Nieuwe kamer, nieuwe mensen.

Onzeker liep een jong meisje van net 15 jaar oud door de gangen van het grote gebouw. Haar twee staarten zwiepten ritmisch met haar mee, op het ritme van haar stap. De gangen waren leeg eb kaal, niet echt een heel uitnodigende plek van ze zelf. Ook de witte verf op de muren maakte haar benauwd, net een ziekenhuis. Even stopte ze en keek door één van de vele grote ramen die de gang sierden. Enkele mensen stonden op de grote binnenkoer te praten. Ze was hier dan toch niet alleen, want zo had ze zich enkele seconden geleden toch gevoeld. Hoe dichter ze bij haar kamer kwam, hoe meer stemmen ze hoorde. De kamers naast haar waren dus al zeker bewoond. Naarmate ze nog dichterkwam verscheen er zelfs een kleine glimlach op haar gezicht. Langzaam ging het slot over en viel de grijze deur open. Een lichtgele kamer met twee bedden aan de twee muren kwam in haar zicht. In het midden van de ruimte was een raam, waaronder een tafeltje met twee stoelen en een lampje. Met een soepele beweging gooide Ayuko haar zak op een van de bedden en plofte er op neer. Het was haar al duidelijk geworden dat ze niet alleen op deze kamer zou liggen, waarschijnlijk kreeg ze nog een kamergenoot. Die gedachte liet haar buik tintelen, ze had nog nooit een kamergenoot gehad. Even bleef ze staren naar de deur, haar ogen zenuwachtig een beetje opengesperd, maar dit was niet echt goed zichtbaar. Er kwam maar niemand. Zou ze dan toch alleen slapen? Dat zou erg onwaarschijnlijk zijn. Ze ritste haar zak open en pakte er een flesje aquarius uit. Ze dronk wat, of probeerde het alsinds. Want ze was nog steeds zenuwachtig om te weten wie haar kamergenoot zou zijn.

Mark liep rustig door de gangen. Hij was eerst naar het open veld gegaan waar hij al een paar mensen leerde kennen maar het was uiteindelijk toch tijd om naar zijn kamer te gaan. Iedereen waar hij voorbij kwam probeerde hij contact te vermijden. Hij hoefde niet al die emotie´s te voelen van mensen. Het was meestal al erg genoeg voor jezelf maar voor andere was het erger. Mark zuchte een keer heel diep. Waarom moest hij dit nu weer kunnen vroeg hij zich zelf elke keer weer af. Maar hij moest het maar accepteren want hij kon er niks aan veranderen. En als hij dat kon dan zou het waarscheinlijk toch niet doen. Snel liep Mark maar door met zijn een klein tas. Meer had hij ook niet nodig en had hij eigenlijk ook niet.
Uiteindelijk was hij bij zijn kamer aangekomen. Hij haalde een keer diep adem en deed daarna de deur open. Toen de deur eindelijk open was keek Mark verbaast naar het meisje dat op het andere bed zat. Moest hij nu met een meisje gaan slapen ? ´´Slaap jij ook hier´´ vroeg Mark maar. Tuurlijk hoopte hij dat eht meisje gewoon even langs kwam en hier langs slaapt. Hij slikte even terwijl hij naar het andere bed liep. Daar gooide hij zijn kleine tas op en ging op het bed zitten. Hij keek onderzoekend naar het andere meisje en wachte op haar antwoord.

Ayuko schok van de deur die open ging. Snel stopte ze haar flesje terug in haar zak en keek oplettend naar de persoon die binnen kwam. Het was een jongen, een paar jaar ouder dan haar schatte ze. Eigenlijk had ze gedacht -of nouja, eigenlijk gehoopt- dat ze bij een meisje van haar leeftijd zou liggen. Niet dat ze schrik had van jongens, maar ze had er gewoon geen ervaring mee. Ze had nog nooit een vriendje gehad en was daar nog nooit opzoek voor geweest. "H..hallo" zei ze een beetje onzeker "ik ben Ayuko en jij bent..?" Verder kon ze niet gaan want al snel stelde de jongen een vraag aan haar. Beleefd hield ze op met praten en luisterde wat hij vroeg. "Jah, ik slaap hier ook. Tenminste, als het blad dat ik heb gekregen het goed heeft" zei ze rustig. Kort glimlachte ze en pakte haar blad waar haar kamernummer op stond. Toen draaide ze het om naar de jongen en liet het zien. "Dat is dus deze kamer als ik het goed heb."

Mark keek naar het meisje die zich voor stelde als Ayuko. Ze leek wel aardig maar uiterlijk zei niks. Toen hij het blad zag wist hij dat ze echt samen op een kamer moesten slapen. ´´Ik ook´´ zei Mark uiteindelijk terwijl hij ook zijn blad pakte. Hij glimlachde op recht en keek het meisje aan. Ze leek wat jonger dan hem maar Mark maakte niet veel verschil in leeftijd. ´´Ik ben Mark´´ zei Mark snel toen hij merkte dat hij zich zelf niet had voorgesteld. Hij vond het zelf onbeleefd om niet zijn naam te zeggen dus deed hij dat best snel. Hij hoopte alleen maar dat het Ayuko het niet erg vond om met hem een kamer te delen. Mark ging maar liggen op het bed en zei terwijl hij naar het plafon keek ´´dit had ik zeker niet verwacht. Niet dat ik het erg vind´´ zei hij snel achter elkaar om te voorkomen dat Ayuko niet dacht dat hij het niet leuk vond. Uiteindelijk ging hij weer zitten en keek het meisje weer aan. Hij hoopte dat het ging lukken om zonder Ayuko aan te raken op de zelfde kamer slapen. Mark probeerde daar maar niet aan te denken. Misschien had Ayuko wel een leuke gedachten en was het niet zo erg als hij haar aan raakte. Hij zou het zelf natuurlijk niet proberen maar er was weinig kans dat het nooit ging gebeuren. ´´En welke krachten heb jij´´ vroeg Mark om de stilte te door breken.

Ayuko knikte toen hij zijn naam zei. Mark. "Mooie naam" zei ze vriendelijk. "Nee ik had het ook niet meteen niet meteen verwacht" ging ze na een tijdje verder, maar erg..vind ik het ook niet hoor." Ze glimlachte breed en zette zich wat beter.
Wat later stelde Mark de vraag welke krachten ze had. Licht grijnsde ze en concentreerde zich op de tas van Mark. Enkele minuten bleef ze zo, in trance, naar het voorwerp staren, tot het begon te zweven. Tevreden zorgde ze ervoor dat de zak naar haar toe zweefde en landde op haar schoot. "Dat is mijn kracht, ik bedoel, de enigste kracht dat ik weet" Even bleef het stil en Ayuko vond het eigenlijk een beetje dom dat zij nog maar één kracht wist. Eigenlijk had ze geen idee of andere al hun krachten al wisten, maar dat was waarschijnlijk wel.
"En jou krachten?" vroeg ze, terwijl ze de zak naast haar zette. De zak was totaal niet zwaar, veel had Mark duidelijk niet bij. "Weet jij al je krachten al" vroeg ze meteen na de vorige vraag.

[Wie heeft inspiratie gestolen? --']

Mark keek verbaast naar zijn tas die er vandoor ging. Daarna glimlachte hij weer oprecht naar het meisje en zei ''dat is een leuke kracht''. Zelf vond hij zijn krachten nutteloos vergeleken hier mee maar daar kon hij weinig aan doen. Alleen meer over zeiken en daardoor zijn krachten negeren. nee zo was Mark niet en dat wou hij ook niet zijn. Maar soms had hij wel het gevoel dat hij zijn krachten even uit kon zetten.
Mark luisterde aandachtig naar de vraag van Ayuko. Eigenlijk kon hij dit wel verwachten omdat hij het zelf ook had gevraagd maar toch was hij er niet blij mee. Hij vond het niet erg om te zeggen maar leuk was iets heel anders. Hij keek even naar Ayuko en zei uiteindelijk ''ja volgens mij weet ik ze allebei''. Hij glimlachte weer terwijl hij de juiste woorden probeerde te zoeken om zijn krachten uit te leggen. Laten zien was hij zeker niet van plan dus kon hij beter uitleggen. Uiteindelijk haalde hij diep adem en zei ''ik kan genezen en ...''. Heel even hield hij op met praten om de spanning wat op te voeren. ''En als ik iemand aan raak dan weet ik alles van hun'' zei Mark snel. Hij keek Ayuko weer aan en probeerde haar reactie te pijlen.