Mijn kamer...?

Een meisje met rood haar schuifelde langzaam door de gangen. Haar roodroze ogen letten goed op de omgeving. Niemand hier hoefde te weten wie zij was, niemand hoefde te weten wat zij kon. Dat wist ze zelf nog niet eens goed. Het enige wat ze wist was dat ze kon zweven en vliegen, en wind bewegen. Maar dat was niet eens het probleem. De reden dat ze zelf hier op het internaat gekomen was, was doordat ze dat kon. Haar ouders hadden er altijd een hekel aan gehad. "Wees nou toch eens normaal," zeiden ze wel 100 keer per dag tegen Erica. Elke keer dat ze iets deed wat 'niet normaal' was kreeg ze een paar rake klappen van haar vader, en haar moeder schold haar uit. Hier kon ze zichzelf zijn. Tot op zekere hoogte. Er was iets wat niemand van haar hoefde te weten, en wat de reden was dat haar ouders haar verstoten haren. Iets wat ze niet eens zou dénken, voor het geval dat er hier kinderen zouden zitten die haar gedachten konden lezen.
Eindelijk kwam Erica aan bij haar deur, haar kamer. Als het had gekund had ze liever een kamer voor zich alleen gehad, maar dat was hier onmogelijk. Hier deelde je kamers met een ander. Het was haar verteld dat er een ander kind bij haar op de kamer zou komen, die net als zij ook nieuw was. Er hing een bordje op de deur. Eronder zat een soort plankje waarop een zwarte stift lag. Op het bordje zat een papier geplakt. Erica bedacht zich dat ze vast haar naam erop moest zetten. Er stond namelijk Naam: op. Met sierlijke letters schreef Erica haar naam erop. Daarna liep ze naar binnen, waar haar tas al stond. Veel kleren had ze niet, toen ze vertrok had ze alleen een trui, een broek, een t-shirt en wat ondergoed meegenomen. Alles was snel in de tas gepropt. De kleren die erin zaten haalde ze eruit, vouwde ze alsnog netjes op en legde ze in één van de kleine ladekastjes.
Erica ging op het bed liggen en zuchtte. Het liefst zou ze een potje janken, maar dat zou iedereen horen en daar had ze geen zin in. In plaats daarvan verborg ze haar gezicht in het kussen. Toen kwamen de tranen alsnog. Waarom hielden haar ouders toch niet gewoon van haar, en waarom moest ze ook nog eens lesbisch zijn? Zachtjes klonk haar gesnik.

[De eerste binnen is haar kamergenoot ]

Verveeld slofte ze door de kale en kille gangen. Het gaf haar een onprettig gevoel en ze hoopte niet dat ze hier lang zou moeten blijven. Met haar ravenzwarte haar en donkerblauwe ogen, leek ze gewoon, maar helaas was dat niet het geval. Om niet teveel op te vallen liep ze mer haar armen gekruist en haar hoofd naar de grond gezakt. Op haar linkerschouder hing haar zwarte tas, die was versierd met paarse brushes. Het was een tas, die ze een tijdje geleden had gekocht met haar petitepeuterige zakgeld. Ze had er lang voor moeten sparen, maar eindelijk had ze hem. Vloekend liet ze haar tas over haar schouder glijden, rommelde ze er wat in en hield ze er ene verfrommeld papiertje in. Kamer ?12? stond er met sierlijke letters geschreven. Haar blik volgde de muren en deuren tot ze eindelijk het nummer twaalf zag staan. Opgelucht frommelde ze het papier terug in haar zak en strompelde ze verder. Gelukkig voor haar was de gang hier redelijk verlaten. Enkel sommige bewoners liepen in of uit hun kamer. Allemaal zagen ze er gewoon uit, altans dat dacht ze toch. Ze had geen enkel idee met wie of wat ze te maken had. Dit was niet het eerste weeshuis waar ze in terecht gekomen was. De reden was vooral haar slechte gedrag en haar slechte punten. Al noemde Ayla het liever verwaarlozing. Haar ouders hadden nooit tijd voor haar en vonden het ook vreemd dat ze nooit vriendinnen mee naar huis nam, maar wat wilde ze ook? Schouderophalend liep ze verder haar kamer in. Dit alles liet ze liever achterwege. Ze was er al overheen en wilde zich niet overzielig gedragen. "Godver.." Vloekte ze. iets luider dan ze zelf wilde toen ze een ander meisje snikkend op het bed zag zitten. Moest ze een kamer delen? Het meisje had haar nog niet meteen opgemerkt. Ongeinterresseerd gooide ze haar zak op haar bed en liet ze zich op haar bed, naast haar tas ploffen. "Waarom huil je?" Haar stem klonk alles behalve vriendelijk en haar blik stond scherp op het meisje gericht. Ze was een stuk jonger dan haar, als ze maar niet dachten dat zij op haar zou babysitten. Vermoeid liet ze zich zakken. Ook dat nog. Maar... Meteen veerde ze terug recht. Misschien had ze zich vergist. Voor de tweede keer haalde ze het papier boven. Kamer 12, danste het voor haar ogen. Zeker geen vergissing mogelijk. Gehaast las ze heel de brief verder tot ze ergens helemaal onderaan in kleine letters zag geschreven: gedeelde kamer. Mopperend dat ze erover had gelezen legde ze het blad terug weg. Naja, als ze geen last had van het kind en zij zich niet bemoeide met haar, was alles toch goed. Die leugen konde ze zelf niet eens geloven. Een kamer met twee was nooit gezellig, zeker niet voor Ayla. "Het is te hopen voor jou, dat je niet snurkt." Nog snel haalde ze enkele spullen uithaar tas en legde ze die in haar deel van de kast. Voor ze het zelf door had, blonk het lemmet van het mes, dat ze tussen haar slipjes had verstopt. Snel verstopte ze het erug weg. Niemand moest van die messen weten. Het haar eeuwen geduurd voor ze die on binnensmokkelen. "Ik ben Ayla, en jij bent?" Vroeg ze terwijl ze nog steeds aan het uitpakken was.

(Haar karakter zal nog liever worden )

Erica hoorde hoe er iemand binnenkwam, die gelijk begon te vloeken. Snel veegde met haar arm haar tranen weg en probeerde te doen alsof er niks was. "Waarom huil je?" vroeg het meisje, op een alles behalve aardige stem. "Om niks eigenlijk," snifte Erica. "Ik ben gewoon moe." Ze wist dat het meisje nooit zou geloven dat het de enige reden was, maar het was de enige reden die Erica haar zou geven. Het meisje leek haar niet aardig, dus zou ze zich zoveel mogelijk op de achtergrond houden. Kamer 12... "Het is te hopen voor jou, dat je niet snurkt." Erica schudde snel haar hoofd. Snurken had ze nog nooit gedaan. "Ik ben Erica," zei ze zachtjes. Het liefst zou ze zich weer afsluiten in haar bel, maar er was alleen maar Ayla. En aangezien zij er in ieder geval nog wel wat jaartjes zou zitten, kon ze zich maar beter niet afsluiten. Dan zou ze Ayla al helemaal niet leren kennen. Achja, waarschijnlijk wilde ze haar helemaal niet leren kennen. Ze spreidde haar handen en sloot haar ogen. Door draaiende bewegingen te maken met haar handen vormde ze een luchtbel, helemaal rondom haar. Langzaam verdwenen de geluiden van de kinderen om Degree. Al het geschreeuw, gepraat en andere geluiden verdwenen en een kalmte kwam over Erica heen. Ze glimlachte. Geen last van anderen, alleen de stilte...

Erice... Knikte ze goedkeurend. Ze snurkte niet en dat maakte het toch al goed. Het meisje was erg stil en een beetje verlegen. Misschien was zij hier al veel langer dan haar en wist ze de perfecte plekjes. "Wee..." Voor ze verder iets kon zeggen zag ze hoe het meisje zichzelf opsloot in ene soort van luchtbel. Helemaal geschrokken van dit onverwachtse diensde ze achteruit tot ze de koude, witte muur tegen haar rug voelde. Nog snel sikte ze enkele vloekwoorden in. Dit was niet normaal. Voor ze zichzelf terug bewoog bekeek ze het aandachtig. Was het Erica die het zelf deed? Straks kreeg ze geen adem meer. Het enige wat ze nu kon doen was de luchtbel kapot prikken. Snel haalde ze, terwijl ze nog steeds angstig bleef zitten, een mes tevoorschijn. Hiermee moest het nu lukken. Hoewel ze het liever wilde werpen deed ze het toch maar niet. Ze trilde en de vreemde angst deed haar concentratie bezwijken. "Oke." Zuchte ze even, waarna ze zich recht zette en naar het meisje liep. Nog voor ze de bel kapot maakte zag ze de vrolijke en gelukzalige glimlach op het gezicht van het meisje. Vol ongeloof bleef ze een tijdje staan staren. Wat moest ze nu doen? Allereerst stopte ze het mes, met een vloeiende beweging in haar mouw. De kleren die ze nu droeg bevielen haar niet, behalve dat ze zwart waren en dat ze er veel dingen onder kon verstoppen. Het wijde rokje deden haar rillen, jongens moesten niet naar haar staren.
Terug rustig geworden liet ze zich terug neerploffen, pakte het mes weer behendig tussen haar vingers en gooide het totaal niet onder indruk terug tussen haar kleren. Echt een zicht was het nu niet. Haar kleren lagen nu wat verfrommeld en je zou het meteen weten dat er iets onder verstopt lag. Vermoeid zette ze zich recht en legde ze het hoopje terug mooi. Dat was al beter, knikte ze goedkeurend. Het meisje zat nog steeds in de bel, rustig alsof er niks aan de hand was. "Euhm... Als je het niet erg vind, ga ik het gebouw eens verder verkennen." Ze wees met haar arm richting de deur terwijl ze een onschuldige blik oplegde. Nog langer hier, met haar, zou haar doen sidderen. Voor de zekerheid voelde ze eens onder haar rokje. Gelukkig, het mes hing er nog steeds vast. Niemand zou verwachten dat het daar zat. "Je kunt meegaan." Voor ze verder liep bleef ze nog even staan kijken aan de deuropening. Enkele meisjes liep giegelend voorbij. Twee blondjes, domme blondjes. Corrigeerde ze zichzelf. Het gegiechel stierf weg en Ayla hoorde nog net de klik van een deur. Ze was dus niet de enige die ene kamer most delen. "Hallooow." Met haar arm waaide ze eens voor het meisje haar gezicht. Hoorde ze haar wel. "Ik heb niet heel de dag de tijd." Daar ging haar vriendelijkheid weer heen. Het was moeilijk zich ana te passen maar het zou wel lukken. "Kon je of blijf je zitten?"

Erica opende haar ogen en keek verbaasd naar Ayla, die een angstige blik in haar ogen, en een mes in haar hand had. Was ze bang voor haar luchtbel? Maar er was nog nooit iets mis mee gegaan. Ze kon er makkelijk uren in blijven zitten, maar de blik in Ayla's ogen zat haar toch niet helemaal lekker. Wie weet kon ze er maar beter uit komen, er was nog nooit iemand geweest die bang had gekeken naar haar. Zou ze soms bezorgd zijn... Ayla verborg haar mes in haar mouw, waarschijnlijk voelde ze zich prettiger als ze er eentje bij zich had. Daarna wees ze naar de deur en keek keek onschuldig. Erica bewoog haar handen naar elkaar toe en duwde haar vingers tegen elkaar. De bel spatte uiteen, ze had niet verstaan wat Ayla gezegd had. "Je kan meegaan," zei Ayla. Erica knikte, bijna onmerkbaar. Blijkbaar te onmerkbaar, omdat ze ineens een hand voor haar gezicht zag. "Ik heb niet de hele dag de tijd, kom je of blijf je zitten?" Erica bloosde licht. "Sorry, ik kom al." Snel stond ze op en kwam naast Ayla staan. Ze had haar kamergenoot nog niet echt goed bekeken. Ayla had een zwart bloesje aan, met een rode strik om haar nek. Ook droeg ze een zwart plooirokje. Erica zelf had nu haar matrozenpakje aan, wat zo ongeveer haar favoriete outfit was. "Zullen we maar gaan dan?" zei ze voorzichtig.