Wat is dit nou weer?

Zachtjes dwarrelde de sneeuw vanuit de grauwgrijze lucht naar beneden en viel op de inmiddels al met sneeuw bedekte grond. Het was aangenaam stil, maar het was ijskoud. Aan de bomen hing geen enkel blad meer, die waren er al lang afgevallen tijdens de herfst. Zodat ze de ondergrond konden voeden. Dieren waren er bijna niet meer te zien. Die hielden nu hun winterslaap...

Hard werd de stilte verbroken, door 3 paar voetstappen en gemompel. Het leek alsof er een kleine ruzie aan de gang was. Teru, de rode teddybeer met een dolk in haar hoofd, stond tegen het meisje met de capouchon aan te mopperen dat de dolk in haar hoofd pijn deed. Het meisje schreeuwde wat terug en duwde daarna Teru met haar voet weg. Ling, de blauwe teddybeer stond er maar wat angstig bij te kijken. 'Het boeit me niet dat dat pijn doet Teru!' gromde Morticia. Ze had de teddyberen al heel haar leven lang bestuurt, zodanig dat ze een soort van eigen leventje hebben gekregen. Ze kunnen zelf praten,lopen, denken enzovoorts. 'Maar M. Kan je niet even..' begon Teru weer. 'Nee! Je loopt door zonder te zeuren, anders laat ik jou hier achter.' Morticia sleurde de twee teddyberen aan hun armen mee naar binnen, in het kasteel. Toen ze haar haar uit haar gezicht wreef zag ze pas goed waar ze was. 'Waar ben ik nu weer terecht gekomen.' gromde ze terwijl ze haar capouchon afdeed en haar lange haar over haar schouder plaatste. Ze keek rond, zuchtte en liet toen Teru en Ling op de grond vallen. Deze lieten een droge 'auw' horen en moesten zich haasten om Morticia te achtervolgen, die met grote voetstappen zich een weg baande door de vele gangen.

Toen ze eenmaal in een grote kamer was aangekomen, bleef ze daar middenin stilstaan. Schuw keek ze rond. In de linkerhoek stond een soort van oude bank, die bekleed was met een rood stof dat er niet meer zo rood uitzag door het vuil van de tijd. Aan de ramen hingen nog flarden van donkerblauwe gordijnen. Of iets wat op die kleur leek. Her en der stond een hoge of lage stoel, sommigen omgeduwd, anderen dan weer keurig recht. Het plafond was hoog en Morticia duizelde als ze er te lang naar keek. Ze schopte Ling weg van haar voet en liep toen naar de bank, waar ze zich in liet vallen. Stof dwarrelde omhoog en liet zich daarna weer gedwee neervallen. Teru probeerde de dolk uit haar hoofd te trekken en Morticia wierp haar een waarschuwende blik toe. Teru keek haar met een beteuterende blik aan en ging toen op de grond zitten snikken. Morticia rolde met haar ogen en schudde haar hoofd. 'Zielig.' mompelde ze. Toen ze plots voetstappen hoorde, zette ze met een soepele en snelle beweging haar capouchon weer op haar hoofd. Kon een mens dan eens niet rustig ergens zitten?

Een jongen rende door de gangen van het kasteel. Hij had een paar schaafwonden en keek even rond. Hij had barstende hoofdpijn dus hij wist wat er ging gebeuren. Hij slikte even bij die gedachte en rende zo snel hij kon. Zijn ogen gleden over de deuren die er stonden maar negeerde het. Hij moest ver weg van de ingang zijn. Straks was er iemand gevolgd en dan werd deze vermoord door Yuko. Hij slikte bij die gedachte en rende verder en verder. Hij zag toen een muur en stopte meteen. Hij was er bijna tegengelopen, bijna. Hij zuchtte en zakte door zijn benen. Raven, waar was ze? Wat als Yuko te lang bleef en haar opnieuw tegenkwam? Hij wilde er gewoon niet aan denken. Hij hoopte maar dat Yuko hier lang genoeg bleef of ergens anders heen ging zonder dat hij Raven tegen kwam. Hij wilde niet dat ze nogmaals veel pijn leed. Of dat ze bijna dood was of gewoon vermoord werd. Het mocht niet, niet niet. Hij zuchtte en voelde zich slap worden. Hij legde zich neer en sloot zijn ogen even. Pijn en angst stroomde door zijn lichaam. Hij snakte even naar adem en drukte zijn handen tegen zijn hoofd. Yuko kwam. Hij snoof en kneep pijnlijk zijn ogen dicht toen er een grote lichtflits kwam. De lieve schattige jongen was verdwenen.

Een jongen even oud als de andere stond tegen de muur. Zijn rode hemd hing er losjes bij waardoor je zijn spieren goed zag. Hij grijnsde even en keek rond. Eindelijk weer eens zijn tijd, slechte tijd dus. Hij snoof eens en keek rond. Hij was in het kasteel, leuk dat Yoshi hem hier naartoe gebracht had. Kalm liep hij terug richting de uitgang. Het was nog best ver maar dat interesseerde hem niet. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep rustig verder. Hij hoorde geluiden en gesnik. Hij kon altijd al goed horen. Iemand die huilde? Een prooi? Een valse grijns sierde zijn lippen en kalm liep hij verder. Het gesnik kwam dichter en hij zag een deur. Hij deed deze open en liep de kamer binnen. Zijn rode ogen keken om zich heen. Wat een stomme kamer. Lelijke meubels. Hij grijnsde en liet zijn vinger over de muur glijden, veel te veel stof. Hij rolde met zijn ogen en merktte toen een soort knuffelbeer op. Die leefde en had een dolk in zijn of haar hoofd. Yuko lachtte even vals en grijnsde. Grappig. Hij zag de andere knuffelbeer die ook leefde. Hij hief een wenkbrauw op en merktte toen het meisje met haar capuchon op. Hij liep kalm naar haar toe en grijnsde. "Jou knuffels? Grappige beesten. Zeker als ze pijn hebben" zei hij vals en keek even naar de rode knuffel met de dolk. Hij snoof even en keek weer naar het meisje. Hij was groter dan haar en hij schatte haar een jaar jonger. De meesten dachten dat hij 20 was maar dat was hij niet. Een valse grijns sierde zijn lippen terwijl hij haar aankeek.

De voetstappen werden luider en bleken haar kant op te komen. Ze zorgde ervoor dat Teru, de rode teddybeer naar haar kwam lopen zodat ze haar dolk uit haar kop kon trekken. 'Auw.' mopperde deze en Morticia siste haar wat toe. Ze klemde haar hand rond het handvat van haar dolk en keek op toen ze een roodharige jongen met een rood los shirt zag binnenlopen. Eerst leek het alsof hij Morticia, het meisje met de grijze haren niet had opgemerkt, dus bleef ze zo stil mogelijk zitten. Teru en Jing daarintegen liepen rustig de kamer rond, en het was te laat om ze nu nog te laten stilstaan. Nu pas merkte de jongen haar op en Morticia keek hem recht in zijn ogen aan. Hij had rode ogen, zeldzaam maar niet indrukwekkend, vond Morticia. "Jou knuffels? Grappige beesten. Zeker als ze pijn hebben" Ze bleef hem aankijken, maar antwoorde voor een paar seconden niet. 'Ja, ze zijn van mij.' zei ze kil. Ze verschool haar ogen achter haar haar. Jing, de blauwe teddybeer stond nu achter Morticia's benen verscholen, bibberend. 'Jing, stel je niet zo aan.' siste ze naar de blauwe beer en schopte hem weg. De dolk in haar handen bleef ze vasthouden, in geval dat de jongen iets wou doen. Langzaam ging haar blik naar het raam achter de jongen. De gordijnen bewogen zachtjes door de koude wind die naar binnen kwam. Morticia rilde kort. Waarom had ze ook geen langere broek aangedaan? Stomme winter ook. 'Wie ben je?' vroeg ze aan de jongen. Glimlachen zoals de meeste meisjes dat deden als ze een jongen zagen deed ze niet. Of hij hier nu stond of niet, hij intereseerde haar helemaal niet. Ze wou rust, dat was alles. 'Morticia, zouden we niet beter weggaan van hier?' de grauwe stem van Ling klonk door de kamer. Fijn, nu wist die jongen haar naam gelijk ook al. Morticia knikte nee en wiebbelde met haar dolk. Teru dook ineen, ze wist wat dat betekende. Ling keek haar met grote ogen aan, die dolk zou toch alleen maar in Teru's hoofd belanden en niet in de zijne?

Yuko keek naar het meisje en grijnsde even. Hij keek kort naar het rode diertje dat erg zielig deed. Hij rolde met zijn ogen en keek naar het meisje. Hij zou gek worden met zo'n zielige beesten, heel gek. Hij keek weer naar het meisje en hoorde de woorden. Hij snoof even en zag dat ze haar ogen achter haar haren verbergde. Hij keek even rond en dan even naar het blauwe diertje dat erg bang en bibberend achter haar stond. Best maar dat dat dier bang was. Hij grijnsde even vals en keek haar kalm aan. Ze vroeg wie hij was. Hij wilde even erg kortaf wat zeggen maar nee. Hij hield zich kalm, zoals altijd. Bijna dan. "Yuko" zei hij kalm tegen haar en grijnsde rustig. Hij keek even naar het dier dat zei dat ze beter weg konden gaan. Hij luisterde ernaar. "Zozo, Morticia dus. Speciale naam" zei hij kalm en grijnsde. "Leuke beestjes" zei hij dan een beetje plagend en keek er even naar. Nee, echt menen zou hij niet doen. Hij zou alleen maar gek worden en hun alleen maar onthoofden. Hij keek weer naar het meisje dat met de dolk wiebelde en de rode beer kroop in elkaar. Hij vond het best grappig met die beesten.

[Inspiloos]