Leave me alone !

Een blond meisje rende door het donkere steegje. Ze slikte even van angst en keek achterom. Een jongen liep achter haar aan. Ze kreeg tranen in haar ogen van angst en beelden van haar verleden kwamen voor haar ogen. Ze schreeuwde het uit. "Leave me alone!" gilde ze bang. Ze rende een hoek om en keek rond. Links of rechts? Ze rende meteen naar links en rende zo snel ze kon. Na een tijd draaide ze nog ergens in en zette ze haar tegen de muur. Ze trilde helemaal van angst. Ze keek even maar de jongen was weg. Waarom moest iedereen nou achter haar aanlopen? Ze wilde geen jongens meer zien, nooit meer. Ze slikte nog een keer en keek naar haar trillende benen. Ze snikte even en zakte door haar benen. Ze klemde haar armen rond haar benen en drukte haar hoofd ertegen. Ze wilde niet meer bang zijn, of jongens tegenkomen. Ze was erg bang, altijd. Altijd bang een jongen tegen te komen. En steeds als ze zo dacht dan kwam er wel een jongen. Ze zuchtte zachtjes en veegde wat tranen weg. Ze was nieuw hier en al meteen werd ze elke dag lastig gevallen. Er zaten teveel jongens op het internaat vond ze. Oh no. Wat als ze met een jongen op de kamer lag?! Paniek en angst stroomde door haar lichaam. Even had ze weer last van haar ademhaling waardoor ze even naar adem snakte. Ze zuchtte en de paniek was over. Ze was nieuw en ook een Engelstalig meisje. Jongens vonden dat leuk als ze dan praatte maar zij niet. Ze keek rond en hoorde opeens voetstappen. Een rilling liep over haar rug terwijl ze zo tegen de muur bleef zitten vol angst.

Met een kalme blik en passen liep Yuri door de stegen. Zich leidend door de weg voor hem. Hij had een tennisbal vast en gooide hem tegen de muur. Ving hem op en gooide op nieuw. Naast zijn voetstappen waren er dus ook tokken te horen van de bal. Yuri verveelde zich licht. Zijn ogen gingen opzij. Hij sloeg een straatje in. Gooide de bal nogmaals tegen de muur en ving hem op. Nogmaals sloeg hij een steegje in. Echter zat er in dit steegje een meisje. Ze zag er angstig uit. Yuri dacht na. Hij wilde haar helpen en maar wat graag haar angst tot rust stellen. Echter waren haar gedachten duidelijk zat. Ze was niet bang voor 1 bepaald iets. Ze was bang voor een grote groep. Jongens in zijn algemeen. Hij had haar gedachten bijna zonder door te hebben gelezen maar ging er niet op in. Dit zou moeilijk worden om haar te helpen, maar hij wilde het niet opgeven. Yuri zag een stapel stenen liggen. Liet ze zweven bouwde een muurtje naast haar ging aan de andere kant van de muur zitten en dacht na. "Het ligt in het verleden, niet waar?" vroeg hij. Meestal lag dat soort angst in het verleden.

Kiara staarde even voor haar uit en trilde nog steeds. Ze slikte toen ze de stappen hoorde en zag toen een jongen. Nee he! Ze kroop een beetje tegen de muur aan en zette haar handen stevig naast haar. Ze had maar dunne armen en was best mager. Zij vond dat niet en negeerde het kritiek op haar lichaam steeds. Ze keek snel naar de grond en haalde diep adem. Ze probeerde de jongen te negeren en zag dat hij aan de andere kant van de muur ging zitten. Ze haalde even diep adem en staarde voor haar uit. Ze hoorde de woorden en snoof even. "That's my problem, not yours" riep ze hem toe met haar Engelse accent. Ze sloeg opeens haar vuisten hard tegen de muur en schrok. Meteen lagen ze open en begon ze te bloeden. Dit had ze nog nooit gedaan door de stress. Ze stond op en stapte achteruit. Starend naar het bloed op haar vuisten en op de muur.

Yuri merkte dat ze wat verder in elkaar kroop toen hij langs was gekomen. Echter sloot Yuri zijn ogen. "Don't lock it up..." zei hij kalm. "Dat is het slechtste wat je kan doen..." zei hij kalm. Hij legde zijn hoofd tegen de muur en keek omhoog. "Ik wil niet bemoeizuchtig zijn....maar ik ben niet degene die iemand in angst zomaar laat zitten. Ookal ben ik een van de personen die die angst veroorzaakt..." zei hij kalm en keek naar het muur. Hij kon er niet doorheen kijken. Jammer vond hij. Hij keek naar de muur recht voor hem. Hij stopte de tennisbal weg en keek naar de muur. Dit soort situaties had hij zelf nog nooit meegemaakt. Echter schoten de los op elkaar liggende stenen ineens zijn richting in. Uit reflex verdween Yuri en kwam tegen de muur aan staan. Hij keek naar het meisje dat nu een bloedende vuist had. Hij wilde haar helpen maar hij slikte. Hij wist niet hoe hij haar zou kunnen helpen.

Kiara keek rond en luisterde naar de woorden. "Shut up!" riep ze opeens naar hem. "Leave me alone" riep ze daarna. "Stupid boys, stupid pain, stupid" zei ze zacht mompelend en zuchtte. Ze keek naar haar vuisten en liep weer naar de muur. Pijn wilde ze weer voelen. Pijn pijn pijn! Ze zette haar vuisten tegen de muur en keek even naar de jongen. Ze negeerde hem en schuurde met haar vuisten tegen de muur. Ze kneep haar ogen dicht van de pijn en keek naar het bloed dat op de grond drupte. Ze slikte evn en voelde de tranen al in haar ogen komen. Ze keek even uit haar ooghoeken naar de jongen maar al snel keek ze naar het bloed. Haar eigen bloed. Ze stamptte eens tegen de muur en zakte opnieuw in terwijl ze nogmaals uitbarstte in tranen..

Yuri slikte. Ze viel uit tegen hem. Hij hoorde haar woorden en keek weg. Dit was zelfs voor hem moeilijk. Hij keek haar even aan. Hij merkte dat ze sloeg tegen de muur. Hij teleporteerde zich er tussen en ving de klap op. Hij beet op zijn onderlip. "Alsjeblieft, beloof me dat als ik ga dat je je niet onnodig pijn gaat bezorgen..." zei hij zacht. Het bloed drupte op zijn blouse. Hij keek haar aan. Ze zakte door haar knieën en huilde. Yuri opende zijn hand. Er kwam een kristal met een kettinkje er aan in tevoorschijn. Even the person you don't know, could be the one that can help you the best.. stond er in gegraveerd. Yuri legde het neer op haar schoot. "Ik zal je met rust laten. Maar sla alsjeblieft niet tegen de muur.." zei hij kalm en liep toen van haar vandaan.

Kiara keek hem aan en snoof. Ze keek even naar hem en zag dat hij iets pakte. Ze staarde weer voor haar uit en tranen gleden over haar wangen. Angst en pijn stroomde door haar lichaam. Ze trilde een beetje en keek naar het kettinkje dat hij op haar schoot legde. Ze staarde ernaar en keek dan even naar hem. "D d dankje" zei ze moeilijk en stotterend tegen hem. Ze keek naar het kettinkje en slikte even. Ze durfde gewoon niets nu. Ze stak het maar in haar zak en zweeg. Ze keek voor haar uit. "You know my secret . But when you see the images you crying , just like any other kid who has seen them." zei ze vloeiend Engels tegen hem en zuchtte even. Ze verbierg haar bloedende handen naast haar en een beetje achter haar rug. Ze slikte even en keek naar de grond zonder verder nog iets te zeggen of doen.

Yuri keek naar Kiara en hoorde haar woorden. Hij knikte als teken dat het goed was. Hij ging door zijn knieën en keek haar aan. "Ik weet niet wat er met je is gebeurd. Maar ik kan je zeggen dat ik te vertrouwen ben..." zei hij kalm en merkte dat ze haar hand verberig. Rustig pakte Yuri een kristal uit zijn tas. Hij pakte haar arm voorzichtig vast en trok haar hand achter haar rug tevoorschijn. Hij opende haar hand en ging met zijn hand waar de kristal in zat boven de wond van haar hand. Deze gloeide donkerpaars op. Yuri glimlachte. Rustig kroop haar huid over de wond en herstelde zich weer. Yuri stopte de kristal weg. Hij wreef even over haar schouder. "Hou je haaks. Ik laat je met rust aangezien je bang bent voor jongens. En ik ben er ook een..." zei hij kalm. "Ik zie je vast nog wel..." zei hij kalm en gaf haar een zacht klopje op haar schouder om haar gerust te stellen. Daarna liep hij uit haar richting niet verwachtend dat ze nog zou reageren.