestal zo het geval met ongelukken of ruzies tussen twee mensen die elkaar niet kenden, wat Miyuki eraan deed herinneren dat de wereld soms een harde plaats was om te leven. Ze had zelf ook eens iemand verminkt, die niets terug kon doen omdat ze geen gaves of krachten had, en had er nog van genoten ook. Sindsdien zweefde Miyuki een beetje tussen het goed en kwaad, hoewel ze tegen de mensen die aardig tegen haar deden gewoon aardig terug deed.
Miyuki keek rustig naar de handen van het meisje toen ze de controle over haar element verloor en er een klein vuurballetje in haar handen verscheen, die ze kort daarna liet verdwijnen. Ze glimlachtte even, en luisterde naar wat het meisje te vragen had terwijl ze ietwat afwezig naar het bos keek en de opkomende zon die zijn oranjerode gloed op alle bladeren achterliet. "Krachten zijn het niet echt te noemen." glimlachtte ze, "Het is meer dat ik een ongelovelijk ver ontwikkeld lichaam heb, en alles over de anatomie van de mens weet zodat ik zwakke plekken van anderen makkelijk kan onderscheiden van de sterkere. Het is best handig, hoewel ik graag met vuurballetjes zou willen schieten zoals jij waarschijnlijk kan." glimlachtte ze, iets te veel prijsgevend over zichzelf. Miyuki haar vechtkunsten met haar blote handen en voeten waren indrukwekkend, en als ze wilde zou ze dit meisje haar chakra kunnen blokeren zodat het haar niet zou lukken om vuur te sturen. Ze zou haar met een simpele handbeweging kunnen doden, en de gedachte aan dat ze dat kon zorgde ervoor dat ze zich iets minder kwetsbaar voelde. Want dat gevoel was er immers bij gekomen toen ze in deze plaats aankwam, omdat er veel mensen waren die buitengewone krachten had zoals zij ze had.

[ Dankjewel en nog gefeliciteert met je moderatorschap! :'D ]

Angelina zag Miyuki even glimlachen toen ze het vuurtje in haar hand in rook liet opgaan. Zelf glimlachte ze daardoor ook even. Het meisje zei dat ze een ongelovelijk ver ontwikkeld lichaam had. Angelina fronsde haar voorhoofd even. Nu ze er beter over nadacht kwam ze tot de conclusie dat Miyuki zei dat ze de zwakke- en sterke plekken van mensen kon onderscheiden. 'Bijzonder.' mompelde Angelina even terwijl ze naar de grond keek en verder nadacht over de mogelijkheden die het ver ontwikkelde lichaam van Miyuki zouden kunnen bieden. Na over dat onderwerp een tijdje nagedacht te hebben hief Angelina haar hoofd weer op en keek ze met een glimlach naar Miyuki. 'Ik probeer ze de laatste tijd dierenvormen te geven. Maar dat lukt nog niet echt.' zei ze tegen Miyuki, haar stem klonk lichtelijk opgewonden omdat ze haar plannen voor komende weken aan iemand verklapt had. Ze glimlachtte even vrolijk bij de gedachte aan alle dierenvormen die zij op een dag aan haar vuurtjes kon geven.
'Wat vind jij de leukste mogelijkheid die jouw ver ontwikkelde lichaam biedt?' vroeg Angelina plotseling aan Miyuki, ze glimlachtte even en hield het gezicht van Miyuki nauwlettend in de gaten. Ze wilde niet dat Miyuki zich bedreigd of beledigt door haar vraag voelde, waarschijnlijk was dit niet het geval. Miyuki leek haar een sterk meisje. Angelina had een tijdje over de mogelijkheden die Miyuki had nagedacht en was nieuwsgierig geworden naar een paar dingen die Miyuki kon beantwoorden, vandaar dat ze een vraag had gesteld aan Miyuki. Angelina glimlachtte nogmaals toen ze zag dat de zon was opgekomen. De eerste zonnestralen kwamen door het dikke dak van bladeren en Angelina vroeg zich af wanneer de werkers en werksters in Degree zouden ontdekken dat het internaat een paar kinderen miste. Angelina grinnikte even toen ze daar aan dacht...

[Dankje! ]

Een glimlach verscheen op het gezicht van Miyuki toen het meisje vertelde dat ze als een soort van training oefende om haar vuurballen vorm te geven; namelijk de vorm van dieren. Ze vond het bijzonder, en kenmerkend voor het karakter van het roodharige meisje genaamd Angelina. "Je kan het nog niet goed? Hoe bedoel je dat..? Je maakt mislukte tijgers of het lukt je nog niet om elk dier te maken..?" grijnsde ze, waarna ze naar de handen van het meisje keek om iets bijzonders op te merken wat het meisje wel had en ervoor zorgde dat zíj wel vuur kon sturen. Ze merkte niets op, zelfs geen klein brandwondje, waarna ze al snel weer naar de ogen van het meisje keek. De zon was langzamerhand opgekomen waardoor het al wat lichter in het bos geworden was, en het bos het duistere van vannacht kwijtgeraakt was. "Zou je kunnen laten zien hoe je dat doet? Het sturen van vuur in een klein dier..?" vroeg ze geïnteresseerd, waarna ze langzaam met haar hand over een bosje met doorns ging. Naalden van de struik met het onaantrekkelijke uiterlijk bleven in haar hand hangen, maar toen ze ze er simpelweg uit vistte heelde haar huid langzamerhand. Ze had zich er over verbaasd dat ze als enige van haar buurtkinderen een compleet egale huid had en nooit wonden gekregen had, maar wist nu wel beter.
Het leukste? Het beklimmen van gebouwen en mensen verbazen met mijn gave." glimlachtte ze, het kleine reisje met het vliegtuig achterwegen latend. Ze bedacht zich dat ze binnenkort weer eens met een vliegtuig mee moest reizen. Het was goedkoop, ze had een lekker windje in haar gezicht en het enige nadeel was dat de vliegtuigen laag moesten vliegen omdat ze er anders niet op kon komen. Of ze stonden aan de grond, dat kon ook. "En wat vind jij het leukst aan jouw gaves, als je er meerdere hebt?" vroeg ze op haar beurt, terwijl de krassen op haar hand zilvergekleurd waren en over een paar uur volledig verdwenen zouden zijn.

Angelina lachtte even. 'Het vuur gaat dan niet in een dierenvorm of het vuur springt heel snel uit zijn dierenvorm. Ik weet ook niet waar het aan ligt, maar dat zijn slechts een paar van de weinige dingen die je eruit kan opmaken.' zei ze tegen Miyuki. Ze glimlachtte even en dacht aan de vormen die zij al voor elkaar had weten te krijgen: slechts een keer één vis die ze een halve minuut in stand had gehouden en voor de rest nutteloze vormen die niet eens in de buurt kwamen van een dierenvorm. Ze grinnikte even bij de gedachte aan de vormen die ze al eens gemaakt had.
Miyuki vroeg of zij wilde laten zien hoe ze dat deed. Ze glimlachtte even en concentreerde zich op haar element. Ze stak haar handen naar voren uit en een vuurtje kwam uit haar rechterhand en bleef zweven tussen haar twee handen. Het vuur deed geen pijn voor haar en was ook niet heet, het was net als de lucht alleen dan soms gevaarlijk voor wezens die niet tegen vuur kunnen. Langzaam probeerde ze het vuurtje, dat nu al een ronde bal was geworden, in een dierenvorm te veranderen. Ze probeerde een draak, die had ze al vaker geprobeerd. Ze dacht geconcentreerd aan een draak, aan de kop tot aan de staart en alles wat daar tussen in zat. De vuurbal leek even een staart en achterpoten te hebben en na een tijdje leek er ook een kop te verschijnen. Na al enkele seconden was het vuurtje weer een bal. Angelina zuchtte en liet haar vuurbal in rook op gaan. Ze keek naar Miyuki, om haar reactie te peilen.
'Cool.' zei Angelina en een grijns verscheen op haar gezicht. Aan het beklimmen van gebouwen en mensen verbazen had zij nog niet aangedacht. Ze glimlachtte even en keek weer naar Miyuki. Ze stelde zich opeens een gigantische Miyuki voor die net als King Kong een flatgebouw aan het beklimmen was. Angelina grinnikte even bij die gedachte. 'Vuurballen schieten, denk ik. Vuurkringen maken vind ik ook wel leuk.' antwoorde ze op de vraag van Miyuki, ze glimlachte even naar Miyuki. 'De mensen die in het internaat werken zullen dalijk denk ik een paar kinderen missen.' zei Angelina en ze glimlachtte even engelachtig. Zoveel had ze toch niet te verliezen als ze straf kreeg omdat ze te vroeg was opgestaan. Ze lachtte even kort...

Gefacineerd door het vuur wat zojuist in haar handpalmen was ontstaan staarde Miyuki naar de vuurbol, die langzamerhand wat trekjes van een draakje begon te krijgen. Het lukte het meisje niet om de 'draak' lang in stand te houden of er een volledige draak van te maken, maar het zag er wel naar uit dat het meisje geoefend had. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht toen het meisje het vuur deed verdwijnen, waarna ze een zachte 'Gaaf' mompelde.
Miyuki wilde dat zij zoiets kon doen, het gebruiken van vuur en verbranden van hele bossen of irritante mensen die de wereld toch niet zou missen. Ze droomde wat weg en fantaseerde over hoe geweldig dat zou zijn, en bedacht zich ook dat ze nooit meer een kooktoestel hoefde te gebruiken.
Een denkrimpel verscheen in haar voorhoofd toen het meisje zei dat mensen van het internaat hun waarschijnlijk zouden missen, waarna ze lichtjes grijnsde. "Ik denk niet dat die mensen echt iets om ons geven. We zijn toch uitschot, niet belangrijk. Hierheen gestuurd omdat onze eigen ouders ons niet meer wilde.. Althans, dat was bij mij zo het geval." grijnsde ze, "En als ze ons zouden missen, maakt mij dat toch niet uit. Laat ze lekker." voegde ze eraan toe, waarna ze even naar de hoge boom keek waar ze net in had gezeten. "Hoe heet de jongen eigenlijk, die jou dat heeft aangedaan?" vroeg ze, terwijl ze naar haar blauwe plekken keek.

Angelina glimlachtte even toen Miyuki 'gaaf' mompelde. Ze hield haar schouders even luchtig op. Zij was het inmiddels wel gewend om rare vuurvormen te maken. Ze grinnikte even en keek daarna Miyuki weer aan.
Angelina fronsde haar voorhoofd even. De theorie van Miyuki was waarschijnlijk waar. Welk mensen in het internaat zullen nou iets om kinderen met bijzondere krachten geven? Angelina zuchtte even, waarschijnlijk helemaal niemand. Even keek ze naar de grond, ze was in gedachten verzonken en dacht terug aan de internaten waar zij eerder in had gewoond. Dan was Degree nog het beste internaat. Nogmaals verliet een zucht haar keel en ze keek weer naar Miyuki. 'Mijn ouders zijn dood.' zei Angelina en bij het woord dood maakte ze met haar vingers aanhalingstekens. Er ging weer een stekende pijn door haar polsen toen een gebaar met haar handen maakte, ze beet op haar lip en proefde een beetje bloed. Het smaakte naar zout en ijzer. Snel ontspande ze haar handen en polsen weer en beet ze niet meer op haar lip. 'Ja, we laten ze lekker.' mompelde ze een beetje afwezig tegen Miyuki. Ze keek naar het bos achter Miyuki, het zag er zo donker uit ook al was het gewoon ochtend en stond de zon al aan de hemel. Angelina keek weer naar Miyuki, haar volledige aandacht was weer bij hun gesprek. Even glimlachte ze. 'Hoe weet je dat een jongen dat gedaan heeft?' vroeg ze nieuwsgierig aan Miyuki, ze wist het niet zeker: maar volgens haar had ze niet gezegd dat een jongen haar zo had pijn gedaan. Zou Miyuki soms gedachten kunnen lezen of iets? Angelina keek haar nieuwsgierig aan en wilde eerst antwoord op haar eigen vraag voordat zij antwoord op de vraag van Miyuki zou geven. Een glimlach sierde haar gezicht.