in de bossen

Trevor was een nachtelijke wandeling aan het maken door het bos, omdat hij niet kon slapen. Hij had de hele dag al liggen slapen waardoor hij nu niet moe was. Uit verveling had hij besloten om maar een stukje te gaan lopen door het bos, in de hoop iets interessants tegen te komen. De schemering van het maanlicht zorgde voor een prettige en kalme sfeer. Hij hoorde mensen met elkaar praten en dat maakte hem nieuwsgierig. Wie zou er rond dit tijdstip nog meer in het bos zijn? vroeg hij zichzelf af.

Zijn vraag werd beantwoord toen hij zich dichter naar de stemmen toe begaf. Hij dacht drie meisjes te zien, maar wist niet dat dit niet het geval was. Zijn kalme blauwe ogen gleden één voor één op de personen waar hij zojuist op gestuit was. Het eerste meisje had blond haar en blauwe ogen, nog feller blauw dan Trevor zelf had, dacht hij. Ook wist hij niet zeker of het de lichtval was, of of ze echt kattenoren had. Maar aangezien ze in een gebied in de buurt van Degree waren, ging hij er toch vanuit dat hij het waarschijnlijk wel goed gezien had. Het tweede meisje en het derde meisje waren een stuk minder goed te zien. Het tweede meisje stond namelijk net in de schaduw, hoewel het paarsachtige haar onmisbaar was. Het derde meisje stond met haar rug naar Trevor toe. Dus naast het feit dat ze bruin haar had kon Trevor niets anders speciaal of bijzonders opmaken. Wat doen drie meisjes zo laat nog in het bos? dacht Trevor bij zichzelf, Ik zal ze voor de zekerheid wel even in de gaten houden, misschien gebeurd er nog wat. Hij had geen zin meer om te staan na al dat lopen, dus leunde tegen boom en zakte door zijn knieën.

Het was niet raar dat het trio hem niet gezien had, je zou denken dat een persoon wel opviel tussen al die bomen, maar Trevor bevond zich in de schaduw en was daardoor vrijwel onzichtbaar. De conversatie was moeilijk om te volgen, omdat Trevor eerst niet wist waar het over ging. Het bleek dus dat er twee van die mensen, naar wat leek op hand in hand, richting het meer gingen en de derde achterlieten. Desondanks hij niet precies wist waar het over ging, voelde hij een soort van medelijden voor het meisje dat achtergelaten was. Hij zuchtte. Ik kan nu moeilijk rechtsomkeer maken en weer terug naar het internaat gaan, dacht hij.

Hij kwam uit zijn onbewuste schuilplaats onder de bomen vandaan en liep naar het meisje toe. Ze had hem nog steeds niet gezien, omdat ze met haar rug naar hem toe was gekeerd. Trevor stak een hand in de lucht, ook al kon ze dat niet zien. “Ya-ho,” groette hij vriendelijk. “Ik luisterde net soort van mee en ik wou even sorry zeggen voor…”

Hij liep een rondje om het meisje heen zodat hij haar aan keek en zijn onderbroken zin ging verloren in zijn gedachten. Hij bukte een beetje om zijn gezicht op ooghoogte van het meisje te brengen. Zijn gezicht bracht hij dichter naar die van haar om haar te bestuderen. “Hey! Jij zit toch ook op Degree?” vroeg hij verrast, “alles goed?” voegde hij er vrolijk aan toe, wachtend op een antwoord.

Trevor had de link naar Degree snel gemaakt nadat hij haar fel rode ogen had gezien. Dat zou de kattenoren van het andere meisje ook gelijk verklaren. Ook herkende hij haar wel een beetje, aangezien hij nu al een tijdje op Degree verbleef. Hij kende bijna iedereen wel van het internaat, maar niet qua naam, alleen qua gezicht. Hij wist het natuurlijk niet honderd procent zeker, maar had wel een sterk vermoedde dat ze op Degree zat. Even knipperde hij met zijn ogen. Het meisje had hem droogjes terug gegroet, maar hij had ook gezien hoe ze een klein stukje achteruit deinsde toen hij, zonder het zelf door te hebben, eigenlijk iets te dicht bij kwam. Dat was ook niet vreemd, want ze kenden elkaar niet. Het was dus best logisch om een beetje afstand te houden, want er liepen ook vast wel een boel verdachte figuren rond. Helemaal rond dit tijdstip. Trevor keek het meisje nog steeds aan, omdat hij ook nog steeds geen antwoord op zijn vraag had gekregen. “Dus,” begon hij nog maar eens, “jij zit toch ook op Degree?”

Hij haatte het als mensen vroegen of hij op het 'internaat' zat. En omdat hij dat een veels te negatief woord vond sprak hij gewoon altijd de naam van het internaat uit, want dat vond hij een stuk aangenamer klinken.

Het meisje bevestigde zijn vermoedens, ze zat dus ook op Degree. Trevor had het gevoel diep in haar ogen te kunnen kijken en was er bijna gefascineerd door. Hij had nog nooit iemand met zulke felle roden ogen van dichtbij gezien. Zelf had hij natuurlijk ook hele felle en heldere blauwe ogen, maar het was toch anders om het bij iemand anders te zien in plaats van bij jezelf. Zijn gestaar werd verbroken toen ze even wegkeek. Wauw, dacht hij alleen maar.

Toen ze hem weer aankeek kaatste ze zijn vraag terug, hoewel het een beetje geforceerd klonk. Trevor dacht dat ze het antwoord op de vraag wel zou weten, aangezien hij had gevraagd of het meisje ‘ook’ op Degree zat. Trevor fronste hierdoor eventjes, omdat hij nu niet meer zeker wist of hij dat wel gezegd had. “Ehh... ja,” zei hij warm terug, “ik ook.”

Trevor keek het meisje weer even aan. Ze zat op Degree dus ze had speciale krachten. En ze had felle rode ogen. Vampier? vroeg hij zichzelf af. “Dus,” begon hij weer, “wat doet iedereen zo laat nog in het bos?”