Doodlopend.

Het was stil in de gangen die onder het internaat door leidden, op het zachte rumoer na. Een groep kinderen hadden het voor elkaar gekregen om een feest te bouwen, met toestemming van het bestuur van het internaat. Het hele gebouw werd op z’n kop gezet, dus was Raven weggelopen Uiteindelijk had ze de verborgen gangen gevonden die onder het gebouw door liepen. Chedra had ze bij een bijna-vriendin van haar gelaten, die zou wel op hem passen. Raven moest gewoon even alleen zijn. Ze had een spijkerbroek aangetrokken met een lichtblauw T-shirt er over heen, dat iets te groot was. Met een lichtbolletje voor haar uit zwevend liep ze door de gangen. Ze neuriede zachtjes een liedje dat ze ooit eens had gehoord. Af en toe liep ze een doodlopende gang in. Haar lichaam stond lichtjes onder stroom, gewoon voor het geval dat. Ze mistte Yoshi.. Ze vroeg zich af of hij nog wel van haar hield en waar hij was. Was hij ook bij het feest? Ze zuchtte even. Misschien had hij wel een ander gevonden. Op een gegeven moment hoorde ze lichte voetstappen, toch liep ze door. Opnieuw stuitte ze op een muur. Weer een doodlopende gang. Ze draaide zich om en wou verder lopen, toen twee rode ogen haar aanstaarden.

Alleen Raven en Yoshi/Yuko.

Yuko liep rustig door de gangen van het internaat. Zijn rode ogen keken kil om zich heen. Hij snoof even en liep verder. Hij had zijn handen in zijn zakken steken en zijn rode hemd hong er weer losjes bij. Hij grijnsde eventjes toen hij aan iets dacht. Hij had eigenlijk nog niemand echt pijn gedaan. Hij had buiten dat ene meisje nog niet veel gedaan. En nu was hij alweer een tijdje zichzelf en toch deed hij bijna niets. Dat vond hij erg jammer, heel erg jammer. Hij snoof even en hoorde iets op de gang. Hij keek om zich heen en liep kalm verder. Een prooi? Hij grijnsde vals bij die gedachte en liep verder. Al snel zag hij wie er liep. Die moest hij juist hebben en het was er stil. Niemand anders was er. Hij liep verder en kwam steeds dichterbij. Hij merktte dat ze tegen de muur liep, een doodlopende gang dus. Nog beter. Hij grijnsde en liep op haar af. Hij stopte vlak voor haar en keek haar aan. "Zozo wie we hier hebben. Mijn droomprinsesje, of moet ik zeggen Yoshi's droomprinsesje?" vroeg hij vals en keek haar doordringend aan. Hij snoof even en greep haar bij haar kraag. Hij duwde haar meteen tegen de muur en wachtte vals af.

Raven liep recht het hol van de leeuw in. Haar hartslag leek op hol te slaan, zo bang was ze. Maar ze was ook bang omdat ze nauwelijks kon doen. Het lichtje bleef gewoon zweven, zodat ze beter kon zien. De stroomschokken trokken uit haar lichaam. Bijna stond ze te trillen toen Yuko naar haar toe liep en vlak voor haar bleef staan. Emotieloos keek ze hem aan. Gewoon zo weinig mogelijk emotie laten zien.. dan was het vast een snelle dood. "Zozo wie we hier hebben. Mijn droomprinsesje, of moet ik zeggen Yoshi's droomprinsesje?" Droomprinses? Dus Yoshi hield toch nog van haar.. Ze voelde hoe ze bij haar kraag werd gepakt en tegen de muur werd aan gedrukt. Ze ging dood. Nee. Er was nog een manier om te ontsnappen. Met al haar kracht gaf ze Yuko een stroomschok en stuurde ze een felle lichtflits de gang in, die een paar seconden aan bleef houden. Ze voelde zijn greep verslappen en ze pakte meteen haar kans. Ze trok zich los en rende hem voorbij, maar ze wist dat het niet lang zou duren voordat hij weer achter haar aan ging en haar te pakken kreeg. Dit keer had ze geen licht, dus kon ze ook niet zien waar ze heen ging.

Yuko keek het meisje grijnzend aan. Hij keek even diep in haar ogen en snoof kort. Hij keek even rond en dan weer naar haar. Hij versterkte even zijn greep en voelde opeens de stroomschok. Hij schrok en liet meteen los. Hij schoot achteruit en merktte dat ze wegliep. "Wacht maar, ik krijg je wel" siste hij kwaad en rende meteen achter haar aan. Hij volgde haar en kon goed zien. Nouja en horen. Hij liep sneller en greep haar bij de arm. Hij duwde haar zo tegen een muur aan en pakte haar tweede pols. Hij trok haar op de grond en grijnsde. "Klaar voor je pijn?" vroeg hij vals en keek in haar ogen. Nee Yuko, pls niet doen. Laat haar alsjeblieft met rust! Ik smeek je Yuko! Ze betekent alles voor me! Please laat haar, please! schreeuwde de stem van zijn broer door zijn hoofd. "Mooi niet Yoshi" zei hij vals en versterkte zijn greep op haar beide polsen.

Zelfs als ze zou schreeuwen, niemand zou haar horen. Het geluid van de muziek en het gerumoer zou het dan onhoorbaar maken. Ze zou hier in haar eentje moeten lijden, met uitzondering van Yoshi die het allemaal aan moest zien. Ze had medelijden met hem, hij had helemaal geen keus. Voetstappen kwamen steeds dichterbij. Ze knalde bijna tegen een muur op omdat de gang opeens een hele rare bocht maakte. En toen werd ze bij haar arm gegrepen en tegen de muur aan gedrukt. Yuko had haar natuurlijk ingehaald. Ze voelde hoe haar andere pols werd vastgepakt en ze op de grond werd getrokken. "Klaar voor je pijn?" zei Yuko. Ze staarde in zijn rode, koude ogen. Waarom ook niet? Misschien zou ze daarmee Yuko uit Yoshi’s lichaam krijgen, maar ze wist het niet zeker. "Mooi niet Yoshi," hoorde ze Yuko vals zeggen. Yoshi.. Ze wist dat hij zijn best ging doen om hem te laten stoppen, maar of het zou helpen? Ze voelde hoe hij zijn greep om haar polsen versterkte. Wow, wat was hij sterk zeg! Even kneep ze haar ogen dicht van de opkomende pijn. Yuko was masochistisch. Hij genoot van de pijn van anderen. En hij genoot ook vast van de pijn die Yoshi moest doorstaan omdat zijn geliefde dood ging. Op een of andere manier deed het Raven denken aan Romeo en Julia. De een stierf voor de ander..

Yuko keek het meisje vals aan. Hij versterkte zijn greep harder en harder. Hij wilde haar dood krijgen door zoveeel pijn. Héél veel pijn. Hij twijfelde wat hij zou gaan doen. Duister gebruiken en haar pijnlijk blind maken of pijn door verbranding? Beide? Hij grijnsde en kneep erg hard in haar polsen. Zijn spieren stonden gespannen door de druk. Zijn armen begonnen zwart te kleuren en het ging door naar haar handen. Hij kneep harder en sloot zijn ogen. Hij keek daarna toe hoe haar armen zwart begonnen te worden. Het moest tot haar ogen komen om haar blind te maken. Misschien moest hij er nét voor stoppen. Het deed veel pijn als de duistere kant van hem door je lichaam ging. En aan blind was er niet veel. Hij grijnsde en kneep harder terwijl hij goed oplette dat hij voor haar ogen stopte. Yuko nee! Stop ermee! Ik smeek je! Laat haar gaan. Neem mij! Laat haar met rust! schreeuwde weer die stem bang. Yuko negeerde alles en keek het meisje doordringend aan.

De pijn stopte niet, het wakkerde alleen maar verder aan. Ze voelde hoe hij harder kneep. Raven begon te huilen en te jammeren. Ze begon harder te jammeren toen er nog meer druk op haar polsen werd gezet. Het deed zo’n pijn.. Ze wou dood, dood! Ze wou geen langzame en pijnlijke dood! Haar polsen leken verbrijzeld te worden door de druk. Ze zag zijn armen zwart worden en toen ze naar haar armen keek zag ze die ook zwart worden. De tranen stroomden uit haar ogen. Zoveel pijn. En het enige wat ze kon doen was naar het grijnzende gezicht staren terwijl ze langzaam dood ging van de pijn. Haar ogen kon ze niet dicht doen, de pijn was te erg. Ze begon te krijsen toen het zwart steeds verder omhoog kroop en hij harder kneep. Haar handen voelde ze bijna niet meer doordat ze te weinig zuurstof kregen. Raven snakte naar adem, waarna ze weer begon te krijsen. Dit was te onmenselijk voor woorden.

Yuko keek naar het meisje dat huilde en jammerde van de pijn. Ze gilde en hij grijnsde vals. Dit was genieten. ze was erger dan het andere meisje. Heerlijk. Hij grijnsde en kneep nog vele harder. Hij sloot zijn ogen en keek weer. Hij zag dat het zwart tot haar wangen kwam en hij liet haar opeens los. Langzaamaan verdween de duistere kracht maar ze had waarschijnlijk nog veel pijn. Hij keek even rond en grijnsde. "Dit was nog maar het begin" zei zijn valse kille stem en hij greep haar middel. Niet zoals liefde bedoeld natuurlijk. Hij zette beide handen op haar buik en schoof ze meer naar buiten. Meer aan haar heupen dus. Hij sloot zijn ogen en zijn handen werden rood. Het leek wel alsof er vlammen op zijn huid zaten. Hij kneep even in haar huid om het nog erger te maken. "Je staat niet in brand maar het voelt zo, lekker he?" vroeg hij vals en keek haar aan. Hij lachtte even vals en keek in haar ogen. Yuko nee... zei de stem weer maar nu zachter en gebroken..

Raven wist dat er een hele kleine kans was dat ze dit allemaal zou overleven. Haar lichaam schokte door al die pijn en gehuil. Yuko kneep nog harder, haar polsen voelden verbrijzeld. Waarschijnlijk waren ze dat ook. En toen opeens liet hij haar los, ze klemde haar armen tegen zich aan die erg pijn deden. De pijn was maar een beetje vermindert. "Dit was nog maar het begin," zei Yuko. Raven staarde met een pijnlijke blik naar zijn gezicht. Ze voelde hoe hij zijn handen bij haar heupen zette. Ze wou hem slaan, toen ze opeens begon te branden. Het gegil en gekrijs werd erger. "Je staat niet in brand maar het voelt zo, lekker he?" hoorde ze hem vragen. Nee, niet bepaald. Ze kon niet praten door de hevige pijn, maar antwoorden kon ze wel. Ze zette haar nagels van een van haar handen in een van de polsen van Yuko. Met al haar kracht gaf ze een stroomschok die nog heviger was dan de anderen. Toen ze die gegeven had, was het akelig stil geworden en schokte haar lichaam. Raven’s ogen waren dicht. Ze leefde nog, alleen ze stond op het randje van de dood.

Yuko keek naar haar en grijnsde even vals. Hij kneep nog eens harder en hoorde het gekrijs en gegil. Ze huilde ook nog eens van de pijn. Heerlijk. Hij genoot van haar pijn en nog een keer kneep hij harder. Hij gaf nog wat meer kracht en sloot zijn ogen van genot. Hij grijnsde en voelde haar nagels opeens in zijn pols. Hij snoof en voelde de schok die door zijn lichaam ging. Het was vele erger als de vorige. Hij liet meteen los en schoot achteruit. Zijn rug kwam hard tegen de muur aan net als zijn hoofd. Hij bloedde lichtjes en keek kwaad. Een erge hoofdpijn drong door zijn hoofd. Hij kneep zijn ogen dicht en een lichtflits volgde. Een jongen lag op de grond, het was Yoshi. Hij had zijn ogen even dicht en bloedde een beetje. Hij hoestte even en stond op. Opeens zag hij Raven liggen. Haar ogen waren gesloten en ze bewoog niet echt. "Nee!" riep hij geschrokken en rende naar haar toe. Hij ging zitten en trok haar bij hem op schoot. Tranen gleden over zijn wangen. "Nee.. Nee" zei hij zachtjes snikkend en legde zijn hoofd op de hare. "Nee.." zei hij nogmaals stotterend en begon te huilen.

De pijn was er nog steeds, maar Raven kon zich opeens niet meer bewegen. "Nee!" hoorde ze een stem schreeuwen. Yoshi. Hij dacht dat ze dood was.. Ze voelde hoe ze op zijn schoot werd getrokken. "Nee.. Nee" hoorde ze hem snikken. Hij huilde.. Iets kwam tegen haar voorhoofd aan. "Nee.." hoorde ze hem stotteren. En toen er een paar tranen op haar gezicht vielen, dook ze in elkaar, waarna ze begon te huilen. Niet van verdriet, maar van de pijn. De pijn was nog steeds hetzelfde, alleen iets minder pijnlijk. “D-de pijn..” jammerde ze zachtjes. Waarom hield die stomme pijn nou niet eens op? Raven snakte naar adem, ze kneep haar ogen dicht. “Ga ik dood?” fluisterde ze angstig. Ze wou niet dood. Nee! Kleine schokjes vlogen door haar lichaam heen, die zou Yoshi ook kunnen voelen.

Yoshi snikte nog een paar keer en hield haar goed vast. Hij zou haar niet meer loslaten, nooit meer. Hij veegde even zijn tranen weg maar er kwamen er steeds meer. Hij keek naar Raven en snikte nogmaals. Hij hoorde toen wat ze zei. Pijn, ze had pijn. Dat mocht niet. Hij dacht even na over de krachten die Yuko gebruikt had. Hij kon proberen het te verzachten. Hij hoorde dan de woorden. "Nee, ik zorg dat je blijft leven" zei hij zachtjes en sloot zijn ogen. Hij legde haar voorzichtig neer en opende zijn handen. Water kwam eruit en hij hield het boven haar. Druppels vielen op haar huid en maakten een soort afkoelend laagje. Yuko had een beetje vuur gebruikt en water kon het goed afkoelen. Hij zuchtte even en trok haar weer bij hem op schoot. Hij voelde de schokjes van haar en kon er gelukkig tegen. Hij zuchtte en hield haar stevig vast. Hij legde zijn hoofd tegen de hare en sloot zijn ogen terwijl tranen over zijn wangen bleven glijden.

Raven’s ogen gingen open, ze staarde angstig in Yoshi’s ogen. Tranen sijpelde over haar gezicht, ze zag dat hij ook huilde. Opnieuw kneep ze haar ogen dicht terwijl er een pijnscheut door haar heen ging. "Nee, ik zorg dat je blijft leven" hoorde ze hem zachtjes zeggen. Even kwam er een kleine glimlach op haar gezicht, maar die verdween al snel. Ze voelde hoe ze op de grond werd neergelegd. En toen voelde ze druppels op haar huid, die erg vreemd aan voelden. Ze waren heel verkoelend, al verbrandde ze niet meer. Een groot deel van de pijn stopte. Opnieuw werd ze op schoot getrokken. Ze opende haar ogen en zag dat Yoshi weer zijn hoofd tegen de hare deed. “Het komt goed,” fluisterde ze, “Het is niet jouw schuld.” Voorzichtig kantelde ze haar hoofd een beetje en drukte ze haar lippen op de zijne.

Yoshi snikte nog een keer en zuchtte diep. Hij vond het vreselijk dat ze zoveel moest lijden. Hij keek even rond maar nog steeds was er niemand anders. Hij richtte zijn betraande ogen weer naar Raven. Hij hield haar nog steeds goed vast terwijl hij naar haar woorden luisterde. Hij knikte zwakjes en zag dat ze haar hoofd wat dichter kantelde. Hij glimlachtte zachtjes naar haar en voelde opeens haar zachte lippen op de zijne. Hij deed even niets maar daarna drukte hij de zijne voorzichtig op de hare. Hij sloot zijn ogen en streelde met zijn ene hand over haar wang. Haar wang voelde zacht en even veegde hij wat tranen weg. Hij ging weer achteruit en zijn lippen lieten de hare los. Hij keek in haar ogen en glimlachtte zachtjes. "Je bent het beste dat me ooit overkomen is" zei hij erg zacht, bijna fluisterend in haar oor. Hij veegde een lok uit haar gezicht en keek haar glimlachend aan. Nog steeds stonden de tranen in zijn gelige ogen van verdriet. Bang dat het nog eens zou gebeuren.

Raven wou weer gewoon gaan liggen, maar hij kuste haar terug. Even sloot ze haar ogen, ze voelde zijn hand die over haar wang ging en wat tranen wegveegde. Ze opende haar ogen toen hij achteruit ging waardoor elkaars lippen werden gescheiden. Ze raakte even zijn wang aan. Het kostte moeite om haar hand op te tillen. Niet alle pijn was verdwenen. "Je bent het beste dat me ooit overkomen is," hoorde ze Yoshi zacht zeggen. Ze voelde hoe hij een lok uit haar gezicht veegde. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ze ging wat overeind zitten en legde de zijkant van haar gezicht tegen zijn borstkas. Ze zuchtte even toen ze zijn hartslag hoorde, heel ritmisch. “Dankje,” fluisterde ze. Haar ogen gingen naar haar polsen. Ze zaten onder de bloeduitstortingen en kneuzingen. Ze voelde ze bijna niet meer. Waarschijnlijk had ze ook nog een bot gebroken. Raven zuchtte ongelukkig. Het gedreun van de gedempte muziek was nog steeds te horen. Ze sloot haar ogen, zuchtte nog een keer en viel in slaap.

Yoshi keek haar rustig aan en voelde haar hand even aan zijn wang. Hij glimlachtte even naar haar en zag dat zij ook glimlachtte. Dat vond hij best leuk. Hij sloot kort zijn ogen en keek weer naar Raven toen hji haar hoofd op zijn borstkas voelde. Hij streek even over haar haren en schoof wat naar achteren. Hij zette zich tegen de muur en tilde haar wat beter op zijn schoot. Hij streelde over haar haren terwijl hij toekeek hoe ze sliep. Hij glimlachtte even en sloot ook zijn ogen. Hij luisterde stil naar de muziek die je best goed hoorde. Hij zuchtte even en beelden van wat er gebeurd was kwam voor zijn ogen. Hij schudde zachtjes zijn hoofd en haalde even diep adem. Hij keek even naar Raven die nog steeds sliep en glimlachtte. Al snel sloot hij zijn gelige ogen weer en viel ook hij in slaap. Met het meisje van zijn dromen op zijn schoot.

Raven werd wakker toen de pijn weer terug kwam. Hield het dan nooit op? Haar ogen gingen moeizaam donker. Het was donker, er was nauwelijks iets te zien. Aan het gesnurk te horen sliep Yoshi. Even slaakte ze en zucht en ging ze van zijn schoot af. Ze schoof een paar meter van hem vandaan naar het midden van het gangpad, waar ze met haar rug naar Yoshi toe bleef zitten. Opeens begonnen de stroomschokken weer, alleen nu kon je de elektriciteit makkelijk in het donker zien. Het was lichtgeel en verlichtte de gang af en toe een beetje. Raven lette er niet op. Zoiets had ze wel vaker. Elke keer als ze bij Yoshi in de buurt was, was ze in gevaar. Zelfs nu, toen hij slapen. Als hij maar even niet oplette, kon Yuko zo tevoorschijn komen en haar vermoorden. Een rilling ging over haar rug. Een paar keer vloekte ze binnensmond of snakte ze naar adem. Vervloekte pijn. De stroomschokken werden feller, hopelijk werd hij niet wakker. Als hij haar aanraakte, zou hij een pijnlijke schok krijgen. En dat wou ze niet. De schokken tegenhouden was moeilijk, haar krachten waren uitgeput.

Yoshi sliep best lang. Hij zakte wat meer weg waardoor hij op de grond lag. Hij draaide af en toe wat door de nachtmerries die hij kreeg. Hij begon lichtjes te zweten door de dromen en merktte verder niets. Hij had zeker niet gemerkt dat Raven ergens anders was gaan zitten was en last had van de pijn. Hij sliep nog wat en na een tijd schoten zijn ogen open. Hij keek om zich heen en voelde hoe het zweet naar beneden liep. Hij veegde het zweet even weg en stond op. Hij keek rond en zag de schokken die van Raven kwamen. Hij slikte even en bleef staan waar hij stond. Waarom zat ze zo? Haatte ze hem nu? Yoshi zuchtte en draaide zich om. Langzaamaan liep hij de andere kant op. Bang dat ze kwaad op hem was. Hij zuchtte en liet zijn hoofd hangen. Stil liep hij verder zonder nog om te kijken naar haar.

Raven bleef rillend zitten. De schokken verminderde, gelukkig. Af en toe keek ze naar Yoshi, die de hele tijd leek te draaien. Waarschijnlijk een nachtmerrie. Ze kon zelf niet meer herinneren wat ze had gedroomd. Toen ze opeens iets zag bewegen schoot haar hoofd die kant op, maar het was gelukkig maar licht van de elektriciteit. Waarom voelde ze zich zo bang? Het was echt onnodig. Ze kneep haar ogen dicht om de pijn te negeren, maar het hielp niet veel. Ze hoorde een zucht, waardoor ze in elkaar dook. Snel keek ze achterom. Yoshi liep weg. Stilletjes bleef ze naar hem zitten kijken, totdat hij verdween in het donker. De schokken waren gestopt, haar ogen flitsten om haar heen. Het was donker, overal leek ze rode ogen te zien. Rode ogen. Van Yuko. Toch was het maar haar verbeelding, maar dat had ze zelf niet in de gaten. Raven dook ineen en jammerde. De tranen begonnen weer te stromen en ze hyperventileerde bijna.

Yoshi liep stil verder en verdween in het donker. Hij stak zijn handen zuchtend in zijn zakken en liep verder. Zijn gelige ogen stonden verdrietig naar de grond gericht terwijl hij verder stapte. Stap voor stap verder van zijn droomprinses. Ze had het vast niet gezien of wel? of haatte ze hem en betekende die kus niets? Hij kreeg tranen in zijn ogen bij de gedachte en veegde ze snel weg. Hij liep steeds verder weg en stopte opeens. Hij hoorde Raven, ze jammerde. Alsof ze in paniek was. Hij keek op en rende meteen weer terug. Hij zag haar in elkaar gedoken zitten en liep naar haar toe. Hij knielde meteen bij haar neer en sloeg zijn armen om haar heen. "Shhtt ik ben er, rustig maar" zei hij zacht en kalmerend tegen haar. Hij hield haar goed vast om haar wat te kalmeren. Hij hoopte natuurlijk dat het lukte want hij vond het zo erg voor haar.

Al snel klonken er voetstappen. Raven snikte en kneep haar ogen dicht. Ze voelde hoe iemand zijn armen om haar heen sloeg. Haar ademhaling was schokkerig van angst. "Shhtt ik ben er, rustig maar," hoorde ze de stem van Yoshi zeggen. Yoshi.. Zelf sloeg ze ook haar handen om hem heen en verborg ze haar gezicht tegen zijn schouder. “Ga nou niet weg,” snikte ze. Ze wou niet dat hij weg ging, al was zijn alterego een monster die haar had gemarteld. Yoshi betekende alles voor haar. Ze hield van hem en dat zou ze nog lang blijven doen. Het gehuil verminderde, maar ze bleef hem nog altijd vast houden. Ze ging iets naar achter en drukte haar lippen even op zijn wang, waarna ze weer met haar hoofd tegen zijn schouder aan leunde. “Ik hou van je,” zuchtte ze.

Yoshi keek stil naar haar en voelde haar armen om hem heen. Hij glimlachtte zachtjes naar haar en voelde haar gezicht tegen zijn schouder. Hij luisterde naar de woorden en knielde neer. Hij streek met zijn hand door haar haren en glimlachtte. "Ik laat je niet meer alleen, nooit meer" zei hij erg zacht en lief tegen haar. Hij keek de hele tijd naar haar. Nooit zou hij haar nog kwijtraken of alleen laten, dat beloofde hij har. Hij zuchtte even en voelde haar lippen op zijn wang. Hij glimlachtte zachtjes naar haar en hoorde de woorden. "Ik ook van jou, voor altijd" zei hij zacht tegen haar en keek even rond. Hij zuchtte eens diep en dacht aan Yuko. Hij moest sterk zijn en Yuko negeren. Wegrennen als hij wist dat Yuko kwam, ver weg van zijn geliefde. Dan was ze nooit in gevaar, nooit meer.

Ze wist niet hoeveel ze had geslapen, maar het was in ieder geval weinig. De muziek was gestopt, viel Raven op. Haar ogen begonnen dicht te vallen, ze moest moeite doen om niet weer in slaap te vallen. "Ik laat je niet meer alleen, nooit meer," had hij gezegd. Maar.. hoe zat het dan met het yuko-probleem? Raven deed de moeite niet om te gaan vragen, want ze wist het antwoord toch al. Waarschijnlijk bedoelde hij met nooit, buiten het probleem. Want als ze nog een keer oog in oog stond met Yuko, dan was ze zeker ten dode opgeschreven. "Ik ook van jou, voor altijd," hoorde ze de zachte stem van Yoshi zeggen. Raven zuchtte tevreden. Ze hoorde hem ook zuchtten, alleen dan erg diep en triest. “Wat is er?” mompelde ze. Ze ging met haar hoofd naar achter en ging recht zitten, zodat ze hem beter kon aankijken. Haar hand pakte de zijne en haar duim streek over de zachte huid, of zat Yuko hem te pesten.

Yoshi keek haar aan en hoorde de woorden. Hij zweeg en voelde haar hand die de zijne pakte. Hij glimlachtte zachtjes en sloeg zijn arm om haar heen. Voorzichtig drukte hij haar tegen zich aan. "Ik heb een vraagje, ik denk er al een tijdje aan" begon hij lief en keek in haar ogen. "Raven, wil je verkering?" vroeg hij dan erg zacht en voorzichtig. Zijn gelige ogen keken verliefd in de hare. Hij voelde het warme gevoel weer in hem opkomen. Hij slikte even nerveus, bang om haar antwoord. Hij keek een keer naar de grond maar keek alweer naar haar. Rustig wachtte hij op een antwoord van haar. En af en toe dacht hij nog eens na over Yuko, over dat probleem. Hij schudde de gedachte meteen weg en keek haar afwachtend aan met een verliefde blik.

Een kleine stilte ontstond er en haar bruine ogen keken bezorgd naar de zijne. Hij leek na te denken. Ze voelde hoe hij zijn arm om haar heen sloeg en haar voorzichtig tegen zich aan drukte. Raven glimlachte even lichtjes, maar keek hem daarna vragend aan. "Ik heb een vraagje, ik denk er al een tijdje aan," begon Yoshi. Zijn stem klonk erg lief. Raven kreeg een kriebelend gevoel in haar maag. Haar ogen staarde in de zijne, wachtend totdat hij zou vragen. "Raven, wil je verkering?" Haar ogen begonnen letterlijk te twinkelen toen hij dat vroeg. “Tuurlijk, waarom niet?” fluisterde ze zachtjes. Ze liet zijn hand los, sloeg haar armen om zijn nek en kuste hem teder, waarna ze weer wat naar achter ging. Een kleine grijns was op haar gezicht verschenen. “Ik dacht dat je het nooit zou vragen,” zuchtte ze. Ze drukte een lichte kus op zijn mond, waarna ze haar gezicht afwendde en gaapte met haar hand voor haar mond. Ze keek Yoshi weer aan en legde haar arm weer om zijn nek heen. “Heb geen idee hoe laat het is” zei ze nogal slaperig. Maar ja, wat maakte het uit?