Change.

Een jongen met donkere haren rende door het bos. Hij hijgde en het leek alsof hij gewoon rende voor zijn leven. Zijn gelige ogen schoten over het gebied. Nog niemand. Gelukkig. Hij stopte ergens en voelde zijn hoofd bonken. Hij slikte en zakte door zijn benen. Hij kneep zijn ogen dicht en legde zijn handen op zijn hoofd. Pijn, overal. Een grote flits volgde en een jongen met een rood hemd en rode haren stond naast een boom. Een valse grijns sierde zijn lippen. "Eindelijk. Dankje broer" zei hij vals en liep rustig verder. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek rond. Hij snoof even en voelde een aanwezigheid. Yoshi kende de aanwezigheid ook niet. Jammer dat het dat ene meisje niet was. Hij grijnsde even en liep kalm verder. Hij was echt gespierd en dat zag je goed. Hij was erg knap maar juist gemeen. Hij trok vaak meisjes aan maar dat haatte hij juist. Daarom dat meisjes ook de perfecte prooi waren. Hij grijnsde vals bij die gedachte en stopte toen hij iemand hoorde. Hij bleef kalm staan en sloot kort zijn ogen.

[Liefst iemand die ik nog niet tegengekomen ben]

Haar roze haren wiegden in de wind terwijl Raven door het bos liep. Eigenlijk liep ze altijd wel door het bos, omdat ze anders niks te doen had. Veel vrienden had ze niet, maar dat maakte haar niks uit. Chedra moest nog herstellen van een wezen die hem had aangevallen. Raven vond het niet erg om hem bij het weeshuis achter te laten, maar toch voelde het op een of andere manier raar als ze alleen was. Na een poosje hoorde ze voetstappen, die opeens stopten. Haar ogen keken om zich heen en ze zag een jongen staan, even verderop. Automatisch gingen er onzichtbare stroomschokken door haar lijf, waar je niks van zag. Dat deed ze altijd als ze erg voorzichtig was. Degene die haar aanraakte zou wel wat pijn voelen. Rustig liep ze naar de jongen toe. “Hoi,” zei ze op een vrolijke toon met een onschuldige glimlach.

Yuko keek om zich heen en merktte een jong meisje op. Ze had roze haren. Hij snoof even en keek naar haar. Hij merktte natuurlijk niet dat ze zowat -of hoe je het moet zeggen- onder stroom stond. Hij keek even rond maar zijn rode ogen schoten weer naar het meisje toe. Hij hoorde wat ze zei. Vrolijk, bah. "Hey" zei hij kalm en ongeïnteresseerd. Nouja, ongeïnteresseerd? Daar was hij nog niet zo zeker van. Hij wilde ngo wel een slachtoffer en misschien zij? Hij grijnsde lichtjes en keek haar aan. Hij liet zijn handen in zijn zakken en keek even naar de ketting om zijn hals. Hij richtte zijn rode ogen weer op het jonge meisje. "En wie ben jij?" vroeg hij rustig en emotieloos aan haar. Hij was echt gespierd en dat kon je goed zien. Vaak schrokken de mensen al toen ze hem nog maar net zagen. Dat vond hij altijd wel grappig. Maar ook héél leuk. Mensen met angst, of mensen met pijn. Nóg beter vond hij dat. Yuko snoof en keek haar aan. Yuko nee! Ze is nog zo jong! Laat haar met rust! Zei de stem van zijn broer. Yuko schudde zijn hoofd en keek naar het meisje.

Hij leek haar ongevaarlijk, met uitzondering van de rode ogen, maar ze zette zichzelf toch nog steeds voor de veiligheid onder stroom. "Hey," hoorde ze de jongen antwoorden. De jongen grijnsde lichtjes, zag ze. Ze keek vlak boven hem toen hij zijn blik weer op haar richtte. "En wie ben jij?” zei hij. Raven’s aandacht werd afgeleid van een steen op de grond die begon te jammeren, alsof hij de jongen doodsbenauwd vond. “Raven,” mompelde ze en ze hurkte, raapte de steen op die op de grond lag met nog een paar anders stenen en een takje. Ze hield het hoopje stenen op haar hand en vormde met de takjes ogen. Een salamander kwam tot leven uit de stenen, al kon je het beter een salamander gemaakt door stenen noemen. Ze kwam weer overeind, de salamander kroop over haar handen. Ze lachte even. Haar blik ging naar de jongen toen de salamander stil begon te liggen en leek te slapen.

Yuko keek het meisje kalm aan en keek daarna wat rond. Zijn rode ogen gleden over het gebied. Hij snoof en leunde daarna tegen een boom aan. Zijn blik weer op het meisje gericht. Hij grijnsde licht en hoorde de woorden. Hij knikte even naar het meisje dat dus Raven noemde. "Ik ben Yuko" zei hij kalm en knikte kort naar haar. Hij snoof even en keek om zich heen. Hij rolde met zijn ogen toen hij de stem van zijn broer wéér eens hoorde. Yuko pls laat haar met rust. Door jou krijg ik een slecht naam. Ga naar huis en laat mij. Maar laat ze met rust, ze is echt te jong voor je spelletjes Zei de jongen half smekend. Yuko grijnsde bij die woorden van zijn broer maar hij schudde zijn hoofd. Verder negeerde hij de stem in zijn hoofd. Nooit interesseerde hem iets wat zijn stomme broer zei. Hij keek rond en keek toe hoe het meisje een salamander uit steen maakte. Hij keek droog en grijnsde even. Hij liet zijn blik even over de boom glijden waar hij tegen stond maar keek al snel weer naar het meisje.

De jongen had zich voorgesteld als Yuko. Hij gedroeg zich vreemd. “Zit jij ook in het internaat?” vroeg ze nieuwsgierig. Voorzichtig zette ze een stap naar voren, zodat ze dichter in de buurt van de jongen stond. De salamander opende zijn ogen en grauwde naar de jongen. De glimlach verdween, ze zette een stap achteruit. Was er misschien iets met de jongen? Haar ogen bekeken de jongen. Rood T-shirt, Rood haar, Rode ogen, gespierd. Haar blik ging de andere kant op. De salamander begon te jammeren. Haar ogen flitsten naar de salamander. Zwarte vlekken waren op hem verschenen. Voorzichtig zette ze de salamander op de grond. Niet echt handig als je elektriciteit aan had staan als je een salamander in je handen had.

'Speel jij altijd spelletjes met jongeren.' Zei een jonge vrouw die opeens achter de jongen stond. Ze was al langer aanwezig geweest, nou ja geestelijk, niet fysiek. Haar paarse ogen waren gesloten terwijl ze tegen een boom leunde. 'Tss. Zielig zeg,' Zei ze daarna. Ze opende haar paarse ogen en keek de jongen in zijn rug aan. Ze dook langs de jongen heen en ging naast het meisje staan. Ze keek de jongen kalm aan. Een spreuk kwam in haar op, maar ze zou ze nog even achterhanden houden. Anders zou ze meteen haar krachten prijs geven, en daar moest je voorzichtig mee zijn. Alles wat je zei konden ze tegen je gebruiken. Ze grijnsde even en rekte zich uit. Haar lange paarse haar viel in een vlecht over haar schouder heen. Ze glimlachte naar het meisje en keek daarna naar de jongen. 'Ik ken veel jongens met diezelfde vuile spelletjes. En ik weet precies wat ik met ze moet doen.' Haar paarse ogen flitste op, even voor een tel. Ze grijnsde en keek van de mensen weg. Wat zou ze voor antwoord krijgen?

[Dammit T_T Inspiratie wilt niet vandaag...]

Yuko keek het meisje kalm aan en grijnsde even. "Ja dat klopt" zei hij kalm en keek haar aan. Hij keek kalm naar haar en zijn blik gleed even naar de salamander. Hij snoof en keek dreigend. Hij schudde zijn hoofd even en keek normaal naar het meisje die weer achteruit stapte. Haar glimlach was ook verdwenen, jammer zeg. Hij grijnsde even en hoorde een stem. Hij keek op en zag het meisje staan. Ze was iets ouder maar veel verschil in grote was er niet. Hij was altijd al groot geweest voor zijn leeftijd en hij leek 20 jaar. Hij hoorde wat ze zei en snoof even. Hij zag dat ze naast het meisje ging staan en naar haar glimlachtte. Nog een goed kreng. Hij snoof en keek haar strak aan. "Doe dan" zei hij ongeïnteresseerd tegen haar. Hij grijnsde even en stak zijn handen in zijn zakken. Yuko je werkt je in de problemen. Ik meen het.. Zei de stem van zijn broer zacht. Yuko schudde zijn hoofd en negeerde het opnieuw terwijl hij naar de twee keek. Hij vond dit best grappig. Hij liet zijn rode ogen even over de twee glijden maar keek ze weer strak aan.

'Kijk uit voordat je een zwarte heks uitdaagt jochie.' Siste Ligeia. Even werd ze onzichtbaar, waarna ze achter hem verscheen. 'En zeker een met de kracht van de geesten.' Ze stak haar hand uit en liet die door de borst van de jongen glijden. Ze snoof en trok de hand terug. 'Mij kan je niet verslaan.' Ze grijnsde en maakte een dubbele achterwaartse salto. Ze knikte even naar het meisje en veranderde ter plekke in een grote zwarte wolf. Ze gromde en rende op de jongen af. Ze duwde hem omver en ging naast het meisje staan. Ze gromde weer en haar nekharen gingen dreigend overeind staan. Haar staart schoot als een veer overeind in een dominante houding en ze trok haar lip op naar de jongen. Ze zou hem leren haar uit te dagen. Ze had genoeg moorden op haar naam staan om hem aan te kunnen. En met haar woedeaanvallen die ongecontroleerd langskwamen kon je het nooit weten.

Yuko keek grijnzend naar het meisje en hoorde de woorden. Heksen, tss! Hij rolde met zijn ogen en keek ongeïnteresseerd toe. Hij voelde haar hand door zijn lichaam gaan en snoof geirriteerd. Hij zag dan dat ze een wolf werd en hem omver duwde. Hij stond op en wilde meteen aanvallen. Opeens voelde hij zijn hoofd bonken en overal kreeg hij pijn."Nee he" siste hij kwaad en geirriteerd. Niet nu! Hij stapte achteruit en legde zijn handen op zijn hoofd. Een grote flits volgde en hij was verdwenen. Een jongen met donker haar en gelige ogen lag op de grond. Hij schrok en krabbelde overeind. Hij keek om zich heen en zag de twee. "Oh nee" zei hij zachtjes en slikte. Hij trilde zoals altijd op zijn benen en keek even rond. Ze haatten hem nu vast. Ze wilden hem vast dood hebben. Maar.. Wat kon hij doen? Wat kon hij nu gaan zeggen? Hij trilde en slikte weer. Hij keek bang naar de twee en zweeg. Hij wist gewoon niet wat hij nu moest doen of zeggen. Zoals altijd dus.

[Jullie zijn snel D:]

“Speel jij altijd spelletjes met jongeren,” hoorde ze een stem zeggen. Haar ogen keken even in het rond en toen zag ze een vrouw staan, achter de jongen. "Ja dat klopt," zei de jongen kalm. Raven snoof. Dus daarom schreeuwde die steen zo en grauwde de salamander naar de jongen. Haar gezicht vertrok lichtjes, van afschuw. 'Tss. Zielig zeg,' zei de vrouw. Raven schrok lichtjes toen de vrouw naast haar ging staan. Raven liet de elektriciteit nog steeds door haar aderen lopen, ze ging voor de zekerheid wat bij de vrouw uit de buurt staan. Haar ogen waren op de vrouw gericht die opeens glimlachte. Raven wist niet of ze haar moest vertrouwen, maar glimlachte eventjes terug. “Ik ken veel jongens met diezelfde vuile spelletjes. En ik weet precies wat ik met ze moet doen,” zei de vrouw die haar blik weer op de jongen had gericht. Waarschijnlijk was het tegen de jongen bedoelt. Raven ging even met haar blik naar de jongen. "Doe dan," zei deze. Ze zag hem met zijn hoofd schudden. Vreemd.. Voorzichtig zette ze een stap naar achter, Raven wist niet zeker of ze nou moest blijven staan of moest wegrennen. “Kijk uit voordat je een zwarte heks uitdaagt jochie,” zei de vrouw. De vrouw werd onzichtbaar en stond opeens achter de jongen. “En zeker een met de kracht van de geesten.” Raven was gewend aan het feit dat sommige mensen krachten hadden, maar ze vond het vreemd dat de vrouw gewoon haar hand door de borstkas van de jongen stak, alsof de jongen doorzichtig was. “Mij kan je niet verslaan,” zei de vrouw die haar hand had teruggetrokken. En toen veranderde de vrouw in een zwarte wolf en viel ze de jongen aan. Ze was zijn naam vergeten, maar het deed er niet toe. De wolf ging naast haar staan. En toen opeens verdween de jongen en lag er daar een andere jongen op de grond. Hij was bang. De elektriciteit verdween uit Raven’s lichaam. Daar stond ze, twijfelend of ze die arme jongen nou moest helpen of niet.

Yoshi slikte en keek de twee aan. "S s sorry van Yuko" stotterde hij bang. Hij keek naar ze en durfde zijn blik niet af te wenden. Bang om aangevallen te worden. "Het is zo moeilijk.. Moeilijk om uit te leggen" stotterde hij erna. Hij trilde van angst en keek even om zich heen. Hij haalde even diep adem door de stress en keek weer naar de anderen. "Het spijt me echt van hem. Maar alsjeblieft doe me niets. Ik heb niets misdaan, alsjeblieft" zei hij zacht met een bange trillende stem. Hij trilde op zijn benen en keek er even naar. Hij voelde zich echt zwak. Hij keek weer naar de anderen en durfde nu zelfs smeken. Smeken van angst. Hij slikte weer en hoorde de enge stem. Yoshi, bange kip. Ik lach je uit man. Wacht maar, als je zo doorgaat dan zal ik ooit iemand vermoorden die jij lief en leuk vind. Wacht maar. zei de stem kil. De stem verdween. Yoshi slikte en verstijfde. Dat mocht niet, nooit! Hij keek even angstig rond en richtti zijn bange gelige ogen weer op de twee. "Alsjeblieft" smeekte hij nogmaals en keek ze wanhopig aan.

Ligeia keek naar de jongen. Er was iets vreemd met hem aan de hand. Zijn aura veranderde constant, alsof er iets ging gebeuren, of hij ruzie had met iemand. Ze veranderde terug naar haar eigen lichaam en zag dat de jongen veranderde. Nou ja, zijn uiterlijk. En zijn aura. Ze keek even vreemd op. Ondertussen had het meisje ook al door dat er iets aan de hand was. toch bleef ze op haar hoede, wie weet wat er nog ging gebeuren. Toen de jongen begon te praten, luisterde ze aandachtig. Blijkbaar was haar conclusie correct. Er zaten weldegelijk twee mensen in dat lichaam. 'Jij hebt niets misdaan nee. En je mag blij wezen dat ik je niets heb aangedaan jochie.' Zei ze spits. Ze draaide zich om, veranderde in een geest en verdween. Misschien zou ze nog wel even op hun letten, maar niet al te lang.

[Nog niet het topic uit]

"S s sorry van Yuko" stotterde de jongen. Raven had medelijden met hem. "Het is zo moeilijk.. Moeilijk om uit te leggen. Het spijt me echt van hem. Maar alsjeblieft doe me niets. Ik heb niets misdaan, alsjeblieft.” Had hij een alterego? Ze had er eens van gehoord dat sommige mensen twee persoonlijkheden hadden, maar zoiets had ze nog nooit gezien. Haar mond ging open toen hij heel smekend naar haar keek, maar ze sloot haar mond weer omdat ze niks te zeggen wist. Ze voelde iets bij haar been en zag de salamander. Voorzichtig tilde ze hem op en ging ze weer overeind staan. "Alsjeblieft," hoorde ze de jongen zeggen. “Jij hebt niets misdaan nee. En je mag blij wezen dat ik je niets heb aangedaan jochie,” zei de vrouw. Raven keek naast zich, maar de vrouw was verdwenen. Een lichte glimlach sierde om haar gezicht. “Het geeft niet. Zoiets kan iedereen met zo’n.. kracht overkomen,” zei ze rustig tegen de jongen, “Ik zou graag je naam willen weten.” De salamander verstopte zich uit het zicht van de jongen, waarschijnlijk vertrouwde die hem niet zo goed als Raven deed.

Yoshi keek op en hoorde wat de vrouw zei. Zachtjes en bang knikte hij even. Hij keek dan naar het andere meisje. Ze leek zo lief. Hij slikte even en keek haar stil aan. Hij hoorde wat ze zei en zweeg even. "Ik verander op slechte momenten in Yuko. Ik wil niet dat hij dingen doet die slecht zijn. Maar hij is te sterk" zei hij zacht. Hij zuchtte en keek naar de grond. Hij keek weer op en hoorde wat het meisje zei. "Ik heet Yoshi" zei hij zacht en keek haar aan. Hij zag dat de salamander zich verstopte en zweeg. Hij kwam voorzichtig en nog wat angstig dichterbij. "Sorry" zei hij nogmaals erg zacht. Zijn gelige ogen keken stil naar het meisje. Hij was vele kleinder als Yuko maar ze waren even oud. Dat was dan ook heel erg raar. Hij keek even naar de grond en haalde diep adem. Hij keek weer naar het meisje en glimlachtte zachtjes. Hij wist even niet goed wat hij nu moest zeggen. En de duistere gedachten in zijn hoofd waren zo erg. "Ik ben een duivel.. Je kan beter uit mijn buurt blijven" zei hij zacht en zette bang een paar stappen achteruit terwijl hij haar aankeek.

"Ik verander op slechte momenten in Yuko. Ik wil niet dat hij dingen doet die slecht zijn. Maar hij is te sterk," vertelde de jongen. Raven bleef stil, wachtte af. "Ik heet Yoshi," zei de jongen. Hij kwam dichterbij, maar wel voorzichtig en angstig. Raven glimlachte eventjes bemoedigend naar hem. Hij leek veel te angstig. "Sorry," hoorde ze hem zachtjes zeggen. “Geeft niet. Jij kan er niks aan doen,” suste ze. Ze zag dat hij even naar de grond keek maar daarna weer naar haar en een beetje glimlachte. Raven glimlachte terug. Maar toen opeens leek hij zich niet zoveel op zijn gemak te voelen. "Ik ben een duivel.. Je kan beter uit mijn buurt blijven," hoorde ze hem zachtjes zetten. Yoshi zette een paar stappen achteruit, Raven zette een paar stappen vooruit. “Jij bent geen duivel. Dat is Yuko,” zei ze met een glimlach, “Maak je maar geen zorgen. Het is niet erg. Niet iedereen heeft de krachten die diegene wou hebben. Het is ook niet erg motiverend als je soms levenloze dingen tegen je hoort praten.” Ze lachte even in zichzelf. “Maar waarom zou ik uit je buurt moeten blijven? Ik ken genoeg zelfverdediging om mezelf te verdedigen.” Als ze het wou kon ze iemand zo doden met een stroomschok van duizend volt. Alleen er was een kans dat ze zichzelf er mee verwondde. Zoveel stroom kon haar lichaam vast niet aan.

Yoshi keek het meisje stil aan en zweeg even. Hij hoorde dan wat ze zei en knikte zachtjes. Ze was best aardig. Vaak deden ze stom tegen hem of schelden ze hem uit door Yuko. Hij zuchtte bij die gedachte en keek even rond. Hij keek dan weer naar het meisje en zag dat ze weer dichter kwam. Hij bleef deze keer staan en keek haar aan met zijn gelige ogen. Hij hoorde de woorden en luisterde lang naar wat ze zei. De hele tijd zweeg hij. Hij knikte daarna maar. "Ik blijf een duivel, ik.. Iedereen komt in gevaar door mij. Omdat ik Yuko bezit. Hij gaat wraak nemen nu je het weet. Hij gaat iemand vermoorden die ik liefheb" zei hij dan zacht en keek haar aan. Hij slikte even en veegde een traan weg. Hij keek naar de grond maar keek dan weer naar haar. Hij slikte even en dacht opnieuw aan de dingen die hij in het lichaam gezien had met Yuko. Yuko die een meisje pijn deed. Hij verstijfde even en schudde snel de beelden weg. Hij zuchtte en keek Raven aan.

Hij bleef staan toen ze dichterbij kwam. Hij knikte over dat ze zichzelf kan verdedigen. "Ik blijf een duivel, ik.. Iedereen komt in gevaar door mij. Omdat ik Yuko bezit. Hij gaat wraak nemen nu je het weet. Hij gaat iemand vermoorden die ik liefheb," hoorde Raven Yoshi zeggen. Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon toen ze zag dat hij huilde. “Niet huilen,” fluisterde ze. Raven zuchtte. “Je laat Yuko winnen. Vecht gewoon tegen hem. Je moet zelfvertrouwen opbouwen. Alleen daarmee kan je zorgen dat hij je lichaam niet weer overneemt,” Haar ogen keken even rond, waarna ze Yoshi weer aan keek, “Dat is de enige raad die ik je kan geven, sorry.” Ze draaide zich om en ging op een boomstam zitten. Toen pas viel het geroep op van een hoopje stenen die op de grond lag. De salamander rolde zich op in haar hand. Raven lachte. “Ik zou als ik jou was je fans niet teleurstellen,” lachte ze. “Zelfs levenloze dingen hebben gevoelens, wist je dat?” ging ze op een normale toon verder, “Vaak hoor ik ze niet, maar als ze meestal beginnen te roepen dan is het heel makkelijk om ze te horen. Best wel nutteloos, zo’n kracht.” Dat laatste zei ze zachtjes. De salamander trilde af en toe. Waarschijnlijk snurkte hij, maar omdat hij geen mond had was het niet te horen, alleen te voelen.

Yoshi keek naar het meisje en zweeg. Hij hoorde de woorden en slikte even. Snel veegde hij de laatste tranen weg en keek haar aan. "Het is zo moeilijk. Hij is echt sterk. Ik kan nooit tegen hem winnen, nooit" zei hij zachtjes en keek haar aan. Hij volgde haar met zijn blik en keek toe hoe ze op de boomstam ging zitten. Hij bleef staan en keek even stil voor zich uit. Hij zuchtte en keek op toen ze begon te vertellen over de stenen en levenloze dingen. Hij luisterde nieuwsgierig en keek naar de stenen. Hij hoorde verder de woorden die ze zei en zweeg. "Wel een speciale kracht" zei hij dan zachtjes en liep stil naar haar toe. Hij keek haar stil aan en glimlachtte zachjtes. Hij keek evenrond en zuchtte weer. Hij richtte zijn blik even op de salamander die leek te slapen of droomde hij dat? Hij vond het maar raar. Hij zweeg verder ne keek naar de salamander terwjl hij neit echt verder op iets lette. Hij negeerde dan ook de stem in zijn hoofd die hem probeerde bang te maken. Die probeerde stress op te wekken bij de lieve jongen.

"Het is zo moeilijk. Hij is echt sterk. Ik kan nooit tegen hem winnen, nooit" had de arme jongen tegen haar gezegd. Raven zuchtte. Hij vocht niet eens, waardoor hij zeker ging verliezen. "Wel een speciale kracht" hoorde ze hem zeggen toen ze uitgepraat was. Ze staarde naar de salamander toen hij dichterbij kwam. Het was een poosje stil. “Als je het niet probeert, dan weet ik zeker dat je gaat verliezen,” mompelde ze. Met haar wijsvinger aaide ze voorzichtig over de stenen salamander. “Je kan het altijd proberen,” zuchtte ze. De jongen was echt niet slim bezig, toch haatte ze hem niet of zoiets. “Maar het is jouw probleem,” vervolgde ze. Ze had medelijden met de jongen. Het moest niet fijn zijn om iemand binnen in je te hebben die juist kwade bedoelingen wou doen.

Yoshi keek naar het meisje en hoorde wat ze zei. Stil luisterde hij naar de woorden en knikte af en toe zachtjes. "Het is moeilijk, ik probeer wel wat" zei hij zacht maar diep vanbinnen wist hij dat hij nooit kon winnen. Het was onmogelijk dat wist hij. Yoshi zuchtte en haalde even diep adem. Hij keek naar de salamander en keek er een lange tijd naar. Hij opende zijn hand en water kwam eruit. Een andere salamander maar van water kwam en hij zette het bij de andere. Hij keek even rond en dan naar de twee salamanders. Eentje van steen en nu ook eentje van water. Hij zuchtte kort en keek dan naar het meisje. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij dan en keek haar aan. Hij had zijn beide namen al gezegd en zij nog niet. En hij kon haar moeilijk aanspreken zonder dat hij haar naam wist. Hij glimlachtte even lichtjes en keek dan kort naar de grond. Yuko zweeg al een tijdje en dat was goed. Dan had hij minder stress en kon Yuko hem niet gek maken. Hij slikte even en keek weer naar het meisje terwijl hij wachtte op haar reactie.

Raven bleef naar de jongen kijken, afwachtend. "Het is moeilijk, ik probeer wel wat," zei Yoshi. Ze glimlachte even tevreden. “Ik ben blij dat je het probeert,” zei ze. Haar blik ging weer naar de salamander toen de jongen zuchtte. Af en toe keek ze naar de jongen. Opeens voelde ze dat de jongen iets op haar hand zette, een salamander van water. Raven lachte even. De stenen salamander werd wakker en begon een beetje te grommen naar de andere salamander, die daar maar stilletjes stond. "Hoe heet je eigenlijk?" hoorde ze de jongen vragen. Raven keek op. “Raven,” zei ze terwijl ze lichtjes glimlachte. Met haar andere hand raapte ze een hoopje takken van de grond af. Ze concentreerde zich en een paar seconden later lag er een salamander gemaakt van takjes in haar handen. Ze zette ze bij de andere salamanders. Haar hand werd wel een beetje vol. De nieuwste salamander kroop op haar andere hand en begon rondjes te lopen.

Yoshi keek haar aan en hoorde wat ze zei. Hij knikte kort en glimlachtte lichtjes. Hij keek rond en dan naar de salamanders. Hij keek toe hoe de ene salamander van steen begon te grommen en grinnikte even. Hij keek weer naar het meisje die haar voorstelde. Raven heette ze. "Mooie naam" zei hij en glimlachtte naar haar. Hij keek weer naar de salamanders en merktte nog eentje op. Hij keek naar de salamanders en grinnikte even. Hij keek even rondom zich en af en toe gleden zijn gelige ogen over wat bomen. Hij zuchtte kort en keek weer naar Raven. Hij glimlachtte weer even en richttig zijn gelige ogen even op haar ogen. Hij schudde zijn hoofd en keek weer naar de salamanders. Hij opende zijn hand opnieuw en maakte er zelf nog eentje. Hij zette deze op de grond en keek toe. Dit was nog best leuk. En Raven was een leuk meisje om mee te praten. Eindelijk had hij hier een soort van vriendin. Hij kende er nu al 3 in zijn vorm.

De stenen salamander lag nog steeds opgerold op haar hand. "Mooie naam," hoorde Raven Yoshi zeggen. Ze grinnikte even. “Dankje,” mompelde ze. De nieuwste salamander begon een beetje te grommen, uiteindelijk zette ze hem op de grond waarna hij weg schoot. Waarschijnlijk hield hij niet zo om op een hand te zitten. Uiteindelijk begon de stenen salamander het ook zat te vinden en zette ze de watersalamander en de steensalamander op de grond. “Salamanders houden niet zo van drukte,” mompelde ze. “Ze houden het altijd maximaal dan tien minuten uit als het rustig is. Waarschijnlijk houden ze ook niet heel erg van mensen.” Ze glimlachte eventjes. Haar ogen gingen naar de grond en af en toe naar de jongen die naast haar zat. Hij was best wel aardig.

Yoshi keek haar rustig aan en glimlachtte even. Even keek hij naar de stenen salamander die zich op haar hand had opgerold. Hij hoorde wat ze zei en knikte even. Hij glimlachtte naar haar en keek toe hoe de nieuwste salamander ook begon te grommen en weg schoot toen ze hem neerzette. Eentje weg. Hij grijnsde even en voelde zich nu echt op zijn gemak. Zeker bij haar. Hij keek even naar Raven en keek dan naar de salamanders. Hij luisterde naar de woorden die ze zei en knikte af en toe. "Dan gaan ze maar weg" zei hij en grinnikte even. Hij keek even rond en keek af en toe naar de lucht. Hij sloot kort zijn ogen en keek dan weer naar Raven. Ze was echt lief. Met haar kon hij zeker opschieten, daar was hij heel zeker van. Hij zuchtte kort en keek naar de grond. Yoshi, verliefd worden? Dat is niet slim van je. Wacht maar als ik haar nog eens tegenkom Zei de stem dreigend. Yoshi schrok wakker uit zijn gedachten en keek kort naar Raven. Hij zuchtte en staarde een tijdje naar de grond zonder nog iets te zeggen.