Een nieuwe start

Fry keek geboeit naar Roswhita die van form veranderde en zo Daan van zich afduwde, waarna ze zelf in een wolf veranderde. Daarna ging al haar aandacht naar Daan, die een kloon van zichzelf maakte. ,,Jullie zijn beide.. Zo gaaf.." zei ze droogjes met een kleine glimlach. Zelf kon ze bijna niets, behalve in een vreemde witte wolf verandere en wat zwaardjes laten verschijnen... Rustig liet ze zich achterover vallen, ze hoopte dat niemand haar gedachtes zou gaan lezen en staarde naar de lucht. Ergens in haar hoofd hoopte ze soms dat ze wat sterker was.. Dan had ze haar ouders kunnen beschermen, al was ze blij dat ze hier was en dat ze eindelijk weer eens vrienden had..

Geboeid keek ze toe hoe Daan een kloon kreeg. Ze keek van de ene Daan naar de andere. Dat is niet eerlijk Kefte Roswhita. Ze beukte tegen de namaak Daan en de echte Daan. Toen rende ze naar Fry en likte haar gezicht. Ik snap nu dat je gedachten kan lezen wat kan je nog meer? Behalve dit heb ik nog zoiets als telepathie al is dat niet zeker want het was me tweelingzus.' Twijfelend overwoog ze haar kansen af van haar telepathie. Zou ze nog meer krachten hebben? Ze hoopte het, ze kefte naar Daan die moest komen samen met zijn kloon. Roswhita dacht aan haar normale gedaante, ze kreeg weer haar handen en voeten terug. Haar vacht veranderde in haar half gescheurde en oude kleren. En haar haar viel weer tot over haar schouderbladen. Ze lachte. 'De wolf gedaante is het fijnst omdat ik die het meest gewend ben. Weet je hoe cool Daan. Ik wist niet dat je je kon klonen.' Enthousiast en glunderend keek ze naar hem. Maar toen bedacht ze, nu er een tweede Daan bij was. Dat Fry en zij niet veilig waren voor zijn kwijlende tong. Een beeld van Daan die haar en Fry maar bleef likken en dat op het einde het kwijl van hun gezicht droop schoot ze in de lach. Ze wist bijna zeker dat Fry dit ook zag. Ze grinnikte en staarde met haar groene ogen naar Fry.

Daan grijnsde en liep weg samen et zijn kloon, die hij wegblaasde en zo vervaagde. Hij kwam even later terug als mensen gedaante. Hij grijnsde "dankje, wist ook niet dat ik het kon, heel cool". Hij glimlachte en hij zette zich neer "nee ik zal jullie niet meer aflikken, was maar om te plagen weetje?". Hij wreef door zijn haar en hij keek van Roos naar Fry en hij grijnsde "De wolf gedaante, ik heb eens maanden er in rond gelopen. Ik was dat gewend, tot ik weer mens werd, ik moest weer normaal leren eten haha". Hij lag haast strijk en hij keek beiden met een verwonderde smile aan. Hij had weer vrienden, daar was hij blij om.

[Inspiloos]

Fry volgde de gesprekken van haar vrienden maar half, hoorde sommige woorden niet en bleef naar de lucht staren. Heel lanzgaam kwam ze weer overeind en keek Daan aan, ze wouw wel over haar wolvenvorm praten, maar ze durvde niet en begon langzaam op haar duimnagel te bijten. ,,Het spijt me, maar ik denk dat ik zo maar naar mijn kamer ga.." mompelde ze droogjes, ze bleef nog even zitten en keek beide aan. ,,Ik zie jullie beide nog wel.." ze stond verstrooid op en liep langzaam weg. Tijdens het lopen struikelde hij een keer bijna maar duwde wist ngo net overiend te blijven en begon toen ze de hoek om was snel te rennen.

Ze lachtte toen ze Daan weer terug zag komen in zijn mensengedaante. 'Zeker cool, als het er maar niet te veel worden.' Grapte ze. Ze veegde haar gezicht af en lachte. Vrolijk keek ze naar Fry maar die leek wat afwezig, bezorgt keek ze haar aan. Wat zou er aan de hand zijn? Fry stond op en zei dat ze naar haar kamer ging. Roswhita wou bijna opspringen om met haar mee te gaan maar iets in haar bedacht zich. Fry zag er niet uit of ze gezelschap wou. 'Ik zie je straks wel Fry.' Mompelde. Ze keek haar na. Vragend keek ze naar Daan. Misschien wist hij wat er aan de hand was. 'Weet jij wat er aan de hand is?' Vragend keek ze hem aan. Ze vond het jammer dat Fry weg was. Niet dat ze het erg vond om met Daan alleen te zijn. Hij was best geinig en een leuke wolf. Maar Fry had een fijne rustige uitstraling, als je even rust nodig had in plaats van gezelligheid. Maar als je zin had om te klieren of gewoon iets om te lachen was Fry ook goed. Ze had erg om haar moeten lachen en ze hadden samen tegen Daan samengespant. Ze fronsde licht en dacht hard na wat haar dwars zou kunnen zitten. Ze liet zich met een zucht achterover in het gras vallen. De grassprietjes kriebelde in haar nek en bij haar wang. Ze sloot haar ogen en haar hoofd werd even leeg. Ze dwaalde weg, ver weg. Het voelde alsof ze zou gaan vliegen, maar ze was bang. Geschrokken deed ze haar ogen open. Het leek wel of haar geest als een baksteen terug in haar lichaam viel. Ze schudde dit gevoel van zich af. Ze sloot vredig haar ogen weer, een zonnetje stak uit en scheen op haar gezicht.