Vrisse ochtend, nieuwe dag en een nieuw leven

Angelina hoorde de woorden van de jongen, ze verstond alleen niet wat hij zei. Ze haalde haar schouders even luchtig op en voelde weer pijn, alles wat ze deed leek pijn te doen. Behalve ademen en kijken. Ze voelde dat hij weer in haar polsen kneep. Ze gilde even van de pijn en zaktte meteen in elkaar. Nu pas realiseerde ze zich wat de jongen zei. 'Het gene wat het minst pijn doet.' zei ze op fluistertoon, bang dat als ze op een normaal volume zou praten ze nog meer pijn zou krijgen. Ze ademde heftig in en uit, haar hart klopte snel. Ze zocht even de ogen van de jongen kijkend of hij nou echt genoot van al de pijn die hij iemand, in dit geval zij, had aan gedaan. Ze keek hem doordringend aan en kon niks uit zijn ogen opmaken, behalve dat hij geamuseerd leek. Alsof hij van pijn genoot. Ze zuchtte even en dat deed pijn. Ze hief haar hoofd weer op en keek de jongen weer aan. 'Hoe heet je?' vroeg ze zacht aan hem, als ze zou sterven wilde ze minstens wat de jongen zijn naam was. En ze was boos, boos om het feit dat die andere jongen haar niet hielp. Zij had hem een heel onaangenaam iets bespaard. Hij moest haar dankbaar zijn. 'Waarom wil je me pijn doen?' vroeg ze nog aan hem voordat ze weer kreunde van de pijn. Haar rug maakte een rare beweging naar voren van de pijn en ze voelde weer een hevige pijnscheut...

Yuko keek het meisje grijnzend aan. Hij genoot van alles. Van de pijn die ze had, van haar blik die zo zielig was, van de kreten die ze gaf en van het smeken. Nouja smeken niet echt. Hij keek haar aan. "Dan zou ik maar snel rennen als ik jou was of ik doe je nog meer pijn" zei hij kwaad en liet haar vallen. Hij keek even rond en dan naar haar toen ze nog wat vroeg. "Mijn naam maakt niets uit, rennen jij voor ik me bedenk" siste hij kwaad naar haar. Hij balde zijn vuisten even en ze werden weer zwart. Hij hoorde dan de vraag. "Pijn doen is leuk. En ren nu of ik zorg ervoor dat je niet meer kunt lopen of ik vermoord je nog" siste hij dan kwaad en greep haar pols. Hij kneep eens hard en gooide haar naar voren. "Rennen" riep hij kwaad en keek haar doordringend en woedend aan. Oh Yuko, waarom ben je zo?! Je doet haar pijn, stop..! Schreeuwde de stem van zijn broer door zijn hoofd. Yuko grijnsde vals en keek naar het meisje. Rustig wachtte hij af of ze zou gaan rennen of toch blijven.

Angelina wilde de stem van de jongen opvolgen naar hem luisteren maar elke cel in haar lichaam verzetten zich daartegen. Ze kon niet lopen door de pijn, laat staan rennen. Ze keek de jongen aan, hopend dat hij weg zou gaan en haar laf op de grond, kronkelend van de pijn, zou laten liggen. 'Ik kan niet meer rennen.' fluisterde ze en ze legde de klemtoon op het woordje 'meer'. Ze probeerde hem boos aan te kijken maar de pijn won het van haar woede en dus kon ze alleen maar met ogen vol emotie naar de jongen kijken. Hij was geen mens. Een mens zou nooit iemand zoveel pijn doen. Ze onderdrukte een snik met een pijnkreun en draaide zich om. Ze stond nu met haar rug naar de jongen gekeerd, ze wilde hem niet in zijn ogen vol met plezier aankijken. Dat kon ze niet nu ze zoveel pijn had. 'Pijn is fijn, bloed moet.' mompelde ze, dat hadden mensen lang geleden altijd tegen haar gezegd als ze weer eens was gevallen en ze een schaafwond had. Ze zuchtte even, deze keer deed zuchten geen pijn. 'Meer pijn dan dit kun je me toch niet doen.' zei ze te snel, ze had niet nagedacht over haar woorden en besefte dat nog meer pijn dan dit wel degelijk kon. Ze wilde de jongen niet aankijken en kromp ineen, bang dat ze nog meer pijn te voorduren zou krijgen. Ze kon zich door de pijn niet concentreren op haar schild...

Yuko keek het meisje aan en snoof even. "Ik help je" zei hij vals en duwde haar vooruit. Hij duwde nogmaals en hij voelde dat hij zou vallen. Hij duwde nog harder en grijnsde even. Hij had de woorden wel gehoord. "Oh jawel" zei hij vals en pakte opeens haar hoofd. Hij zette zijn vingers naast haar ogen en sloot de zijne. Zijn handen werden zwart en hij gaf opnieuw de krachten naar haar. Hij drukte even op haar huid en liet dan los. Hij liet haar hard op de grond vallen. "Veel plezier" zei hij en hoopte natuurlijk dat het gelukt was om haar blind te maken. Hij stond recht en liep dan kalm weg. Hij keek nog even dreigend naar de jongen en liep dan weg. Hij had genoten en genoeg gespeeld voor die dag. Heerlijk was het. Hij keek even vals grijnzend achterom en liep daarna rustig weg. Weg van de plaats waar het meisje en de jongen met pijn lagen. Hij hoopte maar dat ze hem bleven herkennen zodat ze kans hadden om weg te lopen. Hij snoof even en grijnsde. Daarna liep hij kalm verder.

[Uit]

Angelina voelde dat hij opeens haar hoofd pakte. Dat was onverwacht en ze probeerde haar hoofd terug te trekken, ze voelde zich een pop die je alles kon laten doen. Ze voelde iets naast haar ogen en kon hem alleen verbaasd, boos en verdrietig door de pijn aankijken. Hij liet haar los en wenste haar plezier. Ze rolde even met haar ogen en er ging weer een pijnscheut door haar heen. Er was niets gebeurd, afgezien van de pijn die in haar polsen en in veel andere delen in haar lichaam zat. Was ze dan eindelijk verlost van de vernederingen van de jongen? Ze hooptte en dacht van wel, ze keek hem na toen hij wegliep alsof er niets gebeurd was. Ze vond hem raar, hij kon geen mens zijn. Plotseling gingen haar gedachten naar de jongen die een hele tijd niks gezegd had. Ze draaide zich om, voelde weer pijn in haar polsen. Ze kromp in een en kreunde even van de pijn. Ze keek de jongen aan die een lange tijd niets gezegd had. 'Leuk dat je me geholpen hebt.' zei ze op een sarcastische toon en ze keek hem aan, ze was niet boos eerder beledigt en verontwaardigd. Ze zuchtte even en ging moeizaam met veel pijn rechtop zitten...

(( ik ben er weer ;D))

Hij werd weg gezwierd en vastgegrepen, Maar faxion verroerde geen kick. Als hij dat deed genoot Yuko er tenminste niet van. Het deed heus wel pijn maar het kon hem niets schelen, Als hij terug vocht kon het hem toch niet raken aangezien hij ook vuur was. "Leuk dat je me geholpen hebt" Hoorde hij. Het klok niet echt dankbaar. "Ach wat? Ik ken jou niet eens?" Zei hij op een kattige manier. Hij kroop recht. schudde het stof van zijn jas en gooide iets naar het meisje. "Here, catch" Het was een medicijn dat hij gooide. "Helpt je misschien weer boven op" Zei hij toen hij een hand uitstak om het meisje recht te helpen.

Angelina snoof en draaide haar hoofd de andere kant op. 'Als ik niets tegen die gast geprobeerd had hij jou pijn gedaan, dus wees maar dankbaar.' zei ze op een bevelende toon tegen de jongen. Ze keek de jongen langzaam aan en wilde een lok haar uit haar gezicht weg strijken toen ze weer een hevige pijn in haar pols voelde. Ze kreunde even kort en probeerde het zo zacht mogelijk te doen. Ze liet haar polsen daarna rustig op haar benen rustten. De jongen gooide wat naar haar, ze ving het op en liet het vallen door de pijn die in haar polsen oplaaide. Ze pakte voorzichtig het voorwerp en bekeek het, een medicijn. Nee, dat zou ze niet aannemen. Vooral niet van een vreemde. Ze schudde haar hoofd en gooide het terug naar de jongen. Hij liep naar haar toe en stak zijn hand uit. Dankbaar paktte ze zijn hand vast en trok ze zichzelf recht. Ze kreeg weer een stekende pijn in haar polsen en probeerde haar helende krachten de pijn te verzachten. Geconcentreerd probeerde ze haar helende krachten op haar polsen uit, het verlichtte de pijn slechts een beetje. Ze glimlachtte even naar de jongen en mompelde: 'Bedankt.' Ze keek de jongen een beetje aan en stak haar handen in haar zakken. 'Angelina.' stelde ze zichzelf voor, een glimlach sierde haar gezicht maar door de pijn die nog steeds in haar polsen brandde verliet de glimlach snel haar gezicht...