just by myself

Lucy liep langs het water. door de golven die er waren werden haar voeten nat. Zuchtent liep ze verder. Haar hand verdween,Lucy keek er na. Waarom kon ze het niet onder controle houden. Ze had het vaak dat als ze met iemand stond te praten dan één van haar lichaamsdelen onzichtbaar werd. Ze werd er chagarijnig van. Ze stopte met lopen. En draaide haar lichaam naar de horizon toe. Rustig ging ze zitten met haar knieeen gebogen en steunden op haar handen. Haar verleden was een vage vlek. Ze wist er niet veel van. Ze kreeg vaak flachbacks in haar dromen of gewoon overdag. Even sloot ze haar ogen. Ze dacht aan niets ze hoorden de zee de meeuwen en de lucht. Toen ze haar ogen open deed was er een meeuw naast haar geland. Hij zat haar aantestaren met zijn kleine pupilen. Daarna gingen zijn ogen naar haar armbandje. Het glinsterde in de zon. Het leek dat hij een poging wilde doen om het mee te nemen. Op lucy's gezicht kwam een kleine lag. Het beestje keek haar weer even aan en toen schoot zijn snavel naar haar armbandje. Maar voor dat hij hem had verstarde hij. De meeuw viel neer en begon als een gek te bewegen en te krijsen. Door de gedachten van Lucy kreeg het beestje pijn. Dat was een andere gaven van haar. Ze hield er niet van maar soms kwam het gewoon. Geschokt keek ze naar het beestje. Lucy probeerde haar gedachten op iets anders te richten. Net op tijd lukte het. Net optijd voor dat het weerloze beestje dood ging. Ze probeerde het beestje voorzichtig op te pakken zonder kwaade bedoelingen maar, hij was nu ontzettend bang voor haar. Snel probeerde hij weg te fladderen. Ze keek het beestje na. Lucy kreeg een schuld gevoel en richte haar blik weer op de horizon. Waarom had ze nou geen controle over die krachten van haar. Waarom wist ze niets van haar verleden. Al die vragen spookte in haar hoofd rond.

Gehuld in een groen bikinitopje en een bijpassend rokje met laagjes liep Miyuki over het strand, terwijl ze haar witte slippers in haar hand hield. Ze staarde afwezig naar het zand dat onder haar voeten lag en zat met haar gedachtes op een andere plek. Bij allerlei mensen die ze in de korte tijd ontmoet had, iedereen een unieke gave. Miyuki voelde zich niet bijzonder omdat ze geen geestelijke kracht had en zij haar krachten vooral van haar lichaam moest hebben en sprong simpelweg op een prullenbak, die door iemand van haar lenge omgevallen moest zijn en dit niet deed. Ze keek rond en zag een meisje met een geschokte blik kijken naar een meeuw, die leek te creperen van de pijn.
Miyuki maakte een verontwaardigd geluid en bleef kijken, totdat het meisje het dier met rust liet en hierna haar blik weer op de horizon richtte. Uit nieuwsgierigheid liep Miyuki op haar af, stopte ze enkele meters naast haar en ging ze in het zand zitten. "Doe je dat altijd? Dieren kwellen met je krachten..?" vroeg ze, terwijl ze het meisje aankeek.

Ze schrok van het meisje. "Doe je dat altijd? Dieren kwellen met je krachten..?" zij haar stem. Lucy slikte. ''Ik wilde hem geen pijn doen'' zij ze zacht. In haar blik was haar schuld gevoel af telezen. ''Ik kan me gave niet onder controle houden.'' Ze keek het meisje even aan. En wende toen af naar het zand. Ze zag dat haar hand weer tezien was. Maar ze miste nu ineens weer een been. Het meisje zou toch niet bang voor haar zijn ofzo. Ze had nog nooit mensen aangevallen van zo ver ze kon denken. ''Ik ben Lucy. En mag ik vragen hoe jij heet?'' Ze vroeg het met iets een vrolijke klank. Ze bekeek het meisje eens. Ze kende haar nog niet. Wat zouden haar gavens zijn? Zou zij ze ondercontrole kunnen houden? Zag ze haar nu als een boeman. Of.... Ze werd gek van de vragen ze dacht te veel en deed natuurlijk te wijnig. Het water van de zee kwam steeds dichter bij. Even keek lucy nog rond of ze de meeuw nog ergens zag, Maar die was natuurlijk al lang zo ver mogelijk van haar vandaan. Haar blik ging weer terug naar het meisje.

Toen het meisje zei dat ze hem geen pijn wilde doen trok Miyuki een wenkbrouw op van ongeloof, maar toen ze er vlak achterna vertelde dat ze haar gave niet onder controle kon houden liet ze haar wenkbrouw weer zakken. Haar blik ging voor een kort moment naar het water dat kwam en ging, en al snel keek ze weer naar het meisje. Ze had blijkbaar ook een gave dat ze onzichtbaar kon worden, aan haar verdwijnende handen en benen te zien. "Ik ben Miyuki, en dat is behoorlijk lastig als je je gaves niet onder controle hebt. Ach, het is beter dan weten dat je meer in je hebt maar het niet kan ontdekken." grijnsde ze, waarna ze met haar hand wat zand oppakte en het tussen haar vingers liet ontsnappen. Als het meisje haar gave om andere mensen te kwellen niet onder controle had, zou Miyuki dan ook gevaar lopen? Ze vroeg zich af of Miyuki er last van zou hebben, aangezien ze veel lichamelijke pijn niet voelde. Zou ze ook pijn afkomstig van de geest -zoals dit meisje hier, en mensen die vuur konden besturen- voelen..?

Tot verbazing antwoorde het meisje gewoon. "Ik ben Miyuki, en dat is behoorlijk lastig als je je gaves niet onder controle hebt. Ach, het is beter dan weten dat je meer in je hebt maar het niet kan ontdekken." Miyuki dat was dus haar naam. ''Het is knap irritant dat onzichtbaarheids gedoe. Ik zit rustig met iemand te praten en mijn been verdwijnt. Maar dat met dat pijn doen heb ik niet vaak gelukkig. Ik heb er ook nooit mensen mee pijn gedaan.'' Ze stopte even met praten. Hmm wat zij ze nog meer. Owja over haar gavens. ''Mag ik misschien vragen wat jou gavens van hoe ver je dat weet zijn?'' Ze Leek Miyuki wel te mogen. Ze was niet zo'n iemand die gelijk ruzie zoekt of voor haar weg rend. Misschien kwam er wel wat meer uit dan alleen een babbeltje. Misschien konden ze vrienden worden. Of miyuki moest daar anders over denken. Ze was allang blij dat ze niet meer alleen was. Alleen zij was zo saai. Lucy merkte dat haar been langzaam weer zicht baar was. Het zou niet lang duuren voor dat het volgende lichaamsdeel zou verdwijnen. Ze richte haar blik op Miyuki die met zand aan het spelen was.

"Kan je eigenlijk aangeraakt worden wanneer je onzichtbaar ben?" vroeg ze zich hardop af, terwijl ze keek naar Lucy's been. Miyuki vroeg zich af waarom ze zo aardig tegen dit meisje deed, maar liet het verder maar rusten. Waarschijnlijk kwam het doordat het meisje haar niet als grof vuil behandelde, en gewoon aardig deed. "Ah, wat een geruststelling." grinnikte ze zachtjes, "Ik was al bang dat je mij pijn zou doen.. Ben je niet vaak alleen, omdat mensen bang voor je zijn? Dat had ik in mijn vorige stad wel." grijnsde ze erachteraan, waarna ze kort nadacht over de vraag van Lucy. Ze wilde haar gaven weten, die ze zelf liever niet verklapte. Miyuki voelde zich vaak kwetsbaar wanneer anderen meer over haar wisten en dit misschien tegen haar zouden gebruiken, maar Lucy zag er niet uit alsof ze haar kwaad wilde doen.
"Ik noem het niet echt een gave, eigenlijk." begon ze, "Ik noem het meer een verontwikkeld lichaam. Ik kan alles doen wat ik ook maar bedenk met mijn lichaam, zoals 12 meter hoog de lucht in springen of van een flatgebouw lopen en het nog overleven ook. Verder ben ik ongelovelijk goed in het vechten met mijn lichaam en weet ik vele zwakke plekken op het menselijk lichaam waardoor ik mensen in één keer uit kan schakelen of kan verlammen." vertelde ze, met een kleine grijns op haar gezicht. Ze keek het meisje wat onderzoekend aan en keek toe hoe haar been langzamerhand weer zichtbaar werd.

ze moest wel laggen om haar vraag ''Ja me been kun je gewoon nog voelen zitten het is alleen niet te zien.'' toen vervolgde haar volgende vraag. Hmm daar moest ze over na denken. ''Ik kan me niet veel herinneren me verleden. Ik kan hoog uit me 12 nog herinneren. De rest is een wazige vlek. Maar ja ik werd vaak buiten gesloten, mensen liepen ook met een boog om me heen. Niet dat dat veel nut had. Maar ik vond het ook altijd wel leuk om mensen bang te maken hoor. Ik heb er op zich geen moeite mee gehad. Vroeger was ik niet zo van dat ik mensen om me heen wilde. Nu is het wel anders aangezien ik hier ben. En mensen hier ongeveer uit eindelijk het zelfde zijn.'' Ze stopte met praten. Maar Miyuki begon met praten over haar gaven. Het was interesant wat ze vertelde. Ze had wel gelijk echt een gaven was het niet maar Lucy kon er ook geen ander woord voor bedenken. ''Het is wel apart wat je hebt of wat je kan, Op een goede manier dan he'' Lucy glimlachte. ''Heb je hier al meer mensen ontmoet of niet?'' De laatste vraag kwam onverwacht. Ze had het zelf niet in de gaten dat ze het vroeg.

Miyuki keek met een bedenkelijke blik in haar ogen naar het been van Lucy, dat langzamerhand weer zichtbaar werd. Het zag er gek uit, alsof ze een been mistte en toch nog doodnormaal kon lopen. Een frons verscheen in haar voorhoofd toen het meisje vertelde dat ze haar verleden nauwelijks kon herinneren, wat Miyuki maar vreemd vond. Zijzelf kon de gebeurtenissen haarscherp navertellen en herleefde ze vaak opnieuw, waardoor ze begon te twijfelen over of ze hetzelfde zou willen als het meisje had of dat ze liever alles herinnerde. Haar verleden was onzeker, hoewel Miyuki liever had dat ze sommige dingen niet mee had gemaakt of zelfs helemaal was vergeten.
"Mensen bangmaken kan best leuk zijn ja. Het zou me leuk lijken als ik de Eiffeltoren zou beklimmen zonder enige hulpstukken, om die geschokte blikken van mensen te zien." grinnikte Miyuki, terwijl ze naar haar voeten staarde die ze in het zand had gestoken. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen het meisje wat opmerkte over haar gave, waarna ze even kort nadacht over haar vraag. "Redelijk veel. Zes, en met jou erbij zeven. En jij?" antwoordde ze vriendelijk, nadat ze haar aangekeken had.