Alleen ontbijten

Een mollige vrouw liet zien waar de grote zaal was aan Angelina. Angelina knikte even dankbaar naar de vrouw en ging naar binnen. De grote zaal was, zoals de naam al zei, er groot. Alle kinderen uit Degree zouden hier met zijn alle inpassen en dan had ook nog iedereen zijn eigen stoel. Angelina keek rond, achterin de zaal stond een soort van balie waar je eten kon ophalen en er waren lange tafels met veel stoelen waarop je kon zitten en je eten opeten.
Angelina liep meteen naar 'de balie' toe en de vrouw achter de balie duwde een dienblad in haar hand. Angelina keek een beetje verbaasd naar de vrouw maar liep toen weg om haar ontbijt op te gaan eten. Er waren al redelijk veel kinderen aan het ontbijten, Angelina wist niet waar ze moest gaan zitten dus liep ze naar het eind van een lange tafel toe en plofte daar neer op een stoel. Ze liet haar dienblad met eten op tafel ploffen en had geluk dat haar glas met drinken niet omviel. Even zuchtte ze, de eerste keer dat ze in dit internaat/weeshuis ging ontbijten en dan moest ze dat alleen doen. Ze keek een beetje voor haar uit, het eten was niet lekker genoeg om meteen op te eten. Het was pap met een bruine boterham en het drinken bestond uit een glas melk. Ze roerde maar wat met haar lepel door de pap, ze maakte steeds weer hetzelfde rondje in de pap.
Na een tijdje begon dat haar te vervelen en nam ze een hap, de pap was afgekoeld maar was niet zo smerig als het geleken had dus begon Angelina ervan te eten. De boterham keurde ze geen blik waardig. Na een paar happen van de pap gegeten te hebben keek ze even om zich heen, nog steeds had niemand naast haar plaats genomen. Het voelde alsof ze weer in haar oude internaten zat, helemaal alleen en niemand die haar ook maar een blik waardig keurde. Ze zuchtte even en begon weer met haar lepel in haar pap te roeren...

Erica schuifelde voorzichtig de grote zaal in. Haar roodroze ogen schoten de hele tijd rond, kijkend of niet iedereen haar raar aan zat te kijken. Gelukkig was dat niet zo. Iedereen at rustig van zijn... Wat waren ze voor drab aan het eten eigenlijk? Het zat in een kom en zag er een beetje uit als grijzige modder. Een mollige vrouw kwam achter haar staan. "Ben jij ook nieuw?" vroeg ze vriendelijk. Erica schrok licht en keek de vrouw verlegen aan. "Ja mevrouw," zei ze zachtjes. De vrouw wees haar richting een soort balie, waar zo te zien het eten vandaan kwam. Even keek Erica nog om, maar de vrouw was verdwenen in de menigte van de grote groep kinderen. Erica voelde zich verloren. Zoveel mensen, zoveel kinderen die haar zouden kunnen pesten. Zoveel mensen die haar zouden kunnen afstoten. Langzaam schuifelde ze richting het balieding toe, waar ze ruw een dienblad in haar handen gedrukt kreeg. Ze durfde niet te kijken naar het gezicht van de vrouw, stel je voor dat die heel onaardig keek? Nee, liever dan niet aankijken, of aangekeken worden. Rust vond Erica het lekkerst. Een van de redenen dat ze zich graag opsloot in een luchtbel, om van alles en iedereen even verlost te zijn. Ze keek voorzichtig, zorgvuldig oogcontact vermijdend. Er was nog maar een tafel vrij. Er zat maar een meisje aan, met net zulk rood haar als dat van Erica. Het liefst zou ze weer in een bel gaan zitten en boven ieders hoofd gaan eten, maar dan zou juist iedereen gaan kijken. Dus ging ze bij het oudere meisje aan tafel zitten. Die zat in haar pap te roeren, ze leek niet hongerig. Erica keek naar haar pap. Het zag er niet echt lekker uit. De boterham leek haar een betere optie. In tegenstelling tot het andere meisje had Erica een glas water. Gelukkig maar, want ze hield niet van melk. Langzaam nam ze een hap van de boterham. Wat een droog ding...

Angelina had nauwlijks gemerkt dat er iemand naast haar was gaan zitten. Ze keek verbaasd op. Was er geen tafel meer vrij? Ze keek even rond en zag dat er inderdaad geen tafels meer vrij waren. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze naar het meisje keek, die leek ook niet echt op haar gemak te zijn. Ze lette een tijdje op het meisje die voor de boterham koos, het meisje had langzaam een hap van de boterham genomen. 'Hoi!' zei Angelina vrolijk om de stilte te verbreken, ze glimlachtte nogmaals vriendelijk. 'Ik heet Angelina.' stelde ze zichzelf voor aan het meisje. Snel nam ze nog een hap van haar pap en daarna nog een. 'En hoe heet jij?' vroeg ze toen ze haar mond had leeg gegeten aan het meisje. Ze pakte haar glas melk en nam er een grote slok van en ze veegde de melksnor die was verschenen boven haar lip snel weg. Tot tegenstelling van haar zag ze dat het meisje een glas water had. Daar kreeg je geen snor van. Angelina glimlachtte nogmaals naar het meisje een streek haar pony voor haar ogen weg. 'Jij bent hier zeker ook nieuw?' vroeg ze daarna vrolijk aan het meisje en Angelina nam een hap van haar boterham. 'Gatver.' mompelde ze bij het proeven van het droge brood. Ze legde de boterham snel weer op haar bord en keek het meisje aan, wachten op antwoord of een reactie...

Erica, volledig gefocust op haar droge boterham schrok licht toen het meisje tegen haar begon te praten. "Hai," zei ze zachtjes terug, een licht blosje op haar wangen. Waarom zou het meisje de moeite doen om haar te willen leren kennen? Erica keek het meisje aan, en merkte dat ze glimlachte. Erica moest moeite doen om er niet heel verbaasd uit te zien. Waarom zou iemand van 15 om willen gaan met iemand van 13? Daar zat wel twee jaar tussen! "Ik ben Erica," stelde ze zich voor, toen het meisje zich voorstelde als Angelina. Angelina, mooie naam vond ze. Erica nam bijna nog een hap van het broodje, maar legde hem snel weer neer. Had ze toch bijna een nieuwe hap van die droge boterham genomen... "Je bent zeker ook nieuw hier?" vroeg Angelina aan haar, en nam een hap van haar boterham. Erica knikte verlegen. "Ik ben vanochtend aangekomen," zei ze wat minder zacht. Angelina leek haar zo aardig, Erica voelde zich ontspannen. Misschien dat ze zelfs vriendinnen konden worden of zo. "Angelina," vroeg ze voorzichtig. "Klopt het dat iedereen hier speciale dingen kan?"

Het meisje stelde zichzelf voor als Erica. Angelina glimlachtte even vriendelijk naar haar. Het meisje wilde een hap van de boterham nemen maar legde hem weer snel terug. Even fronsde ze haar voorhoofd. Vond Erica de boterham ook heel droog? Ze zuchtte even en keek Erica daarna weer vrolijk aan. 'Ja, iedereen kan hier bijzondere dingen. Ik noem ze altijd krachten.' gaf Angelina antwoord op de vraag van Erica. Ze liet haar oogkleur van bruin naar blauw veranderen en weer terug. Ze glimlachtte even naar Erica en hield haar hand omhoog en liet er een vlam tussen bewegen die ze toen in rook liet opgaan. Ze had geen wondjes of schade in haar lichaam toen ze het vuurtje in haar hand had gehouden. Ze glimlachtte even naar Erica. 'En ik kan helen en ik ben een schild.' zei Angelina vrolijk tegen het meisje. Ze nam nog een hap van haar pap en nam daarna meteen een slok melk. Dit keer had ze geen melksnor. 'En wat voor een krachten heb jij, Erica?' vroeg Angelina vrolijk aan Erica en ze glimlachtte nogmaals.

Erica keek haar ogen uit toen Angelina's ogen ineens van kleur veranderden, en liet daarna een vlam in haar hand verschijnen. Ook vertelde ze dat ze een schild was en kon helen. "En wat voor krachten heb jij Erica?" vroeg ze. Erica bloosde. "Niks bijzonders," zei ze zachtjes. "Ik kan het nog niet eens goed. Ik kan windsturen, en vliegen. En als ik alleen wil zijn maak ik gewoon een luchtbel om me af te sluiten." Toch wilde ze wel laten zien wat ze kon, op een of andere manier verwachtte ze dat Angelina het wilde zien. Ze concentreerde zich diep, en liet een kleine tornado verschijnen in haar handpalm. Het was het beste wat ze tot nu toe kon. Ook liet ze, met maar weinig moeite omdat ze dit vaker deed, een luchtbelletje die ze naar Angelina toe liet vliegen. Vlak voor haar neus spatte die uiteen, toen Erica haar vingers op elkaar drukte. Ze glimlachte onbewust, ze was in haar element en dat zorgde voor zelfvertrouwen bij haar. Ook werd haar blik wat minder verlegen. "Maar meer kan ik nog niet hoor, ik kon thuis nooit oefenen omdat ik dan problemen kreeg."

Angelina glimlachtte even bemoedigend naar Erica, ze wilde graag zien wat ze met haar krachten kon. Ze zag een kleine tornado in de hand van Erica. Ze glimlachtte bewonderend en er verscheen een opgewonden twinkeling in haar ogen terwijl ze naar de kunstjes van Erica keek. De kunstjes van Erica had ze nog nooit eerder gezien dus het was amusant om naar te kijken. Erica liet ook een luchtbel naar haar toe vliegen en het luchtbelletje voor haar neus kapot spatten. 'Cool!' zei Angelina en er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Zij kon ook bellen maken maar dan waren het eigenlijk vuur ballen en dat was een beetje gevaarlijk als er mensen in de buurt waren waarvan hun huid niet vuurbestendig was. 'Ik vind je kunsten wel gaaf hoor!' zei Angelina vrolijk tegen Erica. Ze had helemaal geen trek meer in haar armzalige ontbijt en schoof haar dienblad daarom een stuk naar voren. 'Hier, in Degree, kun je echt bijna overal oefenen!' zei ze blij tegen Erica, ze probeerde haar stem niet te vrolijk te laten klinken omdat dat soms nogal vreemd over kwam. Ze glimlachtt nogmaals naar Erica. 'Alleen jammer van dit rampzalige eten, anders was Degree helemaal perfect!' zei Angelina lachend en ze keek even naar Erica. Misschien zou zij nog wat zeggen...

Erica glimlachte toen Angelina helemaal onder de indruk leek van haar krachten. Nooit had ze verwacht dat iemand haar, of wat zij deed, cool zou vinden. Angelina schoof haar ontbijt weg. Erica had ook geen honger, ook niet echt gehad. Snel goot ze haar water naar binnen, daar was niks mis mee en schoof ook haar dienblad weg. "Hier, in Degree, kun je echt bijna overal oefenen!" Erica merkte hoe ze zelf ook steeds enthousiaster werd over Degree. Misschien zou ze het hier wel leuk gaan vinden, ze had nu in ieder geval iemand waar ze het mee kon vinden. Zouden ze vriendinnen kunnen worden samen? Hopelijk wel, dan zou ze eindelijk een vriendin hebben. Angelina begon over het eten op Degree, en Erica lachte zachtjes. "Helemaal waar," zei ze tegen haar, en lachte vrolijk. "Ik ben blij dat ik nou al iemand heb leren kennen waar ik het zo goed mee kan vinden," zei ze licht blozend. "Ik heb nooit eerder een vriendin gehad..." Erica merkte wat ze gezegd had, en bloosde weer. "Niet dat ik echt weet wanneer iemand een vriendin is, of een kennis, of eeh..." Zenuwachtig begon ze met haar vingers te friemelen, vanwege haar opmerkingen.

Angelina glimlachtte even. Zij kon het ook goed met Erica vinden ook al was Erica jonger. Even streek Angelina haar pony voor haar ogen weg en keek ze weer naar Erica die nu licht bloosde. 'Ik heb wel eerder vrienden en vriendinnen gehad.' mompelde Angelina een beetje afwezig en ze keek naar het ontbijt dat voor haar lag. 'Ik vind jou wel een vriendin hoor.' zei Angelina een stuk vrolijker en ze keek Erica aan. Ze meende het en haar stem klonk oprecht alsof ze een soort engeltje was. Ze glimlachtte even naar Erica. 'Ben ik je eerste vriendin?' vroeg ze nieuwsgierig aan Erica, ze wilde daar geen misbruik van maken maar het was iets onverwachts vooral als jezelf wel altijd genoeg vrienden en vriendinnen had. Even zuchtte ze, misschien wist zij zelf wel helemaal niet wat vrienden en vriendinnen waren. Snel duwde ze die gedachten uit haar hoofd en glimlachtte ze nogmaals naar Erica. 'We moeten eens een keer samen onze krachten oefenen. Goed idee?' vroeg Angelina vrolijk aan Erica en ze draaide even een vlammetje rond haar vingers die al gauw in rook opging. Ze keek weer naar Erica en glimlachtte uitnodigend naar haar. Angelina had al een idee wat ze volgende keer ging oefenen als ze haar krachten weer eens ging oefenen...