Een kamer. Benieuw met wie.

Een jongen met donker haar en gelige ogen liep door het gebouw. Zijn ogen keken om zich heen en hij liep naar de gang waar de slaapkamers waren. Hij wist niet met wie hij op de kamer zat maar hij zou er vast wel achterkomen, toch? Hij zuchtte even toen hij dacht aan de dingen diie al gebeurt waren die dag. Vreselijk. Hij liep de kamer in waar hij sliep en zette zijn spullen onder het bed. Hij zuchtte nogmaals en zette zich neer op het bed. Hij was zo bang dat iedereen hem haatte of niet moest door Yuko. Hij was altijd bang om in hem te veranderen als hij bij vrienden was. Hij legde zich neer en sloot heel even zijn ogen. Hij dacht even na en zette zich recht toen hij de deur open hoorde gaan. Yoshi toch, ooit krijg ik iemand die je kent. Wacht maar, zeker met iemand op de kamer lukt het me. Zei de duistere stem in zijn gedachten. Yoshi schudde snel zijn hoofd en kneep even zijn ogen dicht. "Nee Yuko" zei hij zacht en keek op toen hij een schim zag. Vast zijn kamergenoot.

Met het briefje stevig in haar hand geklemd en haar koffer in haar andere liep Miyuki door de lange gangen. Voor de zoveelste keer keek ze naar het kamernummer dat erop stond, om hem vervolgens weer te vergeten. Haar gedachtes waren gevuld met haar verleden, haar 'normale' vrienden die haar maar raar vonden en het nu; zou ze een gestoorde kamergenoot krijgen of had ze geluk en was ze alleen..?
Miyuki opende de deur en keek verrast op toen ze een jongen met lang, donker haar zag; ze had nog zo gehoopt dat ze met niemand een kamer hoefde te delen. Een wrange glimlach verscheen op haar gezicht om aardig over te komen, terwijl haar hoofd vervuld was met redelijk duistere gedachtes. Aardig doen.. zei ze tegen zichzelf in haar gedachten, wetend dat ze binnen no-time een gemene opmerking klaar had liggen. Eerst een paar vrienden maken hier en dan kan ik doen wat ik wil.
Ze zuchtte toen ze de koffer op haar bed legde en ging ernaast zitten, de afstand tussen haar en de jongen met een zekere voorzichtigheid bewarend. "Ik denk dat ik je nieuwe kamergenoot ben." mompelde ze droog, terwijl er een grijns op haar gezicht verscheen.

Yoshi keek naar het meisje dat binnenkwam. Hij zweeg en zei even niets. Alles dat die dag gebeurd was. Vreselijk, echt vreselijk. Allemaal de schuld door Yuko. Hij zuchtte diep en keek even rond. Hij hoorde wat het meisje zei en knikte zacht. "Vast wel he" zei hij zacht en glimlachtte zwakjes. "Ik ben euhm Yoshi" zei hij stil en keek haar aan. Hij merktte de grijns en slikte. Niet iemand zoals Yuko. Pls niet! Hij kon smeken bij God of Engelen om dat niet te doen. Hij trilde iets maar schudde de gedachte snel weg. Het was vast een gedachte of droom. Hij keek kort nog eens naar haar en wendde snel zijn blik af. Hij zuchtte diep. Hij had nog een probleem en hij wist niet hoe hij het moest vertellen. Hij moest het meisje vertellen over Yuko. Want wat als hij opeens in Yuko veranderde? Of als Yuko opeens binnenkwam? Hij slikte bij de gevolgen die dan konden komen. Er kon zoveel gebeuren dat hij er gewoon niet aan wilde denken. Hij zuchtte en keek snel naar de grond zonder nog te kijken naar het meisje of zonder nog iets te zeggen.

Miyuki liet haar blik rusten op de jongen die zichzelf voorstelde als Yoshi, en vroeg zich af wat de reden was waarom hij zo rustig en zacht praatte. Ze besloot hem niet te vragen wat er was aangezien ze de diepgaande gesprekken wel voor later konden bewaren, en hij -áls er überhaupt wat was met hem- het vanzelf wel zou vertellen als het noodzakelijk was.
"Ik ben Miyuki, en ben net nieuw aangekomen hier." stelde ze zichzelf op haar beurt voor, iets meer van zichzelf prijsgevend dan de jongen had gedaan. Ze ging wat verder op het bed zitten en kruisde haar benen, terwijl ze met haar handen aan de zoom van haar witte jurk prutste. Allerlei vragen kwamen in haar op welke ze stuk voor stuk afkeurde, aangezien ze waarschijnlijk als té persoonlijk opgevat werden door de jongen, en ze alles behalve een ongemakkelijk moment wilde veroorzaken. Omdat ze niets wist te vragen of te zeggen ritste ze haar koffer open en begon ze hem uit te pakken. Haar kleren legde ze in een kast en allerlei persoonlijke spullen en rare beeldjes die een speciale betekenis hadden voor haar legde ze op het lage kastje naast haar bed. Ze haalde een beeldje van een vaag dier wat leek op een kat uit linnen doeken en stopte deze in een van de laadjes van het kastje, en keek hierna de jongen weer aan. Hij had de hele tijd dat ze haar koffer had uitgepakt gezwegen, waardoor ze zich afvroeg of de jongen wel sociaal was.
"Is er wat?" vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze hem vragend aankeek.

Yoshi keek naar het meisje dat haar voorstelde als Miyuki en knikte eventjes. Hij was ook best nieuw maar was al bijna overal geweest. Hij kende nu ook een paar mensen. Door Yuko natuurlijk. Hij zuchte even en rolde met zijn ogen. Een duivel zijn was niet fijn, nooit eigenlijk. Hij keek even rond en haalde diep adem. Af en toe gleden zijn gelige ogen naar het meisje en keek hij toe hoe ze wat uit begon te pakken. Hij deed dit niet. Hij had er nu echt geen zin in. Hij haalde diep adem en keek voor zich uit totdat hij het meisje weer hoorde. Hij keek op en keek naar haar. Hij hoorde de woorden en zweeg even. "Euh nee hoor" zei hij zacht en zuchtte. "Oke er is wel wat" zei hij dan zachtjes en keek haar aan. Hij wist even niet hoe hij het haar moest gaan zeggen. Wat zou zij wel niet zeggen? Hem haten? Weggaan? Hij schudde zijn hoofd en keek zwijgend naar het meisje. Sukkel. Waag het haar te vertellen! Zei een duistere stem in de jongen zijn hoofd. Yoshi slikte en keek stil naar het meisje.

Miyuki bleef staan, en sloeg haar armen onwillekeurig over elkaar nadat ze een lok haar uit haar gezicht had gestreken. Hij was de eerste persoon die ze had ontmoet en de stilte waarmee hun gesprek tot nu toe was gevuld gaf haar niet echt een goed voorgevoel over de andere mensen die hier rondliepen. Was er iets met het internaat dat de mensen zo deed zwijgen, en alleen de noodzakelijke woorden liet uitspreken? Miyuki begon sterk te twijfelen aan de plek waar ze heen was gestuurd, en had gehoopt dat ze een wat vrolijkere plek had gekregen. Ach, na alle grapjes die ze had uitgehaald met de leraren en sommige zielige leerlingen van haar oude school was het niet gek dat het schoolhoofd -in overleg met haar ouders- voor deze plek had gekozen. Miyuki mistte haar familie niet, zij hadden nooit van haar gehouden en haar altijd anders behandeld dan de rest, dus hield ze ook niet van hen.
Ze schrok wakker uit haar gedachtes doordat de jongen begon te praten, en keek raar op toen de jongen beweerde dat er niets was. Toen hij even later zei dat er wel wat met hem was lachtte ze zachtjes, waarna ze zich afvroeg waarom hij niet begon met vertellen. De jongen leek ergens mee te worstelen, en was vaak afwezig en stil. Meestal was Miyuki goed in het lezen van mensen maar deze jongen was als een raadsel voor haar, waren ze dat allemaal hier..? "Vertel maar hoor, ik schrik nergens van op na wat ik heb meegemaakt." grinnikte ze zachtjes, waarna ze opnieuw zweeg.

Yoshi keek haar aan en merktte dat ze zweeg. Ze was net in verdachten verzonken. Hij zuchtte even en keek zwijgend voor zich uit. Hij slikte even en dacht na over de woorden die Yuko had gezegd. Hij keek even naar de deur en bekeek dan de kamer eens. Hij merktte toen dat het meisje weer wakker werd en wat zei. Hij knikte even en haalde diep adem. "Ik ben niet zomaar een jongen.." begon hij zachtjes. "Ik ben een duivel. Ik verander de ene keer in mezelf en de andere keer in mijn broer Yuko. Hij is anders dan mij. Hij is erg gemeen en moord iedereen uit" zei hij zacht en keek haar even aan. Hij schudde even zijn hoofd en wendde zijn blik af. Yoshi, hier zul je spijt van krijgen. Mijn wraak zal zoet zijn broer! Siste opeens een stem in zijn hoofd. Yoshi slikte en stond op. Hij stapte achteruit en kwam tegen de muur. Hij legde zijn handen op zijn hoofd. "Yoku zwijg! Laat me met rust" schreeuwde hij opeens bang. Hij zakte door zijn knieën en barstte in tranen uit.

Miyuki had vanalles verwacht, dat zijn alter ego een schildpad was en hij het leuk vond om in de vijver te zwemmen of dat hij soms woedeuitbarstingen had, maar dat hij een soort van duivel was kwam uit een onverwachte hoek. Ze schrok, hoewel ze dit perfect kon verhullen in haar uiterlijk. Zelfs aan haar ogen was totaal niets te merken, aangezien ze wist dat het tonen van emoties op een slecht moment altijd slecht uitpakte. Tenminste, als de persoon die haar emoties zou zien ze wilde misbruiken. Miyuki wilde de jongen die Yoshi heette maar blijkbaar zijn lichaam deelde met een ander genaamd Yuko niet afschrikken doordat zij van hem schrok, omdat ze al zo'n idee had dat hij het redelijk moeilijk had met zijn leven.
De jongen zakte in elkaar en barstte in tranen uit, waardoor Miyuki bezorgd naast hem ging zitten en haar arm om zijn schouder sloeg. Ze had het zelf ook niet al te makkelijk maar op het moment ging deze jongen voor. Of deze jongens, beter gezegd. "Ah, dus je hebt last van je broer..? En hij onderdrukt de Yoshi die je nu bent op momenten van zwakte of ook gewoon als je redelijk sterk bent?" begon ze tegen hem te praten, terwijl haar angst plotseling verdwenen was. Miyuki was nog maar net achter haar krachten gekomen en wist alleen dat ze een bovennatuurlijk goed lichaam had, en alles kon uitvoeren wat ze bedacht. Deze gave had haar al meerdere keren de brand uit geholpen maar ze wist dat als Yuko zo sterk was als Yoshi beweerde het op een heftig gevecht uit kon lopen. Miyuki was niet vol van zichzelf, maar wist wel -uit ervaring- dat ze sterker was dan de gemiddelde mens met bovennatuurlijke krachten. Zou ze deze Yuko ook aan kunnen..?

Yoshi keek naar het meisje en snikte even. "Ik heb altijd last. Ik leer mensen kennen en vaak verander ik net in hem. Hij heeft zo vele bekenden vermoord. En ik moet steeds toekijken in het lichaam als hij iemand pijn doet. En de gedachten waar hij me dingen verteld zijn zo erg. Ik word bang van hem. Hij is echt sterk, niemand weet hoe sterk. Steeds verrast hij me met zijn krachten, zelfs ik weet niet hoe sterk hij is" zei hij snikkend en veegde een traan weg. Hij keek het meisje aan met zijn gelige betraande ogen. Hij trilde een beetje en snikte opnieuw. Yoshi, huilebalk. Mijn wraak komt nog, weet je het nog? Ga je nog harder huilen? Zei de stem spottend. Yoshi slikte en begon harder te trillen. Hij verstopte zijn gezicht snel achter zijn armen en tranen gleden over zijn wangen. Vreselijke gedachten, vreselijke beelden. Yuko maakte hem helemaal zwak en gek. Hij moest echt ophouden, weggaan, verdwijnen voor altijd! Yoshi wilde een normaal leven. Niet dit.. Dit was te erg voor een gevoelige jongen zoals hem, hij werd er compleet gek van.

Miyuki zuchtte en ging op de grond naast Yoshi zitten, wetend dat het onvoorspelbaar en gevaarlijk was om met deze jongen om te gaan. Het was beter om weg te gaan en een kamer te nemen in haar eentje, om vervolgens twee kleine jaren te wachten en haarzelf te beteren zodat ze hierna weg uit deze rare plek kon. Ze wilde de wereld verkennen, anders en sterker zijn dan de rest. Het bezorgde haar een raar gevoel om te weten dat er andere mensen zijn die haar eventueel konden doden, terwijl ze zelf altijd gedacht had dat ze nooit dood kon gaan.
"Er zal vast wel een manier zijn voor jou om hem weer te overwinnen, als hij bezit heeft genomen van je lichaam. Ik heb geen flauw idee hoe ik je hiermee moet helpen, maar er zal in de stad vast wel ergens een heilige sjamaan zijn die je kan bevrijden van je duistere kant. Of die jou sterker kan maken dan hij is." zei ze grinnikend, waarna ze hem aankeek en een traan van zijn wang veegde. "En anders plak je een bordje op je rug en buik met daarop 'Opgepast, gevaarlijke duivel aan boord'"voegde ze er lachend aan toe, hopend dat de jongen zou stoppen met huilen. Ze had er een hekel aan als mensen gingen huilen, aangezien ze verschrikkelijk slecht was in het troosten van verdrietige mensen. Meestal liep ze dan ook weg om ze alleen te laten met hun verdriet, hoewel ze haar kamergenoot moeilijk op dit moment alleen kon laten. Ze zuchtte, en keek voor een kort moment wat afwezig voor zich uit, waarna ze de arm die ze om hem heen had geslagen weer om haar eigen knie sloeg, verenigd met de andere.

Yoshi keek het meisje even aan toen ze bij hem kwam zitten. Hij zweeg en keek naar de grond. Hij zuchtte eventjes en dacht weer aan wat dingen. Zijn verleden was niet veel beter. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd even. Hij keek op toen het meisje begon te praten en luisterde naar haar woorden. "Niemand kan hem uit mij krijgen" zei hij zacht en keek haar aan. Ze hoorde dan wat ze lachend zei en knikte zacht. Even glimlachtte hij maar die verdween al snel. Hij keek even rond en veegde de laatste tranen weg. Hij zuchtte en keek haar stil aan. Alles was gewoon moeilijk voor hem. Yoshi. Denk maar eens aan het verleden. Aan die lieve mams en paps. Hoe ik ze uitmoordde en jij kon toekijken. Zou dat niet leuk zijn? Met een geliefde van je? Zei de stem vals en Yoshi slikte. Hij negeerde de stem en schudde zijn hoofd even. Hij keek even voor zich uit en haalde diep adem. Hij richtte zijn gele ogen weer op het meisje en keek haar zwijgend aan. Een klein glimlachje kwam op zijn gezicht maar echt vrolijk was hij nog niet.

Miyuki begreep niet dat de jongen zo.. stilletjes was. Hij scheen ook de hoop al opgegeven te hebben, en als het moest zou zij de hoop er weer in praten, ook al was het valse hoop. Ze had immers geen zin om de hele tijd met een depressieve kamergenoot opgesloten te zitten en had zichzelf nu al voorgenomen dat als hij niet een andere kant van zichzelf toonde -en hiermee doelde ze niet op Yuko- dat ze wat minder vaak in het internaat te vinden was. Ze hield van de natuur aangezien ze hier goed kon oefenen met haar gave, en het was daarom ook zeker geen straf om langer dan 24 uur buiten te zijn.
"Er zijn vast wel andere manieren om hem te onderdrukken, ik weet het zeker. Misschien zal de tijd een oplossing zijn, hoewel ik begrijp dat je niet wilt wachten totdat hij jouw lichaam zat is en verdwijnt." ging ze verder, ervan uitgaand dat het hele 'gedragsverandering-door-Yuko' gedoe niet echt leuk voor hem was. Er bestond natuurlijk altijd de kans dat Yoshi het leuk vond om toe te kijken bij het moorden, maar die kans was minimaal.
"Heb je zin om even naar buiten te gaan? Wat frisse lucht doet je vast goed, en bovendien word ik gek van deze kale en onpersoonlijke kamer." mompelde ze, hopend dat de jongen in zou gaan op haar voorstel. Ze begreep niet waarom hij in zo'n korte tijd een vriend van haar geworden was, aangezien ze meestal op zichzelf was omdat ze bang was anderen te kwetsen. Misschien kwam het door zijn probleem..? Miyuki moest denken aan een jaar geleden maar onderdrukte de herinnering al snel, de verschrikkelijke gebeurtenis -die voor haar iets minder verschrikkelijk is- wilde ze namelijk niet nog een keer meemaken.

Yoshi keek stil naar het meisje terwijl hij naar haar woorden luisterde. Hij knikte zachtjes op de woorden die ze zei en zuchtte even. "Ik zie wel" zei hij zachtjes en glimlachtte zacht. Hij keek rond en hoorde dan het voorstel. Hij stond op en knikte kort naar haar. "Is goed" zei hij zacht en glimlachtte even. Hij keek kort rond en liep dan naar buiten. Hij liep door de gangen en opende de deur. Al snel ademde hij de frisse lucht in en genoot er dan ook even van. Hij keek even achterom naar het meisje en glimlachtte kort. Hij zette zich tegen de muur en sloeg zijn armen om zijn knieën die hij opgetrokken had. Hij zuchtte kort en staarde naar wat struiken en bomen. Hij hoorde wat vogels fluiten en zocht de vogels dan ook. Hij grinnikte even toen een vogel voor hem zat. Hij opende zijn hand en sloot zijn ogen even. Water kwam uit zijn hand en hij maakte er een vogeltje van. Het watervogeltje floot ook en hij zette het bij het andere vogeltje. Deze was blij omdat ze niet alleen was. Beide vogels vlogen weg. Alles kon blijkbaar hier. Hij zuchtte en keek weer naar het meisje.

Ze glimlachtte toen de jongen haar voorstel aanvaarde en door de deur naar buiten liep. Miyuki bond een armband met allerlei vage chinese tekens die ze ooit van haar gelovige oma had gekregen om haar arm en liep Yoshi achterna. Wat frisse lucht zou hem vast goed doen, aangezien het bij Miyuki ook altijd hielp. Hij had voor de binnenplaats gekozen, terwijl zijzelf meer hield van de bossen. Ze vond het niet erg, aangezien dit makkelijk was en ze zonder al te veel te lopen terug konden gaan naar hun kamer. Miyuki had er een hekel aan dat ze nu omringd was met muren; het deed haar voelen alsof ze gevangen was.
Ze leunde tegen de muur onder de grote boog die het binnen van buiten onderscheidde, en keek toe hoe Yoshi een vogeltje van water maakte. Het was mooi, en wanneer het zonlicht erop scheen werd het gereflecteerd en schitterde het vogeltje alsof het van diamant gemaakt was. Rustig keek ze toe hoe beide vogels samen wegvlogen, het echte vogeltje blij dat ze niet alleen meer was. Het verbaasde Miyuki dat ze het verschil niet merkte, maar dat was een bewijs van Yoshi zijn goede kunsten met het water.
Miyuki ging naast Yoshi zitten en kruisde haar benen, terwijl ze haar blik langs de omgeving liet glijden. "Ik vraag me af waarom ze deze binnenplaats hebben gemaakt, terwijl er vlakbij ook een bos aanwezig is." glimlachtte ze, "Misschien is het voor de mensen die niet van het bos houden.." grinnikte ze erachteraan, terwijl ze haar hand uitstak zodat een vlindertje erop ging zitten. Ze bewonderde het kleurrijke diertje en hield hem flak bij haar gezicht om hem beter te kunnen bekijken, waarna het insect op haar neus ging zitten. Ze schoot in de lach omdat het verschrikkelijk kietelde en keek hierna Yoshi aan, met een droge uitdrukking op haar gezicht.