Een nieuwe start

Met haar armen over elkaar en haar blik naar de grond gericht liep ze door het gras. Ze was meteen weggegaan en kwam hier terrecht. Ze had nog geen andere kinderen gezien. Daar was ze nog best blij om, maar aan de andere kant had ze graag gewilt dat iemand haar een beetje wegwijs kon maken. Al betwijfelde ze het of ze zo iemand zou vinden. Mensen waren egoistische en dachten alleen aan zichzelf. Vonden zichzelf altijd de beste, beter dan de anderen. Ze zuchtte, tot zo ver ze wist waren mensen zo, of haar familie. De politie die haar hier had gedropt hadden geen woord gezegt. Alleen had de vrouwelijke agent haar even vriendelijk een hand gegeven en bezorgd aangekeken. Ze had behendig die blik ontweken door te doen alsof ze heel geintresseerd was in de omgeving. Zuchtend ging ze zitten en legde haar tas naast zich. Er zat niet veel in, een vergrijsde foto van haar familie -die ze niet eens mee wou nemen-, een potje met aarde met daarin een zaadje van een klaproos uit het bos thuis, en een klein kladblokje, daar schreef ze alles in op. Haar gevoelens kwijt. Maar dat niet alleen, ze tekende er ook veel in. Dieren, planten, omgeving, maar geen mensen. Ooit had ze haar zusje na getekend maar die vond lang stil zitten saai. Ze speelde liever een spelletje. Nu was zij weg. Ze deed haar tas open, hij was niet groot en er zat een scheur aaan de zijkant die ze had geprobeerd dicht te naaien. Nu hield het haar spullen bij elkaar zo goed als hij kon. Ze pakte haar kladblokje en klapte hem open. Ze begon het grasveld en de bomen te teken, het gebouw Degree en alles wat erbij hoorde. Opgaand in haar tekening niet lettend wie er langs liep schetsde ze verder. Ze begon aan de schaduwen te werken en de andere kleinere details. Haar rode haar viel aan haar rechterkant, langs haar wang, dat bijeen werd gehouden door een blauw zijde lint. Dat lint, was zo gezegt van haar overgroot moeder. Haar moeder was er zorgvuldig mee om gegaan en had het toen ze acht werd, aan haar cadeau gegeven.
Ze schrok op toen er een schaduw over haar heen viel, iemand stond achter haar. Ze verstijfde van schrik en bleef krampachtig naar haar tekening staren die af was. Wie zou het zijn?

Een meisje met wit haar liep rustig langs een klein groepje kinderen, ze kende hier ng niemand, had nog geen kamer en dus ook nog geen kamer genoot... Toch maakte het haar niets uit, ze was liever alleen, een 'lone wolf' noemden ze haar vaak. Er waren veel mooie omgevingen hier in de buurt. Misschien kon ze er aan wennen... Toen Fry achter een bankje langs liep, kreeg ze opeens een gedachte binnen, rustig gingen haar ogen naar degene ,,Ben je bang?" vroeg Fry, lichtelijk geamuseerd. Ze kwam langzama tot stilstand en keek rustig naar het achterhoofd van het meisje. Het meisje had mooi, rood haar en vanwege de houdingen van haar armen leek het of ze twee kleine dingne in haar handen had... Fry wist veel over menselijke houdingen en gewoonten, ze had zichzelf veel aan moeten leren omdat ze van binnen meer wolf dan mens was.

Daan keek over de schouder van het meisje naar de tekening en hij glimlachte zwakjes. Hij zag hoe ze verstijfde en hij zei rustig "Teken maar verder, ik zal je niet tot last zijn". Hij zette zich rustig naast het meisje neer en hij bekeek de tekening weer "Zeer mooi". Hij wreef door zijn blonde haar en keek naar het Degree gebouw wat verderop. Hij zuchte even "Wel ik zal me maar voorstellen, ik ben Daan, ben hier gezet vanwege onhandelbaarheid en omdat ik mijn gemene tante heb verminkt, achja, alles is beter dan bij mijn tante te zitten". Hij dwong zichzelf om te glimlachen "En wie ben jij? Ik heb je hier nog niet eerder gezien, vast nieuw neem ik aan?". Hij keek naar het meisje en dan naar de kladblok die ze vast had, hij vond de tekening echt erg mooi, ze kon er meteen haar beroep van maken als ze wou. Toen viel het Daan op dat haat zak gescheurd was "Wat is er met je tas gebeurt? Gewoon ouderdom? Of liever iets dat ik niet mag weten? Ok sorry... Ik praat veel te veel". Hij moest even lachen en staarde dan naar de horizon...

Even later kwam er nog een meisje bij en Daan glimlachte vriendelijk naar het meisje "Ik ben Daan, aangenaam". Hij stak zijn hand uit en grijnsde lichtjes toen hij de geur van wolf rook bij het andere meisje, hij grijnsde nog breder. Misschien zou het meisje ook Daan's wolvengeur geroken...

(sorry inspiloosheid)

[Ik dacht dat ik toch echt eerder was.. Naja, boeiuh.. xD]
Een jongen glimlachte vriendelijk naar haar, had hij daar al die tijd al gestaan? Achja, Frieda was de laatste tijd wel wat vaker in de war en had hem makkelijk over het hoofd kunnen zien. Ze snoof, rook wolven lucht en keek hem even wantrouwig aan. 'Ik ben Daan, aangenaam.' sprak de jongen terwijl hij zijn hand naar haar uitstak, Fry was nog eventjes stil en gaf toen langzaam een hand terug. ,,Aangenaam.." was het enige wat ze zei, maar haar naam was ze niet vanplan te zeggen. Ze liet zijn hand al biojna direct weer los en richtte haar aandacht weer naar de achterhoofd van het meisje. Dat ze bang was geweest was duidelijk geweest in haar gedachtes, maar ze had haar nog niet officieel beantwoord, Roswhita heette het mesije, maar ze zou geduldig wachten tot ze haar naam zelf had gezegd.

[Ik was eerder aan het typen, was te lui om te veranderen :')]

Daan grijnsde lichtjes en stond dan op om Fry aan te kijken "Ik heb zo'n vreemd vermoeden dat ik weet wat je kracht is". Hij moest even lachen maar keek daarna weer naar Roswhita. Hij wreef verveeld in zijn haar "Wat is de rede waarom jullie hier zitten als ik dat vragen mag?". Hij zag er vriendelijk uit en betrouwbaar, hopend dat ze daardoor misschien iets meer zouden zeggen. Hij zou zo gaan trainen, zijn krachten wat gaan ontwikkelen en eventueel er een paar ontdekken, dat zou hij leuk vinden mocht hij meer kunnen dan alleen maar grommen, bijten, kwispelen, extreem snel rennen en blaffen. Hij zuchtte lichtjes en keek daarna beiden om te beurt aan, misschien moest hij iets minder praten, ach ja, wat kon hem het nog schelen, hij wou vrienden hier, meer niet...

'Ik heb al zo'n vreemd vermoeden dar ik weet wat je kracht is.' zei Daan, Fry keek nogsteeds strak naar Roswhita, maar voelde gewoon dat hij naar haar keek, ze negeerde het en keek gewoon nogsteeds naar het andere meisje dat nog geen woord had gezegt, misschien moesten hun 2en gewoon even stoppen met praten en wachten, voor zover Fry wist had ze geen eens tijd gehad al deze jongens vragen te beantwoorden. 'Wat is de reden waarom jullie hier zitten als ik vragen mag?' voreg Daan, fijn.. Nog een vraag.. En nog een irritante ook... ,,Waarom ik hier zit gaat je niets aan.." zei Fry kalm en ze keek vanuit haar ooghoeken richting de jongen.

Daan glimlachte en zweeg voor de rest. Hij liep weg en begon te grommen op hoorbare afstand, maar niemand die hem kon zien, hij bond zijn bermuda aan zijn voet en veranderde in een reuze zwarte wolf, die dan weer naar de twee liep, in een paar seconden stond hij daar weer. Voor Fry's neus, hij was nu een beetje groter dan Fry, maar hij was geen gewone wolf, maar een weerwolf. Hij keek Fry met een speelse blik aan en dacht ik weet dat je mijn gedachten kunt horen. Hij blafte geamuseerd en ging dan liggen met een zelfvoldane grijns. Hij keek daarna weer naar Roswhita en jankte zachtjes. Hij duwde met zijn enorme snuit zachtjes tegen haar been.

Ze keek om, een jongen met blond haar stond achter haar, en een meisje met wit haar iets verderop. 'Hij is bijna af.' Zei ze zachtjes, ze pakte haar potlood wat beter beet en begon de laatste puntjes op de i te zetten. Met snelle halen of juist kort zachtjes of hard. Ondertussen luisterde ze naar de blonde jonge die Daan heette. Ze stopte en bekeek eventjes het resultaat. Hij was oké, ze had mooiere gemaakt. Ze keek voorzichtig naar Daan, hij leek aardig. 'Ik ben Roswhita, mijn ouders hebben zelfmoord gepleegd na de dood van me zusje.' Ze stopte even en keek naar de grond. 'En die dood kwam door mij.' Mompelde ze zachtjes. Daan begon meer te vragen, dit keer over haar tas. 'Ik was een keer onvoorzichtig ermee en ook door ouderdom. Het maakt niet uit hoor, ik luister liever.' Ze dwong zichzelf om een klein lachje tevoorschijn te toveren. Anders bleef ze voor altijd een eenling als ze zich afsloot. Ze keek naar het meisje met het witte haar, 'Ik ben soms inderdaad wat bang ja.' Mompelde ze zachtjes. Beschaamd keek ze naar de grond en bestudeerde haar afgeraffelde schoenen. Een geur drong haar neus door. Ze dacht dat ze het zich verbeelden maar het kwam terug. Die geur, iets wat leek van vroeger, van thuis. Ze keek op en bekeek Daan en het witte meisje. Die geur had ze ooit een keer geroken. Maar het rook ook weer anders. Het was de geur van een wolf maar iets zat in die geur dat het anders maakte, iets nieuws. Ze probeerde het te plaatsen maar het lukte haar niet. Ze schudde onzichtbaar haar hoofd. Je haalt je dingen in je hoofd Roos, dit slaat nergens op.
Ze pakte haar potlood en schreef wat bij haar tekening: A gray future with a colorful sight. Ze legde het naast zich neer. Misschien was dit nog niet zo erg. Misschien, heel misschien, was dit wat ze nodig had. Een nieuwe start.

Daan lachte en liep opeens weg. Ze keek hem na en hij begon te grommen. Zijn bermuda deed hij aan zijn voet. Zich afvragend keek Roswhita naar Daan, wat ging hij nou doen. En toen veranderde hij opeens in een wolf, toch een wolf, maar veel groter. Hij blafte naar het witte meisje. Hij ging weer liggen en keek haar aan. Ze keek terug en Daan jankte zachtjes. Hij duwde zijn grote natte snuit tegen haar been. Ze lachte zachtjes en streek met haar hand voorzichtig over zijn neus. Wat grappig, geamuseerd keek ze naar Daan. Zou het witte meisje dan ook een weerwolf zijn? Iedereen hier?

Fry had alle antwoorden van Roswhita geduldig gevolgt, maar had niets gezegt. Wel griojnsde ze triomfantelijk, ze werd steeds beter in dat gedachtenlezen en kon er nu zelfs een beejte in graven. Daan begon lanzgaam te grommen en veranderde in een zwarte wolf, geen normale wolf.. Een weerwolf. Fry keek hem gewoon even droog aan toen hij weer terug kwam. Daan keek haar met een speelse blik aan en zijn gedachte verbaasden haar even ,,Hoe?" vroeg ze, nu opeens klonk haar stem koud, ze zuchtte even en schudde haar hoofd, waarna er weer een gewone glimlach op haar gezicht ontstond. Hij blafde, ging liggen en duwde zijn snuit tegen Roswhita haar been. Fry liep even om en ging droog naast Roswhita zitten. Kalmpjes keek ze richting Daan, maar ze zei niets meer. Ze was geen meisje van vele woorden en was niet echt sociaal.

Daan keek Roos met puppyoogjes aan, als teken van dat hij medelijden met haar had, ok zijn ouders waren ook dood, en hij had jaren met zijn vreselijke tante opgescheept gezeten. Hij legde zijn kop op Roos' been, als teken dat ze hem mocht aaien, zijn vacht was erg zacht en pluizig, waarschijnlijk ook omdat hij zijn haar daarstraks gewassen had. Ze mocht niet bang zijn voor Daan, want gemeen was hij niet. Hij kefte zachtjes, als betekenis dat ze niet bang moest zijn, voor de meesten hier. Hij sloot zijn ogen en hij dacht even aan zijn roedelmakkers die hij vreselijk mistte...

Daan keek op toen Fry vroeg hoe hij dat wist Je bent een wolf, ik kan het ruiken, en meestal kunnen alle wolven mekaars gedachten lezen, net zoals ik nu de jouwe kan lezen, maar dat zit gewoon in mijn weerwolvenbestaan in dacht hij en hij kefte zachtjes toen hij eenmaal zijn ogen weer sloot zodat Roos, naar mocht ze willen, hem kon aaien. Hij grijnsde lichtjes toen hij daarnet Fry zo verbaasde.

Fry keek Daan even droogjes aan, zei niets, knikte alleen even als teken dat hij gelijk had dat zij ook een wolf was, maar liet via een voor Roswitha onzichtbaar gebaar zien dat niemand anders het mocht weten. Fry's gedachten warne moeilijk te lezen, ze snapte haar eigen gedachtes niet. Meeste van haar acties waren instinctief en bij andere acties dacht ze er niet echt bij na. Ze dahct iets en een paar seconden later deed ze het gewoon, niets overdenken of het wel handig was. Gewoon doen! Langzaam gingen haar ogen weer richting Daan, het enige waar ze wel over nadacht waren dingen die ze moesten zeggen. Er dwarrelden op dit moment duizenden opties van wat ze zou kunnen zegen door haar hoofd, maar ze besloot gewoon niets te zeggen en keek even voor zich uit.

'Ik liep gewoon ergens heen toen ik hier binnen kwam. Ik kreeg me kamernummer en ben meteen weggelopen.' Zei ze zachtjes. Ze aaide Daan zachtjes door zijn vacht, lekker zacht en pluizig. Hij zag zijn puppyogen en hij kefte zachtjes en egde zijn kop op haar been. Haar angst vaarde weg met de wind mee. Ze woelde door zijn vacht en aaide hem. Het witte meisje kwam naast haar zitten. Ze vond het jammer dat ze haar naam niet wist, ze lachte vriendelijk naar haar en aaide Daan. Het was raar, ze was niet eens geschrokken toen Daan veranderde in een weerwolf. Dat kwam zeker doordat ze haar halve leven zelf tussen de wolfen en andere bosdieren had gewoond. En ze had zelf een tijdje als wolf door het leven gegaan schoot nog door haar hoofd. Maar niet zoals dit, Daan was groter. Ze aaide zijn oren die fluweel aanvoelde. Een lach sierde haar gezicht, ze duwde haar rode haar achter haar oor en keek even naar het meisje naast haar. 'Wat is jou naam?' Vroeg ze rustig, het zou fijn zijn het meisje aan te kunnen spreken, al was het maar in gedachten dat ze haar naam wist. Ze haalde een hand door haar haar en keek met haar bosgroene ogen naar de twee. De geur die Daan met zich mee had gedragen rook ze nu ook bij het meisje, of was dat omdat Daan er was en de wind zijn geur meenam. 'Dus je bent een wolf, of weerwolf.' Stelde ze vast. Ze wreef over zijn halskraag doe nog donzig was. 'Wat cool.' Ze lachte en streek vanaf Daan's kop naar zijn rug. Ze keek naar het meisje, ze was stil maar dat maakte haar niet uit. Dat was zij ook, al was dit iets zeldzaams. Ze voelde zich veilig en best op haar gemak en Daan en het meisje maakte in haar sinds jaren weer vrolijk. Het verbaasde haar dat ze nog kon lachen na zoveel jaren. Zou haar stem nu nog zacht en rustig weer veranderen in haar eerst zo vrolijke zangerige stem? Ze hoopte het, in gedachten verzonken aaide ze verder.

[Mijn inspiratie zat even bij het voetbal sorry xD]

'Wat is jouw naam?' vroeg Roswhita haar rustig, Fry leek even te twijvelen maar besloot toch maar te antwoordden ,,Fry.." het viel weer even stil en Fry beet nerveus op haar duimnagel, misschein vonden ze haar raar omdat ze niets zei.. ,,Uuhm.. Welk kamer nummer heb je..?" vroeg Fry na een tijdje toch maar aan Roswhita ,,Misschien zijn we wel kamergenoten.." ze zei dit zonder de anderen aan te kijken en keek gewoon voor zich uit, naar één van de bomen die op de tekening van Roswitha stond. Weer was ze stil, ze kon zichzelf wel slaan... Ze haatte het om over haar krachten te praten, dus daar konden ze ook niet over praten.. Haar verleden moest ook voor iedereen een mysterie blijven.. Ze zuchtte even diep en besloot haar gezicht toch maar richting Roswhita enDaan te draaien.

(Haha kan ik begrijpen, Holland is aan het voetballen)

Dan glimlachte vol genot toen hij Roos' zachte handen door zijn vacht voelde gaan. Hij begon te grommen van genot. Toen vroeg Roos Fry's naam, die had Daan ondertussen al achterhaald. Hij glimlachte en sloot zijn ogen en genoot verder van de aaibeurt die hij kreeg. Toen vroeg Roos of hij wolf of weer wolf was, hij stak zijn reuzepoot 2 keer op, als teken van de tweede optie. Hij opende zijn ogen weer en keek Roos aan met zijn helderblauwe ogen. Hij richtte dan zijn aandacht op Fry Ik zou je naam gewoon zeggen, we kunnen best alledrie vrienden worden, dat voel ik gewoon aan, rustig, ik weet dat je niet het meisje van veel woorden bent, dat ondervind ik toch. Hij glimlachte naar Fry, vriendelijk, vertrouwend, ze mocht heus wat meer zeggen..

Toen Fry eenmaal haar naam zei kefte Daan opgewekt, hij snapte dat ze haar verleden niet wou prijsgeven, dat wou zelfs Daan niet weten, dus hij zou er niet achter graven. Hij gaf Roos een lik over haar been, betekent dat hij het ge-aai leuk vond. Hij grijnsde en sloot zijn ogen weer.

[We hebben gewonnen =D]

Roswhita hoorde Daan zachtjes grommen. Zijn helderblauwe ogen keken haar aan. Hij gaf haar een lik over haar been en sloot zijn ogen weer. Ze glimlachte naar hem. Ze stopte even met aaien en rommelde wat in haar haveloze tas. Ze haalde er een verkreukeldpapiertje uit. Nadat ze van de leiding een hele preek had gekregen hoe het hier ging, waar ze niet naar geluisterd had, kreeg ze een papiertje toegedrukt en een plattegrond. In de plaats van eerst haar kamer op te zoeken liep ze vrijwel meteen naar buiten. Boos en verward had ze haar briefje tot een prop gevormd en in haar tas gegooid. Ze streek het papiertje glad en las met moeite het cijfer 25. 'Ik zit op kamer 25..' Vragend keek ze naar Fry. Ze had geen idee waar kamer 25 was, maar ze hoopte maar dat ze met Fry zat. Straks zat ze met een wildvreemd meisje of jongen die misschien helemaal niet aardig was. Ze aaide Daan verder en kroelde door zijn vacht. Aarzelend keek ze naar Fry, ze probeerde uit haar gezicht te lezen of ze haar nieuwe kamergenoot werd. Maar ze kon er niks uit vinden.
Roswhita pakte met haar andere hand haar schetsboek weer en sloeg een nieuwe sneeuwitte bladzijde open. Ze legde het op haar vrije been en pakte haar potlood. Ze aaide Daan en staarde bedachtzaam naar de horizon. Toen pakte ze haar potlood wat steviger en legde de punt op haar papier. Met de ene hand schetsend en haar andere hand Daan aaiend staarde ze in een soort trance naar de blauwe hemel. Een vogel kwam hard kwetterend over hun heen, ze legde haar potlood neer en keek naar haar schets. Daan in zijn wolvengedaante had ze getekend die lag op een rots omringd door bomen. Een lichtval kon je in de tekening zien en daar was Daans vacht ook lichter getekend. Het zag er goed uit. Maar en stukje naar links zag ze Fry zitten tegen een boom. Ze had niet door dat ze de twee getekend had, alleen dat ze ging tekenen en dat ze een plotselinge ingeving had. Een glimlach ontblootte haar tanden die melkwit waren. Ze hield het omhoog voor haar, zo konden Fry en Daan het ook zien. Benieuwd naar hun reactie keek ze vanuit haar ooghoeken heen en weer, hopelijk vonden ze het mooi.

Droog zocht Fry in haar tas en haalde ze haar eigen briefje er uit. Ze kruisde haar vinders, Pleas nummer 25.. Please nummer 25.. Ik wil niet bij een onbekende in een kamer.. Opeens werd haar aandacht getrokken door het geluid van een podlood dat over het papier heen ging en ze wachtte geduldig af. Toen ze de tekening zag viel haar mond even open, maar ze sloot hem bijna gelijk weer. ,,Geweldig.." zei ze verbaasd, waarna ze even droog het briefje met haar kamernummer bij Rowhita's hoofd hield ,,Net zo gaaf als het feit dat we kamergenoten zijn.." ze grijnsde even, het was niet erg raar dat ze bij elkaar zaten.. Ze waren beide net nieuw en het was één vna de weinige kamers die nog leeg was.

Daan grijnsde en opende zijn ogen zodra Roos een beweging maakte, hij keek op en zag dat ze hem had getekend en hij kefte vol bewondering, hij vond het een fantastische tekening. Hij hoopte ook dat hij, Roos en Fry vrienden konden zijn, daar had hij nu behoefte aan, vriendschap, hij had al zijn roedelmakkers moeten achterlaten en dat vond hij echt vreselijk. Hij hoopte dus hier op nieuwe vrienden. Toen zag hij Roos' melkwitte tanden en dan grijnsde hij zijn spierwitte tanden ook bloot. Hij gaf haar nog een likje, dat hij het erg mooi vond. Hij grijnsde en stond dan even op om zijn poten te strekken, waarna hij zich weer neerlegde, zodat Roos hem weer kon aaien, want blijkbaar vond Roos het leuk om Daan te aaien, hij liet het niet aan veel mensen toe, maar alleen aan mensen die hij vertrouwde. Fry vertrouwde hij ook, dus zij mocht dat ook als ze wenstte. Hij grijnsde en legde zijn kop weer op Roos' been om daarna weer zijn ogen te sluiten.

Hij opende ze weer toen fry gelukzalig het nummer 25 zei. We zijn buren, ik zit in 26 dacht Daan tegen Fry en hij grijnsde breed.

,,Buren.." zei Fry met een glimlachje ,,Kamer 26, hé?" ze grijnsde even en gaaf Daan een aai over zijn kop ,,Als je het niet kan uithouden met je kamergenootje, kan je altijd nog bij ons komen schuilen.." zei ze plagerig waarna ze hem een klein tikje op zijn snuit gaf, daanra keek ze even met een glimlach naar Roswitha. Eindelijk had ze weer vrienden, na een lange tijd. Rustig ging ze op haar knieën zitten en leek zich opeens schap te zetten. Speels duwde ze Daan opeens om en keek hem uitdagerig aan, maar verder wachtte ze af.

[Nederland winns!! ]

Daan grinnikte en lachte luid, gromlachte eerder. Hij knikte van het schuil gedoe en hij werd even later omgeduwt. Hij sprong grijnzend recht en duwde zachtjes en speels haar om met zijn poot. Hij blafte vol plezier en hij keek daarna naar Roos of ze eventueel wou meedoen. Daarna ging Daan boven de liggende Fry staan en gaf hij haar een lik in haar gezicht en hij grijnsde daarna Natuurlijk kom ik dan bij jullie schuilen. Ik zal regelmatig langskomen ook als jullie willen. Hij grijnsde nog breder en hij ging dan af Fry en kwispelde heftig met zijn reuzestaart.

(heb het gezien )

Opluchting overspoelde haar toen ze Fry's verbazing zag. Ze vond het mooi, en Daan ook.
Ze legde haar schetsboek weer weg. 'Wat een geluk, ik kom meteen m'n kamergenoot tegen.' Ze lachte. Ze zag de wite tanden van Daan. Ze zagen er ook scherp uit, maar dat was nogal logisch. Hij likte haar weer en stond even op om zijn poten te strekken. Daarna ging hij weer liggen met zijn kop op haar been om zijn ogen weer te sluiten. Verbaasd luisterde ze naar Fry's uitspraken en keek toen met grote ogen naar Daan. 'We zijn buren?' Stamelde ze even. Ze herstelde zich snel. Fry leek ook los te komen en begon Dana ook te aaien en gaf hem speels een duw. Roswhita lachte en gaf Daan een aai over zijn kop. Het was hier toch niet zo erg als ze dacht. Ze keek van Fry naar Daan, haar nieuwe vrienden. Ze probeerde de reactie van Daan te voorspellen maar dat lukte niet. Nieuwschierig keek ze naar de twee. Wat zou er gebeuren? Ze aaide Daan nog even maar keek wel uit dat als Daan straks opspringt ofzo zij niet meteen omver wordt geduwd. Met haar vingertoppen gleed ze over zijn rug die diep in zijn vacht zonken tot ze zijn vel kon voelen. Glunderend keek ze naar de twee. Een vriendin als kamergenoot en een vriend als buur. Ze trof het wel.

Al snel sprong Daan op zoals ze al dacht. Hij duwde haar zachtjes om met zijn poot en blafte hard. Hij ging op Fry liggen en begon haar gezicht te likken. Lachend sprong ze op. Ze probeerde Daan van Fry af te duwen. 'Af Daan koest stoute hond.' Zei ze plagend en probeerde beweging in zijn poten te krijgen. 'Hou op Daan straks heb ik een kamergenoot die naar jou wolvenkwijl stinkt.' Riep ze lachend en wist Daan van Fry weg te duwen.

Fry grinnikte toen ze om geduwd werd en Daan bovenop haar ging staan, keek hem evne uitdagend aan, tot zijn natte tong over haar gezicht ging, ze keek even droog, hoorde de plagerijen van Roswhita en keek even verbaasd toen die Daan vna haar af wist te krijgen. Rustig zat Fry op, sprong op en tackelde zo hard mogenlijk tegen Daan aan, verder rolden ze een stukje verder en Fry belandde boven op hem. ,,Got ya!" zei ze plagerig, waarna ze hard begon te grinniken, ze liet zich weer droog van Daan af rollen en keek Roswhitha met een grijnsje aan. ,,We win!" zei ze plagerig terwijl ze haar duim naar haar opstak.

[Jah, soms heb ik nog wel es de neiging om engels te gaan praten.. ]

Daan gierde van de pret en begon dan Roos' gezicht af te likken. Eenmaal hij gedaan had duwde hij Roos met zijn poot om, zacht natuurlijk. Hij blafte van plezier en sprong rond en de grond daverde zachtjes door de kracht die Daan gebruikte om zo hoog te springen. Hij keek daarna beiden aan en hij kefte speels. Mijn wolvenkwijl ruikt wel heerlijk hoor dacht hij, zodat Fry dat kon zeggen tegen Roos. Hij begon om te rollen gelijk een puppy die wou spelen. Hij stopte en keek daarna beiden weer aan. Hij keek Roos aan met een brede grijns, misschien kon ze zijn gedachten ook lezen, misschien, misschien ook niet. Ach wat maakte het uit, Fry kon het wel doorzeggen als hij een wolf was.

Toen tackelde Fry hem en belandde ze bovenop hem. Ok je hebt me dacht hij met een grijns en hij rolde weer om zodat Fry van hem afrolde. Hij sporng recht en duwden beiden op de grond Mis, ik win, hehe. Hij kefte speels en zette zich zo stevig dat het haast onmogelijk was om hem weg te duwen..

Fry grinnikte droog toen ze op de grond werd geduw, maar haar grinnik stopte toen ze zijn poot niet weg kon duwen. ,,Hij zei dat zijn kwijl niet stinkte, toen zei hij dat we gewonnen hadden, toen duwde die ons om en nu zegt hij dat hij gewonnen heeft.." probeerde Fry Daans gedachten samen te vatten. ,,En nu.. Laat hij.." begon ze terwijl ze met haar handen en voeten tegen zijn poot aanduwde ,,Me los!" ze duwde harder, zodat Daans poot iets optilde en rold enaar de zijkant, net voor ze geraakt kon worden. Ze grijnsde terwijl ze hem vanaf de zijkant van Roswitha af probeerde te duwen.

Verast door Fry's reactie vermogen werd ze half geplet onder Daans poten. 'En kwijlende Daan gaat nu van mij af of ik ga mijn gave ook gebruike.' Fry probeerde Daan van haar af te duwen en zij probeerde zijn poot weg te halen van haar borst. Ze zocht naar een groot sterk dier. Een olifant, schoot er door haar heen. Haar haar smolt om tot een grijze rimpelige huid en haar mond tot een slurf, haar benen en armen stevige zware poten. Ze duwde Daan van zich af en stond op. Ze voelde zich behoorlijk sloom zwaar en lomp, dit was niet prettig. Ze koos voor een andere gedaante. Haar poten werden nu grijs maar dunner lichter en met een grijze vacht. Haar slurf werd een bek en een snuit met scherpe tanden. Haar lichaam werd licht en rank en kreeg een grijze vacht. Ze had, wat andere wolven normaal niet hadden, rode manen dat ophield bij haar nekkraag. Ze lachte haar tanden bloot en duwde Daan om met haar kop. Ze stond op zijn flank en likte zijn gezicht. Nu winnen wij! Dacht ze blij en kefte hard en triomfantelijk naar Fry.

Haha gedaanteveranderaar dacht Daan met een grijns Maar weerwolven hebben net dat beetje meer kracht en snelheid.Hij viel om maar hij zette zijn ego groot en een viel een haartje van hem uit, hij blies het weg, zonder te beseffen dat dat zijn tweede kracht was, maakte hij een kloon van zichzelf, zijn ogen werden groot toen hij het bekeek en hij grijnsde Cool! dacht hij en hij blafte, hij lachte zich haast dood. Hij zette zich schrap en hij wachtte af, zijn kloon deed net hetzelfde. Hij voelde zich trots toen hij zijn tweede kracht nu eenmaal wist.