Kishin Souls

Naïla keek even raar op toen ze zag dat Soul gewoon zelfs zijn ogen niet opende en zich omdraaide. "Slaapkop", mompelde ze kort en stak haar tong speels naar hem uit. Naïla stelde zich alvast recht en keek naar de prachtige zon voor zich. Ze hielt van de zon, lekker warm. Dan bevroos je tenminste niet in de koude wintertijd. Ookal zag je dan de zon ook niet vaak, maar toch. Naïla hielt ervan. Dat Soul er niet van genoot dat de zon aanwezig was was wel te merken. "Tot straks", zei ze gewoon en liep in een drafje weg. Of Soul het gehoord had of niet het kon haar niet echt veel schelen. Het was een slaapkop, dat had ze nu ook wel door. Of ze daar problemen mee had, nee. Niet echt. Natuurlijk was het wel leuker een opgewekte Soul te zien dan een slaapkop die zijn ogen al helemaal niet opende als ze hem een kus gaf. Ach ja, Soul was anders. Dat wist ze nu ook al wel. Naïla kwam na een hele tijd terug en had een vis in haar handen. Ze legde hem voor Soul zijn neus maar zag nog steeds geen beweging. "Niet dan", zei ze weer op die mompelende toon en flieerde de vis eerst en at daarna een klein stuikje op. Lekker was dat.

Een fel licht brandde in de ogen van Soul. In het licht stonden de zwarte contouren van een man. Zijn hand was naar hem uitgestoken terwijl hij iets bemoedigens sprak. Aarzelend liep Soul erop af. De man maakte een felle beweging en zetten een band rond zijn nek. Soul liet een luid geschreeuw horen gevolgd door een grom. Het bandje veranderde in een ijzeren ketting rond zijn nek terwijl hij met zijn handen ernaar greep en op zijn rug rolde, in een wanhopige poging het eraf te krijgen.
De man droeg een lange zwarte jas met een witte kraag. Hij had grijze haren en rimpels rond zijn gezicht. Alle bomen eindigde in een lege ruimte. Alles om hem heen was wit. De man's gezicht werd zwart alsof hij er geen meer had. De man trok aan de ketting en deed een schel geschreeuw uit Soul komen.

Soul werd wakker en gaapte even. Naila was inmiddels terug, maar het deed hem niet heel veel. 'Hallo,' zei hij toen slaperig, zijn nachtmerrie alweer helemaal vergeten.

Naïla hoorde een vage 'hallo' en keek even op. "Hallo", zei ze kortaf en bijna snauwend en draaide haar hoofd weg. Het irriteerde haar ontzettend, net alsof die kus van gisteren voor hem al verdwenen was, als sneeuw voor de zon. Net alsof ze gisteren zijn vriendinnetje was en nu weer zijn vriendin. Naïla zuchtte, ergens wist ze wel dat Soul nog niet aan een liefde toe was. Alleja, het was zelfs al geen liefde. Ah nee, Soul was alleen 'verliefd' op haar. Hij hielt niet van haar. Ergens deed dat Naïla zeer. Zij hielt wél van Soul. aar dat was blijkbaar niet wederzijds. Naïla zuchtte opnieuw en stelde zich recht. "Als je honger hebt, hier is vis", zei ze snel en liep recht voor zich uit, zonder iets te zeggen. Soul moest het zelf maar weten. Naïla zette zich aan de dichtsbijzijnde heuvel neer en legde zich languit op haar rug. 'Ging het maar anders', dacht ze en sloot haar ogen.

Naila snauwde hem een hallo toen en even keer Soul verbaasd op. Wat had zij nou weer? Hij keek haar even voorzichtig aan. Zijn rode ogen probeerde contact te maken, maar het lukte niet. Ze sprak over vis, maar Soul had wel wat anders in gedachten. Hij stond op en keek het meisje even aan. 'Blijf hier, ik ben zo terug.' maar Naila liep alweer weg. Hij rolde met zijn ogen en trok zijn mond praktisch naar beneden. Hij draaide zich om en liep weg.


Een half uurtje later kwam hij terug met een rode ziel in zijn hand. Hij had deze vast bij zijn "haren" en liep er verder mee, de heuvel op. Naila zat nog steeds op een andere heuvel, maar Soul negeerde het. Hij at de ziel weer alsof het een haring was en zuchtte even toen hij klaar was. Heerlijk, dat was al veel beter dan wat vis. Dat vulde niet, zielen vulde meer.

Naïla keek naar Soul en zag hoe hij even achter haar liep maar daarna met rollende ogen weg liep. 'Its not easy to understand you, One day I am you'r girlfriend, and than I love you very much. And the other day, I am just a replacement car, just a fifth wheel of a car. So I feel ...", zei ze toen ze naast Soul stond en haar ogen recht in zijn blik gooide. "... Do you understand me now?", zei ze na een lange stilte en zette zich naast hem neer en nam de vis in haar hand. Ze nam er kleine beten van en at netjes met haar mond toe. Zo was ze nu eenmaal opgevoed, beleefd. Naïla sloot haar ogen dan weer en opende ze na een tijd alweer. Waarschijnlijk mocht ze nu weer een hele preek van Soul verwachtten, dat was ze van hem gewend. Alhoewel hij plots zo snel kan veranderen.

"It is not easy to understand you, one day I am your girlfriend, and then I love you very much. And the other day, I am just a replacement car, just a fifth wheel of a car. So I feel ..." Soul hoorde haar woorden en hij klemde zijn handen samen. Of hij het begreep. Of hij het begreep! Hij keek om en fronste. Hij stond ongeveer een hoofd hoger dan Naila. 'Are you stuck inside a world you hate? Are you sick of everyone around, with their big fake smiles and stupid lies? No, you don't know what it's like. When nothing feels alright. You don't know what it's like to be like me.' Hij sloot zijn ogen even, voor een kleine tien seconden. Hij opende ze weer en zuchtte. 'To be hurt, to be lost, to be left out in the dark. To be kicked, when you're down. To feel like you've been pushed around. To be on the edge of breaking down, with no one there to save you! No! You don't know what it's like!' de laatste zin klonk veel harder dan de anderen. Hij draaide zich om en liet zichzelf op de grond "vallen". Hij legde zijn handen op zijn schoenen en liet zijn hoofd naar beneden kijken.

Naïla keek naar Soul en hoorde hem helemaal uitvliegen. "Heeft het met je verleden te maken?", zei ze en ging naast hem zitten waarna ze een arm om zijn schouder legde. Zelf was ze zo goed als geshokeerd bij zijn woorden. Maar hoe kon zij dat nu weten? Hoe kon zij weten wat hij vroeger had meegemaakt als hij er niets over wilde vertellen. Ik praat er niet graag over, dat was altijd de zin die hij zei op de vraag over zijn verleden. Wat verwachtte je dan? Naïla zuchtte en nam Soul's hand vast. "I'm sorry", zei ze zacht en probeerde zijn oogcontact te zoeken wat haar niet lukte toen hij zijn hoofd naar de grond richtte. "Please...Sorry", zei ze en wilde niet weer een helse ruzie met hem. Daar was ze te verliefd voor.

'Maybe.. Yes.. I don't know.' hij hield zijn handen tot zijn hoofd en liet zijn vingers in zijn hoofd drukken. Hij ademde even zwaar in en uit. Naila herhaalde haar woorden, dat het haar speet. "It's not your fault." fluisterde hij zachtjes. Hij legde zijn armen op zijn knieën en over elkaar. Hij kon niet veel tegen haar zeggen en hij was niet van plan zijn verleden met haar te delen. Dat het niet leuk was geweest wist ze nu wel en meer hoefde ze niet te weten. Een vliegtuig vloog voorbij in de lucht en liet enkele "wolken" achter. Soul zweeg. Hij liet zich achterover vallen in het gras en keek op zijn horloge. Een uur. Het was nog zo vroeg, zonhoog. Jammer, als er sterren aan de hemel waren kon je makkelijker wensen. Hij zweeg, liet Naila maar gewoon nadenken over alles.

Naïla keek naar Soul en knikte. Verdere vragen zou ze niet stellen. "Oké", zei ze en legde zich ook op haar rug waarna ze hem even kort kuste en daarna glimlachte. "Is dat beter?", zei ze en lachte waarna ze stil en rustig naar de lucht keek en niet meer over vanalles nadacht. Nee, ze moest genieten. Naïla wees naar de lucht en je zag nog een paar mooie vogels over vliegen. Ze vond het altijd wel leuk om naar vogels te kijken. Soms dacht ze wel eens na of ze nooit echt eens een vogel zou willen zijn. En dat antwoord was altijd, natuurlijk. Iedereen wilde toch zo vrij zijn als een vogel? "Wil je vandaag iets doen of..?", zei ze en wachtte af wat zijn reactie zou zijn. Misschien wilde hij ook gewoon alleen zijn, dan gunde ze dat hem en zou ze alleen wel ergens iets doen. Ook al had ze wel liever dat Soul ook mee ging naar iets wat ze zouden kunnen doen. Alleen is maar alleen. Maar Naïla zou er ook niets op tegen hebben om hier te blijven, daar had ze geen problemen mee.

Soul probeerde de kus niet te negeren en maakte dus maar een vage grijns. Nou ja, voor wat hem "vaag" was, was voor een ander breeduit.
Een fel licht brandde in de ogen van Soul. In het licht stonden de zwarte contouren van een man. Zijn hand was naar hem uitgestoken terwijl hij iets bemoedigens sprak. Aarzelend liep Soul erop af. De man maakte een felle beweging en zetten een band rond zijn nek. Soul liet een luid geschreeuw horen gevolgd door een grom. Het bandje veranderde in een ijzeren ketting rond zijn nek terwijl hij met zijn handen ernaar greep en op zijn rug rolde, in een wanhopige poging het eraf te krijgen.
"Kies jij maar." zei hij tegen Naila, terwijl hij de droom nog een paar keer in zijn hoofd voorbij liet gaan. Waarom had hij die droom gehad?

Naïla keek Soul aan en haalde haar schouders op. "Geen idee", zei ze alleen maar en liet zich languit op haar rug vallen. Ze verveelde haar, ze wilde iets doen. Maar wat? Naïla keek naar Soul maar die leek net in een droom te zitten. "Is er iets?", vroeg ze ietwat bezorgd en stelde zich recht waarna ze Soul ook liet opstaan. "Stel je maar eens recht", zei ze en lachte zachtjes. Ze keek eens vluchtig om haar heen en slikte daarna. "Nou...", zei ze afwachtend. Ze wist maar niets te doen. Ook Soul zag er niet al te inspiratievol uit aangezien hij ook alleen maar met zijn hoofd in de wolken zat. Naïla begon wat waterballetjes af te vuren op een oude boom en grijnsde daarna. Een beetje magie kon wel geen kwaad vond ze. Naila ging terug zitten en sloeg haar armen om haar opgetrokken knieën heen. Wat konden ze nu doen. Hier op een heuvel zitten is ook maar saai vond ze. "Echt geen ideetjes?", zei ze en keek even rondom haar eigen as. Nee, er was hier dus echt niets interessants te zien...

-INSPIRAAAAAATTIIEEEE WAAAAARRR BEEEENNN JEEEE???