gedachten verzonken

Natas liep door de steegjes. Ze was met haar hoofd helemaal verzonken in gedachten. Eigenlijk lette ze niet waar ze heen liep maar ze wou gewoon een stukje lopen. Ze zuchte diep en dacht weer verder na. Ze had haar belofte al een tijdje vol gehouden en dat vond ze best goed van zich zelf. Ze had wel al lang gemerkt dat ze niet met iedereen op het internaat kon opschieten maar het bijzonderste was dat ze wel met een paar mensen kon op schieten. Dat is veel meer dan normaal en heel bijzonder voor Natas. Verder dacht ze ook aan haar krachten. Meestal oefende onder een gevecht maar omdat ze hier nog niks misdaan had moest ze maar een keer oefende. Maar waar dacht Natas.
Uiteindelijk zuchte ze en besloot maar dat ze het wel later zou bedenken. Opeens hoorde ze mensen achter zich. Ze keek op en zag nu pas dat ze in een donker steegje was. Zelf vond ze dit meteen niet erg maar probeerde zich te herinneren hoe ze hier kwam. Dan kon ze tenminste nog een keer terug komen. Al snel gaf Natas ook dat op omdat ze het niet meer wist en omdta het geluid dichterbij kwam. Natas hoorde dat achter zich drie jongens die langzaam op haar af kwamen. ´Typisch´ dacht Natas terwijl ze weer een lach tevoorschijn pakte.
Opeens draaide Natas zich om en zei tegen de jongens met een vriendelijke glimlach ´´wat kan ik voor jullie doen´´. De jongens keken elkaar verbaast aan. Ze hadden zeker niet verwacht dat een meisje dat zou zeggen. Stamelend zei uiteindelijk een van de drie ´´jjeee gelld´´. Natas zuchte meteen van binnen. Die had ze echt niet verwacht, zelf had ze dit vroeger ook gedaan toen ze nog op straat leefde. ´´Sorry ik heb niks voor jullie, behalve dit´´ zei Natas terwijl ze haar geweer trok. De jongens schrokken meteen zich rot. Ze wisten eigenlijk niet wat ze moesten doen. Natas wachte geduldig tot ze iets gingen doen dan zou het misschien interessant worden.

Eindelijk van het weeshuis weg... Ging het door haar heen terwijl ze een keitje tegen een vuilnisbak schopte. Rustig strompelde ze door het verlaten steegje. Hier en daar waren enkele katten die in de vuilnisbakken aan het wroeten waren om wat eten te vinden. Ayla hielt haar neus ervoor op, ze vond het vieze beesten, die uit haar buurt moesten blijven. Vroeger had ze ooit een kat gehad. Een witte met zwarte vlekjes. Vandaar dat ze hem de bijnaam koetje had gegeven. Helaas was het diertje voer voor de auto geworden. Het was maar goed dat Ayla er een niet al te goede band mee had. Pijnlijk wreef ze over een grote schram in haar arm. Dan moest het katje ook niet lastig doen, dan was ze nooit onder de auto terecht geraakt. Een valse glimlach verscheen op haar gezicht. Nee katten waren niets voor haar.
Het steegje had een ongunstige sfeer. De kale, bakstenen muren gaven een extra beklemmend gevoel. Alsof je ieder moment door iemand kon worden aangevallen. Vuilnis lag verspreid, net als de ongeladen geweren. Eigenlijk beviel het haar hier wel. Het was hier rustig, en ondanks de onaangename sfeer, gaf het haar een prettig gevoel. Het leek een beetje op haar thuis, daar was het ook zo een rommel en bleven de deuren en ramen dicht. Vader en moeder hielden niet van pottenkijkers, al kon Ayla dat maar amper geloven. Haar ouders waren gewoon vreemd en ze was blij dat ze van hen af was. Het steegje verbrede een beetje en iets in de verte zag ze plots een groepje kinderen staan. Om precies te zijn, drie jongens en een meisje. Oneerlijk dus. Geruisloos sloop ze dichterbij. Normaalgezien zou ze het meisje nooit helpen, maar het was een goede gelegenheid om wat geld af te troggelen. Onverwachts schudde ze eens met haar arm en kwamen er twee vlijmscherpen messen tevoorscijn. Een voor elke hand, dacht ze geniepig. Nog enkele stappen en ze had hem! Met een zwaai greep ze de jongen vast aan zijn shirt, die geschrokken zich wilde lostrekken. Het lukte Ayla nog net de jongen in ene houdgreep te houden. Met zijn arm op zijn rug en het mes gevaarlijk in zijn nek, kon hij geen kant meer op. Het andere mes zat geklemd tussen haar kaken, dat het ze momenteel niet nodig. "Je geld, nu!" Het meisje, dat bedreigt werd door de jongens had een geweer vast. "Wtf, Doe dat ding weg, die blaffers maken veel te veel geluid. Help me liever te zoeken naar zijn geld!" De twee andere hadden het hazenpad gekozen. Jammer, daar ging een heleboel geld. "Pak dit even vast." Zei ze op ene manier die geen tegenspraak dulde. Snel tufte ze het mes naast haar op de grond. "Messen bijten niet!" De jongen trachte weg te geraken, hij was ene heleboel sterker, maar toch lukte het Ayla hem terug vast te krijgen. "En nu, je geld" Het laatste kwam er wat sissend uit en omdat de jongen nog niet reageerde ging ze zelf zijn zakken af. "Jackpot." Zei ze triomfantelijk terwijl ze een enkele biljetten van twaalf euro uit zijn zakken haalde. Nu ze de jongen niet meer nodig had gooide ze hem droog tegen de grond. "Nu oprotten." Onverwachts greep de jongen het mes van de grond en pakte hij Ayla in dezelfde houdgreep vast. "En nu zijn de rollen terug ongekeerd." Zei hij geniepig. Zijn stinkende, warme adem tegen haar nek, deden haar rillen. "Pak je blaffer terug!" De jongen gaf haar een enkele stoot in haar onderrug. "Geef me het geld terug." Siste hij terug in haar oor. Niet alle jongens waren ze dom om zich zomaar te laten doen, zeker deze niet...

Natas keek verbaast naar het meisje wat plotseling op dook. Eigenlijk was Natas er niet echt blij mee twee tegen drie was te gemakkelijk vond Natas. Toen wist Natas nog niet eens dat het meisje ook een mes had en een jongen vast pakte. Waarom werd haar gevecht weer onder broken door gewoon een zakkenrolster. Even dacht Natas aan de oude tijd toen ze nog op straat leefde. Alles ging toen om geld en uiterlijk. Je kon makkelijk geld af pakken van armeren maar van rijkere moest je beter gekleed zijn. Daarom moest je meer stelen om uiteindelijk bij de rijken uit te komen. En als je daar kwam dan moest je ook nog een perfecte uitdrukking hebben om daar te blijven. Sinds dien heeft Natas nooit meer gehuild alleen maar gelachen, zelfs terwijl ze gemartlet werd.
Langzaam liet Natas haar geweer zakken maar niet omdat het meisje wat zei. Het was veel te gemakkelijk om de ene jongen nog dood te schieten terwijl hij in de houdgreep was. Rustig liep Natas ook naar het meisje en de jongen toe. Eigenlijk was ze boos op het meisje maar dat kon je niet zien aan haar glimlach. Begon het meisje haar nu ook te comanderen daar kon Natas helemaal niet tegen. Als je dat wou moest je respect hebben niet zo maar een gevecht binnen lopen. Natas zuchte even en liep daarna weer verder na de twee. Ze stond nu dicht bij hun en keek naar de situatie. Die inmiddels helemaal was omgekeerd. De jongen had het meisje vast en vroeg zijn geld terug. Natas zuchte nu nog dieper. Moest ze nu het meisje helpen. Uiteindelijk besloot Natas om het wel te doen. ´´Laat het meisje los´´ zei Natas dreigend terwijl ze haar geweer om hoog haalde. De jongen begon smerig te lachen en gebruikte het meisje als schild. ´´Wil jij eigenlijk wel hulp´´ vroeg Natas even aan het meisje. Eigenlijk boeide het antwoord niet omdat Natas er toch niet naar zou luisteren. Meteen keek Natas weer naar de jonegn. Een valse grijns verscheen op haar gezicht. De jongen was best slim om het meisje zo te houden maar hij wist natuurlijk niet wat Natas kon. ´´Slim, het schild maar mij boeit dat eigenlijk niet´´ zei Natas terwijl ze zich klaar maakte om te schieten. De jongen keek verbaast naar Natas. Hij dacht waarscheinlijk dat ze niet zou schieten door het andere meisje heen. Maar hij herkende Natas helemaal niet. De grijns van Natas werd groter en ze haalde de trekker over. Het geluid was niet zo hard wat je wel zou denken maar daar had Natas een trucje voor. Alleen in plaats van direct op de jongen te mikken schoot de kogel naar een muur waar schaduw op zat. De jongen begon weer te grijnzen maar niet snel meer. Opeens schoot uit zijn schaduw dezelfde kogel als Natas had geschoten. Al snel zakte de jongen in en bloede bijna dood. Natas liep naar de jongen en zei grijnzend ´´maar ik ben toch slimmer´´. Daarna keek Natas het meisje weer aan. Haar ogen stonden boos terwijl Naas glimlachde. ´´Pak het geld maar´´ zei ze droog. Natas hoefde dit geld niet , het meisje begon er immers mee dus mocht ze het ook wel hebben.

"Of ik gered moet worden!? Neuh, ik doe dit voor mijn plezier." Alles klonk sarcastisch en wanneer de jongen haar harder vasthield en haar gebruikte als schild kreeg ze het helemaal. Ze kon nog net een vloek onderdrukken. Nog eens zo een stomp wilde ze toch liever niet krijgen. "Ben je zot! Straks raak je me!" Zei ze wanneer het meisje haar geweer weer pakte. Voor de eerste keer was de angst te lezen in haar ogen. Dit was krankzinnig. Straks was er niet een dode, maar twee. Angstig sloot ze haar ogen, wanneer ze de trekker zag overgaan. Nu, binnen enkele seconden, zou ze dood zijn...
Verrast keek ze op. Achter haar hoorde ze gekreun en voelde ze hoe de greep verzwakte. "Wat..." Weer wilde ze haar grote mond opendoen, maar voor ze dat deed, keek ze eerst naar haar kleren. "Ben je gek! Straks was ik dood en je hebt geluk dat mijn kleren niet vol bloed hangen!" Zei ze geirriteerd, maar vooral door de onverwachtse schok. Hoe het meisje het had gedaan, wist ze niet. Niemand kon toch zo goed schieten. "Naja, bedankt dat je me redden." Ongeineteresseerd hief ze haar schouders op. Misschien kon ze nu beter haar mond houden, voor ze hier straks ook lag met een kogel door haar lichaam. "Was ik al vanplan." Antwoorde ze op de vraag, dat ze het geld mocht hebben. Snel pakte ze het van de grond en schudde ze het vuil ervanaf. "Pfff,... Jongens..." Zei ze terwijl ze tegen het dode lijk schopte. "Niets meer dan last." Alsof ze nooit had zitten vloeken op het meisje vervolgde ze uiteindelijk nog: "Ik ben trouwens Ayla, aangenaam." Het was niet haar gewoonte vriendelijk te doen. Meestal, zonder dat ze het besefte, was ze nogal brutaal en had ze vaak een eigen mening over iets. "Wie ben jij." Het geld zat ondertussen als in haar tas en haar messen waren alweer veilig opgeboren. Uitgezonderd op haar lievelingsmes, die ze nu op haar vinger liet balanceren. Behendig gooide ze het van haar ene naar haar andere hand terwijl ze vrolijk floot. Rond het lijk lag een plas bloed. Ayla trok zich er niets van aan. Hij was nu dood, en daar was nu niks meer aan te doen. "Laten we ergens anders naar toe gaan, voor de flikken komen." Snel verstopte ze het mes en zette enkele passen vooruit. "Kom je mee?"

Natas keek naar het meisje dat snel het geld op raapte. Ze kon het eigenlijk wel raden dat ze dat ging doen maar toch zo gehaast hoefde meestal niet voor Natas. Toch vond Natas knap dat het meisje nog een grote mond had nadat Natas haar gered had. Meeste mensen vinden dit slecht maar Natas vond dit helemaal niet erg. Toen het meisje opmerking maakte over de jongens zei Natas ´´ze probeerde precies het zelfde als jij hoor alleen was jij niet zo dom om mij uit te kiezen´´. Natas kon er ook aan toevoegen dat ze het zelf ook wel eens deed maar dat hoefde het meisje eigenlijk niet te weten. Toen het meisje aan Natas haar naam zei was Natas nog verbaasder dan eerst. Op de straten was het nooit slim om je naam te zeggen vooral niet als je diegene net iemand zag vermoorden. Het meisje dat blijkbaar Ayla heette probeerde waarscheinlijk aardig te doen. ´´Ik ben Natas´´ zei Natas uiteindelijk. Natas wist dat het meisje haar zo kon aangeven en dat liet Natas niet gebeuren. Verbaast keek Natas op toen ze hoorde dat ze samen met Nats weg wou gaan. Zuchtend liep ze uiteindelijk toch mee en dacht voor een keer ´ laat ik haar een kans geven´. Natas liep weg van het lijk die je nu echt begon te roken. Er zouden zeker snel mensen aan komen. Natas liet niet graag een lijk open en bloot achter maar nu was het beter om het wel te doen. ´´Waar gaan we heen´´ vroeg Natas nog eerst aan Ayla.

Natas... Goedkeurend knikte ze even kort. "Leuke naam en die jongens zijn anders, jongens zijn zo... jongensachtig." Iets veel beter kon ze niet verzinnen. Zelf bleef ze veel liever uit de buurt van hun veel verlangende blikken. Meestal keken ze naar de blondjes. De domme blondjes volgens Ayla. Alleen maar gibberen om het kleinste grapje dat ze nog maar met hun kleine brein kunnen verzinnen. Haar tas die van haar schouder gleed maakte haar terug wakkeer uit die gedachten. Eigenlijk was ze eerder jaloers. Zij hadden alles, en zij moest moeite doen om aan geld te geraken. "Laten we naar een cafeetje gaan, of heb je liever iets anders? We kunnen ook naar het strand gaan, maar daar zitten nu enkel verliefde koppeltjes elkaar af te lebberen." Terwijl ze dat zei rolde ze met haar ogen. "Het cafe is dus het beste." Besloot ze zonder tegenspraak te dulden. Het zou er wel leuk zijn. Als er tenminste niet teveel volk was. Ayla hielt daar niet van, liever alleen, zonder teveel pottenkijkers. "Ik weet nog wel iets zijn." Wist ze nog opgewekt uit te brengen. "Ken je het cafe: het steigerende paard. Het is er redelijk gezellig en meestal met niet teveel volk." Ze zette haar tas terug op haar schouder en keek even kort rond. Zonder op Natas te wachten volgde ze een van de zijstraatjes. "Wacht effe." Bruusk hielt ze halt. "Hangt er geen bloed aan mijn kleren?" Aandachtig bekeek ze zichzelf van top tot teen. Ook draaide ze haar hoofd zo ver mogelijk om om te zien of er iets op haar rug zat. "Niks." Zei ze opgelucht terwijl ze verder liep. "Het is hier ergens..." Aandachtig keek ze rond. Nog steeds zaten ze in een van de donkere steegjes. Het was een niet al te bekent cafe, maar voor haar erg geschikt. "Ah, hier is het." Voorzichtig opende ze een oude groene deur, die lichtjes kraakte. Ergens buiten hing een scheefgezakt uithangbord waar je nog amper de naam op on lezen. Binnenin was het al een stuk beter. Links van Ayla zag je ergens de bar en rechts de plaats waar je kon zitten. "Hier is een goed plekje." Vermoeid zette ze zich neer aan ene tafeltje in een hoekje. Het was een tafeltje dat meer was afgezonderd van de andere. Perfect dus! "Moet je iets hebben. Ik trakteer." Nu zij het geld had gekregen moest ze wel iets terugdoen. Het was een kleine moeite en makkelijk gedaan. Met haar hand in de lucht riep ze de ober, die meteen kwam aangelopen. "Wat moet jij hebben?"

Natas vond het eigenlijk een zwak excuus. Ze had zelf nog nooit onderscheid tussen mannen en vrouwen gemaakt. Meestal deden mensen dat juist bij haar wat vaak erger af liep. Maar Natas koos meestal ook de sterkste uit om ui te dagen. Die waren meestal leuker en moeilijker dan kon je tenminste jezelf oefenen en je krachten ontwikkelen. Natuurlijk had Natas ooit wel verloren met die strategie maar dat vond ze niet erg. Niemand leeft alleen met winnen je leert zelfs veel van verliezen. Maar door te verliezen leer je ook hoeveel beter je moet worden. Maar toch dacht Natas snel ergens anders aan. Aan verliezen denken was niet een van haar hobbys en dat deed ze dus ook helemaal niet graag. Rustig liep Natas achter Ayla aan. Ze liep wat sneler dan Natas maar Natas kon dat niets boeien. Ze liep altijd al op haar eigen tempo en dat hoefde ze nu niet te veranderen. Natas haalde een wenbrauw op toen het meisje keek of ze wat bloed op haar zat. ´´Dat had je tegen deze tijd wel gemerkt´´ zei Natas bijna zuchtend. Eigenlijk was het logisch maar Natas hoefde zelf niet te kijken. Daarom gebruikte ze juist vooral een geweer. Ze zou het eigenlijk niet eens hebben gezegd als het een mega vlek was. ´Dan moest je maar niet geweren beledigen´ dacht Natas terwijl ze het cafe binnen liep. Het cafe daar en tegen beviel Natas wel. Zelf hield ze helemaal niet van chic en dat was het hier gelukkig ook niet. Rustig ging Natas bij Ayla zitten en zei ´´water´´. Je zou het niet verwachten maar Natas hield niet van bier. Dat was een maal zo en dat ging ze dus ook niet veranderen.