Kishin Souls

Een Kishin boog zich over een vrouw. Soul likte zijn lippen en keek naar beneden. De Kishin draaide zich om en de vrouw rende meteen weg. 'That man, Soul Eater, his soul...' begon Matara. Soul keek naar beneden, zijn handen op de ruwe stenen geplaatst. 'Yeah, Matara, there's no doubt about it. That dude's soul is a Kishin, it's pure evil. He's not human anymore.' De Kishin draaide zich nu helemaal om en maakte een diep, grommend geluid. Matara sprak, maar Soul was meer gefocust op de Kishin. Deze likte zijn lippen af terwijl slijm op de grond drupte. 'Just so we're clear, Matara. This guy is turning himself into a weapon, in that way, he is the same as me. Of course, I look alot cooler in my human form than he does.' hij stak zijn arm uit en liet deze in een zeis transformeren. Hij leunde voorover. 'But being a weapon isn't the problem here. The problem is his soul.'

--

'Ik moet gaan!' riep Matara en verdween vanuit het steegje. Soul pakte de ziel bij het vlammende puntje. De rode kleur was gelijk aan zijn ogen. Hij liet het zijn mond in zakken als een haring en slikte het even - na wat gekauw - door.

[Ik en Naïla]

Naïla zat ergens verder op gewoon neer tegen een muur. Haar haren streek ze naar achteren en ondertussen keek ze gewoon voor zich uit. Haar gezicht stond emotieloos en haar blik was kil. Sinds die twee maanden terug wist ze dat haar hart aan niemand behoord. Niemand heeft gewoon de sleutel tot haar hart. Doordat ze zo goed als afgewezen werd wist ze niets meer te doen met haar leven. Ze was al zeker een kilo of vijf vermagerd en ze kreeg geen hap door haar keel. Nou ja, dat beterde nu met de dag. Ze was eerlijk gezegd Soul bijna vergeten. En dat was haar uitspraak ook tegen hem. 'Ik ga, en je zult me nooit meer zien, net alsof ik nooit heb bestaan'. En dat was ook zo. Want nu zou ze hem nooit meer zien. Of misschien, ze wist het gewoon niet. Eerlijk gezegd wou ze hem niet zien. Dan zouden haar tranen weer klaar staan en van haar wangen sijpelen van verdriet. Ook al was ze maar dertien, liefde was zwaar. Toen ze toe keek op een jongen die met een ziel aan het spelen was fronste ze haar wenkbrauwen en herkende weer diezelfde, van drie maanden geleden. Eigenlijk twee maanden. "Soul", zei ze zacht, onhoorbaar.

'Soul.' fluisterde een stem zacht. Maar het was zo zacht, dat hij niet wist of het nep was of echt. Hij likte zijn lippen af en liet daarna een voldane zucht horen. Hij duwde zijn hand van de straatstenen en stond zo weer rechtop. Hij draaide zich om en keek bijna recht in het gezicht van Naïla. Ze was zo dun geworden, als je haar aanraakte zou je misschien denken dat ze zou breken. 'N-N-Naïla..' fluisterde Soul ook zachtjes, maar zijne was beter hoorbaar. Hij keek even twijfelend naar het meisje. Het was bijna een ongemakkelijk weerzien. '... Wat is er met je gebeurd?' vroeg hij, doelend op hoe mager ze was. Zijn Nederlands was veel beter geworden, maar hij praatte nog steeds liever Engels. Dat was gewoon makkelijker voor hem in het algemeen. Hij keek haar even aan, zijn rode ogen weerspiegelde in haar blauwe ogen. Hij had voor de eerste keer in tijden al een minuut geen grijns op zijn gezicht. Dit was serieus, no jokes.

Naïla voelde hoe de wind opstak en door haar haren streek waardoor haar haren achter haar oren belandde. Naïla zag plots dat de jongen naar haar keek en haar naam verward uitspraak. "Soul", zei ze zacht nu hoorbaar en slikte waarna ze haar blik naar de grond wendde bij zijn vraag. "Niets dat je aangaat", zei ze kil tegen hem. Naïla stelde zich recht en keek hem nu recht aan. "Moest je eens terug kijken op twee maanden geleden weet je best waarom", zei ze kortaf en liep gewoon zonder nog iets tegen hem te zeggen het donker steegje in. Het was er akelig stil en je hoorde net je eigen adem en je voetstappen. Toen ze nog verder stapte voelde ze hoe een traan een weg over haar gezicht baande. Ze zou nu niet weer neerdalen in schaamte in het bijzijn van Soul. Daar was ze al gebroken genoeg van.

Naïla sprak zijn naam maar wendde haar blik tot de grond toen ze zijn woorden hoorde. Zijn rode ogen keken haar aan toen ze kil wat antwoordde. Hij liet zijn schouders zakken en maakte een brede grijns. Nee, meende ze het nou? Naïla sprak over twee maanden geleden, toen hij haar liefde niet zo serieus beantwoordde als zij. Hij was verliefd geweest, maar hij had niet van haar gehouden. Dat concept was voor hem net wat te groot geweest. 'Naïla, you can't blame me voor that. That was your own bloody fault. I can't help that I didn't answer your feelings.' Naila liep weg en Soul bleef alleen achter. Hij haalde zijn schouders op en draaide zich om. 'Dan niet Naïla,' mompelde hij zachtjes. Hij deed een paar stappen vooruit maar keek nog vanuit zijn schouder achterom. 'Dan niet.' riep hij naar haar en liep vervolgens verder. Waarom wou ze hem de schuld geven, om iets waar hij niks aan kon doen?

Naïla keek nog achterom en hoorde hem nog 'dan niet' roepen. Naïla wist dat ze hierbei zelf in de fout was. Naïla zuchtte en slikte. Ze wilde al alleszins niet dat het zo zou lopen. Naïla draaide zich om en liep terug naar Soul. "Oké, we kunnen opnieuw beginnen. Naïla is de naam", zei ze en glimlachte een beetje waarna ze Soul vragend aan keek. "En hoe noem jij?", vroeg ze en lachte weer stilletjes. Naïla ging gaan zitten en sloeg haar linkerbeen over haar rechterbeen. "Ziezo, en wat is jouw passie? Zingen, instrumenten, dieren?", vroeg ze en wist het antwoord al. Maar ergens voelde ze zich hier dan al wat beter mee. Gewoon het verleden achter zich laten en hopen dat ze nooit meer diezelfde fout zou maken. Naïla keek even naar de lucht en keek daarna weer naar Soul om zijn oogcontact te zoeken. "Sorry voor daarnet, ik mocht niet zo reageren", legde ze daarna weer uit en glimlachte waterug waarna ze luchtig haar schouders op haalde. "Zand erover?"; vroeg ze en keek hem lachend aan waarna ze vervolgens haar hand naar haar uitstak en een hand terug verwachtte. "Eind goed al goed, als vrienden", zei ze en glimlachte.

Soul hoorde een stem achter zich wat zeggen, dat ze opnieuw zouden beginnen. Vervolgens stelde het meisje zich alweer voor als Naïla. Soul draaide zich om en keek haar even verward aan. He, wat bedoelde ze. 'Cool, my name is Soul.' stelde hij zich voor. Het was vreemd zich opnieuw voor te stellen aan Naïla, aangezien hij haar al goed kende. Ze vroeg of hij passies had, zoals zingen, instrumenten bespelen of een passie voor dieren. 'I don't really have one. It used to be playing the piano, but now I'm not sure.' aarzelde hij. Even gingen zijn gedachten naar wes, maar dat onderdrukte hij alweer. Naila zei dat het haar speet en of het vergeten en vergeven was. Hij knikte even en grijnsde weer breeduit. 'That sounds like a plan.' grinnikte hij terwijl zij aan het lachen was. Soul pakte haar hand en schudde eventjes stevig en liet daarna los. 'Yup, je hebt gelijk.'

Naïla grijnsde en voelde hoe hij haar hand schudde. "Ziezo, alles is weer goed", zei ze en keek om zich heen. Het was nog lekker klaar en vele mensen liepen met hun zonnebril over straat. Naïla keek in haar tasje die ze in haar handen had en nam er haar mobieltje uit waarna ze er een nummer begon op te tokkelen. "Ehm, spreek ik met Celine?", vroeg ze wat verbaasd toen ze een stem hoorde uit degsm en knikte daarna lachend. "Ik dacht wel dat jij het was, zeg, ik zit hier nu met een vriend en wij zouden graag een plaatsje reserveren voor straks. Mja rond 8 uur", zei ze en lachte waarna ze haar mobieltje terug in haar tas stak en hem lachend aan keek. "We gaan op restaurant", zei ze en knipoogde even naar hem. "Of haat je dat?", vroeg ze en keek hem vragend aan. "A,ders moet je het maar zeggen hé!", zei ze voor de duidelijkheid en grijnsde. Dr tijd begon als een huppelend konijn voorbij te razen en het was ondertussen al kwart voor acht. "Wilt u mij volgen, ik ken het hier op mijn duipje", begon ze en zwaaide met haar hand om te zeggen dat hij met haar mee moest komen. Toen ze voor het restaurant stonden deed ze de deur open en liet zich samen met Soul begeleiden naar hun tafel.

'Na een tijdje wel.' reageerde Soul op de woorden van Naïla, over dat alles weer goed was. Ook al had het net over de twee maanden geduurd, maar toch. Nu was het weer goed. Naila toverde een mobieltje uit haar zak een draaide een nummer. Ze vroeg of ze met Celine sprak, begon te lachen en vertelde dat ze met een vriend was en dat ze een plaatsje wou reserveren. Voor acht uur. Uiteindelijk stelde ze zijn vermoedens vast en zei dat ze naar restaurant gingen. 'Gezellig.' grinnikte Soul, een nieuw woord dat hij had geleerd. In het Amerikaans bestond er geen vertaling van "gezellig", tenminste geen letterlijke. 'Nee, nee. Dat is wel goed hoor.' reageerde hij op haar woorden dat hij misschien restaurants haten. Wat dacht ze nou, dat hij een alles hater was? Hij grijnsde even en volgde haar. Naila liep als een huppelend school meisje voor hem uit. Uiteindelijk kwamen ze aan bij een restaurant waar ze werden begeleid naar een tafeltje. Soul ging zitten en pakte de menu. 'Ik ben niet gekleed voor een restaurant, maar goed.'

Naïla knikte en glimlachte. Ze was blij dat hij graag naar restaurants ging. Daar was ze zelf eerlijk gezegd ook dol op. Toen ze uiteindelijk de kaart in haar handen kreeg legde ze de kaart voor Soul. "Kies jij maar eerst, ik weet toch zal wat ik wil", zei ze en zag dat Celine naar haar toe kwam en een kus op haar wang drukte. "Hoi Celine! Lang geleden!", zei ze en glimlachte. Celine was een van haar beste vriendinnen. "Nou ja, we komen hier eten hé, je weet wel welk ik wil hé", zei ze en knipoogde naar haar. "En wat wilt u meneer Soul", zei Celine tegen Soul en Naïla keek naar de kaart die hij nog niet vast had. "Kijk maar", zei ze en liet haar blik glijden over heel het restaurant. Het was er prachtig en ook gezellig. Naïla vond dat dat altijd aanwezig moest zijn in een restaurant. Naïla grinnikte en keek naar de foto die naast haar aan de tafel hing. Er stonden twee kleine zusjes naast elkaar met een grote taart in hun handen. "Hoe schattig, wie zijn dat?", vroeg Naïla en richtte haar blik op Celine die ook naar het schilderij keek. "Dat zijn wij", zei Celine en grinnikte. "Wij?", herhaalde Naïla en keek nog eens goed. Ja, dat waren zij inderdaad. "Nou leuk", zei Naïla en grijnsde.

[Er stond dat Soul de menu kaart pakte, in mijn vorige post (aa)]

Naïla begroette een van haar vriendinnen enthousiast. Hij gokte er zo op dat het Celine was en nog geen seconde later hoorde hij "hoi Celine" en hoe lang het was geweest dat ze elkaar wel niet hadden gezien. Er werd hem gevraagd wat hij wou. Hij keek even op en toonde dat hij nog niet klaar was met de kaart bekijken. Ze gingen vrolijk door met kijken terwijl Soul heel ingespannen naar de kaart keek. Zijn wenkbrauwen waren diep gefronst en zijn mond stond schuin naar beneden en een klein beetje open met inspanning. 'Uuh.. Doe mij maar la Soucoupe.' zei hij toen. Eend met een korstje vet dat gemarineerd was en werd gereserveerd met sla en tomaat. Ze serveerde geen Kishin zielen, jammer, maar voldoende. Celine knikte en liep weg om hun bestelling te plaatsen. Het zou hem niets verbazen als ze binnen de kortste keren terug was om gezellig met Naïla te babbelen.

Naïla grinnikte bij het menu dat Soul wou nemen. Zelf vond ze het wel een leuk gerecht, lekker! "Nou, het is hier wel gezellig", zei ze tegen Soul toen Celine weg was. "Celine is een oude school vriendin, maar dat had je waarschijnlijk wel al door", zei ze en grijnsde. Toen Celine met haar lievelings gerecht, macaroni met kaas, kwam en dat voor haar neus zette snoof Naïla diep in en voelde hoe haar neus al prikkelde van opwinding om het in haar mond te kunnen stoppen. Maar Naïla bleef beleefd en wachtte todat ook het gerecht van Soul op het tafeltje stond. "Smakelijk", zei ze Naïla beleefd en glimlachte waarna ze vervolgens haar mes en vork bij de hand nam en de macaroni rondom haar vork begon te draaien en het daarna mooi en netjes in haar mond belandde. "Heerlijk", zei ze toen ze haar mond weeral leeg gegeten had en nam nog maar een hap, en nog een. Zo bleef het maar gaan totdat heel haar bord leeg was en ze tevreden naar Soul keek. "Dat was lekker", ze grinnikte en zag dat er een paar oude vrouwtjes naast hun tafeltje aan een nadere tafel gingen zitten. Ze begonnen meteen te kletsen en even leek het of Naïla haar oren dicht kneep om het geluid van die vreselijke babbel tantes te vermijden. "Hatelijk".

'Yes, the sfeer is cool.' knikte Soul toen naar Naïla. Het meisje vertelde over Celine en dat het een oude school vriendin was van haar. Hij knikte even, ook al had hij het niet door gehad. Hij wist alleen dat het een vriendin was, niks meer en niks minder. Een bord werd onder hem geschoven. Het eten dat erop zat leek hem verrukkelijk, maar ook chique. In tegenstelling tot wat Naïla besteld had, simpele macaroni en kaas. Als hij naar een restaurant ging, wou hij ervan genieten ook. Tussendoor zij het meisje hoe heerlijk het eten wel niet was en Soul knikte maar gewoon. 'Ja, 't was best cool.' grijnsde hij. Een paar oude vrouwtjes schoven aan en begonnen over iets te praten. Soul zweeg terwijl Naïla opmerkte dat het hatelijk was. En nu? Hij keek even rond en deed zijn mes en vork naast elkaar op een bord. Hij pakte zijn glas - waar netjes wat water in zat - en nipte er even voorzichtig van. Na een paar slokjes legde hij het weer neer en zweeg. Wat moest hij zeggen? Nee, wat kon hij zeggen?

Naila keek om en zag de oude vrouwen, die misschien wel 70 waren, nog steeds babbelen en kletsen door elkaar. Naïla kreeg er haast koppijn van. "Ziezo...", zei ze toen ze haar mes en vork op haar bord legde en zwijgend voor zich uit staarde. De woorden schoten haar op dit moment wel ferm te kort. Toen ook haar water helemaal op was en ze zag dat Soul ook gedaan had stak ze haar hand op en wachtte totdat ze de rekening kreeg. "Bedankt en tot ziens!", zei ze en stelde zich recht waarna Naïla naar buiten liep en de deur nog even openhield voor Soul. "En wat nu?", vroeg ze en keek rondom zich heen. De zon ging bijna onder en Naïla had een prefect ideetje. "Volg me", zei ze en wenkte hem om mee te komen. Ze liep zo snel ze maar kon en zag dat ze uiteindelijk op een groot grasveld uitkwamen en er een grote heuvel uitstak. "Kom mee!", zei ze en liep naar de heuvel waarna ze zich er op zette en zich liet vallen op haar kont. Zwijgend keek ze naar de zonsondergang. "Zo mooi", zei ze en glimlachte.

De twee vrouwen naast Soul en Naïla begonnen te praten over hydraterende crème. Dat hadden ze wel nodig, als je naar hun huid keek. Hij hoorde Naïla wat zeggen en ze hief haar hand. De man kwam met de rekening en Soul pakte zijn portemonnee uit zijn broekzak. Hij haalde er een cheque eruit en schreef het bedrag erop met zijn handtekening eronder. Hij gaf het aan de man waarnaar hij Naïla volgde naar buiten. Toen ze vroeg wat ze nu moesten doen haalde Soul zijn schouders op. Opeens beval Naïla hem dat hij haar moest volgen en dat deed hij dan ook maar. Ze kwamen uit op een uitgestrekt grasveld met een grote heuvel die eruit stak, als het ware. Hij volgde Naïla verder de heuvel op en het bleek dat ze de zonsondergang gingen bekijken. I swear I don't know if I'm coming home or going. But you always say something without even knowing; that I'm hanging on to your words with all of my mind. And it's alright, yeah, I'm alright. For one more night. Hij zweeg terwijl hij verder tekst door zijn hoofd liet glijden. 'It is beautiful, isn't it?' zei hij toen met een glimlach en liet enkele woorden weer in zijn gedachten zweven.

Naïla grinnikte en keek verder naar de zon die helemaal rood kleurde en alle kleuren met zich mee nam; oranje, geel. Eigenlijk alle warme kleuren die je eraan deed denken hoe mooi de wereld wel niet was. En dan moest je nog eens denken aan de opwarming van de aarde. Soms dacht Naïla dat het op een dag gewoon gedaan was met de mensheid. Het klinkt heel vreemd en eng, maar Naïla vond het maar normaal. "Ja, het is prachtig", zei ze en zette zich wat dcihter tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn schouder. "Sometimes I dream that dream real. Worlds that normally do not exist yet exist. Just like this ", zei ze en glimlachte zachtjes waarna ze Soul even diep in zijn ogen aan keek en haar hand op dezijne legde. Het was hier best romantisch, zou Soul dat ook weten? "How romantic is here ...", zei ze en sloot haar ogen waarna ze met Soul bleef kijken naar de zon tot ie helemaal onder was en de maan en de sterren in zicht kwamen.

Soul zweeg tijdens al haar woorden. Over hoe mooi de zonsondergang was, over haar dromen en dat het romantisch was. Zijn mond bleef dicht. Hij had geen idee hoe hij op zoiets moest reageren. Hij zuchtte even en liet zijn rode ogen de hemel bekijken. 'Time is a valuable thing. Watch it fly by as the pendulum swings. It's so unreal. Didn't look out alone, watch the time fly right out the window. Trying to hold on but I didn't even know, wasting it all. Just to watch them go. I kept everything inside and even though I tried it all fell apart. What it meant to me will eventually be a memory of a time that I tried so hard.' zei hij zachtjes en sloot zijn ogen voor een klein moment. Zijn rode ogen opende weer en hij keek Naïla aan. 'I've put my trust in you, just as far as I can go. For all this, there is only one thing you should know. I try so hard and I can get so far, but it never even matters. I had fallen, and lost it all. But in the end, it didn't even matter.' zei hij op fluister toon. Hij was altijd zo sterk, maar hij was alles kwijt geraakt. Zijn ouders, zijn broer, zijn leven, zijn waardigheid.

Naïla liet nog steeds gewoon haar hoofd op zijn schouder liggen. "Please, you are strong. Life goes on. You are the person well before herself to worry. You know that! And you can always surprised at contact difficulties..." zei ze eerlijk tegen hem en glimlachte flauwtjes waarna ze haar blik weer naar de lucht liet gaan en haar ogen voor kort sloot. Een warme straal van zelfvertrouwen kwam in haar lichaam terecht. Het kon haar even niet schelen wat er zou gebeuren. Soul was een vriend, en Naïla zou alles voor hem doen om hem gelukkig te maken. Alhoewel ze wist dat ze Soul nooit echt zou kennen, Soul zat anders in elkaar dan haar. Dat had ze nu ook al wel door. En dat was zowat het spijtige eraan. Naïla liet een kleine zucht haar mond uit gaan en knikte dan zachtjes waarna ze even in Souls hand kneep. "Ik ben er voor je", zei ze en bleef in Souls ogen kijken. Ze meende dit echt, en dat zag je aan haar ogen.

Hij liet Naïla haar gang gaan en haar woorden spreken. Ze boden ergens wat onderdak, maar veiligheid was er nog niet. Zijn rode ogen keken naar de zonsondergang. Roze, rood, oranje en geel. Hij zweeg en keek neutraal voor zich uit. Hij hoorde de woorden van Naïla maar zweeg nog steeds. Hij legde zijn hand onder haar kin en draaide zich om. 'There are so many pretty girls all over the world. I wouldn't follow them, 'cause it would be such a waste of my time. They're not half as good as you are. They might talk to me, but you shouldn't worry about what they say to me. 'Cause they got nothin' on you.' De laatste paar zonnenstralen waren verdwenen. Ze waren omhuld in een duistere wereld, alleen met elkaar. Voorzichtig ging zijn hoofd naar haar en drukte hij zijn lippen tegen die van haar. Niet zoals Naïla het deed, hij draaide niet na een seconde weg. Nee, het was alsof zijn lippen aan die van haar waren geplakt.

Naila voelde hoe de zonnestralen tegen haar gezicht drukte. Naïla voelde plots hoe een hand onder haar kin werd gelegd en een hele Engelse tekst uit de mond van Soul kwam. Even verbaasd keek ze hem niet-begrijpend aan. "Ehm", was het enigste wat ze kon zeggen en voelde plots de lippen van hem tegen die van haar. Het leek of de kus maar bleef duren enb oneindig was. Toen ze haar ogen net op tijd sloot legde ze haar armen ronom zijn nek en kuste verder waarna ze haar ogen weer opende en hem met een gelukzalige glimlach aan keek. "May I now say I love you?", zei ze en lachte waarna ze hem met fonkelende ogen aan keek en Soul even op zijn rug liet liggen en ze haar naast hem legde en zijn hand beet nam waarna ze er een klein kusje op gaf. "Ik hou van je", zei ze zacht en kuste hem nog eens op zijn mond en keek hem daarna weer aan. "Do you love me to?", vroeg ze en keek hem met een ietwat scheef gezicht aan. Alles veranderden plots naar een sprookje waarin zij zelf in zat. Bijna onmogelijk maar het was waar.

Naila's armen zetten zich rond Soul zijn nek terwijl ze verder gingen met zoenen. Soul duwde haar met zijn lichaam wat vooruit zodat ze achterover in het gras lag. Zelf draaide hij zich om in het gras zodat ze tegenover elkaar zaten. Naila vroeg of ze mocht zeggen dat ze van hem hield, maar deed het al snel. Al gauw vroeg ze hem of hij ook van haar hield. 'I can tell you one thousand times; I don't love you yet. I'm in love with you, but I can't love you. Not yet.' fluisterde hij. Hij was verliefd op haar, maar hij hield niet van haar. Dat was nog te snel. Wie kon van iemand houden na een paar dagen? Natuurlijk, hij kende haar al maanden. Maar hij had haar pas drie dagen gezien. Zijn rode ogen keken haar even aan. 'Give it some time.' ja, ze moest het wat tijd gunnen. Ook al had hij nooit echt van iemand gehouden. Niet van zijn ouders of zijn broeder, Wes.

Naïla knikte zacht en liet haar hoofd op zijn buik neerdalen. "Oké, i understand", zei ze en probeerde zo goed mogelijk haar Engels accent op te zetten. Naïla liet haar ogen over de hemel glijden en zag alle fonkelende sterren en de grote maan. Het was een prachtig zicht waar je bijna van kon dromen. Naïla had nog nooit naar de sterrenhemel gekeken, daar had ze nooit ook de tijd voor gehad. Ah nee, ze zat gewoon altijd opgesloten in die danstent. Naïla zuchtte en probeerde gewoon te genieten van het moment tussen Soul en haar. Het was de eerste keer dan ook dat ze met een jongen samen was. Eerlijk gezegd, ze had nog nooit gekust. Best gênant eigenlijk. Maar nu was het ijs gebroken, nu had ze het gedaan, gekust. Met Soul. Naïla glimlachte bij die gedachte en mompelde wat. "Ik ben blij dat er toch al iemand op mij is", zei ze en grinnikte.

Naila zei dat ze het begreep en even knikte Soul. Fijn dat ze het dit keer wel begreep en niet helemaal boos weg liep. 'I'm glad you understand,' fluisterde hij toen zachtjes en liet zijn hoofd zakken in het gras. Zijn witte haren mengde zich met het groene gras terwijl hij voor een moment zijn ogen sloot. Hij hoorde Naila wat zeggen en knikte even. 'Don't expect to much of me though, I might let you down.' zei hij eerlijk. Hij was nooit goed geweest in relaties, dus waarom zou hij er nu goed in zijn? Hij zweeg voor een lange tijd en sloot zijn rode ogen weer. Zijn vinger speelde om een grassprietje terwijl een lichte maar toch gerespeceerde stilte tussen de twee viel. 'En twee maanden geleden-' fluisterde hij, maar.. Soul zweeg en zuchtte. Laat ook maar, waarom zou hij beginnen over de ruzie die ze zo lang geleden hadden gehad?

Naïla keek naar Soul en hoorde wat hij zei. "Wat maakt dat ook uit, we zijn slechts dertien", zei ze en keek naar de lucht. De maan stond nog steeds op zijn plaats en de sterren fonkelden nog steeds. Gewoon, alles bleef hetzelfde. Er kwam maar geen beweging in de hemel. Best irriterend eigenlijk. Toen ze Soul hoorde spreken keek ze hem even met gefronste wenkbrauwen aan. "Nu heb ik niet echt zin in ruzie", zei ze en glimlachte warm waarna ze zich weer rechtop zette en haar knieën optrok. Langzaam liet ze gewoon haar armen om haar knieën hangen en liet een kleine zucht horen. Toen de nacht tot zijn einde liep en de eerste zonnestralen over het landschap ging werd Naïla in een liggende houding geschrokken wakker en zag dat Soul nog sliep. "Goeimorgen", zei ze en kuste hem teder, kort op de mond. Geen idee wat zijn reactie ou zijn, maar het voelde gewoon goed.

Bij Naila's woorden knikte Soul even. Ja, ze had gelijk. Ze waren pas dertien. Niet ouder en niet jonger, al was Soul wel bijna veertien. Maar daar zat voor hem geen groot verschil in. Ze zei dat ze geen zin had in ruzie. Soul sloot zijn ogen en knikte even. 'Ja,' fluisterde hij. 'Ik ook niet.' Hij sloot zijn rode ogen. Zijn benen strekte lichtjes uit en en zijn rechterhand werd voor de rechterkant van zijn gezicht geplaatst.

De volgende ochtend werd Soul wakker van een korte, tedere kus op zijn mond. 'Goeiemorgen.' zei een stem zachtjes. Een vrouwenstem. Maar Soul opende zijn ogen niet eens. Sterker nog, hij draaide zich om en sloot daar zijn ogen. Hij wou nog niet wakker zijn. Hij sliep liever tot het weer avond was, hij hield meer van de maan dan van de zon. Het bracht iets dat de zon niet deed. Een nacht vol sterren, die je anders niet kon zien. Waarom genoot iedereen van die hatelijke zon? Het maakte alles stikheet en iedereen stonk naar zweet. Bah.