Cafetje

'Nee, laat maar. Ik heb zelf bij me.' Zei een lange man met blond haar en blauwe ogen tegen de barman. Hij hief de fles wijn die hij in zijn hand had en glimlachte. De barman leek er wat minder blij mee te zijn, maar liet het maar gaan. Hij was gewent aan deze klant, die hier immers altijd kwam. En hij wist ook waar Francis tot in staat was. En dat wilde hij niet nog een keer meemaken. Het gat dat in de achterkamer van het café zat was nog steeds niet gedicht. Francis glimlachte, draaide zich weer om en leunde met zijn ellebogen op de bar. De barman zuchten zacht en ging verder met zijn dagelijkse taak om de bierglazen af te wassen. Ondertussen hielden de blauwe ogen van de jongeman ieder meisje in de gaten. Waarom zat hij hier dan ook, een beetje flirten, wat meisjes mee nemen om wat te gaan drinken met een gesprekje en de volgende dag op de volgende af gaan. Een echte player, dat was hij wel. Maar hij genoot ervan. Francis nam een flinke slok van de wijn en bedacht zich waar hij deze keer weer kon gaan eten. Er zat een fantastisch Frans restaurant in dit winkelcentrum. Daar konden ze wel naar toe gaan. Hij glimlachte bij de gedachten daar wat te gaan eten. Maar dan moest hij eerst een meisje te pakken zien te krijgen. Opeens viel zijn blik op een meisje bij een tafeltje. Hij glimlachte en toen hij haar blik wist te vangen wenkte hij haar naar hem toe. Hij knipoogde en ging met zijn hand door zijn blonde haar heen. Eens zien hoe ze zou reageren.

-Alleen Francis en Laila graag =D

Een jong meisje liep rustig door het winkelcentruml. Ze keek om haar heen en bespeurde de winkels wat af. Ze had haar koptelefoon rond haar nek hangen en de muziek afgezet. Ze liep ergens binnen en keek eens rond. Ze zette haar maar aan een tafeltje en leunde op haar hand met haar hoofd. Blauwe lokken vielen voor haar gezicht. Ze schudde haar hoofd en streek een lok achter haar oor. Haar ijsblauwe ogen bekeken de omgeving even. Ze merktte toen een blonde jongen op. Hij was knap, heel knap. Ze slikte even en zag dat hij haar wenktte. Even begon ze te twijfelen maar stond dan op. Rustig liep ze naar hem toe en zag de knipoog. Zachtjes kleurde ze wat roder maar ze negeerde dat. Ze glimlachtte zacht naar hem. "Hoi" zei ze met een zachte stem. Ze slikte even en keek kort rond maar al snel keek ze weer naar de knappe jongen. Ze wilde hem wel leren kennen, heel graag zelfs.

Het meisje ging op zijn uitnodiging in. Nog zo'n domme griet die dacht dat ze hem konden krijgen. Ze waren allemaal even dom. Hij glimlachten naar haar en schoof een stukje op toen ze naast hem ging zitten. "Hoi" Zei ze tegen hem. Hij knikte, dacht even na en antwoorden: 'Bonjour Madame. Je peux vous dire que boire?' Hij glimlachte en haalde een nieuwe fles wijn te voorschijn om zijn woorden kracht bij te zetten. 'Une telle belle fille comme toi serait assez à boire.' Hij glimlachte. Dit ging zo simpel. Binnen de kortste keren zou hij haar te pakken hebben. Hij keek naar de barman en knikte. Vlug zette hij twee wijnglazen neer. Met een geoefende vaardigheid als een professionele ober schonk Francis de glazen vol.

[De Franse zinnen kloppen niet helemaal. Google Vertaling werkte niet echt mee T_T'']

Laila keek naar de jongen en glimlachtte zachtjes naar hem. Hij was echt.. Er waren gewoon geen woorden voor. En dan nog Frans, taal van de liefde. Ze slikte en schudde snel de gedachte weg. Ze kon er niet aan denken, hij kon genoeg en mooiere meisjes als haar krijgen. Daar was ze heel zeker van. Ze slikte even en keek naar hem toen hij wat vroeg. Ze antwoordde er even niet op en zag dan de fles wijn. "Euhm is goed" zei ze zachtjes en een kleine glimlach kwam op haar gezicht. Ze keek toe hoe hij erg professioneel de glazen inschonk en glimlachtte zacht. "Bedankt" zei ze vriendelijk en pakte het glas. Natuurlijk pakte ze het zoals het moest. Ze grinnikte even en keek hem rustig en vriendelijk aan. Ze zat er best gespannen bij maar ach. Dat kwam vast doordat ze zo verlegen was en niet goed wist wat ze altijd moest zeggen.

Francis glimlachte. Ging het bij alle meisjes maar zo simpel. Blijkbaar was zij nog niet zo in de ogen van een stel jongens gevallen. En daar kon hij mooi gebruik van maken. Ze bedankte hem voor de wijn en pakte het glas op, zoals het moest. Hij glimlachte, pakte zijn eigen glas en zei zacht. 'Sante.' Hij klinkte zijn glas tegen die van haar, hief hem even omhoog en nipte van de wijn. Ze leek nogal gespannen te zijn. Hij moest zo voorzichtig mogelijk te werk gaan. Pas als ze volledig ontspannen was kon hij wat meer gaan proberen. Maar dat zou waarschijnlijk niet zo moeilijk zijn. Hij zette zijn glas neer en ging achter haar staan. Hij legde zijn handen op haar schouders en begon haar zachtjes een Franse massage te geven. 'Détendez-vous. Tout va bien, rien ne se passera.' Zei hij met een zachte stem. Zijn Franse-accent kwam zwaar naar voren toe, maar dat deerde niet echt nu.

Laila glimlachtte zachtjes naar hem en klinkte de hare tegen hem. "Santé" zei ze zachtjes en dronk een beetje van de wijn. Het was echt lekker. "Goede wijn" zei ze en glimlachtte naar hem. Ze zette haar glas neer en keek even rond. Ze slikte eventjes toen ze weer naar Francis keek. Het leek echt een super leuke jongen. Hij was knap, aardig en.. Ze stopte met denken toen hij achter haar kwam staan. Ze slikte even en voelde zijn handen op zijn schouders. Ze verstijfde even maar hield haar kalm. Ze probeerde het ook niet te laten merken en ze voelde hoe hij haar masseerde. Het deed zo goed. Ze ontspande na een tijdje en hoorde de woorden én zijn zachte stem. Ze begon lichtjes te blozen en zweeg. Ze sloot kort haar ogen maar keek al snel naar voren terwijl ze best wel begon te genieten van de massage. Een Franse nog wel van een hélé leuke jongen.

Hij glimlachte toen ze zei dat het een goede wijn was. 'Un original de Paris' Zei hij rustig. Hij had alle wijn uit Frankrijk. Tja. Wat moest je anders als je een Fransman bent. Hij ging rustig verder met die massage. Na een tijdje leek ze zich eindelijk te ontspannen. Mooi zo, eindelijk ging zijn plan op rolletje lopen. Hij ving even de blik van de barman, maar stuurde hem een waarschuwende blik terug. Hij moest zijn klep maar houden, anders ging toch alles verkeert. Hij tekende een paar tekens in de lucht, en de barman verdween al snel weer. Mooi zo, die gast was nog altijd bang voor zijn krachten. Hij stopte, gaf haar een klein kneepje in haar schouders en ging weer voor haar zitten. Hij glimlachte, nam nog een slok van zijn wijn en zei. 'Je m'appelle Francis Bonnefoy. Et je pense, non, suis presque certain que votre nom est aussi belle que vous.' Hij glimlachten en keek haar vrolijk aan.

Laila keek hem aan en glimlachtte zachtjes. Ze keek even naar de grond en voelde het kleine kneepje. Ze grinnikte en keek hem rustig aan waarna ze haar glas weer pakte. Ze dronk nog wat van de wijn en keek hem aan. "Aangenaam Francis, je naam past bij je" zei ze vriendelijk en glimlachtte. Ze keek even rond en dan weer naar hem toen hij de rest hoorde. "Mijn naam is Laila" zei ze dan vriendelijk en glimlachtte. Het was echt leuk om hier te zijn. Ze was eigenlijk best blij dat ze naar hier gekomen was anders was ze zo'n leuke jongen niet tegengekomen. Ze dacht even een aantal dingen en merktte toen dat ze aan het dagdromen was, over hém nog wel. Ze slikte en schudde snel de gedachte weer weg. Ze keek Francis weer rustig aan en glimlachtte naar hem terwijl ze nog een slok van de heerlijke wijn nam.

'Merci. Ils m'appellent plus souvent en France, mais bon. Tout ce que vous savez comment vous voulez m'appeler.' Hij glimlachte en nam nog een slok. Dit ging gewoon te simpel. Maar goed. Hij meost niet overhaast gaan werken. 'Votre nom orne votre' Zei hij lief en keek haar aan. 'Rustig aan France. Niet te snel van stapel lopen.' Dacht hij tegen zichzelf. Dit kon nog wel eens verkeert aflopen dan. Hij grijnsde toen een dromerige blik in haar ogen kwam. Ze zat te dagdromen. Hij leunde even achteruit en nam een flinke slok van zijn wijn. Wat nu? Hij dacht even na. 'Dites-m'en plus sur vous-même' Hij glimlachte. 'Je vais parler en néerlandais?' Vroeg hij toen maar. Misschien zou ze dan hem wat meer verstaan. Niet iedereen sprak zo vloeiend Frans als hij deed.

Laila keek hem rustig aan en hoorde de woorden. "Ach Francis is niet zo moeilijk om te onthouden" zei ze vriendelijk en glimlachtte naar hem. Ze keek even rond en dan weer naar hem. Ze hoorde de woorden en slikte even. Al snel begon ze wat te blozen en keek ze even naar de grond. "Bedankt" zei ze dan zacht en keek hem weer aan. Snel nam ze nog een slok van de wijn en keek weer naar hem. Vertellen over haar, hm. Ze dacht even na hoe ze kon beginnen en hoorde dan de vraag. "Oh mag wel. Frans is niet mijn beste taal" zei ze zacht en verlegen. "Maar euhm ik be trouwens 16. Veel over mij is er niet om te vertellen" zei ze en grinnikte even. "Ik speel vaak met liedjes en muziek of met elektriciteit" zei ze dan en glimlachtte. Ze keek even rond maar keek al snel weer vriendelijk en glimlachend naar Francis.

'Het maakt niet zo veel uit hoor. Frans is mijn moedertaal, dus ik ben gewent om het te spreken.' Hij glimlachte even en keek haar aan. Zijn blauwe ogen fonkelde vrolijk. Ze begon te blozen, hij had het weer mooi voor elkaar. 'Een zeer getalenteerd meisje ben je dus.' Zei hij zacht. Hij glimlachte, ondertussen proberen hij erachter te komen hoe hij haar het beste kon tegenhouden als ze hem zou proberen aan te vallen. 'Ik ben 17 jaar oud. Opgegroeid in Frankrijk, mijn ouders zijn vermoord bij een paar rellen. Mijn oudere zus mag van haar vriend niet voor me zorgen. Ik ben weggestuurd bij mijn pleeggezin waar ik als bediende werkte, en ben uiteindelijk hier naar toe gekomen. Verder heb een grote liefde voor de natuur en kan ik momenteel je gedachten lezen.' Hij glimlachte mysterieus en keek even om zich heen. Hoe zou ze reageren? Vooral zijn familie verhaal sloeg altijd aan bij de meisjes. Dan vonden ze hem zielig of zo. Terwijl hij helemaal niet zielig was.

Laila keek hem aan en glimlachtte even. Ze knikte kort en luisterde naar zijn verhaal. "Zo gaat het leven" zei ze zacht en zuchtte even. Het deed haar denken aan haar ouders. Ze dacht even aan de dingen die ze gedaan hadden en moest haar inhouden om niet te gaan huilen. Ze richtte haar zo goed mogelijk weer op Francis al ging het best moeilijk. Ze hoorde opeens de woorden en slikte. Kon hij haar gedachten lezen?! Diep vanbinnen voelde ze paniek opkomen maar ze mocht niet gestresst raken. Ze slikte even en probeerde zo weinig mogelijk te denken. Ze werd dan ook nog eens knalrood. Ze slikte opnieuw en wendde even haar blik af. Ze keek naar de grond en dan weer stil naar hem zonder nog iets te zeggen, denken of zonder nog iets te doen. Op dit moment durfde ze dat gewoon niet meer.

'We moeten verder gaan, altijd kijkend naar de toekomst die je lachend tegemoet komt.' Zei Francis met een glimlach. Nou ja, niet altijd even lachend. Zeker niet als je met iemand als hem om ging. Hij keek even om zich heen, en gaf de barman een seintje. Hij stond op, keek naar Laila en zei, 'Excuses-Moi madame. Ik ben zo terug.' Hij liep de mensen massa in en ging op het podium staan. Hij knikten aar de barman, die de spotlights op hem scheen. 'Madame et Monsieur. Mag ik u aandacht alstublieft. Toen ik binnen kwam in dit kleine, maar uiterst gezellige cafeetje, had ik nooit kunnen weten dat ik zo'n lief en mooi meisje zou tegen komen.' Hij zocht Laila tussen de mensen in en gaf haar een knipoog. 'Musique, c'est montrer le temps' De muziek begon te spelen. En zachtjes begon hij het liedje te zingen, speciaal voor deze gelegenheid. De mensen waren in een klap stil. Francis wist dat hij goed kon zingen, en de meeste keren dat hij zong kon hij de zaal daar goed van overtuigen.

-Ik ga leren, dus ik antwoord laat -

Laila keek hem aan en glimlachtte eventjes. Ze keek even rond en dan naar hem toen hij wegging. Zachtjes knikte ze en staarde even voor haar uit. Ze dronk de wijn helemaal op en merktte dan dat hij opeens op een podium stond. Ze schrok. Hield hij dan ook van muziek? Ze kon wel blozen gewoon. Ze hoorde het liedje en keek naar hem. De knipoog had ze ook gezien en ze slikte. Rustig en best genietend luisterde ze naar het liedje. Hij kon echt heel goed zingen, net als zij. Nouja zelf geloofde ze niet dat ze kon zingen maar iedereen zei het. En het liefst wilde ze meezingen maar dat durfde ze zelfs niet. Ook al kon ze zingen, ze durfde niet. Stil keek ze naar de knappe jongen die aan het zingen was. Met rood gekleurde wangen, ze was veel te verlegen nu.

Vanuit zijn ooghoeken hielt hij Laila in de gate. Ze genoot ervan zo te zien. Oh.. Wat ging dit toch uiterst simpel. Er was bijna geen uitdaging aan, maar goed, dat maakte nu even niets uit. Hij stopte met het liedje en keek haar aan. 'Madame et Monsieur. Mag ik u aandacht, en een daverend applaus voor Laila!' Hij keek haar aan en wenkte dat ze moest komen. Gezien haar krachten moest ze goed kunnen zingen. En een liedje samen met hem zingen, dat deed hij niet zo snel. Hij wilde zijn prachtige stem niet laten wegdrijven terwijl een meisje met een bar slechte stem met hem mee zong. Maar hij dat een goed gevoel erbij dat Laila best kon zingen, dus hij nam het risico. De rode kleur op haar wangen gaf aan dat ze verlegen was. Schattig gewoon. Hij keek de zaal rond, maar zijn blauwe ogen zochten al snel het meisje weer op. Hij ging met zijn hand door zijn blonden haar heen en glimlachte. Zou ze durven?

Laila keek naar Francis en luisterde naar het liedje. Ze genoot ervan en dat liet ze merken. Het was erg lief dat hij voor haar zong, héél lief. Ze probeerde wat te ontspannen om minder rood te worden. Ze slikte even en een kleine zucht volgde. Ze keek de hele tijd naar hem en hoorde opeens de woorden en zag wat hij deed. Wat.. Zij? Zingen? Nu? Samen met.. Hem? Ze slikte en stond na een tijdje maar op. Ze liep tussen de mensen door en ging naast Francis staan. "Dit meen je niet" zei ze zachtjes en héél verlegen. "Ik heb nog nooit voor iemand gezongen, of voor zoveel mensen" zei ze zacht en keek hem aan. Ze beet even nerveus op haar lip. Zou ze het liedje wel kennen? Straks kende ze de tekst niet eens. Nouja dan gebruikte ze haar krachten maar toch was ze nu erg nerveus.

Ze was verlegen, wat snoezig. Hij glimlachte toen ze dichterbij kwam. Toen ze naast hem stond en vroeg of hij het meende kwam er een grijns op zijn gezicht. 'Maar natuurlijk meen ik het. Iemand zo als jij kan toch makkelijk een kleine zaal als deze verpletteren.' Hij sloeg een arm om haar schouders heen en zei zacht, 'Er kan je niets gebeuren. Ik ben bij je,' Hij glimlachte, en pakte de microfoon. 'Mensen, zoals jullie misschien hebben gemerkt is Laila een beetje verlegen. Zullen we haar een beetje opvrolijken!' Een paar mensen begonnen te joelen. 'Come on. It's showtime!' Hij draaide zich om naar Laila en reek de microfoon aan haar. 'Begin maar. Ik zet later wel in.' Vormde zijn lippen. Hij glimlachte en ging iets naar achter toe, zodat zij geheel in de spotlight's stond. Hij zou later wel mee komen zingen. Eerst mocht ze het zelf doen.

Laila keek hem aan en hoorde de woorden. Zachtjes knikte ze. Ze keek even naar de mensen en voelde de arm om haar heen. Ze slikte even en glimlachtte naar Francis. Ze hoorde verder de woorden en nam de microfoon aan. Zoals altijd zette ze haar koptelefoon op. Het werktte altijd wel om meer zelfvertrouwen te krijgen. Samen met haar moeder altijd, vroeger. Ze slikte en kon wel in tranen uitbarstten maar nee. Deze keer hield ze haar sterk zoals haar moeder gewild had. Ze snoof en zette een stapje naar voren. Ze hoorde de muziek al snel en glimlachtte even. Ze begon met zingen van het liedje.

I've always been the kind of girl
That hid my face
So afraid to tell the world
What I've got to say
But I have this dream
Right inside of me
I'm gonna let it show, it's time
To let you know
To let you know

Zong ze erg mooi. Ze keek naar het publiek en zong verder en verder. Ze hield van het liedje en dat liet ze ook merken. "This is real, this is me. I'm exactly where I'm suppose to be, now. Gonna let the light, shine on me. Now I've found, who I am. There's no way to hold it in. No more hiding who I want to be. This is me.." zong ze opnieuw als refrein. Ze wist dat het stukje van Francis nu kwam en ze zette een stapje opzij zodat hij erbij zou kunnen komen staan.

Vanachter de schaduwen stond Francis zachtjes mee te neuriën. Leuk dat ze dit liedje had gekozen. En het was puur toeval dat hij het zelf ook kende. Hij tikte met zijn voet mee op de muziek en pakte alvast zijn microfoon voor als hij straks op moest. Toen Laila aan het einde van het refrein kwam, bleef hij rustig in de schaduwen staan. Echter begon hij wel al te zingen.

Do you know what it's like, to feel so in the dark?
To dream about a life, where you're the shining star,
Even though it seems, like it's too far away,
I have to believe, in myself, it's the only way,

Hij keek even om naar Laila en glimlachte. 'This is real, this is me. I'm exactly where I'm suppose to be, now. Gonna let the light, shine on me. Now I've found, who I am. There's no way to hold it in. No more hiding who I want to be. This is me..' Het tweede refrein was voor hem alleen. Nu kwam een cruciaal punt, Laila mocht bepalen of ze hem mee liet zingen, of dat het laatste stuk alleen wilde doen. Hij bleef rustig naast haar staan, terwijl alle ogen op hun waren gericht.

Laila genoot van alles. De muziek, het gezang, de mensen. Het liet haar jeugd weer helemaal naar boven komen, net als haar verleden. Ze voelde haar echt super nu. Ze glansde helemaal. Ze keek dan even naar Francis die ook zong, wauw. Ze glimlachtte even en knikte zachtjes naar hem zodat hij wist dat hij mee mocht zingen. Samen was leuker, mooier. Het voelde ook specialer.

This is real, this is me
I'm exactly where I'm suppose to be, now
Gonna let the light, shine on me
Now I've found, who I am
There's no way to hold it in
No more hiding who I want to be
This is me
You're the missing piece I need
The song inside of me (this is me)
You're the voice I hear inside my head
The reason that I'm singing
Now I've found, who I am
There's no way to hold it in
No more hiding who I want to be
This is me

Zong ze het laatste deel, samen met hem natuurlijk. Ze glimlachtte zachtjes en keek dan naar Francis. Ze kon wel huilen maar meer van geluk. Nee dat deed ze niet. Ze hield haar sterk. Ze wilde er nooit over praten, over vroeger. Dus wilde ze ook niet dat iemand het wilde. Ze zuchtte zachtjes en keek dan weer naar de mensen die een erg luid en lang applaus voor hun beide gaven.

Francis glimlachte toen Laila hem toestemming gaf om mee te zingen. Het voelde op een of andere manier wel lekker om met haar te zingen. Eindelijk iemand met talent, en niet zo iemand die dacht dat ze kon zingen maar het uiteindelijk alleen maar verknalde.

This is real, this is me
I'm exactly where I'm suppose to be, now
Gonna let the light, shine on me
Now I've found, who I am
There's no way to hold it in
No more hiding who I want to be
This is me
You're the missing piece I need
The song inside of me (this is me)
You're the voice I hear inside my head
The reason that I'm singing
Now I've found, who I am
There's no way to hold it in
No more hiding who I want to be
This is me

Het liedje kwam ten einde. Francis luisterde naar de woorden die in zijn hoofd nagalmde. Zou ze met een speciale reden dit liedje hebben gekozen? Hij keek haar even aan, en zag dat ze het moeilijk had. Een bezorgde blik flitste in zijn ogen, hij moest immers professioneel overkomen. 'He, gaat het?' Op de achtergrond hoorde hij mensen juichen en applaudisseren. Hij glimlachte naar de mensen. Maakte een buiging en loodste Laila mee van het podium af. Eenmaal achter de schermen sloeg hij een arm om haar heen en keek haar aan. 'Gaat het een beetje? Je leek het nogal moeilijk te hebben op het podium.' Zei hij zacht en keek haar recht aan. Achter het doek hoorde hij mensen 'We want more, we want mor,' schreeuwen. Maar hij wilde nu even niet meer. Eigenlijk wilde hij gewoon hier weg. Maar goed, Laila's gezondheid ging nu voor.

Laila keek naar de mensen en glimlachtte zwak. Ze hoorde de woorden en knikte zacht. Je zag dat ze het duidelijk niet meende. Ze zag wat hij deed en volgde hem maar mee. Ze voelde zijn arm om haar heen en glimlachtte zachtjes naar hem. Ze keek hem aan en hoorde de woorden. Ze zuchtte even en een traan gleed over haar wang. "Het gaat wel maar het doet me aan zoveel denken. Mijn moeder" zei ze zachtjes. "Vroeger zongen we steeds samen, maar dan voor een kleine aantal mensen. Haar stem en hoe ze daar stond. Ze glansde helemaal net als mij, van het geluk" zei ze zachtjes. "Ik mis haar gewoon" zei ze zwakjes. Ze voelde haar nu echt zwak, zielig. Ze wendde meteen haar blik af en ze staarde naar de grond. Stom gedoe, nu ben ik echt zielig galmde er door haar gedachten. Even was ze helemaal vergeijten dat hij haar gedachten kon lezen. Ze zuchtte diep en staarde een tijdje voor haar uit zonder iets te zeggen.

Francis knikte. Hij wist hoe moeilijk het was als het om familie ging. Met medeleven sloeg hij zijn armen om haar heen en wiegde haar zachtjes heen en weer. 'Stil maar.' Zei hij zachtjes. 'Alles komt wel goed. Ik zal er voor je zijn, als je een uithuil punt nodig hebt.' Zei hij zachtjes. Met zijn vrije hand wreef hij over haar rug heen om haar rustig te krijgen. Hij neuriede zachtjes een liedje, niet echt een bekend liedje. Iets wat zijn eigen moeder vroeger altijd voor hem zong voordat hij naar bed toe moest, of als hij verdrietig was. Laila was lief, eigenlijk verdiende ze iemand als hem niet. Maar goed, ze was met open ogen in zijn val gelopen, en die zou vanavond nog dicht klappen. 'stom gedoe, nu ben ik echt zielig.' Hoorde hij opeens haar gedachten. Een glimlach sierde zijn lippen. Blijkbaar was Laila vergeten dat hij alles kon horen. Hij zei er maar niets over, maar haalde haar blauwe haar uit d'r gezicht. 'Tu est belle.' Zei hij zacht. 'Même si tu pleures' Hij glimlachte en keek weer voor zich.

Laila keek een tijdje voor haar uit en zuchtte diep. Ze knikte maar even naar hem. Ze voelde zijn armen om haar heen en een warm gevoel volgde al snel. Ze snikte even en hoorde de woorden. Ze voelde ook hoe hij haar zachtjes heen en weer wiegde. Hij was echt aardig en lief vond ze. Ze keek even naar de grond en dan naar hem. Ze luisterde stil naar het liedje dat hij zong en sloot even haar ogen. Ze was dan ook helemaal vergeten dat hij haar gedachten kon horen. Ze zuchtte weer en keek hem aan toen hij wat blauwe haren uit haar gezicht haalde. Ze glimlachtte zwakjes bij de woorden en keek hem stil aan. "Bedankt Francis, je bent echt lief" zei ze zachtjes tegen hem. Ze keek hem aan en ontspande alweer een beetje. Snel veegde ze de laatste tranen weg en keek even naar de grond, nogmaals. Ze slikte even en bleef ernaar kijken zonder nog iets te zeggen of doen.

[Sorry als hij kort is, heb breed scherm op me laptop]

Francis keek om zich heen. Hij zou Laila wel even alleen laten met haar gedachten. Hij had nu niet echt veel zin om in haar gedachten te gaan pluizen. Ze was stilletjes, en hij zou er op in werken. Als hij zou blijven doen dat hij echt medeleven toonde zou ze hem makkelijker vertrouwen. "Bedankt Francis, je bent echt lief" Hij glimlachte bij die woorden. 'Zo is mijn aard nou eenmaal.' Zei hij lief. Hij liet haar los en keek op zijn horloge. De tijd begon hun in te halen, het was bijna half acht. Hij glimlachte, haalde zijn portemonnee te voorschijn, telde zijn geld en keek naar Laila. 'Wat zou mevrouw ervan vinden als ik haar zou uitnodigen voor een etentje?' Hij glimlachte. Zijn plan liep goed. En hij kon eindelijk wat eten, hij rammelde zo'n beetje.