A new room

Daan wandelde met zijn koffers naar binnen, fijn... Een stapelbed. Hij zuchtte en duwde zich omhoog zodat hij op het bovenste bed kon gaan zitten, met zijn ene koffer met foto's van zijn oude roedel er in. Hij had ook duimspijkers, hij had spieren genoeg om ze in de muur te duwen, die van stevige pleister was gemaakt, de eerste foto. Hij slikte de brok in zijn keel door en zijn keel werd kurkdroog toen hij deze ophing, zijn vader, moeder en hijzelf. Gelukkige tijden, hij wist toen nog niet dat hij het weerwolf zijn in zijn genen had. De tweede foto; heel de roedel. Ook deze hing hij op en hij zuchtte, het werd hem allemaal een beetje te veel. Hij legde zich dan maar neer en hij staarde naar het plafond tot hij opeens iemand hoorde binnenkomen, zou dat zijn kamergenoot zijn..?

[De eerste die antwoordt is de kamergenoot van Daan ]

Een meisje die begeleid werd door een oudere vrouw kwam de gang op lopen. Ze werd naar haar kamer geleid, ze was er nog nooit geweest en eigenlijk hoopte ze dat ze een eenpersoonskamer had zo werd ze door niemand lastiggevallen en kon ze haar eigen kamer versieren en inrichten. Zuychtend liep ze verder langs de eindeloze gangen vol met kamers. Soms hoorde ze harde muziek en dan kwam er een zucht van opluchting omdat ze daar niet bij moest slapen. Meestal ging de oude vrouw binnen en zei wat en al snel was de muziek veel lager. Toen ze uiteindelijk voor een kamer stond met een deur van eikenhout, liep ze de kamer in en liet haar koffer op de grond ploffen. Tot haar grote teleurstelling stond er een stapelbed, gelukkig was de bovenste bed al bezet ze sliep totaal niet graag vanboven daar had ze geen contact met de grond. Ze keek even en ze zag veel foto's van wolven hangen, misschien was het een hobby om wolven te fotograferen. Ze keek even op haar bed, ze ging er even op liggen het lag slecht maar ze zou er wel wat aan kunnen doen. Ze ging er weer af en keek naar de persoon boven haar. Het was een jongen met blond haar. "Hoi, ik ben Eyota" zei ze en glimlachte. Ze legde haar koffer op haar bed en begon uit te pakken.

Daan hoorde gestommel, gerommel en gezaag op de gang, hij vroeg zich stiekem af wat ze allemaal uitstoken op de andere kamers, niet dat hem dat kon schelen maarja, al dat lawaai. Toen hoorde hij die oude vrouw en ze begeleidde een meisje in zijn kamer, vast zijn kamergenoot, hij zette een nep brede grijns op en begroette zijn kamergenoor "Hallo ik ben Daan, aangenaam". Hij sprong van zijn bed af om zijn tweede koffer te nemen en dan weer op zijn bed te springen met zijn koffer. Het meisje had lang zwart haar, net zoals Daan's moeder had. Hij opende zijn koffer, deed zijn kastje open met zijn voeten en begon zijn kleren op het bovenste schab te smijten, ze lagen niet al te netjes maar dat kon hem niet schelen, ook zijn tandenborsten en tandpasta vlogen in de kast. Hij hing daarna nog wat roedelfoto's op, maar deze keer waren het mensen, allemaal vrienden. Hij glimlachte bij deze foto en sprong dan van zijn bed af "En als ik vragen mag, waarom ben jij hier..? Ook je tante haar gezicht verminkt tijdens een woedeaanval zoals ik?". Hij moest even lachen en keek dan naar Eyota.

Eyota grijnzde en keek hem aan, ze besloot maar hetzelfde te doen en legde haar topjes en onderbroeken in de bovenste lade, dat was het snelste van wat ze nodig had. Met een enorme nep glimlach legde ze de spullen er netjes in, het liefst had ze het er gewoon in gegooid, maar ze wilde niet slordig overkomen dat pasteniet bij een meisje. Boos omdat de lade niet dicht wilde stampte ze hard met haar blote voet tegen de rand van de kast. "Kl*tehuis" zei ze en ging boos op haar bed zitten. Na een tijdje ging ze op de rand van het bed zitten en bekeek haar bloedende teen. "Sorry ik haat het hier het eten sommige opvoedsters of hoe je dat heet soms heb ik gewoon zin om te gillen", zei ze en pakte een doekje om het wondje te deppen. "Ik ben hier gedumpt wegens onhandelbaarheid!" zei ze en keek hem aan. Hij had dus wat met zijn tante gedaan, maar wat? "Hoe kan je je tante verminken, het is toch je familie? Oke daar kan ik niet mee over spreken ik heb geen familie, eigenlijk wel maar die willen mij niet. " zei ze en keek even naar de grond. "En hoe ik hier ben geraakt precies waarom wil ik liever voor mezelf houden als je dat niet erg vind." zei ze.

(srry korte post maar moet gaan)

Daan grijnsde zijn spierwitte tanden bloot. "ik vind het hier ook echt kl*te". Hij gaf haar een zacht schouderklopje "Ik vind het hier ook echt slecht". Eyota vroeg opeens hoe Daan nou zijn tante kon verminken "Wel, ik heb nou eenmaal een speciale gave in me. En mijn tante deed zo vervelend dat ik woedend werd, ik veranderde in een enorme wolf en verminkte mijn tante. Ze zat me al mijn hele leven dwars en toen besefte ik wat ik was. Ook de eerste keer dat dat gebeurde, toen besloot ze me hier te stoppen". Hij knikte begrijpend "natuurlijk mag je dat voor jezelf houden, maar als je behoefte hebt om te praten, ik ben er voor je". Hij had zijn dertigste foto van zijn 'echte familie' (roedel) opgehangen en dan keek hij naar Eyota, afwachtend op een reactie van haar.

Eyota keek in zijn ogen en glimlachte. Ze voelde het schouderklopje en zo kreeg ze toch al wat meer hoop. "we houden het wel uit", zei ze en keek aar het bed en ging er op liggen. Ze was moe nadat ze had uitgepakt en al die trappen. "Verminkte je je tante? ik weet niet eens of ik een tante heb die nog leeft", zei ze en keek hem aan. "Vind je het erg dat ik de kamer ga verven, dat saaie bruin ik zou liever wat anders willen, aan wat dacht jij?" zei ze en dacht zelf na welke kleur dat ze zou willen. Misschien een lichte kleur, ze zou eerst wachten voor wat Daan vond. "Heb je nog meerdere krachten?" vroeg ze nieuwsgierig. Toen ze nog niet meteen een antwoord was besloot ze haar deken netjes op te plooien en haar eigen deken te pakken waar ze nogal gehecht aan was. Het was een zwart deken dat ze zelf had beschilderd met witte verf het leek een natuurlandschap maar niet gemakkelijk om het direct te zien. Je moest goed kijken want je zag het alleen in de kleine details. Het was geen vrolijk landschap een kil zonder leven en alleen maar duisternis, al vond ze het zelf wel geslaagd het was niet het rooskleurige leven nee, het was hard zoals de echte wereld. "Das lief misschien als ik je wat beter leer kennen", zei ze en probeerde te glimlachen, misschien klonk het wat naïef maar anders vond ze dat het leek of ze er,mee zou opscheppen en dat ze medelijden wilde hebben. Die kant wilde ze niet opgaan! Ze keek naar de familie foto's, wat wilde ze dat ook graag doen maar ze had niet veel familie waarvan ze wist dat ze nooit naar haar omkeken en waar ze zelf ook niet erg naar opkeek de meeste waren dood en de andere wist ze eigenlijk niet goed waar die waren, maar dat kon haar niks schelen. Ze dachten waarschijnlijk dat Eyota dood was maar ze waren niet verdrietig nee ze dacht dat ze aan de drugs en alcohol verslaafd waren, het was tenslotte hun eigen schuld.