[Verhaal] De Toren...

Welkom. Welkom in Sigéro.
Dit kleine, maar gezellig plaatsje zal je nergens vinden.
Hoe dit komt? Gewoon omdat het niet bekent.
Ik zal je alles vertellen over dit dorpje.
Maar onthoud.
Niet is wa-

Een ijzige gil verstoorde de rust. Elke avond was het weer hetzelfde liedje. Maar ditmaal klonk de gil anders. Alsof er echt wat aan de hand was. Alle mensen sloten snel de luiken voor hun ramen en sloten de deuren af. Om de hoek kwam een meisje gerent, niet ouder dan vijftien jaar met heldere blauwe ogen en fel blond haar. Ze keek angstig achterom en rende nog wat sneller. Voor haar doemde een paar schaduwen op. Snel keek ze weer voor zich, ze gilde weer en remde snel af. Naast haar doemde een gat op. Ze had maar een kans.
Ze dook door het gat in, recht de duisternis in. Ze had geen idee waar ze uit zou komen, maar nu was het belangrijkste dat ze kon ontsnappen. Achter haar werd geen beweging meer waar genomen. Zouden ze het dan eindelijk op gegeven hebben? Het meisje gleed verder en verder het gat in. Ze kon zich niet bewegen en niet tegenhouden. Waar bracht dit gat haar naar toe? Ze wist het zelf niet eens. Hoe kon ze dan in hemelsnaam ontsnappen? Het antwoord, niet. Ze was gedoemd om hier te blijven spoken. In het donker, zonder te zien waar ze was. Opeens voelde ze een voet in haar nek. Toen ze zich omdraaide was het enige wat ze zag een punthoed. Ze gilde het uit en probeerde nog sneller door het gat te glijden. Ze maakte een bocht naar links en plofte op de grond. Het meisje wreef over haar hoofd, maar wist meteen wat ze moest doen. Ze dook snel aan de kant en even later kwamen nog twee mensen op de grond terecht. Het meisje slikte en probeerde zich zo stil te houden. De mensen, het was niet echt duidelijk of het mannen of vrouwen waren, keken verbaast op, spraken toen in een geheimzinnige taal tegen elkaar en liepen weg. Het meisje zuchten diep en keek door het gat. Een rood oog keek haar aan vanaf de andere kant. Meteen keek ze weer weg, haar hart hamerde in haar borst kas. Snel liep ze de andere kant op. Op weg naar het grote onbekende.

Uren lang struinde ze daar rond. Nergens ook maar een beetje licht. Ze kon alleen maar hopen en bidden dat ze die mensen van net niet tegen zou komen. En natuurlijk proberen om uit dit doolhof te komen. Angstig keek ze om zich heen. Waarom hingen hier nou niet gewoon straatnaambordjes? Nou ja, dan zou je ze toch niet kunnen lezen. Het was immers stikdonker hier. Ze zuchten en liet zich tegen de glibberige vallen. Wat moest ze nou weer. Ze kon hier nooit uitkomen. Ze begon de hoop lichtelijk te verliezen. En dat mocht ze totaal niet doen. Ze sloot haar ogen en wilde net in slaap vallen toen het geluid van druppend water haar weer wakker maakte. Ze keek op en om zich heen. Waar kwam dat geluid vandaan? Ze rende achter het geluid aan en zag even later het water druppelen. En licht! Er was gewoon licht. Dus kon ze naar buiten toe. Helemaal blij rende ze richting het licht. Het was maar klein, maar ze kon er door heen. Ze wurmde zich door het gat dat er zat en klopte haar kleding uit toen ze op straat stond. Ze voor zich, de nacht was nog niet over. Ze had dus nog niet zo lang in dat doolhof gezeten. Terwijl ze wegliep naar haar huis toe kwam een schaduw voor een van de ramen van De Toren. De hoogste toren van Sigéro. De toren waar al het kwaad begon…

Dat meisje, dat ben ik dus. Maar daar zal ik later over vertellen.
Zoals ik al zei, niets is wat het lijkt hier.
Zeker niet met de Toren in de buurt.
Dit is het verhaal van De Toren.
Maar eerst zal ik mezelf voorstellen.

-----------------------------------------------

Tips, Kritiek, Suggesties zijn altijd welkom =D

Waaauw..
Het is echt super mooi geschreven!
Ga je nog schrijven? ^^

Als ik tijd heb tussen mijn vele leerwerk door misschien nog wel =D

Doen hoor!
Ik ga het volgen! ;D