(Deels) mijzelf zijn

Een roodharig meisje rende over het open veld. Jonger dan de meeste kinderen hier, het zou haar niets verbazen als ze ook werkelijk de jongste zou zijn. De meeste kinderen waren rond de 15, 16 jaar oud. Zij was 13 jaar. Degree voelde, zelfs al was ze er pas net, al bijna als haar huis. Erica glimlachte. Wie weet leerde ze hier ooit zichzelf zijn. Deels tenminste, niemand hoefde ooit te weten te komen dat ze niet op jongens verliefd werd. Ook daarin was ze anders dan de meeste kinderen. Zo vroeg ontdekken dat je niet op jongens valt is raar, vond ze. Maar het wende wel makkelijker. Je wist waar je aan toe was, maar Erica wist zeker dat ze nooit een vriendin zou krijgen. Niemand behalve zijzelf hoefde ooit te weten te komen dat ze daarin nog meer anders was dan de rest hier. Iedereen hier had speciale krachten, sommigen meer dan anderen. Zij kende nu twee meisjes, Ayla en Angelina. Angelina had ze als eerste ontmoet, net als Erica was ze nieuw en hield ze niet van het kantinevoedsel. Ze was 15, en eerst dacht Erica dat ze absoluut nooit vrienden op Degree zou maken. Maar Angelina was zo aardig, en ze dacht hetzelfde over dingen. Ze kon vuur besturen, zoals Erica dat met wind kon. Ayla was haar kamergenoot die in het begin nogal onaardig was. Toen Erica zich voor haar afsloot, letterlijk door in een door haar gemaakte luchtbel te gaan zitten merkte ze dat Ayla dat nogal beangstigend vond. Er zat wat goeds in haar, alleen moest er iemand zijn die haar daarbij kon helpen. Als Ayla het wilde en toeliet wilde Erica die iemand zijn. Maar ze was onvoorspelbaar, en Erica wist niet zeker of ze hulp zou willen accepteren.
In het midden van het veld stond ze stil. Het was nog vroeg, de zon kwam net op en iedereen lag nog in bed verwachtte ze. Dat scheelde, dan kon ze in alle rust oefenen met haar gave, kracht, speciaals, hoe je het ook wilde noemen. Thuis had ze daar nooit de ruimte voor gekregen, het werd juist afgestraft. En het was niet eens, raar genoeg, de reden dat haar ouders haar niet meer wilde zien. Snel schudde Erica haar hoofd, haar halflange rode haar zwiepte in het rond. Daar wilde ze niet meer aan denken. Wat geweest was, was geweest, en niet meer de moeite waard om over te denken. Erica strekte haar armen uit, en sloot haar ogen in opperste concentratie. Het eerste wat ze wilde uitproberen was om grote luchtbellen te maken. Ze wist dat ze het om zichzelf heen kon maken, maar het was anders om er eentje van buitenaf te moeten maken verwachtte ze. Met haar handen maakte ze ronde bewegingen, alsof ze over een enorme bol wreef. Het zag er raar uit, maar na verloop van tijd verscheen de bel waaraan ze werkte. Alleen niet zo groot als ze gehoopt had. Erica liet een teleurgesteld geluid horen. Achter zich hoorde ze wat kraken, en benauwd keek ze om. Wie zou er zo vroeg nou willen opstaan?

Met zijn handen diep in zijn zakken gestoken liep Sasuke over het veld. Waar hij de dag ervoor nog een klein gevechtje had gehouden met een onbekende jongen. Hij kende hem niet, maar toch hadden ze samen een gevechtje gehouden, het was een eitje geweest voor Sasuke. Hij keek naar de struiken, en ietsjes verder vandaan stond een meisje, hij grijnsde. Wat deed ze? Was ze nou.. lucht aan het sturen? Sasuke had dat maar een keertje eerder mogen zien. Bij een van de mensen die uit de Stad Hidden in the Wind kwamen. Hij zelf kwam uit de Stad Hidden in the Leaves. Hij bleef alert naar het meisje kijken. Toen schoot hij snel de struiken in, om haar in de gaten te houden. Hij keek naar de boom, vanuit daar kon je het veld prima overzien. Sasuke concentreede zich, hij stuurde al zijn Chakra naar zijn voeten en sprong zo een stuk omhoog, de boom in. Hij grijnsde en ging handig op een tak zitten. Dit alles ging best stil, anders zou hij zijn positie verraden. Sasuke keek naar het meisje, buiten haar was er niemand anders, het was ook best vroeg. Sasuke wreef een keertje goed door zijn ogen, hij was blijkbaar nog niet helemaal wakker.
Alert blijven, Alert! Siste hij zichzelf in gedacht toe. Hij keek naar de struiken, er bewoog daar iets. Het kon zijn dat de wind die dat meisje stuurde het veroorzakte, maar Sasuke wist bijna wel zeker dat dat het niet kon zijn. Sasuke had zijn kamergenoot ook al een tijdje niet meer gezien. Angelina. Ze hadden het laatst nog over zijn krachten gehad, en de hare. Sasuke vond dat ze wel bijzondere dingen kon. En daarna nog die jongens, die hij een pak slaag had gegeven. Die zouden hun mond niet meer naar hem opentrekken. Hij grijnsde lichtjes, nee, dat zouden ze niet doen. Sasuke's concentratie verslapte. Iets wat je niet kon hebben als Ninja. Hij keek weer naar het meisje, ze bleef maar naar de struik kijken, terwijl hij toch echt in een boom zat..

Erica staarde zich suf op het struikje, maar er leek niemand in te zitten. Maar wat had ze dan gehoord, wat was dan dat gevoel dat ze bespied werd... Ineens ging er een lichtje in haar op. Wat als ze nou probeerde met wind de bladeren uit elkaar te waaien? Dat zou ook gelijk een goede training zijn. Erica ging er goed voor staan, en duwde in een vloeiende beweging naar de bosjes. Het was de bedoeling om een windvlaag te maken, maar de bladeren bewogen niet eens. Teleurgesteld keek ze naar de struik. Nog maar eens proberen dan. Weer deed ze precies hetzelfde, maar ze probeerde zich nog meer te concentreren. Dit keer ritselde de blaadjes. Een beter resultaat, maar nog steeds bij lange na niet goed genoeg. Erica ging er nog een keer voor staan, keek goed naar de struik en maakte de duwende beweging. Jammer genoeg geen verschil met de poging ervoor. Nou was Erica het zat en ze liep gewoon op de struik af. Ze duwde de takken opzij, zag niemand ertussen zitten. Eromheen lopen maakte geen verschil. Er was niemand. Erica krabde achter haar oor, waar kwam dan toch dat gevoel van bespied worden vandaan? De boom viel haar ineens op. Bijna wilde ze zichzelf op haar hoofd slaan. Daar moest die bespieder natuurlijk inzitten, veel logischer dan de struiken! Ze keek omhoog, tussen de bladeren door zag ze een zwartgeklede jongen zitten. Door haar verlegenheid durfde ze hem niet recht aan te kijken, ook niet tegen hem te praten maar hij moest wel doorhebben dat ze hem toch wel ontdekt had.

Sasuke had nog naar het meisje gekeken, hoe ze de blaadjes aan de struik liet ritselen. Sasuke zuchtte, hij was ondertussen op zijn hurken gaan zitten. Het was eigenlijk wel grappig om te zien hoe mensen door hadden dat hij niet was. Toen keek ze naar de boom, zijn kant op. Sasuke grijnsde, hij haakte zijn voeten achter de tak en hing nu ondersteboven. Op het eerste gezicht was dit best spectaculair, maar aan de andere kant ook niet. Hij gebruikte zijn Chakra om zo te blijven hangen, en veel was niet nodig. Het leek nu net alsof hij aan zijn voeten aan de tak hing. 'Zo.. jij bent wel de eerste die zo slim is om in een boom te kijken.' Zei Sasuke droog tegen haar. Hij liet zijn voeten gaan en draaide zich achterover zodat hij op z'n voeten landde. 'Zo..' Zuchtte hij toen hij weer rechtop stond. Sasuke keek het meisje aan. 'Mooie bewegingen.' Verklaarde hij toen. Hij keek eventjes naar de lucht. Hij moest wel blijven opletten, dus keek hij snel waar naar het meisje. Sasuke's gezicht vertrok toen een pijnscheut door zijn schouder ging. Hij keek ernaar en klemde zijn tanden op elkaar. Dat verdomde Curse mark zat er dus nog. Kakashi had hem geseald, zodat er niets mee kon gebeuren. Maar zijn Seal was blijkbaar verbroken. Hij keek eventjes naar de zwarte tekentjes die in de vorm van een Sharingan-Teken stonden. Hij moest het tegenhouden, hij kon zich nu niet aan het curse mark overgeven..

Erica zag hoe de jongen zich van zijn tak liet vallen, maar nog snel zijn voeten om de tak heen sloeg. "Zo... jij bent wel de eerste die zo slim is om in een boom te kijken." Erica bloosde, wat een onaardige opmerking terwijl hij haar niet eens kende! Waarom was ze ook zo verlegen? Ze durfde niet eens een opmerking terug te zeggen tegen deze kwal. "Mooie bewegingen," zei hij tegen haar, en dit leek niet op een onaardige opmerking. Maar zeker wist ze het niet, straks was het net zo sarcastisch als daarnet. "Dank je," zei Erica zachtjes. Zou hij mijn training bedoelen, dacht ze. Dat waren helemaal geen mooie bewegingen, ik heb nooit eerder echt kunnen trainen. De jongen keek naar de lucht en daarna snel terug naar haar. Alsof ze hem elk moment aan kon vallen, terwijl ze dat helemaal niet van plan was. Hij was een stuk ouder dan zij was, waarschijnlijk 2 jaar ongeveer. Plots vertrok het gezicht van de jongen, en hij keek naar zijn schouder. "Doet het pijn?" zei Erica bezorgd. Ze zette een paar stappen in zijn richting, maar bedacht zich dat de jongen misschien helemaal geen zin had om geholpen te worden. Moest ze nou helpen, of moest ze hier blijven staan? Twijfelend bleef ze op een afstandje staan.