gewoon ik

Mark liep over het zachte gras. Hij was hier nog maar net aangekomen in Degree en kende dus nog niet veel mensen. Dat vond hij eigenlijk niet erg. Vlug keek hij naar zijn handen en toen weer weg. Hij hield niet van zijn krachten , je kwam alleen maar dingen te weten die je niet wou weten. Heel even beet Mark op zijn lip en keek om zich heen. Het was rustig op het veld dus besloot hij om even gewoon in het gras te gaan liggen. Rustig zakte hij door zijn benen en ging in het gras zitten. Met zijn handen als een kussen keek hij naar alle wolken. Er verscheen weer een oprechte glimlach op zijn mond toen hij de prachtige natuur zag. Dat vond Mark overal mooi en was ook het enigste waar hij niet alle geheimen van kende. Mark bleef zo liggen tot hij in slaap viel.
Pas na een paar minuten werd hij weer wakker. Hij ging meteen recht op zitten en keek om zich heen. Het was nog steeds net zo rustig als net. Daarom ging hij weer liggen en staarde naar de lucht. Hij had gehoord dat mensen hier hun krachten trainden maar dat kon moeilijk bij Mark omdat hij niemand had waarop hij dat deed. En als er iemand was dan zou hij het nog niet doen. Hij vond zijn kracht al erg zat op zich dus wou hij het niet expres gebruiken. Hij zuchte diep en ademde ook diep in en uit. Deze rust beviel hem eigenlijk wel maar hij wist dat hij liever mensen ging ontmoeten. Natuurlijk zonder hun aan te raken. Zuchtend keek hij om zich heen of er misschien iemand was waarmee hij kon praten.

Een blond meisje liep over het open veld. Waarom was het hier zo open? Ze zuchtte even en dacht aan wat dingen. Ze slikte en liep snel verder. Straks werd ze nog achtervolgt... Door een jongen! Ze wilde er niet eens aan denken. Jongens. Ze zuchtte en liep verder en verder over het veld. Haar heldere ogen bekeken het gebied even. Het was er best mooi, heel mooi eigenlijk. Ze kende echt nog niemand hier, jammer genoeg. Ze wilde met een paar mensen omgaan. Nouja liever meisjes dan jongens. Ze wilde niet alleen zijn vol angst. Ze wilde iemand hebben die haar zou willen helpen. Helpen tegen de slechte bedoelingen van jongens of helpen tegen haar angst. Ze slikte even en de beelden van haar ex-vriendjes en haar vader kwamen voor haar ogen. Ze schudde haar hoofd en veegde een kleine traan weg. Ze wilde het niet meer zien, nooit meer. Ze wilde het liefst vergeten maar ze wist dat dat niet goed kon. Kiara liep verder en hoorde iets. Ze keek rond en zag toen een jongen die gezucht had. Hij keek rond, alsof hij ergens op wachtte. Of hij zocht wat. Ze stopte meteen en verstijfde van angst. Een jongen. Waarom nou een jongen? Waarom geen meisje? Ze slikte weer en bleef staan waar ze stond. Haar angstige ogen keken naar de jongen. Ze stond nog wel een eindje van hem vandaan maar je zag haar angst. Ze beet even nerveus op haar lip en keek even snel rond. Verder was er niemand. "Oh help" zei ze zachtjes met haar Engelse accent. Ze slikte weer en zette nog een stapje achteruit.

[Als ik niet mag posten, zeg maar ;p Niet iedereen wil een bange kip ;p]

Mark hoorde opeens iets achter zich en draaide zich om. Ook hij slikte even toen hij het meisje zag. Ze zag er wel mooi uit maar het leek net of er iets mis was. Wie is dat vroeg Mark zich af. Hij draaide zich om en keek bedenkend naar het meisje. Zou hij naar haar toe gaan om vrienden te worden ? Maar dan moest hij haar wel kalmeren en dat kon hij zelf helemaal niet. Even beet hij op zijn lip en dacht ´waarom moet ik dat nu weer kunnen´. Daarna keek Mark weer naar het meisje. Het leek echt of er iets ergs mee was. Uiteindelijk stond Mark trillend op en vroeg ´´gaat het wel´´. Stiekem hoopte hij dat hij verder niet dichterbij hoefde te komen maar als het moest kon hij een meisje niet zo maar hier laten staan. ´´Misschien kan ik iets voor je doen´´ vroeg Mark door. Hij voelde dat hij zelf langzaam meer wou helpen. Hij stak zijn hand uit maar trok hem snel weer terug. Wat denk ik nu weer dacht Mark. Hij deed zijn ogen heel even dicht en keek daarna weer naar het meisje. Het zag er zielig uit maar Mark zelf durfde ook niet dichterbij te komen. Een paar seconden leken wel uren te duren terwijl hij daar stond. In zich zelf zat hij al lang op zich zelf te schelden maar liet dat niet zien in zijn gezicht.

(Geeft niks Mark is dat ook wel een beetje)

Kiara keek naar de jongen die haar opgemerkt had. No no no dacht ze bang. Ze staarde de jongen aaan en slikte. Ze merktte dat hij trillend opstond. Hij was ook niet zo zeker. Maar hij had nog nooit iets meegemaakt zoals zij. Ze slikte bij die gedachte en hoorde de woorden. Ze antwoordde er niet op en luisterde naar de andere woorden. Ze zag dat hij zijn hand even uitstak en zette een stapje achteruit. Ze slikte en zag dat hij zijn hand terug trok. "No, don't help me. I don't need youre help" zei ze zacht met een Engels accent. Ze snoof en trilde op haar benen. No Kiara, not a attack. No no no dacht ze bang. Ze had daarvoor natuurlijk ook zijn gedachten gehoord. Hij? Wat kunnen? Haar troosten of helpen? Nee voor haar hoefde dat niet. Of wel? Wilde ze dat stiekem wel? Ze wist het gewoon niet. Het enige dat ze wel wist was dat ze nooit iemand snel zou vertrouwen, nooit meer. Not again dacht ze. En ook nooit meer een partner, nooit meer. Ze zuchtte even en de beelden schoten door haar hoofd. Haar vader, de pijn, de mishandeling, misbruik, tranen, verdriet, woede. Kiara schrok wakker en zette nog een stapje weg. Ze trilde nog steeds en keek naar de grond. Ze slikte en keek dan weer naar de jongen. Niet goed wetend wat ze moest doen.

Mark luisterde naar de woorden en geloofde er niet veel van. Vooral hoe ze het zei klonk niet echt of het goed ging. Ook dacht hij heel even aan dat zij misschien Engels was maar al snel verdween die gedachten omdat het niet super belangrijk was. Hij snapte de hele situatie niet echt goed. Zelf wist hij dat hij alleen maar haar moest aan raken maar zelf wou hij dat ook niet. De gedachten die ze zeker had waren zeker zo erg dat hij ze zelf niet eens wou zien. Toch deed hij een stap vooruit en nog een. ´´Ik ga je geen pijn doen´´ zei Mark. Hij kon zelf niet goed Engels spreken hij verstond het wel maar zelf kon hij het gewoon niet. Langzaam kwam hij steeds dichterbij zonder dat hij het zelf wist. Hij wist alleen dat hij een meisje niet zo kon achter laten hoe ze ook was. Dat zou hij tenminste nooit meer doen. Uiteindelijk stond Mark een meter van het meisje af. Toen zag hij pas dat hij zo dicht bij stond. ´Slim´ dacht Mark sarcastisch. Hij keek even om zich heen of hij misschien hulp kon krijgen maar hij zag niet echt andere mensen. Daarna keek hij weer naar het meisje. ´´Kan ik echt niks doen´´ zei Mark. Zelf durfde hij ook niet dichter bij te komen maar probeerde het toch nog een keer te vragen.

Kiara keek de jongen aan en slikte even. Ze keek hem angstig aan en trilde nog steeds. Angst en verdriet stroomde elke dag door haar lichaam. Ze had dunne armen en was redelijk mager. Ze keek even naar de grond en dan naar de jongen die twee stappen vooruit deed. Ze slikte en zette een klein stapje achteruit. Wat wilde hij? Ze beet op haar lip en hoorde de woorden. "I hope it for you" zei ze zachtjes maar je hoorde dat ze zelf niets zou doen. Je hoorde en zag gewoon dat ze misschien wel zei dat hij het niet moest proberen alsof ze wat ging doen maar dat deed ze niet. Ze snoof en merktte dat hij wel héél dicht kwam. Toen hij wat zei schoot ze meteen achteruit om wat verder van hem weg te staan. "Don't come closer, i mean it" zei ze een beetje kwaad. Kwaad was ze niet. Alleen was ze bang, héél bang. Daardoor reageerde ze zo om een beetje anders over te komen. Ze zuchtte even en keek hem weer aan. Ze voelde dat hij haar wilde helpen maar wilde ze wel hulp? Wat als het iemand was die alleen haar vertrouwen wilde om die daarna te breken? Je weet maar nooit. Niemand is te vertrouwen vond zijzelf. Kiara snoof en zette nog een stapje weg waarna ze de jongen stil aankeek.

[Jawel! Bange kippen zijn awesome! :3]

Zittend op één van de takken van een hoge boom midden op het open veld staarde Miyuki voor zich uit, genietend van de frisse wind die met haar lange, bruine lokken speelde. Ze hield de tijd niet bij, en het zou best wel eens drie uur geleden kunnen zijn dat ze hier de boom in klom. Het internaat was een absolute no-go voor haar geworden: de witte muren zonder enige vorm van personificatie waren voor haar deprimerend. Het was dan ook geen geheim dat ze er niet van hield om opgesloten te zitten tussen vier muren, en was niet vaak op haar kamer te vinden. Dat, plus haar rare kamergenoot die een gespleten persoonlijkheid had.
Een jongen betrad het open veld, waar Miyuki een korte tijd naar keek. Hij leek niet echt een duidelijk doel te hebben, misschien ook om de natuur te bewonderen..? Een korte tijd later verscheen er ook een meisje. De twee leken te verlegen te zijn om elkaar te begroeten of aardig te doen tegen elkaar, wat Miyuki niet echt begreep. Ze bleef zitten en plukte een paar blaadjes van een tak die naast haar uit de boom stak en begon deze in stukjes te scheuren, terwijl ze naar de jongen en het meisje keek.

Mark schrok een beetje van het meisje. Ze was echt bang voelde hij. Eigenlijk wou hij zelf dit gesprek ook van een kilometer verder spreken. Toch deed hij geen stap achteruit maar ook niet vooruit. ´´Waarvoor ben je bang´´ vroeg Mark maar gewoon direct. Hij wou het graag weten zodat hij toch kon helpen ook al wou het meisje duidelijk niet dat hij hielp. Als ze gewond was kon hij haar ook altijd genezen dat was geen probleem maar iets in Mark zei dat ze dat waarscheinlijk ook niet wilde. Hij dacht diep na wat hij kon doen. Weg gaan had hij al lang besloten om niet te doen. Hij keek het meisje maar weer aan dei hem blijkbaar ook aan keek. Wat kon hij doen vroeg Mark zich zelf af. Kort draaide hij zich om en deed zijn handen in zijn haar. ´´Ik haat het om machteloos te zijn´´ riep hij kwaad. Hij haatte het ook heel erg sinds de laatste keer dat ´het´ gebeurde. Zuchtend draaide hij zich weer om. Hij keek bedroefd het meisje aan en dacht ´ zeg alsjeblieft wat ik kan doen´. Heel even overwoog hij om weer dichterbij te komen maar die gedachten verdween weer even snel. Als ze het nou maar kon zeggen dan hoefde hij het alleen maar uit te voeren.

Kiara keek de jongen aan en snoof. Ze hoorde de vraag. "That's not youre problem" zei ze meteen tegen hem. Haar benen trilden nog steeds en ze zette weer een stap achteruit. Ze keek even rond en dan weer naar hem. Ze zag dat hij zich omdraaide en kwaad wat riep. "You are not powerless. I have a reason, a secret but not everyone needs to know" zei ze met haar Engelse accent tegen de jongen. Ze snoof even en hoorde zijn gedachten. Ze keek hem aan en zweeg een tijdje. "Nobody can help me" zei ze dan opeens. Zo zou hij vast te weten komen dat ze gedachten kon lezen maar dat maakte haar niets uit. Er waren er vaak die dat konden. Ze keek even rond en liet haar blik even naar de grond gaan. Ze zuchtte en keek weer naar de jongen. Ze trilde nog steeds en was bang dat ze weer een paniekaanval zou krijgen. Liever niet want dan kreeg ze hulp. Dan zou hij haar aanraken, nee dat nooit. Ze slikte en voelde haar opeens erg misselijk. No no no! Schoot er door haar gedachten. Not now! Ze slikte en stapte weer achteruit. Haar lichaam beefde helemaal en ze kon moeilijk ademhalen. "Don't look, don't look at me" zei ze zachtjes en draaide haar snel om. Tranen sprongen in haar ogen en opeens zakte ze in. Ze schrok wel en snakte even naar adem. Not an attack. Ging er door haar gedachten heen en ze zag opnieuw die vreselijke beelden van vroeger in haar gedachten. Hopend dat de jongen haar niet aan zou raken zodat hij het niet zou zien.

[Hopend op wel dus ;p]

Mark was verbaast toen hij hoorde dat zij een reden had. Hij was natuurlijk wel benieuwd wat de reden was maar om dat te vragen zou hij toch geen antwoord krijgen. Ook keek hij verbaast op toen hij hoorde dat het meisje ook gedachten kon horen. Zeker niet zo erg als hem maar wel van een afstand. Eigenlijk wou hij zeggen dat hij het zelfde had maar opeens begon ze naar hem te zeggen dat hij niet moest kijken. Waarnaar dacht Mark terwijl hij haar vragend aan keek. Uiteindelijk zag Mark dat ze in een dook en begon te huilen. Hij dacht er geen minuut over na wat hij moest doen en liep dus meteen op haar af. Voorzichtig deed hij een arm om haar heen. Al snel merkte hij wat hij gedaan had. Al die vresleijk gedachten en herinneringen vlogen meteen door naar Mark zijn gedachten. Ook moest hij al snel huilen. Hij snapte het nu helemaal waarom ze zo deed. Ze was gewoon bang voor mannen. Zelfs vond Mark het logisch omdat hij ook haar herinneringen zag. Trillend liet Mark haar los en deed een stap achter uit. ´´ssorry´´ stamelde Mark terwijl hij probeerde te stoppen met huilen. Het paste totaal niet bij hem maar toen hij alles wist kon hij er niks aan doen. Wat moest hij doen ? Hij had haar al aangeraakt en dat zou ze dus helemaal erg vinden. Langzaam ging hij verder naar achteren en zei ´´ik ga al naar achteren je hoeft niet bang te zijn´´. Hopend keek Mark naar het meisje en hoopte dat haar angsaanval hierdoor minder zou worden.

Kiara snakte opnieuw naar adem en slikte. Opeens voelde ze de arm om haar heen en ze kromp in elkaar. Tranen gleden over haar wangen en ze begon harder te trillen. Even kreeg ze bijna geen adem totdat hij achteruit stapte. Hij had net zoals haar de beelden gezien, die vreselijke beelden. Ze stond op en keek de jongen aan. "It's not bad. You know now why i'm scared" zei ze zachtjes en slikte eens. Ze haalde even diep adem en ademde weer normaal. De aanval was even over. Ze hoorde de woorden en knikte zachtjes. "I don't know it anymore. You will help me but i don't trust you. Sorry" zei ze zacht tegen hem. Ze wilde hem best vertrouwen omdat hij haar wilde helpen maar het lukte niet zo snel. Hij was best aardig maar het ging niet goed. Ze was veel te bang voor haar verleden. Ze zuchtte eventjes en wendde haar blik even af. Nog steeds had ze het meisje niet opgemerkt. Ze richtte haar blik weer op de jongen en beet even op haar lip. Heel voorzichtig zette ze een stapje dichterbij. Niet erg groot maar het was al een begin.

Mark was opgelucht toen de angstaanval over was of tenminste het leek dat het over was. Meteen stopte hij ook met huilem. Hij liet het ook duidelijk merken dat hij opgelucht was en hij glimlachde op recht net zoals net. Hij was blij dat het meisje wat rustiger was geworden en weer normaal kon staan. ´Gelukkig´ dacht Mark. Hij besefte wel dat het meisje het kon horen maar dat kon hem niks schelen. Hij was zo opgelucht dat hij de woorden van het meisje niet eens meer kon horen. Al moest hij weg gaan , dat kon hij nu omdat hij wist dat het meisje zich al wat beter voelde. Gelukkig hoorde hij wel dat het meisje zei dat ze hem niet vertrouwde. Eigenlijk was Mark helemaal met haar eens , hij zelf vertrouwde ook niet meteen mensen maar pas na een paar maanden. Mark zijn ogen werden dus groot van verbazing toen hij zag dat het meisje dichterbij kwam. Dit had hij helemaal niet verwacht dat ze dichterbij kwam. Maar snel maakte die blik weer plaats voor de warme glimlach. ´´Dank je dit betekent voor mij al genoeg´´ zei Mark dankbaar. Hij wist hoe stom het klonk maar vond het zelf heel knap dat het meisje dichterbij kwam. Het leek net of ze toch liet merken dat ze hem aardig vond daarom was hij dankbaar voor het meisje. Opeens bedacht Mark dat het meisje Kiara heet omdat hij haar gedachten zag. Waarscheinlijk wist Akira ook zijn naam maar voor de zekerheid zei Mark toch ´´trouwens mijn naam is Mark´´.

Kiara keek de jongen stil aan en hoorde zijn gedachte. Hij vond het vast goed voor haar dat ze rustiger was. Ze begon hem eigenlijk sneller te vertrouwen dan andere jongens die aardig doen. Hij huilde. Dat zou een jongen met slechte bedoelingen niet doen als deze haar gedachte zou horen of lezen. Nee vaak trokken ze haar dan tegen hun aan en knuffelden ze haar bijna dood. Ze snoof en keek de jongen weer aan toen hij wat zei. Zachtjes knikte ze vriendelijk naar hem. Ze keek rond en hoorde dan wat hij zei. "I know that" zei ze zacht en glimlachtte zwak. Ze liet haar blik even over hem glijden en dan over de omgeving. Ze zuchtte eventjes en keek afwezig naar de grond. Toen ze merktte dat ze droomde keek ze weer naar de jongen. "I don't know. I trust you quicker than any other guy" zei ze zacht tegen hem en zette nog een klein stapje dichterbij. Ze beet even nerveus op haar lip en keek hem weer aan. De angst verdween heel traag, dat was een goed teken.

Mark was echt blij toen hij uiteindelijk de glimlach van Kiara zag. Hij hoefde nog niet eens te horen dat ze hem aardiger vond want dat merkte hij wel. Hij durfde alleen zelf geen stap te verzetten niet dat hij dat ook wilde. Hij had vond het niet erg om naar de glimlach van Kiara. ´´Dat heb ik nog nooit gehoord´´ zei Mark blij terwijl hij haar recht aan keek.
Opeens hoorde hij ook achter zich een meisje. Hij had nog niet eerder gehoord en hij draaide dus meteen om naar haar. Hij vond het een beetje raar dat het meisje gewoon niks deed toen Kiara aan het huilen was. Toch was hij blij genoeg om te blijven glimlachen. ´´En is het uitzicht mooi´´ zei hij sarcastisch terwijl hij haar recht aan keek. Mark hield er echt niet van als mensen hem zaten te bespioneren. Waarscheinlijk deed het meisje dat ook niet maar toch vond Mark het niet leuk. Kort draaide hij zich vragend om naar Kiara om te kijken of zij het wist. Maar hij zag al snel dat zij het ook niet wist. Eigenlijk kon Mark dat zo weten omdat hij al haar gedachten wist. Meteen sloeg hij zich zelf op zijn hoofd en bedacht hoe stom hij eigenlijk was. Waarom was hij niet slimmer bedacht hij. Toch liet hij het weer zitten en keek het andere meisje weer recht aan.

Geschreeuw, afkomstig van het meisje, verstoorde de stilte die hiervoor op het open veld geheerst had. Geïrriteerd keek ze op van het punt waar ze al die tijd naar gestaard had en draaide ze zich half om, om zo te zien waarom het meisje zo hysterisch geschreeuwd had.
Het meisje lag op de grond, alsof ze was ingestort om een onbekende reden. De jongen benaderde haar wat voorzichtig en durfde haar niet zo goed aan te raken, alsof ze een of andere besmettelijke ziekte had. Het zag er lachwekkend uit, waardoor Miyuki besloot haar veilige thuishaven te verlaten en het tweetal te benaderen. Een grijns stond op haar gezicht getekend terwijl ze naar hen toe liep, wetend dat ze een stuk sneller was geweest als ze had gesprongen.
"Zijn jullie bang voor elkaar, ofzo?" mompelde ze, nadat ze op een meter of twee afstand was gestopt met lopen. Straks hadden ze écht een besmettelijke ziekte, en aangezien Miyuki graag gezond wilde blijven zodat ze kon trainen bleef ze rustig op een afstandje staan.

Mark keek naar het meisje van de boom. Ze bleef ook een paar meter van hun af staan. Hij bekeek het meisje goed. Het leek erop dat ze niet zou antwoorden op zijn vraag maar dat vond hij niet erg. Snel keek hij vluchtig naar Kiara en toen weer naar het andere meisje en hoorde naar wat ze zei. Zuchtend keek hij nog een keer naar Kiara. Hij wist dat ze er niet van hield om haar geheim aan jongens te zeggen maar misschien wel aan meisjes. Daarna keek hij naar het andere meisje en zei ´´en als dat zo is wat maakt dat dan uit´´. Hij glimlachde een beetje maar niet zijn op rechte glimlach. Het was misschien hard te zeggen maar hij vond het zelf wel beter om zo te antwoorden. ´´Volgens mij ben jij ook bang voor ons´´ vervolgde Mark terwijl hij naar de afstand keek van het meisje en hun. Hij probeerde te schatten hoe ver het was maar wist zelf dat hij niet goed kon schatten.
Hij wou eigenlijk het andere meisje niet weg jagen want hij wist dat Kiara liever een meisje kende. Maar hij kon het niet laten om toch zo´n dingen op te merken. Opeens bedacht hij dat hij ook eigenlijk niemand kende behalve Kiara dan. Maar of dit meisje nog een vriend van hem wou worden was helemaal niet zeker. ´´Trouwens ik ben Mark´´ zei Mark maar snel hopend dat hij ook een naam terug zou krijgen.

Een lichte grijns verscheen op haar gezicht bij de woorden van de jongen, die hij waarschijnlijk als heel kwetsend bedoelde maar totaal niet zo op haar over kwamen. "Maakt niet uit, het ziet er alleen vreemd uit van een afstand. Vooral wanneer er eentje out of nowhere begint te gillen.." reageerde ze koel, waarna ze een wenkbrouw optrok als gevolg van zijn volgende opmerking. De jongen beweerde dat zij bang voor hen was, wat ze nogal lachwekkend vond. Zelfs als er een heel leger brein-etende zombies achter haar aan zaten die zo snel waren als de wind was ze nog niet bang, laat staan bang zijn voor een jongen en een meisje die beiden nogal onzeker overkwamen.
"Bang, ik? Nu heb je me beledigd." grijnsde ze droogjes, waarna ze haar armen over elkaar sloeg en het zichzelf gemakkelijk maakte, voor zover dat staand kon. "Miyuki." reageerde ze, waarna ze even kort naar het meisje keek, die nog geen enkel woord had gezegd.