Just pis off

Malik een jongen die rond de zestien jaar oud was stond in het midden van het veld en staarde naar de overzijde. Zijn onozele ouders ook. Door hun zat hij hier alsof hij er wat aan kon doen dat hij het zoveel uithong bij hun. Tja, het feit dat hij zijn vader had verbrand ging er blijkbaar wel over voor hun. Geirriteert trapte hij een kleine steen weg en zuchte hij diep. Als hij één wens had, dan was het wel dat hij van deze godvergeten plek weg kon en weer naar zijn vrienden gaan. Maar ja, dat zou niet gebeuren voordat hij zichzelf 'onder contrale' had. Dan besloot Malik om zich maar neer te zetten in het gras en zo naar de lucht te kijken. Waarom was hij ook naar hier gestuurt? Alsof er geen andere internaten dingetjes waren, maar daar zaten zijn vrienden en hij mocht geen contact meer hebben met iemand van zijn buurt. Voor hun eigen bestwil volgens zijn ouders. 'Idioten ook.' Gromde hij inzichzelf. Alsof hij niets beters te doen had dan hier zijn tijd te verdoen, zoals feesten en heel die heisa. Maar nee, dat mocht hij weer niet van zijn ouders.

Een meisje met blauw haar en ijsblauwe ogen liep over het veld. Ze had haar ogen gesloten en liep rustig verder. Ze had een koptelefoon op en luisterde vol genot naar de muziek. Ze opende haar ogen even en grinnikte kort. Ze liep verder en keek even om haar heen. Ze zuchtte toen ze even aan haar ouders dacht. Ze schudde de gedachte weg en opende haar hand. Ze zong zachtjes een liedje en een paar muzieknootjes verschenen op haar hand. Ze keek ernaar en zong verder. "This is real, this is me" zong ze zacht en erg zuiver. Ze was echt helemaal voor de muziek en had ook krachten rond muziek. En iedereen vond dat ze prachtig kon zingen maar zij vond dat eigenlijk niet. Zachtjes zuchtte ze en merktte een aanwezigheid op. Ze keek rond en merktte een jongen op. Ze schatte hem even oud als haar maar hij leek groter. Ze haalde haar schouders op en liep rustig naar hem toe. "Heey" zei ze vriendelijk en glimlachtte naar hem. Ze sloot haar hand en de muzieknootjes verdwenen. Ze zette de muziek dan ook af en hing de koptelefoon om haar nek terwijl ze de jongen vriendelijk aankeek.

Gehurkt op het puntje van een hoge boom staarde Miyuki voor zich uit, zoekend naar iets of iemand waar ze zich mee kon vermaken. Het was de derde dag dat ze hier was en ze vond het nu al doodsaai, en had zich vanochtend tijdens de markt maar zelf vermaakt. Ze had de tent van de waarzegster volledig verwoest, omdat ze haar aan haar moeder deed denken. Een kwade blik verscheen in haar ogen toen ze weer moest denken aan dat walgelijke monster dat mensen bedroog om zo geld te verdienen, hoewel ze de gedachte snel onderdrukte.
Een jongen stond plotseling midden op het veld, waardoor Miyuki zichzelf strafde omdat ze niet goed opgelet had. Niet snel kwam er een meisje op hem afgelopen die blijkbaar naar muziek luisterde, die vervolgens een vriendelijk gesprek met hem begon. Miyuki vroeg zich af of hij wel het type was om vrolijk mee te praten, aangezien hij er vanaf haar oogpunt behoorlijk chagerijnig uitzag. Ze liet zich vallen uit de boom en kwam met een grote bonk neer op de grond, elk ander mens die dit had gedaan zou kreunen van de pijn en misschien dood zijn. Miyuki stond op alsof er niks gebeurd was en liep op het tweetal af. "Nieuw hier?" grijnsde ze, terwijl ze beide aan keek.

Malik opende zijn ogen en keek helemaal pist naar het meisje dat voor hem stond. 'Dankje vriendelijk om me te storen.' Zei hij heel bot tegen haar en gromde even. Veel zin in mensen had hij vandaag niet dus het meisje kon beter gelijk een eind gaan oprotten want anders zouden er nog wel ergere dingetjes kunnen gebeuren dan alleen maar botte antwoorden. Malik was op sommige momenten echt helemaal niet vriendelijk en dit was dan ook heel hard aan hem te merken, en vandaag was zo'n dag waar hij liever mensen verot schold dan zijn vriendelijke bui te gaan zoeken. Malik bleef gewoon lekker liggen. Waarom nam hij de moeite ook om op te staan voor haar? Hij kende haar niet en wilde haar op dit moment helemaal niet kennen ook. Meteen richte hij zijn blik op de lucht en bleef daar naar staren zonder ook nog een keer naar het meisje te kijken. Dit noemde men nu simpel negeren, en als hij wou kon hij dit dan ook als de beste. En nu opeens kwam er nog een ander meisje aan waardoor hij wel even zijn blik op hen richten. 'Staat er soms op mijn voorhoofd geschreven 'kom praten' ofzo.' Dacht hij inzichzelf en snoof even. 'Als je me nog niet eerder gezien hebt wel.' Bromde hij geirriteert en keek weer naar de lucht. Wat hadden die meiden hier toch met hem?

Miyuki fronsde toen de jongen bot reageerde op het meisje dat vriendelijk tegen hem gedaan had, iets wat ze al verwacht had. Ze balde haar vuisten voor een kort moment omdat hij zo onaardig tegen haar deed en Miyuki daar een bloedhekel aan had, maar ontspande ze al snel weer. Ze wilde tenslotte niet dat het op een of ander gevecht uit zou draaien, aangezien ze haar eigen krachten nog niet allemaal kende.
Brutaal als de jongen was ging hij liggen in het gras en staarde hij naar de lucht, alsof hij hen negeerde. Ze ging boven hem staan zodat ze het zonlicht blokkeerde en keek hem wat beledigd aan. "Kan je geen normaal antwoord geven?" vroeg ze, niet geïrriteerd maar ook zeker niet geïnteresseerd. Ze had zin om deze jongen een lesje beleefdheid te leren maar hield zich in, terwijl ze nog altijd boven hem stond en zijn zonlicht blokkeerde.

Toen zijn zonlicht geblokeerd werd opende hij zijn ogen en keek naar het meisje dat boven hem stond. "Kan je geen normaal antwoord geven?" Kort keek hij naar de grond en snoof even. 'Luister ik heb een slechte dag klaar ja. Jij bent vast ook niet altijd even vrolijk, anders ben je wel heel abnormaal.' Mompelde hij. Rustig legde hij zich weer neer op zijn rug en voelde het koele gras doorheen zijn kleren. Rustig keek hij naar het meisje dat boven hem stond en fronste even. Dan plaatste hij zijn handen op de grond en duwde zich zachtjes naar boven en kwam dan ook recht. Malik was groter als beide meisjes wat eigenlijk wel normaal was. Dan draaide hij zich om en wandelde naar een deel van het veld dat iets minder zonnig was en bleef daar staan. Eigenlijk had hij het niet zo bedoeld bij hen, maar hij kon zich moeilijk anders voordoen dan hij zich voelde. Want zo was hij niet maarja, dat was zijn eigen probleem dan maar weer. Veel zin in menselijk contact had hij niet daarom was hij ook weg gegaan bij hen.

"Blijkbaar niet.." zuchtte ze, terwijl ze toekeek hoe de jongen naar een wat meer schaduwrijk deel van het veld liep. Een grijns verscheen op haar gezicht, waarna ze één stap zette en hierna meters hoog de lucht in sprong. Het zag er gracieus uit toen ze een dubbele schroef in de lucht maakte en hierna voor de jongen landde. Door de vaart die ze had gemaakt en de kracht waarmee ze de grond weer raakte verschoof de aarde met als gevolg dat het gras scheurde, en er een kleine kater verscheen. Ze lachtte omdat ze eindelijk weer eens kon dolen met haar lichaam en de omgeving, waarna ze haar armen over elkaar sloeg als teken dat ze zich dit keer niet zo makkelijk aan de kant liet schuiven. "Is er wat? Ben je deze ochtend ongesteld geworden of iets dergelijks..?" vroeg ze vermaakt, terwijl ze als altijd nog bleef staan.

Al snel stond het meisje weer bij hem en zuchte hij even. 'Je vind dit leuk ist niet.' Mompelde hij droogjes naar haar en luisterde dan naar haar vraag. Kort fronste hij. 'Bij mijn weet kunnen jongens nog steeds niet ongestelt raken hoor.' Kaatste hij grijnzend terug naar haar en kruiste zijn armen dan over elkaar. Tuurlijk was er iets, maar hij zou het toch niet aan haar neus gaan hangen. Malik kende haar amper dus ja. 'Nee, er is niets dit is gewoon mijn ochtend humeur.' Zei hij tegen haar en streek even door zijn witte haren. Voor enkele momenten klaarde zijn gezicht op en was hij niet meer die chagarijnige knul van net. Toch moest dat andere kind niet naar hem komen want dan zou hij weer worden als eerst, een botte knul. 'Maar eh, sorry dat ik net zo deed.' Zei hij tegen haar en glimlachte eventjes kort. Even was er een rode glans in te zien, maar die was al meteen weer helemaal verdwen.

"Je vermaakt me, ja." grinnikte ze, waarna ze zachtjes begon te lachen om zijn volgende opmerking. Ze ging er maar niet op in, aangezien ze het niet serieus had bedoeld en hij doodleuk een scherpe opmerking probeerde te maken. Hij was scherp geweest, als Miyuki het serieus bedoeld had. Nu was zijn opmerking eerder lachwekkend. "Ochtend humeur? Het lijkt me verschrikkelijk om daar mee te moeten leven.." was ze hardop verwikkeld in haar gedachtes, terwijl ze voor de jongen bleef staan met gekruisde armen. Normaal had ze het zich allang al gemakkelijk gemaakt, maar nu.. nu niet. Ze vertrouwde de jongen met het witte haar niet helemaal, omdat hij een complete humeur-switch had ondergaan.
"Ik ben wel erger gewend." zuchtte ze, terwijl ze terugdacht aan haar ouders. Wat hadden die haar behandeld als grof vuil zeg, verschrikkelijk.. Miyuki was blij met haar gave omdat ze anders wel meerdere keren haar been had gebroken omdat haar ouders haar per ongeluk van de trap af gegooid hadden.

Kort streek hij door zijn ogen en geeuwde even. 'Ach, zo erg is het nog niet hoor.' Zei hij droogjes tegen haar en kraakte zijn vingers dan ook even. Rustig keek hij naar de lucht en dacht even diep na. Zijn ouders hadden hem vroeger altijd proberen te bedwingen, zijn krachten de grond in proberen stampen. Hem vertellen dat hij die niet had. Hem slaan en nog wel wat dingen. Tot hij er genoeg van kreeg, hij kreeg een grote uitbarsting en het vuur dat hij in zich had brak uit. Zijn vader was bijna leven getoost voor hij zelf tot zinnen kwam en opeens ophield met branden. En dan verschoten mensen nu dat hij zo nu en dan eens een slecht humeur had. "Ik ben wel erger gewend." Een zucht klonk er na die woorden. 'Misschien wel, maar dit was nog maar een klein deel dat je gezien hebt hoor. Het ergste bespaar ik je liever.' Zei hij tegen haar en staarde even naar de grond. Zijn moeder trok hem elke dag wel eens een keer via zijn haren de trap af, tot hij haar eens naar beneden had geduwd. En dan was hij de onhandelbare gozer die niet om kon gaan met bepaalde situaties. Kort balde hij zijn vuisten, maar kalmeerde meteen. 'Wel, dan kan ik je beter blijven vermaken, toch?' Zei hij droog.

"Zo erg chagerijnig kan je niet zijn. Het ligt meestal aan de mensen bij wie je bent, tenminste.. dat heb ik wel altijd. Je moet het er zelf leuk van maken, eh..? Hoe heet je eigenlijk?" grijnsde ze, iets meer hyper dan dat ze normaal was. Normaal was ze ongeïnteresseerd, en reageerde ze bijna op niemand. Ze ging alleen met mensen om die haar bekend voorkwamen en daar bleef het bij. Een brede grijns verscheen op haar gezicht toen de jongen zei dat hij haar het ergste het liefst bespaarde. "Nou, is dat toch weer lief van je." mompelde ze droogjes, waarna ze in het gras ging zitten en haar armen om haar opgetrokken benen sloeg. Ze vroeg zich af waar het andere meisje bleef en keek even kort haar kant op, maar toen ze geen tekenen van beweging toonde keek ze weer droogjes voor zich uit. Miyuki had zin om te bewegen, véél te bewegen. Ze had zin om gebouwen te beklimmen en over boomtoppen te rennen, maar wist dat er weinig mensen hier in Degree waren die hetzelfde als zij konden. Ze moest het dan maar weer 'ns alleen doen, zoals altijd.

'Denk je? Ik kan behoorlijk erg zijn hoor. Maarja hangt ook af van het gezelschap zoals je zegt. Ik ben trouwens Malik.' Zei hij vriendelijk en keek haar dan ook met een droge blik aan en kraakte dan even zijn nek. Hij was blij dat hij haar nog niet echt goed kende, toch niets zoals zijn ouders hem kenden. Dan was ze al lang weg geweest waarschijnlijk. Kort keek hij naar het andere meisje en meteen vertrok zijn gezicht wat naar die chagarijnige knul, maar hij wist het op tijd weer in plooi te krijgen. "Nou, is dat toch weer lief van je." Malik glimlachte even en zette zich naast het meisje neer en wreef even door zijn ogen. 'Ik kan beter lief blijven denk ik.' Zei hij droogjes tegen haar en legde zich dan weer neer in het gras. Om eerlijk te zijn, lag hij op dit moment beter als een of ander dier in et gras te slapen of wat dan ook, maar dat kon hij nu moeilijk doen aangezien er van communicatie dan helemaal geen sprake meer was. Maar toch, als hij kon zou hij meteen gaan veranderen in een of ander beest, maar ja. Voornu bleef hij maar in zijn mensen vorm, dat was wel het beleefdste.

Een grijns verscheen op haar gezicht toen de jongen haar verzekerde dat hij heel 'erg' was, wat ze betwijfelde. Voor zover hij liet zien was hij redelijk aardig, plus het feit dat hij haar nog niet geprobeerd had te doden omdat ze daarnet brutaal achter hem aan was gekomen terwijl hijzelf van het gesprek weg was gelopen. "Malik.. Hmm, ik ben Miyuki." mompelde ze, waarna ze een lok haar uit haar gezicht weg streek. Een lichte glimlach brak door op haar gezicht, terwijl ze hem aankeek en blij was dat ze weer iemand ontmoet had. Weer een bekende erbij, weer een stap verder weg van de eenzaamheid die over haar heerste toen ze tien jaar oud was.
Ze ging liggen in het gras met één been nog overheind, terwijl ze haar handen in elkaar vouwde op haar buik en schuin Malik aan keek. "Hoe ben je dan als je niet lief bent..? Je ploft uit elkaar van woede? Verwoest alles en iedereen wat binnen handbereik is..?" grinnikte ze zachtjes, waarna ze haar ogen voor een kort moment sloot en genoot van het lentezonnetje.

Miyuki was haar naam dus. Een die niet vrij veel voorkwam wist hij wel. Kort grijnsde hij en streek rustig door zijn haar. "Hoe ben je dan als je niet lief bent..? Je ploft uit elkaar van woede? Verwoest alles en iedereen wat binnen handbereik is..?" 'Laat dat eerste maar vallen. Maar over dat laatste heb je wel gelijk.' Zei hij tegen haar en haalde zijn schouders dan ook op. Rustig keek hij naar de lucht en sloot voor enkele momenten zijn ogen. 'Weetje Miyuki, ookal deed ik net zo bits tegen jou veel kan ik daar niet aan veranderen. Maar dat komt ook door het feit dat ik hier nog maar net ben enzo.' Zei hij tegen haar en zuchte even diep.
Rustig stond hij op en wandelde even het bos in om vervolgens als een pikzwarte wolf terug te komen en zich op net dezelfde plaats neer te leggen. Zijn donkere ogen staarden loom voorzich uit en zo bleef het ook. Oke, de communicatie zou wel moeilijker gaan verlopen, maar veel zou er toch niet meer gedaan of gezegd worden.

Miyuki luisterde naar de woorden van Malik, en vroeg zich hierna af in hoeverre het 'verwoesten van andere mensen' ging. Zou hij ze verminken, of ze gewoon simpelweg.. doden? Koelbloedig, zoals zij ook al eens gedaan had..? Ze kon zich er niet veel van herinneren, alsof iemand haar lichaam had overgenomen en haar krachten op een onbekende manier naar buiten had laten komen, zonder dat ze er zelf iets aan kon doen. "Oh, dus je word nog aardiger..?" grijnsde ze, waarna ze toekeek hoe de jongen in de bosjes verdween. Even later stapte er een zwarte wolf uit, die werkelijk gigantisch was. Ze wist dat als ze zou gaan staan hij groter dan haar zou zijn, dus nam de moeite niet om op te gaan staan om hun groottes te vergelijken. Ze staarde in zijn ogen en wist dat het Malik was, waardoor haar ogen groot werden van verbazing. "Je kan van gedaante wisselen? Gaaf!" reageerde ze, waarna ze opstond en voor zijn snuit ging staan. Zoals verwacht was hij groter dan haar, maar op een of andere manier wist ze dat hij haar geen kwaad zou doen. Ze streek even kort met haar hand door zijn zachte haren, en keek hem hierna weer aan. "Je wilt het vast niet horen, maar.. Wist je dat je heel schattig bent in je wolven-gedaante?" grinnikte ze zachtjes, waarna ze een stap achteruit zette en hem aan bleef kijken.

Malik keek haar recht in de ogen aan en rekte zich even uit. Toen haar ogen groot werden van verbazing grijnsde hij even. "Je kan van gedaante wisselen? Gaaf!" De zwarte wolf knikte droogjes naar haar omdat praten nu eenmaal niet zo goed ging als hij in deze gedaante was.Hij kon haar al een geluk wel verstaan. Opeens stond ze voor zijn snuit en keek even naar haar waardoor hij zijn blik wat naar beneden richten. Toen ze door zijn vacht streek sloot hij even zijn ogen en bewoog zacht met zijn kop langs haar schouder. "Je wilt het vast niet horen, maar.. Wist je dat je heel schattig bent in je wolven-gedaante?" Meteen keek hij haar wat gepikeerd aan, maar toch leek hij op de een of andere manier wel aangedaan te zijn door haar woorden. Al gauw schudde hij zijn hoofd als teken dat het niet zo was, hij was allesbehalve schattig. Rustig keek hij even naar de lucht en luisterde gewoon even naar de geluiden van de natuur, elk geruis van blaadjes tegen elkaar was voor hem heel goed hoorbaar, dus moest er een of ander idiootig mens langskomen zou hij dat ook horen. Zijn andere gedaantes zou hij maar niet laten zien, want dan had hij wel eens de kans dat hij nog een keer schattig werd genoemd, en dat was niet echt gezellig vond hij.