The Curse..

Een jonge vrouw met paars haar stond bij een grafsteen. Haar paarse ogen keken er dreigend naar. Nou ja, naar de naam die erop stond. 'Migra Romanova.' Haar biologische moeder. Ze gromde zacht en legde met wat tegenzin een bosje pikzwarte rozen bij het graf meer. Daarna ging ze weer rechtop staan en liep weg. Ze had hier eigenlijk niets te zoeken, maar er waren genoeg leuke plekken waar ze wel iets kon doen. Hier, op dit kerkhof waar alle belangrijke mensen van het kasteel lagen, voelde ze een sterke aura hangen. Er lagen hier machtige mensen. Ze grijnsde even. Die macht zou ze kunnen gebruiken. Maar net zoals alle andere mensen had ze gehoord van de vloek dit hier rusten. Ligeia ging op een grafsteen zitten en keek om zich heen. Niemand had de vloek overleeft, helemaal niemand. Maar misschien, heel misschien kon zij die vloek breken en voor haar laten werken. Maar dan moest ze eerst een stuk sterker worden. Dus nog meer trainen. Ze zuchten en voelde dat de druk om haar heen dikker werd. Ze keek om zich heen, Wat gebeurde hier? Paarse vlekken speelde voor haar ogen. Een drukkend gevoel kwam in haar borst, bij haar hart. Ze hapte naar adem en viel op haar knieën. Wat gebeurde hier? Ze gromde en voelde een verandering in haar aura. Een duistere verandering. Ze moest zich hier niet tegen verzetten, maar er mee instemmen. Dan kwam alles wel goed. Ze haalde diep adem en liet de macht zijn gang gaan door haar lichaam heen. Ze grijnsde en lachte kwaadaardig. Dit was perfect, nu kon ze haar plan ten uitvoer brengen. Haar ogen begonnen te gloeien en ze voelde haar macht zich vergroten. De vloek, ze wist dat dat de reden was dat ze dit nu voelde. De vloek had haar in zijn greep.