Alleen.. of niet?

Met een wat verbeten uitdrukking op zijn gezicht, betrad Zasha een nog leegstaande kamer aan de jongenskant. Althans, hij dacht en hoopte maar dat deze nog vrij was. Al de anderen leken bezet te zijn of hij durfde er gewoon niet binnen te komen, bang als er al iemand aanwezig zou zijn. Hij voelde zich nog niet thuis in Degree. Hij kon zichzelf geen houding geven, had nog nauwelijks vrienden of een eigen plek. Wat moesten de meeste kinderen, die allemaal veel ouder dan hem waren, ook met een klein jochie als hij? Wat moesten ze wel niet van hem denken? Onzorgvuldig liet hij de deur wagenwijd openstaan, er niet op lettend dat anderen op die manier zomaar binnen konden wandelen. Zijn helderblauwe, haast blind ogende ogen gleden de kamer door. Een bed, wat meubels, wat planten voor het raam. Een doorsnee kamer. Maar het was in ieder geval beter dan niets. Zasha slofte de kamer verder in. Het Levensboek van Aellshron legde hij op het tafeltje in het midden van de kamer. Met zijn teddybeer Ankh onder een arm geklemd, stortte hij zich op het bed en bleef er ongelukkig liggen, zijn gezicht in het kussen gedrukt. Zonder te kijken of zich op te richten, trapte hij zijn sandalen uit en liet ze achteloos op de vloer vallen. Pas nu merkte hij dat hij op iets lag. Toen hij zich oprichtte, zag hij dat het een kleine hoop bestaande uit kleding was. Jongenskleding. En nu hij ook beter keek, zag hij een aantal posters aan de muren van de kamer hangen. Hier en daar stonden ook achtergelaten spullen, zoals een sleutelbos, een spuitbus deodorant en lege flesjes. Geschrokken besefte Zasha dat hij in zijn ellendige bui zomaar een al bewoonde kamer was binnengelopen. Zijn hart begon alleen nog maar sneller in zijn kleine borstkas te roffelen toen hij warempel ook nog eens gestommel hoorde. Waarschijnlijk kwam er iemand aan. Zo snel als hij kon gooide Zasha de kleding van het bed af, sloeg de dekens om zich heen en bleef er zo stil als hij kon roerloos onder liggen, bang voor de reactie van de eigenaar van de kamer.

Juyou liep langzaam de kamer in, knipte het licht rustig aan en merkte nu dat er iets veranderd was. Zou zijn kamergenoot er al zijn? Rustig keek hij rond, hij was hier een tijdje geleden ook geweest om wat posters op te halen en de plantjes die voor het raam stonden water te geven, het helpte hem om zich wat meer thuis te voelen... Van een bos en de straat naar een weeshuis verhuizen was vreemd voor hem. Ook het feit dat hij alleen engels sprak holp ook niet. Marina zou hem nog engels leren, bij die gedahcten glimlachte hij weer. Opeens werd zijn aandacht getrokken door iets dat onder de deken beweegde en nu pas viel het hem op dat zijn kleren van het bed waren gegooit. Hij liep rustig en geluidsloos op het bed af ,,Are you okey?" vroeg hij een beetje onzeker, terwijl hij de deken langzaam aan de kant trok. Tot zijn verbazing lag er een erg jong jongetje onder.

Gespannen hield Zasha zijn adem in toen hij duidelijk voetstappen in de kamer kon horen. Hij durfde amper de brok in zijn keel door te slikken toen het zelfs onder de dekens iets lichter leek te worden. Waarschijnlijk werd er een licht of iets aangedaan. Zijn kleine handen grepen krampachtig naar het stof van het dekbedovertrek toen de voetstappen dichterbij het bed kwamen. Per ongeluk beet hij hard op zijn tong van schrik toen hij plotseling een wat onzekere stem vlakbij hoorde, en daarna de deken langzaam van hem werd afgetrokken. Zasha bleef doodstil liggen. Hij kon wel huilen nu hij was ontdekt. Misschien was de jongen van binnen wel kwaad, en liet hij dat nu niet blijken. Maar een opmerkbaar feit deed zijn ogen openen en zijn hoofd voorzichtig draaien zodat hij de persoon in het gezicht kon kijken. De jongen had paarsachtig haar en roodachtige ogen. Maar het meest bijzondere vond Zasha nog wel dat hij geen Nederlands sprak, zoals de meeste anderen hier. Zasha bleef hem nog een tijd trillend als een klein bang musje aanstaren voor hij langzaam overeind kwam en rechtop in het bed ging zitten. 'Uhm.. yes,' antwoordde hij wat verlegen. Het was dat hij een taalknobbel had en hij talen supersnel kon aanleren. Oud-Egyptisch, Akkadisch en Engels had hij in zijn thuisland Egypte geleerd. Japans onderweg en sinds hij hier was was het algemeen Nederlands hem eveneens snel aangeleerd. 'I thought this room was still available.. sorry,' voegde Zasha er doodsbenauwd aan toe. Hij veegde de opkomende tranen in zijn ogen ruw weg en ontweek de blik van de jongen voor hem.

Juyou wist niet hoe hij moest reageren op de bangheid van de kleine jongen en glimlachte dan ook gewoon even warm naar hem. 'Uhm.. yes.' antwoordde het jongetje even verlegen, Juyous glimalch werd iets breder ,,That's great.." het jongetje leek even stil te zijn, dus er viel een akelige stilte in de kamer. 'I thought this room was still available.. Sorry.' het jongetje leek doodsbenauwd. ,,Well.. I was already waiting for my new roommate to come.." zei Juyou uiteindelijk met een klein glimlachje, hij stak zijn hand uit ,,Ik ben Juyou.." zie hij, het enige zinnetje nederlands dat hij wist en dat hij niet zo lang geleden nog van Marina had geleerd. Zijn engelse accent bleef nogsteeds sterk door klinken, maar het was verstaanbaar.

Uiteindelijk durfde Zasha weer voorzichtig naar de jongen op te kijken. ,,That's great.." Het leek er niet op dat hij boos was of dat nog zou worden. Hij liet opgelucht zijn adem in een gelukzalige zucht ontsnappen. Zasha's mondhoeken gingen een klein beetje omhoog, een voorzichtig glimlachje onthullend. Maar hij hield zijn hoofd wat nadenkend schuin toen hij de Engelstalige reactie van de jongen op zijn woorden hoorde. 'New roommate? You mean you're the only one using this room?' vroeg Zasha zacht. Hij kantelde zijn hoofd de andere kant op, waarna hij de jongen weer een glimlach schonk toen hij zich vervolgens in het Nederlands voorstelde. Met een blijvend Engels accent, dat wel. Zasha pakte de hand van de jongen, die zich als Juyou voorstelde, met drie vingers beet en schudde zachtjes aan zijn vingers in plaats van zijn hele hand. 'Ik ben Zasha,' stelde Zasha zich op zijn beurt met een brede glimlach voor. Ook met een accent. Oorspronkelijk kwam hij uit Egypte, waardoor hij een beetje sprak met een rollende 'r' en als een allochtoonse jongen die pas Nederlands aanleerde. 'Are you upset because I used your bed as a hiding place?' vroeg Zasha vervolgens wat sip. Omdat hij bang was voor alsnog een boze reactie van Juyou, kroop hij snel het bed af.

'New roommate? You mean you're the only one using this room?' vroeg het jongetje zacht, Juyou knikte met een glimlach. Toen het jongetje zich voorstelde als Zasha en zijn hand aan had gepakt, leken ze beide naar elkaar te kijken met een brede glimlach, ook hij leek niet zo goed te zijn in nederlands en daardoor voelde Juyou zich ietsjes meer op zijn gemak. 'Are you upset because I used your bed as a hiding place?' vroeg Zasha sip, Juyou schudde verontwaardigd zijn hoofd ,,Why would I?" hij glimlachte nogsteeds breed ,,I'm not someone who gets angry easily!" hij ging voorzichtig op het bed zitten en keek Zasha aan, nam nu pas de tijd om hem in zich op te nemen. Roodachtig haar en blauwige ogen zonder pupil... Hij grinnikte even en glimlachte weer ,,If your still searching for a room, you can become my roommate.." stelde Juyou vrolijk voor.

Zasha's gezicht klaarde op toen Juyou knikte op zijn eerdere vraag. Als deze jongen hem aardig genoeg vond en het alles behalve als een probleem aanzag, kon hij misschien deze kamer met hem delen. Hij begon wat nerveus met zijn vingers te spelen. Misschien wilde Juyou dat wel helemaal niet. Wie wilde zijn of haar kamer nu delen met een kleuter? ,,Why would I?" klonk Juyou's stem, en Zasha schrok dat het als reactie op zijn gedachtes was bedoeld. Hij voelde direct een grote teleurstelling in zijn borst opzwellen. Die verdween weer op slag bij het horen van de rest van Juyou's woorden. Zasha bleef hem een lange tijd breed glimlachend aanstaren. Meende hij dat nou? Hij durfde weer op het bed te gaan zitten toen Juyou erop neerzeeg. Hij richtte zijn blik verlegen op zijn schoot en bungelde zwijgend met zijn kleine benen over de bedrand toen Juyou hem opnam. Hij durfde hem weer vrolijk aan te kijken toen Juyou met een verassend voorstel kwam. 'Can I?' vroeg Zasha ongelovig. Hij kon zo weer in huilen uitbarsten van geluk. Van gelukzaligheid gaf hij zijn teddybeer in zijn armen een knuffel. Maar daarna gleed de blije uitdrukking van zijn gezicht af. Zijn helderblauwe ogen waren fronsend gericht op het raam. 'I feel left out,' zei Zasha plots. 'Nobody knows me, and I don't know anyone here. Because I think they prefer someone of the same age. I'm only five, while they're all so much older than me. I'm only a burden, I guess. It's difficult.' Zasha sloeg zijn ogen neer en plukte peinzend aan het oor van zijn teddybeer. Daarna keek hij wat vragend op naar Juyou. 'Do you think I'm a burden?' vroeg hij zacht. 'Mn aţ-Ţbyʻy ʼDha knt Tʻtqd dhlk,' voegde hij er nog zachter aan toe in zijn thuistaal, wat betekende dat het alleen maar normaal zou zijn als Juyou hetzelfde zou denken. Zasha bleef Juyou niet afwachtend aankijken, maar keek weer naar zijn schoot terwijl hij zwijgend op een antwoord wachtte.

Zasha ging ook op het bed zitten, het leek Juyou een lief jongetje, anders had hij hem nooit gevraagd zijn kamergenootje te worden. 'Can I?' vroeg Zasha ongelovig, Juyou knikte, nogsteeds met een grote glimalch op zijn gezicht en die glimlach werd groter toen hij de blije reactie van het jongetje zag. Het verbaasde hem toen Zasha's humeur opeens omsloeg en hij opeens fronsend naar het raam keek 'I feel left out,' zei hij plots 'Nobody knows me, and I don't know anyone here. Because I think they prefer someone of the same age. I'm only five, while they're all so much older than me. I'm only a burden, I guess. It's difficult.' Juyou keek hem even ongelovig aan ,,I like to talk with you..?" zei hij, Juyou meende het echt, maar zei het ook deels om Zasha op te vrolijken ,,And.." zei hij langzaam maar zeker ,,I kind of know how you feel.." Zasha keek hem even vragend aan en vroeg toen; 'Do you think I'm a burden?' hij voegde iets onbegrijpelijks toe en keek naar zijn schoot. Langzaam legde Juyou zijn hand op Zasha's schouder ,,No.." zei hij met een kleine glimlach ,,I think we will become good friends.." waarna hij zweeg. Als het jongetje toe zou stemmen, zou hij 3 vriendne hebben... Dat zouden er meer zijn dan hij ooit had gehad!

Zasha schonk Juyou een brede glimlach terug toen hij knikte op zijn ongelovige woorden. Maar zoals zijn eerdere omslag in zijn vrolijke gedrag al had aangetoond, was de onzekerheid nog niet uit hem gedreven. Bij Juyou echter voelde hij dat er serieus naar hem geluisterd werd. Het was een aardige jongen. 'Really?' vroeg Zasha zacht toen Juyou beweerde dat hij wist hoe hij zich voelde. Voor het eerst in een lange tijd voelde hij zich wat meer begrepen. Hij schrok lichtelijk op toen hij plotseling iets warms en zwaars op zijn schouder voelde drukken. Toen hij opzij keek, zag hij dat het Juyou's hand was. Zasha bleef er even met grote ogen naar kijken. Het zag er zo groot uit. Echt een grote jongens hand. ,,I think we will become good friends.." Er gleed een brede glimlach over zijn kleine gezicht bij het horen van die woorden. 'I think so too!' riep Zasha uitgelaten. 'But.. don't you mind I'm much younger?' Hij hield zijn teddybeer stijf tegen zijn borst geklemd. 'You know.. back in Egypt, my friends told me I was a monster. ʻYnh. Bakemono. And I already had so few friends. Even my family did not even think about accepting me any longer. Because of my powers. But now I'm here and I met you. You do accept me, don't you?' Zasha keek Juyou zwak glimlachend aan.

'I think so too!' riep Zasha uitgelaten, zijn enthausiasme maakte Juyou blij 'But.. don't you mind I'm much younger?' Juyou shudde izjn hoofd ,,Nah.." antwoorde hij ,,I don't care about age.." Zasha drukte zijn teddybeer stijf tegen zich aan en Juyou keek hem even aan. 'You know.. back in Egypt, my friends told me I was a monster. ʻYnh. Bakemono. And I already had so few friends. Even my family did not even think about accepting me any longer. Because of my powers. But now I'm here and I met you. You do accept me, don't you?' het duurde even voor deze woorden echt tot Juyou doorgedrongen waren, vooral omdat deze zich mengden met zijn eigen herrineringen, toen het allemaal tot hem doorgedrongen was keek hij Zasha even aan, het jongejte glimlachte zwak naar hem en Juyou glimalchte een stralende glimlach terug ,,I accept you.." zei hij ,,And I don't think your a monster.." hij keek even naar het boek dat op het tafeltje midden in de kamer was gelegd, zou die ook van Zasha zijn? Maar hij besloot er maar nei tnaar te vragen en keek het kleine jognejte gewoon weer met een glimlach aan.

,,Nah.. I don't care about age.." Dat antwoord luchtte Zasha behoorlijk op. Maar het baarde hem weer wat zorgen toen Juyou wel erg lang over zijn antwoord moest nadenken toen hij vroeg of hij hem zou accepteren. Hij liet zijn nieuwe opluchting blijken in een brede glimlach terug toen hij Juyou's woorden uiteindelijk hoorde en hem er ook één schonk. 'I'm grateful!' zuchtte Zasha glimlachend terwijl hij zijn kleine armen om Juyou's middel sloeg en even tegen hem aan ging hangen. Hij volgde blik van zijn nieuwe kamergenoot naar het Levensboek van Aellshron dat op de tafel lag. 'Ah!' Zasha sprong van het bed af en griste het boek van tafel, dat hij onder zijn armen verborgen hield. Hij was totaal vergeten dat het er nog lag. 'You better not ask about this. Uhm.. well. You may, but.. I wouldn't know if you could understand it all,' probeerde hij zacht en verlegen uit te leggen. Zasha liep weer wat onzeker terug naar het bed en ging weer naast Juyou zitten, het boek veilig tegen zijn borst geklemd en zijn blik wat droevig op de vloer gericht.

'I'm grateful!' zuchtte Zasha glimlachend terwijl hij zijn kleine armen om Juyou's middel sloeg en even tegen hem aan ging hangen. Juyou glimlachte en hielt zijn hand nogsteeds op Zasha's schouder. 'Ah!' Zasha had gemerkt dat Juyou naar het boek had gestaart, sprong op en hielt het boek onder zijn armen verborgen. Juyou keek hem even verontschuldigdend aan en keek naar de grond, soms was nieuwsgierigheid heel irritant... 'You better not ask about this. Uhm.. well. You may, but.. I wouldn't know if you could understand it all,' probeerde Zasha zacht en verlegen uit te brengen, Juyou keek weer op en keek het Zasha eventjes aan. ,,You don't have to talk about it if you don't want to.." zei hij met een glimlach, zijn grote nieuwsgierigheid onderdrukkend. Zasha ging weer naast hem zitten, hij had het boek tegen zijn borst geklemd en zijn blik stond wat droevig naar de grond. ,,I'm sorry.." zei Juyou wat zachtjes, terwijl hij zelf eigenlijk niet echt begreep wat hij gedaan had.

Zasha hoorde Juyou naast hem zich zacht verontschuldigen. Hij toverde een geforceerde glimlach tevoorschijn terwijl hij weer naar hem opkeek. 'Don't apologize. It's okay,' wuifde hij zijn woorden met een klein handje zacht weg. 'As your new roommate, you have the right to know. Uhmm..' Hij staarde nadenkend naar het boek op zijn schoot. Het was aardig groot en zwaar want zijn bovenbenen bezweken er haast onder. Zasha sloeg het boek fronsend open en liet zijn vingers langs de oude bladzijdes van vergeeld perkament gaan. Er stond een hoop in geschreven; niet alleen in een moeilijk leesbaar kleuterhandschrift in het algemene schrift, hier en daar stond ook een pagina volgeschreven in een Arabisch-achtig schrift. Uiteindelijk liet hij het boek liggen op de bladzijde die hij het laatst nog had volgeschreven. 'You see, I'm not just Zasha. In fact there is someone inside me. I call him Elliot. He's everything but kind or warm-hearted,' begon Zasha zacht uit te leggen. 'Because he is an Egyptian God who uses my body as his container. I'm obliged to write every detail of my life down in this book to prevent Elliot from taking over my body. That's why mom abandoned me.' Zasha liet zijn kleine vingers nog even over het korrelige perkament gaan voor hij het boek zacht sloot. Hij keek met een afwezige blik voor zich uit, niet wetend of Juyou hem nu nog als kamergenootje wilde hebben.

'Don't apologize. It's okay,' wuifde Zasha zijn woorden met een klein handje zacht weg. 'As your new roommate, you have the right to know. Uhmm..' Juyou keek Zasha weer aan, wachtend op wat hij zou zeggen. Het boek werd opengeklapt en woorden die hij slehct kon lezen werden zichtbaar, Juyou keek er een tijdje zwijgend naar, maar richtte zijn ogen weer op Zasha toen die weer begon te praten 'You see, I'm not just Zasha. In fact there is someone inside me. I call him Elliot. He's everything but kind or warm-hearted,' begon Zasha zacht uit te leggen, Juyou knikte begrijpent, realiseerde zich dat het misschien wel net zoiets als hem en de vampier in hem zou zijn. 'Because he is an Egyptian God who uses my body as his container. I'm obliged to write every detail of my life down in this book to prevent Elliot from taking over my body. That's why mom abandoned me.' Juyou keek even verbaasd, Zasha keek afwezig voor zich uit en Juyou wist even niet wat hij wouw doen. ,,That's.." begon hij, maar nog voor hij de rest uit zou spreken was hij zijn woorden weer kwijt en zweeg ook eventjes. ,,I kind of understand it.." besloot hij later maar te zeggen, maar meer wist hij niet uit te brengen.